De vierentwintigste dag van Navia naar Tapia de Casariego 23 km

Deze nacht hadden we wegens het ontbreken van een herberg een pension. Lakens, handdoeken en frisse bedden. Dan heb ik wel zin om te slapen. Door het uitgebreide en gezellige menu del dia werd het wat later, maar rond half elf lagen we in bed. In onze kamer leek wel een bom ontploft. Nog natte was, natte poncho's en regenpijpen. De spullen uit de rugzakken, de tas met boodschappen. Het komt nu ook niet zo nauw, want wij zijn de enigen in de kamer. In een herberg let ik wel meer op mijn spullen. Ik griezel van kleding op de vloer en zo. Ruim alles dan altijd gelijk op. 

De maaltijd was erg bijzonder lekker. Dat heb ik gemerkt vannacht. Het was dus ook erg zout. Had ik niet zo in de gaten, maar om de beurt waren we vannacht steeds wakker om te drinken. Ik denk dat ik wel een liter water heb gedronken. Ondertussen waren de stadsgeluiden nog maar steeds niet tot rust gekomen. Rond 5 uur hoorde ik nog steeds muziek en stemmen van Spanjaarden. Jammer van zo'n heerlijke kamer dat je wakker ligt van lawaai en dorst. Maar dan geniet je natuurlijk ook langer van de ambiance van de mooie kamer. 

De route is niet zo lang vandaag en we hoeven ons toch niet te haasten, daarom zetten we om 6 uur de wekker om 7.30 uur. Je zult maar beleven dat we nu allebei goed in slaap vallen en dan om 9 uur of zo wakker worden. Het was voor niets, want beiden zijn we toch om 7 uur wakker en besluiten maar op te staan.

We hadden zo'n chaos dat MijnMaatje er helemaal raar van werd. Eerst alle spullen op zijn bed, allemaal keurig gevouwen. Dan in de rugzak en vervolgens op de knieën voor het bed om te controleren of we echt alles hebben. Uiteraard hebben we niets overbodige bij ons, dus als we iets vergeten is het ook direct heel vervelend.  De kamer ziet er gelijk weer netjes uit. Behalve de vloer. Maar goed dat er tegels lagen, want met schoenen waarmee je een (halve)dag in de modder hebt gelopen, ziet de vloer en vreselijk uit. Alle modder is opgedroogd en elke stap die we zetten laat een spoor van klei achter.

MijnMaatje voelt zich niet helemaal lekker. Had ik ook een paar dagen. De koffie op de vroege morgen lokt dan eigenlijk helemaal niet. Er was bijna geen bar open. Geen wonder na de drukke nacht. Maar eindelijk vinden we vlak voor we het stadje uit lopen een bar. Een ontbijt is wel nodig. Liefst met iets warms te drinken.  Ze hebben alleen koffie en geen tostados. Dus nemen we maar een Magdalena, ren Spaanse koek. Op dit ontbijt, MijnMaatje een piccolo, dat is 1 cm koffie in een klein kopje en ik een cafe con leche grande, gaan we van start.

Na een kwartier stoppen we alweer. MijnMaatje heeft een klein, maar zeer venijnig blaartje. Net op de rand van de inlegzool van de wandelschoen. MijnMaatje is een echte man, dus dit gaat met veel gekreun en gesteun gepaard. Ik had al wat onder de zool gelegd om deze wat op te hogen. Dat had niet geholpen en nu moest het dus echt gebeuren. De BLAAR moest worden door geprikt en wel door mij. Nu heb ik wel vaker een blauw zwaailichtje op mijn hoofd, ik ben wel gauw in de hulpverlenersrol, maar echt een blaar door prikken .......... Dat is toch iets te lichamelijk. Dapper doe ik een draad door de naald, hier krijg ik het al warm van. Zo warm dat mijn bril, die ik toch echt nodig heb bij deze klus, me beslaat. Ik denk er maar niet aan dat we geen alcohol hebben en de naald niet steriel is en de draad uit het naaietuitje dat al jaren mee gaat op reis, nog veel minder steriel is. Het blaartje zit onder het eelt. Ik zie het blaartje zitten als ik goed door mijn beslagen glazen kijk. Ik steek de naald er in en trek deze na wat geweld door het eelt en aan de andere kant weer uit de blaar. Om nu te zeggen dat het vocht er uit springt is een groot woord, maar de draad is goed nat. Ik leg er een knoop in, zoals ik dat heb geleerd van een hospitalero. We vegen beide het zweet van het voorhoofd, MijnMaatje en ik. Ik doe er een compeet op en we plakken deze af met tape. De schoen gaat weer aan en het lopen gaat.

Na een kwartier moet ik plassen. Al de water van vannacht en de koffie grande moet er ook weer uit.

Geen bar te bekennen natuurlijk. Ik houd het nog een tijdje op maar ik moet toch. Plassen buiten is ook een hele operatie. Het lukt me inmiddels om de rugzak op te houden en toch door de knieën te kunnen gaan. Zo zijn we een uur onderweg en hebben nog geen 3 km gedaan. Dat schiet niet op en beloofd wat voor vandaag. De route wijkt iets af van de Camino maar leidt ons langs prachtige kliffen. Plassend, lopend, etend en voelend aan de blaar komen we door deze route heen. Het is mooi weer, in tegenstelling tot de berichten, en de zon schijnt. De laatste dag dat we de zee zien, want morgen gaan we afbuigen naar Santiago en het binnenland in. 

Met een zwarte wolk van regen op de hielen komen we droog bij de herberg. Deze is gratis. Dat zag ik pas laat vandaag in het boekje. Ik houd mijn hart vast, want een gratis herberg moet wel heel Spartaans zijn. De herberg staat op een klif. De deur is niet open. Uit de teksten op de deur in Spaans en Engels begrijpen we dat we dan moeten bellen naar een nummer. Dat doen we en we maken uit het geratel op dat binnen cinq minuten iemand komt. En inderdaad. De deur gaat open en een keurig interieur wordt zichtbaar. De bedden zijn wat twijfelachtig, maar vooruit. De douche is heel warm. Ik begreep later pas , dat dit alleen bij mij en een Duitse mevrouw die na mij ging, het geval was. Daarna was de douche koud. De hele dag hebben we in t shirt gelopen, maar nu is het koud. De herberg heeft geen verwarming. Dus alles is in en in koud. Het is inmiddels ook erg koud. We doen een jas aan en zoeken een warme bar.