De laatste dag in Friesland al weer. De tijd is gevlogen. 31 Dagen van huis. Eigenlijk zien we het zo: "We verplaatsen ons huis naar een pollenvrij Friesland". De keuze voor de plek is het puntje van de kaart die het het minst gekleurd wordt door het pollennieuws. We pakken onze meest noodzakelijk spullen op en strijken 250 km verderop weer neer. Wat heeft een mens eigenlijk weinig nodig? Althans, wat hebben wij weinig nodig. Het paste gewoon in de auto. Misschien is dit niet voor iedereen zo, maar voor ons althans wel. Het meest bijzondere vind ik dat we zo naadlood inschuiven in een ander huis en ander leven. Dat hebben we eigenlijk altijd gehad of gedaan. Ik kijk ook nooit hals rijkend uit om weer naar huis te gaan. Ik kijk uit naar kinderen en nu ook KleinKind. Daar waar je hart is je thuis.
Het huisje van dit jaar was geweldig! Het had alles wat we nodig hadden. En vanuit deze plek konden we ook doen wat we wilden. Wandelen en fietsen. Ten volle hebben we de tijd benut. Jammer van de musea, maar een mens kan niet alles hebben. En de overvloed van ervaringen die we wel hadden maakte alles goed.
Toch kijk ik uit naar de Camino. Dat is toch een ervaring die mee heel veel geeft. Mijn hart doet gewoon zeer van verlangen naar het lopend met alleen m'n rugzak. Dat is zo basic en zo alleen met jezelf. Wat je hebt draag je op je rug. Je eet wat er voor handen is. Je hebt te dealen met het weer. 's Morgens op 7 uur sta je op straat en heb je geen dak....... het is zo'n unieke ervaring. Nu zit altijd ergens in mijn achterhoofd, als iets niet lukt of niet kan hebben we natuurlijk altijd geld. Dat simpele Camino leven is een keuze. en het is echt simpel, met meer op een kamer, vieze douchen, koude keukens, hete slaapzalen zonder zuurstof. Maar ook 25 km lopen en nergens een cafeetje of zo. Op je knie een broodje smeren. Of dor de regen nergens kunnen rusten of even zitten. We kiezen dit leven. We zijn niet dakloos. Je moet je voorstellen dat het enige wat je echt hebt je tas is. Echt het enige. Er is geen huis. Er zijn niet op een andere plek spullen. Dat is wel iets anders. Dat houd ik me ook altijd voor ogen. Maar juist omdat we de keuze hebben, doe je met overtuiging iets wel of iets juist niet.
Vanmiddag was het droog en warempel kiekte de zon ook nog om de hoek. We besluiten om nog even naar Harlingen te gaan voor iets voor KleinKind. Ja, deze voeden we ondanks onze eigen principes op met spullen! Maar als opa en oma willen we natuurlijk iets mee nemen voor KleinKind. KleinKind zagen we net in de app, las met Zoonlief, zijn Papa dus, de Truckstar. Met een serieusheid en zeer geconcentreerd keek hij op de knie van Zoonlief naar de plaatjes. Zo prachtig om te zien. Kan vast op zijn 5de ook alle vrachtauto herkennen en benoemen MAN, Daf, VW of hoe ze maar heten.
In Harlingen was het een drukte van belang. Eerst via de kringloop, mijn grootste hobby, richting stad. wat een drukte. Terrassen vol. Vol met alcohol, tapas, en weet ik wat. Maar ook veel rokende mensen en dan is 1,5 meter niks. MijnMaatje gruwt hiervan. Ik kan het niet ruiken buiten, maar hij wel. Dat maakt ook dat hij zo'n hekel heeft aan terrassen. Zeker nu de geur en smaak door Corona zo in de war zijn bij hem.
Het is een keuze om tussen de drukte te gaan of iets anders te doen. MijnMaatje en ik zijn niet zo van drukte. Met een paar bruine bollen kiezen we voor een bankje in de zon bij de haven. Bijna geen mensen. Heerlijk uit de wind in de zon. Mijn winterjas verruil in voor mijn zomerjack. We genieten in stilte naast elkaar van het brood met niks. Het uitzicht is prachtig en de lucht fris. We besluiten om nog even door de fietsen naar Zurich een dan naar huis. Nog een laatste keer langs de zee. Zo fijn.
Thuis op de camping zitten de mensen heerlijk voor hun caravan of camper. De camping is zo goed als vol. Dat is wel het nadeel van dit huisje. Om buiten te zitten moet je ergens naar toe. Dus niet je deur uit op de vlonder in de zon. Maar dat was geen probleem deze weken. Het was toch te koud. Ik liep net nog even naar de container, de merel die een nestje heeft op de hoek van deze schuur waar het appartement is zit, vliegt van iedereen die langs komt op. Toch wel erg zielig als je je huisje elke keer zo met schrik moet verlaten. Nu de camping vol is en iedereen hier ook langs moet naar de wc is het misschien wel 30 keer per uur of zo. Sneu toch!
Mensen zitten in fleece en plaids nu voor hun tijdelijk huis. Toch buiten. Wij zitten bij de warme vloer.
Vanmorgen leek het niks met het weer. Het was mistig en miezerde. Ondanks de kou hebben we hard gelopen. Ik had een snelle km tijd, 6,14 en wel 7 km gelopen. Geen pijn en geen toestanden. Ik kan nu hardlopend naar mijn werk als ik zou willen. Daarna miezerde het steeds. Dus we hebben heerlijk een paar uur gelummeld. De kachel aan voor het laatst. Dat doen we eigenlijk nooit. We hebben altijd wel wat te doen. Ik heb al eens gekeken naar de zomervakantie. Zou fietsen in Frankrijk kunnen? Anders is fietsen in Nederland ook wel een optie.
In het gastenboek schrijf ik onze positieve ervaringen. Ik ruim alvast wat spullen op. Het secretaire is al leeg. De geleende spullen gaan weer naar de keuken van de camping voor. We ruimen de keukenkastjes leeg en maken ze schoon. We hoeven alles alleen maar veegschoon op te leveren. Maar dat is normaal na 2 of 3 dagen of zo. Maar naar 30 dagen en je haalt je spullen weg, dan komt er wel wat los. Maar eigenlijk is alles zo klaar. We eten tussen de middag het laatste stuk Mennobrood met het laatste restje roomboter en een paar plakjes kaas die over zijn. Lekker. Maar zeker nu we Mevrouw de Molenaar ook kennen.
Morgen hebben we het druk. We moeten op 13.00 uur bij de priklocatie zijn. Dat is zeker 2.5 uur rijden. Dus het streven is 10 uur weg. Je zult maar te laat komen. We hebben de prikbrieven ingevuld. En dan vangt het "normale leven" weer aan.
Van de huiskamer Van de Lage Landen ontvingen we dit onderstaand gedicht in 2015. Maar elk jaar denk ik er weer aan. De Camino kwam door omstandigheden, die ik verfoeide en heel verdrietig over was, op mijn weg. Maar wat heeft de Camino mijn leven verrijkt!
Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alledag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.
Ricky Rieter
Weer; morgen miezer, 's middags een zonnetje, maar koud
Km: 7 km hardlopen, 26 km fietsen
Lunch: Mennobrood
Diner: bloemkoolcurry
Geen opmerkingen:
Een reactie posten