vrijdag 13 mei 2016

De negenentwintigste dag van Baamonde naar Miraz 15 km

Ik had gisteren geen internet en daarom het blog nu. 
Het was uiteindelijk heerlijk slapen in de bijna lege slaapzaal. Lekker rustig en met bedhoezen, dus geen angst voor de bedbugs. Hoewel dat natuurlijk niet alleen van de bedden komt. We hebben vandaag veel tijd, want we lopen naar een Engelse herberg en die gaat pas om 15.00 uur open. We zetten de wekker om 7.45 uur en hebben een kwartier om buiten de herberg te staan. We worden helaas wakker doordat iemand toch om 6.45 uur onder de douche gaat. Wel slim, want dan is er warm water. Ik trek mijn slaapzak over mijn over en dommel toch nog een uurtje erbij aan. 
Om 8 uur precies staan we in de bar, waar we twee Duits meisjes treffen. Deze hadden pech, want een van de meisjes was gevallen. Ze heeft problemen met haar been, maar met veel ibroprufen gaat het. Dat is me toch ook wat.  Gevallen en niet door veel lopen problemen. Het blijken twee zusjes te zijn en  de meisjes hebben zichtbaar lol met elkaar. 
We treffen ook het Russische echtpaar. Er is alleen een herberg geen winkel en we vragen of ze iets te eten hebben. In hun boek staat dat er twee herbergen zijn en een winkel. We hopen voor hun dat het goed komt. We kijken nog op onze app en daar staat hij ook niet.
We lopen in een gestaag tempo naar Miraz. Dat gestaag is nu wel heel rustig, want als je weet dat je toch niet voor 15.00 uur in de herberg kunt heb je geen haast. Rond 13.45 uur zijn we in Miraz. Tot onze verbazing is deze open. Hij wordt deze dagen beheerd door Amerikanen en deze hebben ander regels. We mogen al naar binnen en raken aan de praat met de 3 hospitaleros. Het is een ontzettende leuke herberg. De prijs is een donatievo en de wijn vloeit rijkelijk. We hebben de indruk dat dit niet bij elke hospitalero hetzelfde is. De houding van de hospitaleros in Rabanal, ook van dit Englsgenoots hap, was wel heel anders. Daar mocht Guy waar ik 2013 meet liep, een man van 74, niet naar binnen, omdat hij die dag niet zijn eigen rugzak had gedragen. Hier worden volgens mij alle regels met voeten getreden.  Maar het is bere gezellig. Ook het Russische echtpaar is er. Na mijn korte middagdut borduur ik een hele poos naast de houtkachel heerlijk. De twee jonge Duitse meisjes en een jong Duits stel spelen de hele middag Skipbo. Ze zijn van de leeftijd van onze kinderen en genieten van hun Camino. Ik zou dit ook graag met mijn kinderen willen delen, maar zij moeten het natuurlijk ook lopen zonder ouders.
MijnMaatje en ik praten met de Russische echtpaar. Zij vertellen over hun leven in Rusland. Ze hebben een kind. Meer konden ze in de jaren negentig niet betalen. Hij heeft nu een baan in de ICT, maar spreekt bijna geen woord Engels. Zij spreekt Spaans. Ze werkt niet en is thuis: houskeeping. 
Het is erg gezellig en leuk om zo met elkaar te praten. Op 17.00 uur gaat de eerste fles wijn open. Dit gaat zo verschillende malen zo door. Na twee glazen haak ik af. Wil wel rechtop naar mijn bed kunnen lopen. De hospitaleros genieten van hun werk. Helaas bij het inschenken komen twee fikse spetters op mijn borduurwerk. Ik probeer de schade te herstellen, maar ik vrees dat er twee grote schelpen op het borduurwerk komen om de vlekken te bedekken. 
Om 19.00 uur krijgen we een rondleiding in de kleine kerk in het piepklein dorpje. Een prachtig front. De mensen van het dorp maken er wat van, maar ik denk dat ik Nederland de momentenzorg een hartverzakking zou krijgen van de wijze waarop een en ander onder houden is. De kerk is nog in gebruik en is geschonken in 1700 nog wat. De naam staat nu nog frontaal op het front. Inmiddels is de familie verarmd. Het kasteeltje dat je vanuit de herberg ziet oogt erg vervallen. De kat van de " rijke familie" komt ook altijd eten in de herberg. En ik denk vaker dan ze zeggen, want ik heb weer last. Want voor ik wist van het bestaan van de kat had ik mijn ogen al weer rood van de jeuk. Ik heb wel pech deze Camino, honden in huis, katten en berken. Het is wel vervelend. 
Linda een van de hospitaleros vertelt met bezieling over de symboliek in de kerk. Het is bijzonder om iemand zo bevolgen te zien over dit gebeuren. We zien veel kerken, maar kunnen er zelden in. Er was een tafel voor de kerk. Hier worden de overleden op geplaatst bij de begrafenis. Volgens de gids mogelijk iets met brood en vis. Ik vind het meer een A en een O. Alpha en Omega lijken me toepasselijker. Volgens Linda is dit de oplossing voor het raadsel. 
Na de bezichtiging koken we onze meegebrachte tortellini en met kruiden van de tuin maak ik deze op smaak. Lekker. De hospitaleros koken voor zichzelf. Ze mogen niet koken voor de pelgrims. Ze hebben een hele grote pan met soep. Wat ze niet gebruiken mogen de pelgrims soldaat maken. Een heerlijke bonensoep. Dus ons menu voor vandaag soep, pasta en sinaasappel na. We besluiten de maaltijd met een pot zelf gemaakte munt thee.  Het is erg leuk om te zijn in een herberg, waar mensen het proberen om het voor iedereen gezellig te maken. De hospitaleros krijgen een speciale opleiding in Amerika. Ze leren overe het begrip gastvrijheid, maar volgens mij ook zoiets als pastoraat. Ze praten met iedereen en vragen hoe het gaat. Leuk om te praten met mensen die zo ver van huis zijn en hier vrijwillgers werk doen. Ook bijzonder dat de Camino in Amerika ook zo in de belangstelling staat. 
De hele tijd staat er oude muziek op van de jaren 80. De Eagels en de Beachboys. Het leuke is dat jonge en oude mensen van verschillende nationaliteiten zo samen optrekken. Een bijzondere ervaring.




De tafel van de Alpha en de Omega

Geen opmerkingen:

Een reactie posten