En God zag dat het goed was......de zevende dag.
Al 7 dagen onderweg. Zeven goede dagen. Elke dag vanaf 8 uur loop ik zonder jas. Ongelofelijk. Ik weet van andere jaren ook dat het anders kan. Heb ook dagen gelopen in jas en regenponcho. En nu dit heerlijke weer. Het is een bijzonder cadeautje.
Gisteravond was het een heel bijzondere avond in de herberg. Ik heb met een aantal vrouwen samen gegeten. Ook in de slaapzaal was het bijzonder. Ik was denk de ik de jongste was van de vrouwen. Er waren twee mannen. Een Engelse man en een Duitse man. Samen met de mevrouw in Estland lag ik bij het raam. " We are the boss of the window. This nigth I will sleept met de window open. " Ze had aan mij een goede medestander. Een van de andere vrouwen had haar bed goed gesprayd. We vergasten zo'n beetje. Volgens mij kun je beter gebeten worden door een bedbug dan elke dag dit lot te moeten onder gaan.
Tegen de tijd dat de silene time start hebben we afgesproken dat niemand de werker zou zetten voor 6.30 uur. Heerlijk een lange nacht! We lagen allemaal klaar en dan moet iemand het licht uit doen. Dat lijkt eenvoudig, maar dat is een hele operatie als je van een stapelbed moet komen met je stramme lijf. Dan is het heerlijk als je oud bent volgens mij, want de Engelse lady dicteerde een van de jonge mannen, die allebei in een onderbed lagen!!!: Young man, you have de best bed en you have the best legs, so I will aks you vriendly to turn off the light." Toen het niet snel genoeg gebeurde: " Wel Young man, come on.."
Maar helaas vanmorgen.......om 6 uur startte Gregoriaanse muziek. Eerst heel zachtjes, daarna steeds harder... Dus om 6 uur wakker. Omdat ik in het bovenbed lag kom ik niet mijn spullen goed inpakken. Ik heb eerst maar thee gemaakt en ontbeten met nog een restje brood van gisteren.
Maar om 7.15 uur liep ik. Zo snel dat ik vergeten ben om Mijn Maatje goedemorgen te wensen via de app. Ergens in het door dit de wifi het en toen nog maar even een poging.
De route liep tussen de wijngaarden. Deze zijn nog niet uitgelopen. Zo ver het oog reikt wijngaarden. Vaak van die kleine stompjes met hier en daar een blad. Naraje was een mooi stadje. We hebben er uitvoerig koffie gedronken. Heerlijk in de zon. Qua tijd is de afstand een eitje. Maar met rugzak en zere heupen is bijna 20 km wel een behoorlijke tokkel.
Halverwege de eerste etappe kwam ik de Deense mevrouw van gisteren weer tegen. Ze had last van een kleine teen. Samen hebben we de hele dag verder gelopen. Ik had last van mijn heupen. Ik heb dat af en toe vaker. Ik denk dat ik vannacht verkeerd heb gelegen..
Gisteravond zag ik dat ik er mensen reageren op mijn blog. Dat is erg leuk. Ik schrijf voor mij zelf, maar als mensen de belevenissen ook waarderen is dat natuurlijk nog leuker. Dank voor alle hartelijke woorden. Ik publiceer de reacties niet, want ik kan ze niet anonimiseren. Mensen komen dan met hun hele naam op het blog. Misschien kan ik dat veranderen. Maar dan moet MijnMaatje me daar maar even bij helpen.
De beloning van deze lange dag is een prachtige herberg met een heerlijk terras. Volgens mij denkt iedereen: dit is de plaats waar je moet wassen. Tussen de waslijnen met wapperende handdoeken , wandelbroeken en kousen, in de schaduw van een olijfboom, schrijf ik dit blog. Het is altijd wel even spannend of de wifi sterk genoeg is om het te plaatsen, maar dat is nu even nog van latere zorg. Afgezien van wat ongemakkelijkheden, is het leven op de Camino goed. Als je aan het lopen bent denk je, dit is de laatste keer. Dit doe ik nooit weer. Maar ach in de herberg....dan is het leed weer geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten