dinsdag 24 april 2018

De zevende dag van Gernika Lumo naar Lezama naar Bilbao

23 km en 32.000 stappen ongeveer

Op een bankje in een park vlak bij de herberg maak ik een begin met dit blog. Wel even spannend wat ik weet niet of de app werkt zonder internet. Dit wordt dus uitproberen en straks is misschien alles weg.
De zon schijnt en het is een drukte van belang. Volgens mij is de school net uit. Het is half zes. Dat zie je hier vaker. Ouders en kinderen spelen in het park en genieten van de zon. Kinderen leven zich nog even uit. Dit kan wel duren tot een uur of acht. Volgens mij liggen kinderen hier niet voor negen uur, half tien in bed. Hoe ze dat dan doen met de siësta. Misschien slapen ze wel op school.er wordt ook laat gegeten. Vaak gaande restaurants pas om acht uur open. 
Ik heb een beroerde nacht achter de rug. Het leek zo goed te gaan gisteren. Een man uit Litouwen spraak me aan en vroeg of ik bezwaar had of hij het raam open zou houden vannacht. Uiteraard geen bezwaar van mijn kant. De man was erg vriendelijk en beleefd. Maar eenmaal plat... hij heeft uren 6 mensen wakker gehouden met zijn gesnurk. Dat is al erg hinderlijk, maar de kamer was ook nog pal onder een lantaarnpaal. Rond een uur of twaalf was het niet meer te harden. De een na de ander ging uit bed. Juist in deze herberg mocht je ivm met de bedbugs niet de rugzak op de kamer. Elke keer de deur open. De een voor oordoppen, de ander naar de was. Om twee uur waren verschillende mensen met elkaar in gesprek. En de meneer  uit Litouwen kon er maar niet genoeg van krijgen. Knetterhard snurken en soms een poos stil zodat je dacht dat hij er in bleef en dan begon het weer. De eerste mensen stonden om kwart voor zes naast hun bed. Ik snap er niets van. In deze herberg was er ook een ontbijt, maar pas vanaf zeven uur. Gelukkig had een een luisterboek en daar val ik toch meestal wel op in slaap. Met een schok werd ik om 7 uur wakker. Hoewel de koffie koud was, was het ontbijt verder prima. Ik heb twee stukken stokbrood gehad met echte boter. En koude koffie. Dat serveren ze in de herberg van vanavond ook. Als het koud is doen ze het in de magnetron.
Op zich ben ik altijd zo aangekleed. Maar hoe meer digitale spullen, hoe meer zorgen. Ik vind het het voorbeeld van hoe met spullen het leven ingewikkeld wordt. In 2012 liep ik alleen met mijn Nokia. Alle apps en zo is makkelijk, maar makt het ook bewerkelijk. Ik ben bang om spullen kwijt te raken.  Controleer het bed en de locker wel 2 keer. Ik heb vandaag me zelf ook getrakteerd op schone sokken. Dat moest wel, want de nadere waren nog niet droog. Ik heb ook nieuwe plukken wol achter mijn hakken gedaan. Het werkt super, maar voor dat alles zit. Al net al was ik op een ouder Frans echtpaar na, de laatste die vertrok. Het aantal lopers dunt wat uit, dus ik heb uren alleen gelopen. Af en toe kwam ik de Belgische Maria tegen. Voor de rest niemand gezien.Je bent dan echt uren op je zelf aangewezen. Doordat het klimmen en dalen was op glibberige keien, moet je goed opletten.
De tekst van Diaan van gisteren speelt steeds door mijn hoofd. “Aanvaard het leven, zoals het leven zelf.”  Ik leg hem uit als: neem het zoals het is. Maar dat is wel lastig, want dat betekent aanvaarden van wat er op je weg komt. En wat er op je weg komt is niet altijd wat je wenst. Maar je mag toch ook wel ergens voor vechten. Als verzetstrijders in de Tweede Wereldoorlog dat niet hadden gedaan? Of de de mensen van Green Peace nu?  Moet je altijd aanvaarden dat het is zoals het is? Of mis ik nu een stukje van de legpuzzel? Op het eerste terras dat ik tegenkom zit Maria. We raken aan de praat. Ze wil van het roken af komen. Gebruikt het roken als middel tegen de stres van het jachtige leven. Ze vraagt of ik bekent ben met mind fullnes. Ik weet er van en af en toe doe ik ook een poging. Ze haalt een boekje uit haar tas. Het is van Eckhart Tolle. Het is in het Frans, maar ik ken de Nederlandse titel ook. Leven in het nu. Van hem heb ik meerdere You tube films gezien. Eigenlijk ook over dit onderwerp. Maria geeft aan dat ze het leven in het nu lastig vindt. Ik kan het beamen. Zo op de Camino lukt het wel, maar als je weer thuis bent. Wat heb ik de afgelopen weken moeten buffelen. op het werk was het druk. Maar ik heb ook zelf de drukte gecreëerd. Weer een boekje schrijven en toch proberen om mijn Coach opleiding af te ronden. Dan leg je de lat ook wel hoog voor je zelf. En mijn luisterboek doet er ook nog een schepje bovenop: “Gelukkig zijn moet je durven”van Rosalinde Weel. Ik kan er nog wel dagen over nadenken. De eerste stap is dat ik vandaag, hoewel ik naar Bilbao wilde lopen, toch met de bus ben gegaan. Het was hartstikke warm. Ik dacht bij mezelf: Voor wie wil ik iets bewijzen..... Ik ga met de bus. 23 km berg op en af en daarvan een heel stuk in de warmte met een rugzak. Het is wel goed.. 
Het was even zoeken, maar met de app en maps me, sta ik zo voor de herberg. Een leuke herberg, helemaal rood, wit zwart. Erg grappig.  Ik check in en krijg een kamer toegewezen. In de kamer is al een bed bezet.. Ik groet en stel me voor. Heel bijzonder. Het blijkt Denise te zijn. Vorig jaar ontmoeten we ergens 3 vrouwen. Een Braziliaanse en Duitse en nog een Franse geloof ik. Ik moet het nog even uitzoeken.  Dat is ook toevallig. Denise blijkt ook de Camino del Norte nu te doen. De route is zo lang en je hebt zoveel herbergen. Het is wel heel toevallig dat je elkaar dan tegen komt. We praten wel een uur. Het was toen een indrukwekkende avond. Dat vond zij ook, want ze wist zich ook alles te herinneren. Ik kan er nog niet over uit. Toch er erg bijzonder.
Ik ga naar het park een type een poosje aan het blog. Ik moet nog wel even wennen bij het opslaan, want ik dacht dat ik alles kwijt was. Maar dat viel weer mee. Achter de herberg zit een Lidl. Ik koop een broodje, Griekse yoghurt ongezoet, en een lading fruit, mijn dagelijks fles met mineraal water. (Heb ik ook wel nodig, na zo’n zweterige klimdag.) en een kilo zak wortels. In de herberg zie ik pas goed de hoeveelheid. Ik denk dat het bijna 3 kilo is. Teveel om mee te nemen. Ik eet de helft van de yoghurt  en sla een gat in de zak wortels. Ik eet voor nood de sinaasappel maar op. En morgen hoef ik maar 14 km. Heb ik niet zoveel eten nodig. Ik ga naar Portugalete, naar de zwevende brug. Maar ik ga na de vorige drukken nacht eerst lekker uit slapen. 










Geen opmerkingen:

Een reactie posten