maandag 9 mei 2016

De zesentwintigste dag van Vilela naar Lourenza 22 km


Vanmorgen moesten we noodgedwongen uitslapen, want de bar voor de herberg voor het ontbijt ging pas om 8 uur open. Dat vind ik geen ramp. Ik had een hoes om mijn kussen en het matras was prima. Dus lekker slapen moet mogelijk zijn. In principe staan we in een kwartier in de kleren. Je gaat dan toch ontspanner slapen. Ik ben niet echt een ochtend mens, dus wat extra slaap, heerlijk. Maar het bleek een nacht met hobbels te zijn. MijnMaatje kan er wat van. Hij snurkt wel niet hard, maar wel gestaag. Ik heb er zelf niet zo'n last van. Die mijn oortjes wel in. Na het geprik met de stok van hem gisteren richting mij, kan ik vannacht mijn best doen. Ik heb hem zeker wel een keer of wat te pakken gehad. Maar hij was niet de enige. Een wat corpulente Spanjaard ging voor de hoofdprijs. Die durfde ik uiteraard niet te prikken met mijn stok. 
Maar ik had buiten de waard gerekend. Een groepje fanatieke Spanjaarden dat 40 km per dag loopt, waren om 7 uur uit bed. En gelijk weer helemaal hieperdepieper. Het kabaal is niet van de lucht. Dan denk ik: Schiet op en vertrek, maar ze namen uitgebreidt de tijd. Er daalt een oase van rust neer als ze de trap af gaan. Verdikkeme, zien we ze om 8 uur bij het ontbijt! Daar ging mijn uurtje uitslapen. 

Vandaag weer twee beste klimmetjes gehad. Ben helemaal munt, want het was ook nog prachtig weer. Dus warm en dan ben ik niet zo'n beste loper. We hadden meer gekunt, maar de volgende herberg is wel 9 km verder. Met veel klimmen en een rugzak, toch een brug te ver voor mij. Maar goed ook, want we waren nog niet binnen in een hostel of er barstte toch een bui los. Deze bleef ons dus gelukkig bespaard. Vanuit de hostel zagen we allerlei pelgrims het stadje binnen komen. Je snapt er niets van. Onderweg zijn we 4 mensen tegen gekomen vandaag. Waar. Deze mensen dan steeds lopen.
Terwijl ik uit het raam kijk, we zitten weer aan een drankje in een bar, valt de regen weer met bakken de hemel uit. De mannen die we troffen voor de kerk en een partijtje pitancq wilden spelen schuilen al zeker 20 minuten in de muziekkapel. Sommige dingen zijn universeel.
Een van de mannen vertelde dat hij meer dan veertig jaar in Engeland heeft gewoond. Daar wonen ook zijn twee dochters, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hij woont weer in het huis waar hij is geboren. Hij is getrouwd geweest met twee Engelse vrouwen, wel na elkaar, voegde hij aan het verhaal toe. Hij was geen moslim. Duidend op de nieuwe burgemeester van Londen. Leuk is dat zo'n praatje en dat kon omdat we elkaar konden verstaan.
Vandaag hebben we een hostel. Volgens MijnMaatje was het nodig dat we moesten wassen en in de herberg municipal is dit altijd wel een hele happening. Ik vond het nog niet zo nodig, maar MijnMaatje kunnen je weer volgen op de geur. Zeker na een dag als vandaag. De was is door de hospita op de hand gewassen. Het hangt nu kleddernat aan de lijn. Ik houd mijn hart vast of het morgenvroeg wel droog is.  Ik vroeg of ze wilde helpen bij de wasmachine, maar nu heeft ze de was zelf gewassen. Ik de dat het een communicatie probleempje is. Ten ze even weg was hebben we alles nog maar eens uitgeknepen. Het hostel  oogt brandschoon. Ze wonen er zelf ook. Ik kreeg wat last van mijn keel en moest steeds niezen. Ik dacht eerst dat ik toch iets verkeerd gegeten had. Blijken ze een hond te hebben. Hangt mijn was op het balkon, wel dicht met ramen, zoals mee in Spanje, maar wel met de hondenmand. Dan kan ik morgen weer wassen. Is wel een beetje balen. Gelukkig zijn er geen dekens, dus geen hondeharen mogelijk in de dekens. Anders kunnen we beter een ander hostel zoeken. Hoe schoon ook, ik ben er altijd gelijk bij. 
Inmiddels staat er een laag water in de straat. Of we willen of niet, we moeten nog wel een poosje in de bar blijven. De enige droge kleren die we hebben, hebben we aan. Tja het leven van een pelgrim gaat niet over rozen.
Zo langzamerhand komen we bij de laatste etappes. We gaan het niet helemaal redden en moeten toch nog ergens een stukje met de bus. Dat blijkt lastiger te zijn dan we dachten. Dat betekent dat we morgen om 8 uur de bus nemen en dan naar Abadin gaan. Dan lopen we nog 5 uur. Is wat weinig, maar er zijn geen herbergen en 10 uur is weer te veel. We lopen met de route van morgen nog 5 etappes. We hopen zaterdagavond aan te komen in Santiago. Dan hebben we de zondag en maandag of door te brengen in Santiago. We vliegen maandagavond om 19.00 uur geloof ik. En dan zijn we rond 21.30 uur op Schiphol. Kunnen we nog net met de trein naar Arnhem. Daar zal dochter of zoonlief ons wel kunnen ophalen om 23.00 denk ik. Hoop ik. En misschien kunnen we nog wel een stukje verder. Bv naar Dieren. We zien wel. Of naar Doetinchem. Het laatste stukje kopen moet geen probleem zijn na 600 km die ik dan in de benen heb.
Hoewel ik dit blog voor mezelf schrijf, om alles goed te kunnen herinneren, vind ik het ook leuk om te delen. Ik merk aan de reacties dat mensen meeleven. Dank aan alle lieve woorden en groeten. Ook dank aan de collega die het Taize lied op muziek voor me heeft opgezocht. Ben ik ook blij mee.
Mijn schoonmoeder schreef dat de kamerplant een ficus is en het andere bloemetje een primula.  Dat weten we nu ook weer. Bijzonder dat ze hier gewoon in het wild groeien.
De regen neemt wat af en MijnMaatje gaat op zoek naar een restaurant voor een menu del dia. Iets te eten zal er wel ingaan na zo'n dag met klimmen. 
Ps. Het wil nog niet echt met zijn blaar. Wel vervelend,










2 opmerkingen:

  1. Hallo Frida en Albert,

    Het lezen van de blog is inderdaad leuk!
    Het is een dagelijks ritueel geworden.
    Wel een gek idee dat de laatste dagen bijna aanbreken!! Ik ben benieuwd hoe ver jullie komen!
    Succes!!!
    Groeten,
    Beate

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Beate

    Dank voor je reactie. Hoop dat je zo een beetje meegeniet!
    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen