zaterdag 14 mei 2016

De eenendertigste dag van Sobrado naar Arzua 22 km

We hebben Santiago bereikt. Wel met allerlei hindernissen. De eerste hindernis was natuurlijk dat ik stukken met de bus moest doen. De tweede hindernis was, dat uitgerekend deze laatste dag, MijnMaatje tijdens het lopen last kreeg van zijn linkerscheenbeen. De laatste 10 kilometers waren echt afzien. Gelukkig de laatste dag, anders hadden we een rustdag moeten nemen en naar de Eerste Hulp gemoeten.  Erg vervelend. Nu, met al een paar uurtjes rust, gaat het ietsje beter. We zitten in de kerk en wachten tot de mis begint. Er zijn veel Spaanse jongeren op hun paasbest gekleed. Misschien het vormsel of zo. Ze zijn te oud voor hun Eerste Communie. 

We zijn vandaag vanuit Sobrado vertrokken en hebben een poging gedaan om stevig door te lopen. De bus uit Arzua naar Santiago vertrok om 15.30 uur en deze wilden we graag halen. Halverwege de route kreeg MijnMaatje dus ongelooflijk last van zijn scheenbeen. Dat en de regen, hoewel niet erg, maar wel zo dat je er goed nat van werd, maakte dit alles toch wel tot een moeizame laatste etappe. Het gevoel werkt ook niet mee, want dit pelgrimsleven bevalt me erg goed. Maar nu komt het einde echt in zicht. 
We waren niet de enige met problemen, want een van de Nederlandse broers, had nu ook problemen met zijn andere zool. Onderweg hebben ze ducktape gekocht en de schoenen getapet.
Toen we ze voor de laatste keer zagen, liepen ze nog met goede moed. Misschien dat we ze maandag nog zien Santiago. 

Als we op het plein voor de kathedraal aankomen en net een selfie willen maken, zien we tot onze stomme verbazing de man die we twee jaar geleden troffen op onze Camino van Leon naar Finesterre. Hij herkende ons niet, maar ik hem wel. Hij was net vandaag aangekomen van de Camino del Norte. Op 8 april vertrokken. Hij vond de Frances mooier. Spiritueler. Na twee dagen kust, had je de kust wel gezien vond hij. Ik deel met hem dat de Frances inderdaad Spritueler is. Maar de Camino del Norte vond ik qua natuur mooier. Ik hoorde dat de mensen hem toch als zwaar hebben ervaren. Eenzaam en veel klimmen. Zeker als je alleen bent en het weer niet zo goed is, zal dit gauw zo zijn. Ik vond het eerste stuk wel zwaar, maar eigenlijk viel het me mee. Ik denk dat het belangrijk is om je eigen lijn te volgen. Maar ben ook wel blij dat MijnHerbergmaatje het eerste stuk mee heeft gelopen.

De voorbereidingen voor de mis duren lang. De dienst zou om 19.00 uur beginnen, maar nu 10 over zeven, is het nog een hoop geloop. Het is ook altijd heel wat. De kerk is vol toeristen en pelgrims. Deze  krijgen zoals wij, ook lang niet alle instructies mee, die steeds in het Spaans worden omgeroepen. Volgens mij zeggen ze zoiets als dat deze de kerk moeten verlaten. De toeristen zie ik wel naar de uitgang schuifelen, maar de pelgrims denken: "De kerk is vandaag voor mij. Heb de kilometers niet voor niets gelopen." Er komt wat beweging. Ik zie mannen in het zwart en signaleer ook al mannen met rode habijten. Als je altijd zoveel vschillende mensen in de kerk krijgt, dan zorg je er toch voor dat er dingen goed vertaald worden. Nu wordt er toch iets gezegd wat ik versta:"Camera's en mobiel uit. " Ik denk dat ze dan ook de IPad bedoelen. Ik stop dus maar even.

Er verlaat iemand de bank en ik schuif op, zodat een Spaans meisje, dat op de rond van een pilar zit bij ons in de bank kan. Dat is een goede zet, want ik vraag wat er toch allemaal aan de hand is. Ik krijg de hele dienst in Engels uitleg van haar. Ze woont in Madrid, maar heeft altijd met Pinksteren een famIliebijeenkomst. Er is een volwassenendoop. De kardinaal en de misdienaars( er zullen nog wel meer functie zijn, maar ik weet niet hoe ze heten) verlaten het altaar en lopen de kerk door naar het doopvont dat in een hoek van de kerk staat. Daarna doen wel meer dan 100 jongeren een vorm van belijdenis. Hun ouders/ peetouders dragen ze op en ze krijgen een kruis met olie van de kardinaal. Voor ons zit een Spaanse familie en aan hun opwinding valt af te zien wanneer hun familielid aan de beurt is. Oma is tot tranen toe geroerd.  Het blijken allemaal jongeren uit Galicië te zijn. De dienst duurt inmiddels wel al 1,5 uur. Maar ons wachten wordt beloond. De prufomo wordt gezwaaid. De pelgrim die naast MijnMaatje zit barst in huilen uit. Het Spaanse meisje geeft aan dat het erg bijzonder is en ook zij is helemaal lyrisch.  Ik vertel maar niet dat ik dit al een keer of 5 heb gezien, maar het is elke keer een spektakel. De prufomo weegt 60 kilo en er gaat wel 40 kilo brandend wierook in, heb ik ergens gelezen.  Het ding wordt deze keer met geweld de kerk in geslingerd. Volgens mijn is er een nieuw zwaaiopperhoofd. Ik zie nu een jonge man. Andere keren ging het wel wat rustiger volgens mij. Ik houd mijn hart vast. De prufomo zwaait heftig en langdurig rond. De bedoeling ervan was in vroegere dagen dat het de geuren die de pelgrims verspreiden door de wierook dragelijk werden. Ik denk dat dit nu ook wel goed is. MijnMaatje geeft aan dat hij zijn eigen sokken ruikt. Ik ruik niet goed, maar ik heb nu zelfs het idee dat ik mijn flacejack ruik. De wierook zie je door alle kieren door het vat komen. Het is een prachtig gezicht!

5 opmerkingen:

  1. Gefeliciteerd, Frida en Albert, dat het jullie weer gelukt is Santiago te bereiken. Ik heb met je/jullie meegeleefd en in gedachten meegereisd tijdens mijn wandelingen door onze mooie Achterhoek. Moge de spirituele ervaringen en de Geest van Pinksteren jullie begeleiden in alle komende jaren. Nog een fijne dag en goede reis terug.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Elly voor je wensen. De mis gisteren maar ook vanmorgen was heel speciaal. Het is fijn om dit mee te mogen maken. En het is zo bijzonder om hier juist met Pinksteren te zijn, met zoveel nationaliteiten. Zoveel mensen die hier uit zoveel landen samen komen. 900 pelgrims per dag.

      Groetjes.

      Verwijderen
  2. Lieve Albert en Frida,
    Prachtig en wat mooi weer om te lezen hoe de dienst beleefd wordt,
    het is alsof ik er weer zit.
    Knap en bewonderenswaardig ondanks de "hobbels" die jullie hadden deze reis (bedbugs en blaren) hoe positief jullie het weer hebben beleefd en beschreven.
    Inderdaad, ik wens jullie op deez (koude) Pinksterdag een (her)nieuwde geest met veel positieve energie,liefde, moed en kracht voor het komende jaar!
    lieve groet en behouden thuis!
    Diaan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Diaan, het is weer een inspirerende gebeurtenis. Zo speciaal. Vanmorgen een processie door de kerk. De prufomo die aan het begin van de dienst gezwaaid wordt. Waarom d ene keer aan het begin en de andere keer aaan het eind weet ik niet. Maar het was weer geweldig!
      Groetjes

      Verwijderen
  3. Ja, Frida en Albert,

    Weer een bijzondere reis achter de rug om te herinneren en te koesteren!
    Dit neemt niemand jullie af!
    Voor morgen : een fijne tweede Pinksterdag gewenst en goede terugreis!!

    Hartelijke groeten,
    Beate

    BeantwoordenVerwijderen