donderdag 13 mei 2021

Camino Anders dan anders II Dag 29 "Een zeeluchtbad en leven of het je laatste dag is.."

Na een lange fietstocht puffen we, in korte fietsbroek, uit aan de voorkant van het huisje. We kijken uit over de landerijen en rechts gloren de rode tulpen in hun schitterende pracht. Of het ook allemaal ecologisch verantwoord is weet in niet, maar het is mooi. Het land voor ons is nog grijs. Er blijkt maanzaad in te zitten en het komt maar niet op. Links ligt het gras los. De boer had gelijk met het weer. De kikkers kwaken en de herrie is oorverdovend. Het is nu al twee dagen prachtig weer.

De camping is helemaal vol. Hebben we dus ook nog niet eerder meegemaakt. Maar het is rustig. Mensen zoeken hier ook hun rust. Anders kies je niet voor z’n gebied. De bloemkoolbladeren soep pruttelt en moet even zijn tijd hebben.  De aardappeltjes zijn al gekookt en gaan we zo bakken. Met een witlof salade met pruimen, sinaasappel, aardbeien en een appeltje, wordt dit straks een heerlijk maaltje. De melk moet nog worden gekookt, maar dat kan nog.

We besluiten de kans van nog even waar te nemen en een poos in de zon te gaan zitten. Een koffietje en spa rood en zitten we heerlijk te genieten van het weer.

Vanmorgen, na een heerlijke lange nacht, piept de zon door de spleet van het gordijn. Weer zon en het lijkt dat het niet zo hard waait. Ik durf niet zo goed zuidelijker in de provincie te gaan wandelen. Er zijn veel bossen en de natuur is laat. De pollenkaart laat een dikke rode strook zien. We besluiten om een zeeluchtbad te nemen! Ik moet geen pollen op snuiven, maar juist frisse zeelucht en de wind komt uit het Noorden. Het kan niet beter.  Met een vrij rechte lijn fietsen we naar Franeker, Berlikumervaart, Sint Jacobiparochie Zwarte Haan. 30 Km tegen een redelijke wind in.

In Sint Jacobiparochie begint de Camino. In deze kerk kun je tegenwoordig overnachten. Het is voor veel mensen de start richting Santiago. Wij hebben inmiddels de hele route gefietst of gelopen. Toch wil ik nog wel een keer de hele route vanaf hier lopen en misschien ook nog wel eens fietsen. Vanaf dit punt is het 2700 km. Op zich hebben we conditie genoeg. Dat is het punt niet. Maar we weten ook hoe kwetsbaar je bent. Blaren, knieën of je rug. Zorgen voor een totaal getraind lijf is belangrijk. Deze Camino ligt nog niet in het verschiet, maar zorgen voor een goede training kunnen we wel alvast doen. Door hier toch even stil te staan, voelt het bijna of je Santiago bereikt hebt.

Bij de Zwarte Haan kijk ik uit naar koffie. Het terras is open. Maar vol. Geen probleem, want onze thermoskan is ook vol. Helaas, geen bekers. Vergeten. Om de beurt drinken we uit de dop van de thermoskan. Gaat ook prima. We hebben een heerlijke lunch. Allemaal restjes. Helaas heeft een vogel, een van de niet helemaal afgesloten bakken met de thaise curry, die we altijd buiten zetten om al te koelen, soldaat gemaakt. Een bakje salade nog maar. Met een linzenburger, tomaatjes, een bruine bol en kaas. Lekker hoor.  En zelfs nog Italiaanse gedroogde tomaten van ons tapasfeestje vonden we in de koelkast.  We smikkelen met de wind in de rug boven op de dijk bij de Zwarte Haan. Gewoon een klein feestje. Dan bestijgen we het stalen ros weer en vervolgen de weg. 50 Km langs de zeedijk terug tot aan Makkum. We zien links van ons de contouren van Ameland, dan Terschelling. Het is prachtig weer en met de wind in de rug is het een eitje. Altijd als ik zo langs de kust fiets moeten ik denken aan het feit dat mijn moeder als kind naar Schiermonnikoog werd gestuurd om aan te sterken. Ziek van heimwee en nog meer afgevallen kwam ze na 6 weken terug.

Mama is overleden op haar 60ste. Volgend jaar word ik 60. Het gevoel om het leven volop te leven dringt steeds naar boven in mijn gedachten. Mama dronk geen alcohol, rookte niet en was nog geen 50 kilo. Is bijna 35 jaar lid geweest van de gymvereniging en deed tot vlak voor haar dood nog een vouwhang in de ringen. En toch zo vroeg overleden.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder, kwam als jong meisje te werken in een boerengezin, waar alle dochter zijn overleden aan TBC. De jongste dochter Anna lag in een “tentje”. Dat was een houten huisje op het erf. Het tentje had deuren die zoveel mogelijk open stonden, zodat de patiënten zoveel mogelijk frisse lucht hadden. Er wilden niet veel meisjes dienen in dit gezin. Mensen waren, terecht denk ik, bang voor de TBC. Oma had niet veel te kiezen. Ze kwam uit een heel arm gezin en het gezin van opa had ook niet veel te kiezen, zodat oma hier de “meid” werd. Ze  werd verliefd op opa en wonder boven wonder mochten ze trouwen. Een boerenzoon met de meid. Maar mama zei wel eens: “ Door alle ziekte was er geen geld meer. Dan was trouwen goedkoper en hoefde je geen meid te betalen…”. Of dat klopt durf ik niet te zeggen.

Ik las of hoorde ooit ergens "Leef elke dag alsof het je laatste is". Ik zoek het even op: Mahatma Ghandi schijnt het gezegd te hebben. Het geeft een richting en motto en dat vind ik goed. Ik vind het ook wel lastig, want dat expliceert dat je elke dag stevig aan de bak moet. Dat is ook niet een prettig idee. 

Ik profiteer vandaag in elk geval van de heerlijke frisse lucht en het ademen gaat echt beter als op het land. We komen door Harlingen. Wat een drukte! Ook hier alle terrassen vol! Op strandje bij de pier is het ook vol. Iedereen wil met dit geweldige weer natuurlijk naar buiten. Wij gaan als een speer! Wind in de rug en na 10 minuten zijn we in Zurich. We zien onderweg zelfs lepelaars. Ik heb deze nog nooit in het echt gezien. Ze zijn wel veel kleiner dan ik had gedacht. Na de Afsluitdijk, fietsen we niet meer op de dijk, maar naast de dijk.  Weer in 10 minuten of zo zijn we in Makkum. We halen melk bij de Melktap. Gek hoor, de yoghurt die we nu maken gaat straks weer mee naar het echte huis. Dan hoeven we niet gelijk yoghurt te maken thuis.

Tja, vanuit Makkum moeten we weer naar het Noorden. Het is dan maar 8 km richting Pingjum. ’t Is even stevig trappen. Al gauw doemt de toren op. 87 Km heeft de teller. Bij het huisje heb ik geen Camino gevoel, maar camping gevoel. Mensen zitten voor hun caravan. Wel in vest en jas, maar toch. MijnMaatje laat na het even zijn lange broek even zakken ”Kijk eens naar mijn benen!” Ondanks het zonnebrandmiddel, vurig rood. Dat wordt een warm nachtje.






Weer zon warm wind
Km 87 km gefietst
Lunch: van alles
Diner: bloemkoolbladerensoep, witlof salade met pruimen, sinaasappel, aardbeien en een appeltje, gebakken aardappels en een warm griesmeeltoetje

Geen opmerkingen:

Een reactie posten