Het was weer een heftige toestand in de herberg vanmorgen. De eerste mensen waren al om 5.45 uur op. Je snapt er niets van. Het is nog donker. Wat zou je zo vroeg. Ik ben nog weer slaap gevallen, maar werd om 6.30 uur echt wakker. Ik heb mijn bovenbuurvrouw niet horen opstaan. Knap hoor, want zo stapelbed schut altijd en in deze herberg hebben ze ijzeren lockers. Als ik mijn rugzak er uit haal, dan slaat mijn schelp tegen de kant en iedereen is wakker. Dus hoe men dit doet? Dus toen ik op stond was ik de laatste. Op de een of andere manier heb ik me gisteren een ontbijt laten “aansmeren”. Ik dacht dat de herberg 15 euro was, maar dat bleek met ontbijt te zijn. Er worden 6 ontbijtje per keer geserveerd. Zoveel tafels en stoelen zijn er. Dus je moet wachten op je beurt. De herbergier perst alle sinaasappels zelf. Een voor een. En ik wil eigenlijk helemaal geen sinaasappelsap. Om 7.15 uur staat ik buiten. Ik loop naar La Pobena en vandaar uit naar Castros Urdinales. De vorige leer heb ik de bus gepakt, maar de herbergier wist een korter route. Vanaf een bepaalde plaats de roodwitte strepen volgen. Nou geen streep gezien. Alleen gele pijlen.
Bijzonder om in zo’n drukke herberg een groepsproces waar te nemen. De volgende plaats is wat ongunstig. 33 km of zo en een kleine herberg. En weet van de vorige keer hoe klein, maar voor al ook hoe uitgeleefd en smerig. Ik zie er gewoon tegen op merkte ik. Door de afstand en de weinig bedden, gingen mensen de hele tijd met elkaar in gesprek. Of ze een stuk met de bus zouden gaan, of de afkorting zouden nemen. Of een kamer boeken, dan heb je meer tijd om rustig te lopen. Je merkt dan dat iedereen wat tegen elkaar op gaat “zeuren”.Ik was de energie die de route al had gelopen. Maar mijn mening telde niet. Het zou allemaal wel mee vallen. Enz enz. 33 km vind ik wat te veel. Maar door het heen en wee gepraat word je gewoon wat zenuwachtig. Mensen boeken dan samen maar een kamer. Dat schilt in de kosten. Met welvreemden op een slaapzaal, oké. Maar met een wildvreemde man op een twee persoonskamer gaat me toch wat te ver. Een vrouw al la. Maar er waren geen vrouwen meer die allen lopen in deze herberg. Zo jaagt een groep elkaar wat op. De spreuk van Diaan van vandaag is er echt op van toepassing: “De man die zelfvertrouwen heeft, wint het vertrouwen van anderen.” De herbergier bemoeide zich stevig met het gesprek. Hij kreeg alle mensen zover dat ze een reservering maakten(Ook ik, maar dat kwam niet door hem, maar door mijn trauma van de vieze kleine herberg. Dat ik overigens angstvallig maar voor me houd.). Zou hij provisie krijgen voor elke boeking? Maar hij kreeg ook nog heel veel mensen zo gek, dat ze vandaag allemaal de kortere kustroute maakten. Ik ook. Het woord kustroute werkt bij mij altijd. Dat vind ik gewoon het leukst aan deze route.
Het zelfvertrouwen van de herbergier. Ik had het moeten weten. Gezien zijn postuur en zijn roken, loopt hij waarschijnlijk nooit. Laat staan een route van 23 km. En hier gaat het dus ook fout. Het eerste stuk zo’n 18 km gaat precies volgens het boekje. Maar dan de beloofde kustroute. Geen enkele rood witte streep gezien. Allen maar autowegen langs de kust. Geen wonder dat het boek aangeeft dat je door de bergen moet. Het is gewoon levensgevaarlijk. auto’s razen je voorbij. Ik weet dan nooit of in links of rechts moet lopen. Loop je links dan zien auto’s je in een rechtse bocht absoluut niet. Loop je links, wijst iedereen naar zijn voorhoofd. Levensgevaarlijk. En dan te bedenken dat zo’n herbergier dagelijks groepen mensen langs dit pad stuurt. Ik ben erg blij met mijn maps.me op mijn iPhone. Kan ik in ieder geval zien waar ik ben. Uiteindelijk beland ik na deze dodenrit na 24 km in Castros in mijn penson. Een beetje te luxe (en te prijzig) voor een pelgrim. Ik neem het er maar van. Sta asociaal lang onder de heerlijk hete douche. Droog me af met een dikke grote witte handdoek. Zo een die je alleen in films ziet. Lig een uurtje op het bed met de heerlijk gesteven lakens. En heb dan weer energie voor 10. Wat een verschil met twee jaar terug. Ik weet nog dat ik aankwam in de herberg. Vervolgens bijna voor dood uren op mijn bed lag. Ik heb toen van het hele stadje niets gezien. Had geen energie meer. Snel haal ik wat boodschappen, want mijn drie kilo voorraad is afgezien van nog een tomaat en een wortel, helemaal leeg. Voor 5 euro heb ik twee stokbroden, fles mineraalwater, stuk kaas, yoghurt, 2 bananen, 2 appels, 2 sinaasappels, 1 manderijn en een hele dikke grote reuze paprika. Na de boodschappen maak ik nog een stevig wandeling door de stad. Een schattig oud havenstadje met groene, blauwe en rode bootjes. En zo komt de km stand op 32 km. Geen centje pijn!
De kamer is zo duur, dat ik op de kamer maar een broodje gezond maak. Voor morgenvroeg de yoghurt met banaan en appel. De fles Mineraalwater voor vannacht en de rest voor morgen onderweg. Morgen gaat het echt gebeuren, want dan ga ik 31 km lopen. Ik wil komen tot Laredo. Dan de dag er naar tot San Miguel en zondag naar Santander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten