Vandaag hebben we een day off. Zo voelt het althans en zo gedragen we ons ook. We hoeven maar 20 km.. Dat is een eitje. Het is natuurlijk te belachelijk voor woorden, want vorig jaar vonden we deze km normaal. Nu doen we als of het een zondagmiddgommetje is.
We staan pas om 8 uur op uit ons “metromoniumbed”. Een mooie naam voor een twijfelaar. Het doet me denken aan mijn jeugd. Mijn ouders hadden zo’n bed en het mooiste was om er op te springen. Wat uiteraard niet mocht. Als ze weggingen deden we het toch. Alsof mama niet zag dat we er op gesprongen hadden. Zo mooi als zij het bed op kon maken konden wij nooit.
Ondanks de zware toch van gisteren hebben we geen centje pijn. Ik heb een blaartje. Ik had het wolletje op de rechtervoet niet goed genoeg gevouwen en dat betekent direct een blaartje. Maar met tape en een stuk wol voel ik er niets van. Helaas regent het als we weg willen. Daarom doen we lang over het ontbijt. Dan is het om negen uur droog en gaan we op weg. Wel met onze regenpijpen aan, want het is koud en we verwachten wel een bui. Na de eerste km is het al mis. Het regent en waait en is me toch koud. Zo koud, dat ik na een kwartier aan de kant van de weg sta te brullen. Mijn handen doen zo’n pijn. Ik kan slecht tegen kou op mijn handen. Dan speelt denk ik de dystrofie weer op. MijnMaatje pakt de stokken uit mijn handen. Ik heb geen gevoel meer in mijn handen. Ik leg ze onder mijn regenpijpen tegen mijn benen. We moeten blijven lopen omdat we anders veel te koud worden. Gelukkig is de weg geasfalteerd. Op een zandpad met keien kan je niet met je handen onder de regenponcho lopen. Als je valt kun je je niet opvangen. Heb ik ook al een keer mee gemaakt. Maar gelukkig lopen we nu wel een aantal km op een goed pad. Dat komt mooi uit. En de bui is na een poosje ook over. We bereiken een dorp met een bar. We gaan naar binnen en hangen de poncho te drogen aan de waslijn. Een heerlijke hete kop koffie en we krijgen er een stukje eigen gemaakte cake bij. Voor de dagen in Santiago horen we dat het erg druk is. Het is dan Pinksteren. Inderdaad lukt het ons al niet mee om een kamer te boeken. We besluiten om toch al ast maar een bed te boeken. Als de kamers nu al vol zijn, dan vrees ik ook voor de bedden. Dat worden helaas geen witte lakens ... na een half uurtje is het geregeld en gaan we weer verder. De tocht gaat weer over bergtoppen. Er is een bos brand geweest. De bomen zijn zwart geblakerd, maar eronder groeien prachtige blauwe vergeet me nietjes en gele bloemen. Het groene frisse blad steekt schril af tegen de zwarte stammen. We lopen richting een stuwmeer. Tussen de bergtoppen door waait het behoorlijk. Ik had mijn thermohemd aan en mij shirt met lange mouwen, mijn sjaal om en de regenpijpen voor de kou. Er komt weer een bui aan en het begint te hagelen en te sneeuwen. Wat een weer. Maar sneeuw is niet zo erg als regen. Het trekt niet door elke spleet van de poncho heen. Gelukkig zijn het buien.
Wat hebben we eigenlijk een geluk gehad gisteren. Met het wee van vandaag hadden we de tocht boven niet kunnen maken. Wat komt dat mooi uit. Ik moet niet denken al alle pelgrims die vandaag de boventocht hebben gepland. Gisteren gingen we al bijn van ons stokje van de kou, hoe zal het dan vandaag zijn?
We hebben weer geluk, want tegen twaalven komen we bij een rotspartij. Daar kunnen we even lekker zitten. Bankjes tref je niet hier boven in de bergen. Het is droog en we hebben een prachtig uitzicht over de stuwmeren. We eten een lekker broodje gezond met een stuk kaas. De voorraad begint aardig uit te dunnen. Er moeten vandaag wel boodschappen worden gedaan.
Dan lopen we door met een lekker zonnetje wel een km of 5 naar beneden. Uiteraard moeten we weer omhoog. Het is een mooie wandeling. In het volgende plaatsje zijn genoeg herbergen, dus we gaan lekker relaxt verder. Tegen een uur of 4 zijn we bij de herberg. Van de slaapzaal van 12 zijn maar 4 bedden bezet. Lekker rustig. We besluiten gelijk boodschappen te doen. Nu hebben we pech. Er is geen winkel open. Helemaal niets
Het is zaterdagmiddag en dan is bijna altijd alles dicht. Daar hadden we niet aan gedacht. En we hebben niets. Een sinaasappel, wat pinda’s en twee hardgekookte eieren. De andere tegenvaller is dat ik nergens mijn zonnebril kan vinden. Ik had hem op het laatste stuk, maar doe hem in het bos vaak af, anders zie ik de weg niet goed. Jammer, hij was wel stuk, maar nu heb ik niets. Misschien vind ik ergens nog wel iets, Dat is ook de Camino.
We komen er achter dat de tocht van vandaag maar 21 km was, maar wel 1100 meter dalen en 800 meter klimmen. En dan hebben we ook nog gewoon energie voor boodschappen en zo.
Het dorp blijkt in het bezit te zijn van een prachtig lokaal museumpje. Dat gaan welk nog bezoeken. Een mooie klompen museum is het dorp rijk. Ze hebben hier speciale klompen met grote hakken eronder. Voor alle modder. Dat zegt dus genoeg over deze streken. Het is grappig om te zien dat we niet zo verschillen van elkaar. Ook hier veel emmer van emaal ( ik kan geen e ma i le schrijven, pakt mijn iPad niet). Idem allerlei oude winkeltjes enzo.
Rond 19.15 uur spoeden we ons naar de herberg terug, we moeten nog douchen en nog uit eten. Dat is het voordeel van geen winkel, je moet voor nood wel uit eten. Maar we hebben voor morgen ook niets. We nemen het bord van het menu del dia maar mee als ontbijt. En we moeten maar zien. We komen ook niet zoveel bars tegen. Je hebt best kans dat morgen op zondag aanhef eind van de dag wel een winkel open is. Wat dat betreft kun je er geen lijn op trekken.
Met onze Camino vrienden, mensen die we elke dag weer treffen, komen we samen in het menu del dia restaurant. Interessante gesprekken. Lainder een Duitse jongen is er ook. Hij is 37,net zo oud als mijn oudste leerlingen. Hij is erlebnispedagoog. Helpt teams beter functioneren. Interessanten gesprekken hebben we hier over. Bijzonder zoals je allerlei mensen tegenkomt, met interessante achtergronden. Had een goede baan als ICT deskundige, maar volgt nu zijn hart. Verdient nu veel minder, maar doet wat het leuk vindt om te doen. Een boeiend verhaal.
Door het ontspannen dagje, type ik nu aan het eind van de dag nog even dit blog. Geen tijd voor een lange diepzinnige blog. Zelfs op een ontspannen dag kun je het nog druk hebben. Iedereen slaapt inmiddels. Het is ook al elf uur. Dat is beddegaanstijd voor pelgrims...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten