maandag 9 mei 2016

De vijfentwintigste dag van Tapia de Casariego naar Vileda 22 km

ÏIn Vileda, in een prachtige herberg municipal(gemeentelijke), schrijf ik dit blog. MijnMaatje ligt op bed. Dat is vrij uitzonderlijk, want hij is meestal in de weer met iedereen om zich heen. Hier zijn nu alleen Spanjaarden en 3 jonge Duitse meisjes. Geen van allen hebben behoefte aan een gesprek met een Nederlander. Na Facebook en mails en de digitale krant is hij wat uitgelezen. 
Ik heb boeken, mijn borduurwerk en dit blog en kan mezelf dus prima vermaken. Het diner, bij de bar voor de herberg,  is gelukkig om 19.30 uur. Vroeg voor Spaanse begrippen. MijnMaatje zou wel verder willen lopen, maar dat lukt mij echt niet. Ik wil niet steeds over mijn pijngrens heen lopen. Dus duurt een middag best lang als je rond 15.00 / 15.30 uur arriveert.

Vanmorgen zijn we in een heel lichte motregen vertrokken. De laatste etappe langs de kust voor we de binnenlanden in gaan. Het was prachtig en weer zo'n mooi stuk. We zien voor de laatste keer een prachtige baai. En laat daar nou niet net een camping te koop staan...... Ik zie het al voor ons. Een slaapzaal voor pelgrims. Voor mensen met de fiets en tent een grasveld. Voor wat toevallige voorbijgangers een campingplaats. Het is nu mei en alles is nog leeg. Het seizoen is erg kort dus. In Nederland zijn de campings al weer open. Dus bij ons is het seizoen langer. Het is wel verleidelijk, maar betekent wel heel hard buffelen in de zomermaanden. In Ribadeo buigen we af het binnenland in. Inmiddels is de zon al weer volop aan het schijnen en is het gewoon warm. Ik krijg last van mijn voeten. Je zou toch denken dat het gaat wennen, maar dat is dus niet zo. 

De velden zijn groen en er zijn ook weer bossen met eucalyptusbomen. We komen langs een boerderij en zien dat er prachtige witte konijntjes in kisten in een vrachtauto worden geladen. Ze zullen wel niet allemaal voor goochelaars zijn voor in de hoge hoed. Ik vind het sneu. Wat is het verschil tussen een kuiken en een konijn? Een stukje kip eet ik hier ook regelmatig.  Alle stallen zijn hier erg donker en het ziet er niet uit. Het is wel wat hypocriet van mij. Ik denk dat ik inmiddels hier in Spanje al een halve koe op heb aan vlees. Als vegetariër heb je hier niet zo'n goed leven in alle restaurants.

En zo komen we zo langzamerhand bij de herberg.  Deze herberg is ook in een oud schoolgebouw, maar is heel mooi op geknapt. Er ligt een laminaatvloer, prachtige stenen muren en een met schrootjes betimmerd dak. Dat hout maakt alles vriendelijker dan steen en cement. Het doet warmer aan.  Naar eigen keuze, kon je voor een euro meer een kunstof onderlaken en sloop krijgen. Nog goedkoper dan een kop koffie. Hiermee voel ik me de koning te rijk. Natuurlijk is een pelgrimstocht geen hotelreis. Je weet dat dat het soms afzien is. Je komt je zelf tegen en leert je zelf ook kennen. Ik merk dat elke dag opnieuw lopen geen enkel probleem is. Fluitend sta ik op en ben binnen no time weer klaar voor de dag. Geen ontbijt, oud brood, geen koffie, koude smerige douches, alles kan ik hebben. Stinkende sokken, natte kleren, de rugzak elke dag. Geen enkel probleem. Maar bedden...... Ik huiver en griezel. Heeft natuurlijk ook te maken met de bedbugs. Daar heb ik toch een beetje de schrik van. Heb de medicijnen op en moet er niet aan denken dat ik nog een keer weer aan de beurt ben. Het slapen in de slaapzalen vind ik ook geen probleem. Er wordt veel gesnurkt en we doen er zelf ook stevig aan mee. Vannacht heeft MijMaatje vanuit zijn bed met de wandelstok me wel drie keer geprikt. Als ik op mijn rug lig gaat het zeker fout.
Maar smerige bedden maken dat ik zo langzamerhand mijn bekomst krijg van de herbergen. Ik heb nu twee keer gezien dat iemand zelf lichtgewicht onderlaken mee had. Dat ga ik de volgende keer ook doen. Nu met mijn hoes over het matras voelt alles beter.

We eten vanavond samen met Jasmijn. Een van de Duitse meisjes. Zij is ook zo opgetogen over het pelgrimeren. Leuk om met iemand te praten die zo enthousiast is. We hebben het over het verschil tussen pelgrimeren en een wandelvakantie. Moeilijk aan te geven, maar Jasmijn is hele aal lyrisch van de begroetingen van alle Spanjaarden. En dat klopt. Ze groeten altijd en wensen je altijd een Buen Camino. Wijzen je uitvoerig de weg. Zelfs als je ergens anders heel wilt en zeker als je je niet verstaanbaar kan maken in het Spaans leidt dit tot wonderlijke taferelen. 
De waard, zijn vrouw en zijn zoon hadden het vanmiddag erg druk. Vele families kwamen er vanmiddag eten. Ze liepen zich de benen uit het lijf. En nu nog weer 10 pelgrims. En morgenochtend om 8 uur kun je er weer ontbijten.

Het bestellen van het eten is altijd wat lastig, want het vertalen van het Spaans in het Engels is niet eenvoudig voor de waard. Gisteren hadden we een heerlijke Galicië bonensoep. Heerlijk. Deze staat weer op het menu. Ik schep de soep op en hoor het geluid van stenen. Kijk nog eens beter en zie mosselen. Erg jammer. Maar dit moet ik aan mij voorbij laten gaan. Ik ben allergisch voor mosselen. Jasmijn had salade besteld en zij geeft spontaan haar salade aan mij en MijnMaat en zij doen zich te goed aan de bonensoep met mosselen. Het ziet er zo lekker uit en ik moet me inhouden om toch niet een lepeltje te proberen. Maar ik weet hoe vreselijk ziek ik word van mosselen. Erg jammer. De dikke kippenpoot als tussengerecht maakt veel goed.

Het is bijna half elf en ieder maakt zich klaar om te gaan slapen. ik moet dus stoppen. Morgen kunnen we uitslapen, want we kunnen pas om 8 uur in de bar terecht en dit is het enig punt waar we wat kunnen bestellen. Maar goed dat we nog een brood hebben gekocht vandaag. 





De kust bij de herherg

De vrouwentongen in de tuin.


Het plekje waar een camping te koop staat!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten