woensdag 11 mei 2016

De achtentwintigste dag van Vilalba naar Baamonde 22 km

Al weer vier weken op pad. Waar blijft de tijd.... In mijn hoofd was deze bijna oneindig. Toch gaan we nu zo langzamerhand naar de laatste etappes. En het klinkt gek. Het is net of ik nu pas eindelijk de cadans en de rust heb gevonden. Dit is zo'n heerlijke route. Niets geen gedoe met druk om op tijd in herbergen te zijn. Je kunt rustig op een bankje een poos zitten. Of een dutje doen op de poncho. Het maakt niet uit hoe laat je aankomt. Wat geeft dat een rust. Ik laat me ook niet gek maken door MijnMaatje die vindt dat we eigenlijk grotere etappes moeten doen. Dat doen de meeste mensen. Daar ben ik stoïcijns onder.  Etappes tussen de 20 à 25 km zijn voor mij prima. Door zijn blaren vindt MijnMaatje het vandaag ook wel prima. En zo lopen we vandaag weer met een heerlijk zonnetje door glooiende weiden, bossen en de landelijke weggetjes. Het einig nadeel zijn de berken die af en toe op duiken. Gelukkig niet zoveel als gisteren. 
In alle vroegte wordt er weer gerommeld in de slaapzaal. Vrouwen en mannen gescheiden dit keer, hoeveel twee mannen zich er niet aan houden en toch bij hun vrouw/vriendin kruipen. Ik vind het prima.
Ik baal altijd  wel van het vroege gedoe. Je hebt tijd genoeg en waarom toch zo vroeg. Verbazingwekkend ook dat mensen er zolang over kunnen doen om hun spullen te verzamelen. Ik hoor later pas van MijnMaatje dat het licht om 6 uur aan ging. De hele zaal in de heldere tl lampen. En gisterenavond gingen ze pardoes allemaal om 22.00 uur uit. Alles donker. Dit alles is aan mij voorbij gegaan, zowel gisteravond( ik schreef in de hal het blog) als vanmorgen. En voorzichtig steek ik om 6.40 toch mijn hoofd buiten mijn slaapzak. In 10 minuten sta ik in de hal en daar tref ik MijnMaatje, die alweer druk in de weer is met zijn blaren. We knippen de uitgelopen rand van zijn binnenzool af en tapen de blaren goed af. En zo zitten we om 7.20 uur aan het ontbijt bij een bar. Na de koffie en zumo( een groot glas versgeperst sinaasappelsap) en een croissant gaan we dapper op weg. Eerst naar de supermarkt of bakker voor brood. Want afgezien van een handje vol pinda's een stukje chocola en een half oud stokbroodje zit er niets meer in de etenstas. Maar niets is open en ten lange leste halen we in een bar nog twee donuts. Daar moeten we in ieder geval mee in Baamonde komen, het einddoel vandaag. 
We starten vandaag met een voorzichtig zonnetje. Ik heb mijn pijpen kort en besluit het zo te houden. En maar goed ook. Door de vele regen van de afgelopen dagen, waar wij steeds heel goed bij langs komen, zijn de weggetjes soms poelen. In het route boekje staat ook bij deze routes: pelgrimen met laarzen. Nou dat is hier wel nodig. De pijpen worden in elk geval niet vies. 

Inmiddels barst nu een knallend onweer los. Een hele beste klap maakt dat ik nu onder de noodverlichting  dit blog schrijf. Wat een weer.....het komt weer met bakken de hemel uit. Zo komen ze hier wel aan hun millimeters water.

De route is schitterend en we genieten dan ook met volle teugen.  Ergens halverwege komen we bij een bar met een piepklein winkeltje. Geen brood, maar wel fruit. Gepaard met 2 appels voor MijnMaatje, 2 bananen voor mij en twee sinaasappels en 2 koffie gaan we naar de kassa: € 3,20 . Dat is toch niet te geloven.  Ergens op een bankje in het zonnetje doen we ons te goed aan het restje brood en het fruit. Met een handjevol pinda's is het een waar feestmaal.
Het opstaan en weer gaan lopen is minder. Wat stijf en houterig maak ik de eerste meters. Er stopt een auto en een mevrouw in keurig Engels vraagt of ik problemen heb. Ik geef aan geen echter problemen te hebben, maar dat ik op gang moet komen. Mijn voeten en hielen doen zeer. Ze is fysiotherapeut en vraagt hoeveel ik drink. Ik drink een fles met water en meestal een 1 liter mineraal water zo voor het eten. Dat is te weinig. Zo kunnen de afvalstoffen niet weg en heb ik een grote kans op ontstekkingen en krampen. Minimaal 3 liter en bij warm weer meer. Wijn en koffie tellen niet mee.
Tja, ik vind het water hier vreselijk. Maar ik beloof mijn best te doen. De meeste problemen komen volgens de mevrouw voort uit te weinig vocht.

Onderweg passeren we 3 pelgrims. We hebben ze vaker gezien en een van de drie heeft problemen met haar knie. Erg vervelend. Het einde in zicht en dan toch niet meer kunnen. Ook meer water drinken dus.
En zo belanden we in Baamonde. Een echt ingedut dorpje, met nog een school. De kinderen spreken ons aan. I am Fernandez I am from Spain. En MijnMaatje reageert. De kinderen hebben dikke schik met deze pelgrim. Er wordt dus wel ingestoken nu op het leren van Engels. Je zou het aan de rest van de bevolking niet zeggen. Ik kijk ook even bij de kleuters. Deze hebben prachtige geborduurde schortjes aan. Dat zie je over al waar ik ben geweest in Spanje. Het ziet er niet uit als de kinderen deze aan hebben, maar het is wel praktisch. Jongens en meisjes allemaal het zelfde exemplaar. Kunnen dan lekker spelen en hoeven zich niet druk te maken over hun kleren.

De herberg, hoewel municipal, is prachtig. Een oude graanloods. Beneden is een soort huiskamer en boven zijn de bedden. Ik gok op wel tachtig. Deze zijn niet vol. We zijn maar met 10 mensen, waarvan wij de helft eerder hebben gezien. Een stel waar we bijna geen contact mee kregen, stonden zowaar vanmiddag open voor een praatje. Het blijken Russen te zijn. Ze dachten dat wij Duitsers waren. Ze hoorden ons alleen maar Duits spreken. Daar hadden ze niet zoveel mee. Ze draaiden als een blad aan de boom om toen MinMaatje zei dat wij uit Nederland kwamen. We zijn in totaal  denk ik zo'n  6 Nederlanders tegen gekomen. Er zijn echt heel veel Duitsers en Fransen op de Camino. En we hebben een groepje van 5 Portugezen gezien. 

Er is tot het grote verdriet van MijnMaatje niets te beleven. En we kunnen pas om 20.30 uur eten. Dan duurt de middag lang. Er is een keuken en MijnMaatje gaat zich te buiten om puntos te maken. Hij heeft van iemand kaas gekregen. En hij maakt een schaal van een van stukje chocola, de laatste pinda's en kaas. Met de halve liter mineraalwater een lekker 5 uurtje.
Gisteren waren in de herberg pelgrims die we eerder hadden ontmoet. Deze zijn doorgelopen. Naar Miraz. Daar willen wij morgen heen. Nog wel een hele operatie. Je moet zelf koken in Miraz en er is tussen Baamonde en Sobra dos Monxes geen winkel en bijna geen eetgelegenheden. Na een nieuwe voorraad brood, pinda's chocola en fruit zijn we er weer klaar voor.
Het blog is af. De regen bijna over. We gaan gauw eten.

Ps Internet is hier niet altijd even sterk. Ik probeer foto mee te sturen als het gaat. Als het niet lukt is het internet niet sterk genoeg,




2 opmerkingen:

  1. Bestse Frida en Albert, ik heb echt spijt dat het bijna gedaan is en ik niet meer de blog kan volgen, want zo ben ik ook een beetje op weg. Het voelt soms of ik meestappen.
    groetjes, Johanna

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Johanna, wat fijn om wat van je te horen. het was ook weer een bijzondere ervaring. En ja het is vreselijk dat het naar het einde loopt.

    Groetjes...

    BeantwoordenVerwijderen