De verschillen tussen het weer zijn hier in Spanje groot. Net als in Nederland. De ene dag regen, volgende dag zon. Elke dag gaan we ongeveer om 22 uur naar bed. Normaal slaap ik ongeveer 6 uur. Soms een half uurtje meer. Als ik dan gelijk in slaap val, wat meestal goed lukt na een dag wandelen, dan ben ik vanaf een uur of 4, 5 wakker. Vaak val ik met een luisterboek en oortjes wel weer in slaap. We hadden een kamer met vier bedden, maar de andere twee waren niet bezet. Ik werd zo vreselijk koud wakker, dat ik maar bij MijnMaatje in bed ben gekropen. Normaal zou je dit niet doen, maar omdat we toch alleen zijn. We werden lekker warm om half acht wakker. Zo vreselijk als de vorige herberg was, zo lekker is deze. Fijne douches, schone witte lakens, een grote eetzaal en een uitgebreide keuken. We maken een lekker ontbijt van Griekse yoghurt, appel, banaan en havermout en een kop koffie. Nu we wat langer met dezelfde mensen in een albergue zitten, maken mensen wel eens wat opmerkingen over ons eten. Of we vegetarisch zijn, Of misschien veganistische, of iedereen in Nederland zo eet... Het ontbijt in deze herberg is prima. Een croissant, 2 plakjes toast, sinaasappelsap, koffie en thee, melk en chocolademelk. Voor €2,50. Daar kun je niets van zeggen. Maar er zitten teveel dingen bij die we liever niet eten. Om het geld hoef je het dus niet te laten.
Ik doe weer nieuwe wolletjes in mijn sokken. MijnMaatje heeft niet voor niets een hele voorraad mee genomen. Het lijkt alsof ik weer op pantoffeltjes loop. Wat fijn als je voeten het goed doen. Amiko de Japanse mevrouw zit naast mee. Heeft een gezwollen voet aan de onderkant. Ik denk te zwaar belast. Haar rug zak ziet er
Om 8.15 uur lopen we de herberg uit. In mijn thermohemd en shirt met lange mouwen. We besluiten de kustroute te nemen. MijnMaatje ziet wel duizend beren op deze route. Ik niet een. We moeten hooguit een stuk omlopen. En dat is op een totaal van 800 km toch ook geen dingetje, zou je zeggen, Ik vind deze verschillen tussen ons zo leuk. MijnMaatje zorgt dat ik in mijn enthousiasme niet te ver ga en ik zorg door mijn enthousiasme dat we wel ergens komen. MijnMaatje ziet soms zo veel beren dat als we daar naar zouden luisteren, we nergens zouden komen.
Dat is ook zo met het weer. Dan willen we op onze vrije dag wandelen. De discussie kan ik uittekenen. MijnMaatje: O, jee het lijkt niet best voor vrijdag. Mijn reactie nu na 33 jaar:”Het is nog geen vrijdag. Kan nog wel veranderen. “
Vrijdagochtend vallen de berichten wel mee. MijnMaatje:” Het gaat vanmiddag regen.” Mijn reactie: “Hoeveel procent?” Reactie MijnMaatje:”40 % Dat is best veel! “
Ik weer:”O, dat valt nog mee! Regenpakken maar mee voor het staartje van de middag. “ Dan lopen we de hele dag en zijn we net thuis en begint het te regenen. Stel je nou voor dat je luistert naar het weer. Dan zou je dus niet gaan. Inmiddels heeft MijnMaatje door ervaring geleerd dat we dan maar moeten gaan en dat het meestal mee valt. En een enkele keer niet. Dan hebben we pech.
De route vandaag is prachtig en het weer werkt heel erg mee. Zo nat en koud als het gisteren was, zo mooi wordt deze dag. Om half elf verwissel ik mijn wandelbroek voor mijn korte broek en mijn shirt met lange mouwen voor mijn fietsshirt. De route gaat vooral langs de kust en na zo’n 12 km het binnenland in. We lopen langs rustige bospaden in een glooiend landschap. We hebben gereserveerd in een albergue na ongeveer 25 km. Er zijn maar 10 bedden. Het risico is te groot dat er misschien geen plek is. De etappe uit het boek is 33. Dat is nog wel wat veel. Het is een herberg op basis van donativo en ecologisch verantwoord. Het is inclusief eten. Een leuke ervaring.
Bij de herberg mogen de deuren en ramen niet open. Er is een vorm van klimaatbeheersing. Er is een leuke tuin met een terras. Geen keuken, dat betekent dat je niet zelf een broodje kunt maken. We eten gezamenlijk om 20.00 uur. Dat is dan nog wel een poos wachten en voor ons als Hollanders is dit erg laat.
Ik merk dat ik van toch af en toe wat suiker eten, denk ik, weer exceem krijg op mijn voeten. Vervelend, want het jeukt zo. Thuis maar weer een paar weken goed aandacht besteden aan de juiste dingen eten en dan is het hoop ik zo weer over.
Ik stop er mee, want dan kan ik nu misschien het blog plaatsen. Principieel is hier maar 2 uur internet. En dat is nu.
De hospitalero is wel wat bijzonder. Er schijnt een bijzondere vloer te zijn en er mag geen water op. Ik heb de theedoek met sinaasappelschillen naast me liggen. Dat schijnt vreselijk te zijn. Bij de ene herberg kan alles, bij de andere kan weinig. We hebben hier de rugzak beneden staan en een leuk boodschappentasje van riet om de spullen mee naar boven te nemen. Ik snap het wel. In zo’n houten huis zul je maar bedbugs krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten