Het was een fijne nacht. Geen snurkers en dat scheelt een stuk. Om 6 uur was ik al wakker, maar je wilt niemand storen. Dus ik heb nog een tijd geluisterd naar mijn luisterboek. “De levenscode” van Albert Sonnevelt. Het gaat over hoe vitale ouderen oud zijn geworden. Een interessant boek, met veel onderwerpen over gezond leven. Het gaat ook in op gedragsverandering. Een onderwerp waar ik vaak les over moet geven. Dat valt niet altijd mee.
En zo is het zo maar 7.15 uur. Als eerste ren ik naar mijn broek. Ik heb maar een broek en als deze nog nat is heb ik een probleem. Gelukkig is de broek droog, maar het is zo koud..... Ik trek mijn thermohemd aan en een ‘t shirt met lange mouwen. Het is zo koud en hier zo primitief. Er is een ruimte waar je zelf wat eten kunt maken. Maar het is er koud en zo behelpen. Zo starten we onze 33 huwelijksdag. We kiezen er zelf voor, maar het valt niet mee. We lopen om 8 uur. Na een km of wat begint het te sputteren. We krijgen net op tijd onze poncho’s aan. Dan lijkt het alsof we onder een tuinslang lopen. Wat een drama. Na 20 minuten heb ik voor mijn gevoel geen droge draad meer aan mijn lijf. We willen langs de kust lopen, maar enkele pelgrims lopen ons tegemoet. Het is te nat en het pad te ruw en te glad. We lopen langs een saaie weg. Wat is dit afzien. Vind ik dit nu leuk... De tekst van gisteren is wel erg toepasselijk”Wie samen naar de zon kijkt, kan ook samen door de regen gaan.” We zeggen tegen elkaar, dat het meestal op zo’n dag toch weer mee gaat vallen. We hebben het vaker mee gemaakt. Gelukkig is er na twee uur lopen een bar. Dat is hier een Spanje een redding. Warme koffie en even droog zitten, maakt alles goed. Het is droog als we bij de bar zijn. We hangen de poncho op de barkrukken buitenen bestellen gauw een koffie con leche grande! Met het uitroepteken achter grande. Er is internet en van een behoorlijke snelheid. Het lukt om het blog te plaatsen. Al twee dagen heb ik geen internet op mijn telefoon. Erg vervelend. Ik weet niet of ik over de data bundel ben of dat er iets anders aan de hand is. Maar het is niet handig.
Tijdens de koffie dringt de zon er door. Nog wel voorzichtig, maar na een kwartiertje zijn de poncho’s droog. Dat is fijn. Je kunt ze nu makkelijk zo in de rugzak doen. We zijn nog geen honderd meter verder of de bui barst weer los. Wat een narigheid. De poncho’s weer in. Na Weeren uur onder de “tuinslang” ben ik het wel zo zat.... Dan belanden we bij de bufons. Dat zijn een soort fonteinen. Water van de zee komt in ondergrondse ‘ gaves” soort grotten en spuit dan met grote druk door de golfslag er weer uit. Deze keer horen we wel het geluid, maar we zien niet de fonteinen. Het is eb en dan is er niet genoeg kracht. Inmiddels schijnt de zon nu fli k. De route is vanaf nu prachtig. We lopen langs de kust in een glooiend landschap van weiden en bossen. Dit gaat eigenlijk helemaal door tot Lianes. Wat een verschil. Hier betalen we ook 12 euro voor de herberg, maar met bedden met lakens en een heerlijke warme keuken met een zithoek. We gaan onze trouwdag vieren op een terrasje. We zitten zo samen een uur in de heerlijke zon. Met jas aan wel te verstaan, maar lekker warm. We bestellen een glas wijn met een broodje. 33. Jaar is een lange tijd. Zouden er nog 33 komen? Zou kunnen qua leeftijd. We zijn dan 88. En waarom dan niet. We proberen gezond te leven, maar dat zegt natuurlijk niet alles.
Overal is wel eens wat, maar we kunnen het samen goed vinden. We hebben samen hele fijne jaren gehad. De jaren met de kinderen waren druk, maar gezellig. We denken dat we de kinderen een fijne jeugd hebben kunnen geven. Nu komen we weer in een andere fase. We zijn weer meer op elkaar aan gewezen. Maar dat is goed. En we hebben ook altijd nog genoeg te praten. En we mogen dankbaarzijn voor dit samenzijn hier op de Camino. We kunnen het beide en vinden het ook allebei leuk. Al kost me zo’n ochtend als vanmorgen best veel energie. Het valt dan niet mee om de moed er in te houden.
Het leed van de natte morgen is weer geleden. In deze herberg kunnen we zelf koken. We aarzelen... uit eten of de herberg? We besluiten tot de herberg. Morgen is er een herberg met een maaltijd. Het is gezelliger om hier in de herberg wat aan te krummelen. Even kletsen met de andere pelgrims en lekker genieten van onze kamer voor twee. We halen boodschappen en brouwen een lekkere bonensoep met een salade. Een lekker fles wijn erbij! Een feestje
De spreuk voor vandaag van Diaan is prachtig. Mag de trouwtekst voor de komende jaren wel zijn: “Accepteer wat is. Laat los wat is geweest. En heb vertrouwen in wat kan zijn.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten