10 km en 16.000 stappen
Het is miezerig. Na de warme dag van gisteren vind ik het prima. De etappe is maar 14 km. Bijna een rustdag. Het heerlijk geslapen. Wel 8 uur! Voor mijn doen een unicum. Lekker ontbeten. Wat gezondigd door 2 zoete broodjes te nemen. Ze hebben hier net als in Duitsland zoet brood. Met als gezelschap een Fransman en een Engelsman. Het gesprek gaat uiteraard over de Camino. De Fransman gaat hem lopen, maar wacht hier op een vriend. De Engelsman heeft vorig jaar 2 gelopen en zit hier nu sfeer te proeven. Het is een leuke herberg. Rood, wit en zwart en hun teken is een heks! Misschien dat de naam dat ook wel is, maar mijn Baskisch is nul. MijnMaatje zou zeggen:”Een prima herberg. Toepasselijk voor jou!”
Tegen tienen maak in aanstalten om te vertrekken. Voor onderweg heb ik een bak yoghurt. Ik kan mijn geluk niet op, want in de meeneembak(als je iets niet meer mee kunt of wilt nemen kun je dit op een bepaalde plaats zetten in de herberg) vind ik een halve zak havermout! Maar nu is mij foerage tas wel erg vol. Naast de yoghurt heb ik ook nog een halve kilo wortels, banaan, dikke grapefruit, 3 tomaten, kaas en nog een halve stokbrood. Verhongeren zal ik niet maar ik moet het ook dragen. O,ja en ook nog een zak doppinda’s. Kom ik ook alleen maar als zak van 500 gram krijgen. Ik moet hier beter op letten. Draag nu wel bijna 3 kilo eten. Terwijl er hier ook best winkels zijn. Maar als je gezond wilt eten en niet bij elke bar in verleiding wil konen voor koeken of tapas moet je ook wel wat.
Tot mijn verbazing beland ik bijna om 13.00 uur al in Portugalete. Na nog geen 10 km. Ik ga met de zwevende brug. Ontworpen door een leerling van Eifel, de ontwerper van de Eiffeltoren in Parijs. Het was destijds een wereld wonder. Gemaakt in 1892 of zo. Ik zal wat foto’s toevoegen. In de herberg is plaats. Er zijn veel meer mensen als twee jaar terug. Er zijn nog bedden over, maar ik zie wel wat op tegen morgen. De volgende herberg is erg klein en er zijn bijna geen opties. Ik laat het maar gebeuren. Van de herbergier krijgen we een route langs de kust en 7 km korter dan in het boekje. Ik ga deze maar proberen. Dan ga ik ook niet met de bus, zoals ik van plan was. Na zo’n rustdag als vandaag is een beetje lopen wel prettig. In de herberg is ook de meneer uit Litouwen die zo vreselijk snurkt. Gelukkig slaapt hij op een andere zaal. Ik wensen de mensen sterkte. Ben zelf net weer een beetje bij getrokken na de zware nacht van eergisteren.
Ik kreeg een mail van mijn werk dat studenten nog opdrachten hadden ingeleverd. 14 dagen te laat en niet aangegeven dat er bijzondere omstandigheden waren. Mijn leidinggevende vraagt of ik ze nog even wil nakijken. Nu kan ik veel, maar op mijn mini IPad een Words bestand van 80 kantjes, wil gewoon niet. Ze moeten, maar zien hoe ze het oplossen. In al die jaren dat ik nu weg ben in deze periode, en dat is al 11 jaar, is me dit nog nooit gebeurd. Aan de ene kant denk loslaten. Aan de andere kant voel ik me ook nog schuldig. Ik voel ergens dat ik in gebreke blijf. Dat is raar. Ik geef duidelijk altijd de inleverdata aan. Ga er vaak nog zelf achteraan als ik werk mis van cursisten. Heb niets gehoord van cursisten en nu gaan ze richting mijn leidinggevende dat dit geen manier is. Voelt niet goed. Van school kreeg ik ook nog wat. Maar dat was gepland. Dat is dan toch anders. Ook hier voel ik me wel wat naar onder. Ga ik weg, terwijl er zo’n drukke periode met een sollicitatie procedure is.
En dan ook nog een dag met miezerig weer. Alle ingrediënten voor een wat mindere dag. Terwijl de dag zo goed begon. Ik ben lid van So Chicken en krijg regelmatig een mailtje met allerlei tips voor een gezond en een gelukkig leven. Vandaag gng de mail over Dankbaarheid. Een woord dat ik althans nooit zo vrijuit gebruik. Hij schrijft dat hoe meer je je leven als vanzelfsprekend beschouwt, hoe meer het geluksniveau daalt. Dus ondanks dat ik in de regen liep voelde ik me dankbaar. Ik ben gezond, ik ben vrij, ik heb nog dagen Camino voor de boeg, nog 4 dagen en dan komt MijnMaatje. Genoeg dingen om dankbaar voor te zijn. Terwijl ik dit schrijf veeg ik mezelf weer een beetje bij elkaar. Het is een leuke herberg. De herbergier is een erg vriendelijke Spanjaard. Hij doet erg zijn best om het iedereen naar de zin te maken. Omdat het druk is hoor ik nu voor de 10 de keer in het gebrekkig Engels het verhaal van het douch gordijn. Het is een uitschuifbaar gordijn. Een soort rolgordijn dat zich op wint. . Als je dit niet goed doet dan hoor je toch een klap en vaak gevolgd door een gil of schreeuw van de douchgast. Als je er op gaat letten zoals Simon, een Duitse jongen van dochterlief haar leefdtijd, en ik doen. Dan is dat elke keer een reden voor de slappe lach. Toch ook een reden om dankbaar voor te zijn: dagelijkse humor. Met dat ik dit schrijf hoor ik weer een gil! Jammer dat ik ook niet vlog.
Dit even wat toelichting bij de foto’s : bij deze herberg sliep ik vannacht. Ik voelde me hier wel thuis. ☺️
Een Spaans kind entrum: wat een buggy’s er waren nog meer maar ik kreeg ze niet allemaal op de foto!
Foto’s van de zwevende brug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten