Om mijn schuldgevoel enigszins te temmen, stort ik me trouw op mijn studieboek. Ik sta op als ik wakker ben en ga dan een uur aan de slag. Nou is dat met het boek”Laat je niet gijzelen. “ niet zo moeilijk. Veel van wat ik lees ken ik al. Maar in de samenstelling waarin ik het nu lees, is het nieuw. Vandaag lukt het echter niet zo goed. Ik moet ook aan de bak voor mijn”nieuwe bedrijfje”. Met mijn samenwerkingspartner heb ik de afspraak dat we elke week iets plaatsen op Linkedin. Voordat ik dan wat weet en voor ik dat op Linkedin heb en op onze site, ben je zo een uur verder. Vandaag wil de pelgrim graag om 7 uur vertrekken. In de vroege schermering maak ik haar ontbijt. Heel rustig, met bedenictijnse zang op de achtergrond vervul ik deze taak. De pelgrim is dankbaar en met een brede lach loopt ze naar de poort en zwaait nog even. Met verlangen kijk ik haar na. Ik houd ook erg van het wandelen in de vroege ochtend. Maar een mens kan niet alles, studeren, werken, wandelen, haken....
Dan komt mijn mede herbergier Yvonne me gezelschap houden. Etty schijnt afgeserveerd. Ze lag er gisteren om 22.30 uur in en kwam vanmorgen pas om 8 uur beneden. Ik was na twaalven nog wakker en was om half zes weer wakker. De kwaliteit was wel hoog, zag ik op de Fitbit, maar de uren zijn gewoon te weinig. Ik lig niet wakker en er is ook niets dat me wakker houdt. Maar toch slaap ik niet.
Rond 8 uur heb ik alles voor het werk af. We eten onze fromage blanc met fruit heerlijk in de ochtend zon voor de grange. (Schuur) ik wil niet zeggen dat ik al het Frans kan verstaan, maar door mijn associatieve vermogen heb ik aan een paar anker woorden al heel veel. In gesprek met de Fransen die vandaag kwamen kon ik toch aardig converseren.
We maken een plan de campagne voor vandaag. Studeren, wat werk voor school, noten rapen, havermout pannenkoekjes maken. We bedenken ook een menu voor vanavond. Etty heeft een heerlijk recept voor spinazie pannenkoeken van gisteren en ook nog ingrediënten en Yvonne heeft een recept voor een lekker rijstepapje. Aan mij de eer om iets te maken van de aardappels en van alle restjes soep. Het wordt een smeuïge combi van restje pompoen soep, nieuwe courgette, stukje paprika. De pelgrims vinden het diner super heerlijk. En daar doe je het tenslotte voor.
De dag verloopt in gestaag tempo. We zoeken noten en mijn handen zien er niet uit. Het pellen van de schillen maakt dat je handen zwart worden. Een vreselijk gezicht. Rouwrandjes aan je nagels. Ik hark het blad van het gras. Nou ja, wat er van over is van het gras. Ik voel mijn benen kriebelen. Ik zit inmiddels al onder de vertrouwde oogstmijt. De mijten kruipen op al je warme plekjes. Ik heb inmiddels bulten op mijn rug en liezen. Het is wel minder dan andere jaren, want ik ben er beducht voor. Mijn haakwerk leg ik nooit meer in het gras en de bol ligt standaard in een soepkop. Ik hoop zo de mijten te vermijden. Mijn object van deze keer, verloopt gestaag. Ik denk dat ik elke Tour wel 2 keer haak. Ik moet zo tellen. En dat gaat steeds fout. En tot mijn ergernis zie je elke fout. Maar het wordt mooi.
Ik moet me dus vanavond echt douchen, want anders heb ik de mijten ook nog in bed. De straal is hier zo weinig dat ik niet vaak de moeite neem voor het uitkleden en afdrogen en het er maar bin laat.
Ik moet mijn studie uur nog in halen. Ik heb niet alleen genoeg aan lezen. Ik moet ook mijn bevindingen ook delen. Daar doe ik dan ook dapper pogingen voor bij mijn medeherbergiers. Ik zet me op een stoel in de tuin en zet de wekker op een uur. Vandaag gaat het over secure bases. Dat zijn bijvoorbeeld mensen die een voorbeeld voor je zijn. Ouders, leerkrachten, buurtcoaches of vrienden.
Het gaat over het nut van de secure bases. Maar naast mensen kunnen het ook doelen zijn. Bv een zwemmer wil de oceaan over zwemmen voor een goed doel. Hij is eigenlijk geen zwemmer, maar zijn doel maakt dat hij deze prestatie kan. Mensen moeten eigenlijk mensen om zich heen hebben, maar zich ook doelen kunnen stellen. Interessante stof. Want wie zijn dan je secure bases? Het blijkt als een van je mensen uit de kring van secure bases komt te overlijden dat dit een heftige ervaring is.
Mensen die zich doelen kunnen stellen hebben eigenwaarde en voelen zich competent. Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren is het stellen van doelen. Het stellen van doelen geeft richting. Het naleven van doelen is niet altijd makkelijk, maar het overwinnen van problemen en doorzetten maakt dat als iets lukt, je je heel competent gaat voelen. Dat heb ik bv aan de lijve ervaren met onze nieuwe leefstijl. Dat lukt alleen door je consequent te houden aan je doel en ook weten dat je door oefening echt verder komt. Maar dat is ook een leerproces. Weten dat je een doel in stukjes kunt hakken en dan stap voor stap aan je doel kunt werken. Bij het werken aan je doel heb je mensen nodig die als voorbeeld dienen of je ondersteunen bij het halen van je doel. Niet een nieuwe les, maar wel een bezinningsles. Kan ik voor mijn team een secure bases zijn en wie zijn dit voor mij? Genoeg stof om over na te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten