“ Alle liefde die je geeft komt uiteindelijk weer bij je terug!” Dat hoop ik dan maar, want vandaag komt MijnMaatje. Van lieve attente Diaan, kreeg ik deze spreuk. En wat toepasselijk op deze dag. Na elf dagen alleen te hebben gelopen, is het eindelijk zover dat hij ook mee kan lopen. Ik kijk er naar uit. Het alleen lopen is heel goed gegaan, en eerlijk gezegd, ik had niet gedacht dat ik het zo fijn zou vinden. Ik heb wel af en toe met iemand opgelopen. Maar ik heb toch grotendeels alleen de tijd doorgebracht. En eerlijk is eerlijk, ik vond het prima. Ik word heel moe van steeds in Engels of Duits te praten. Hoewel dit inmiddels me ook prima af gaat. Een Duitse vrouw vroeg me waar ik uit Duitsland vandaan kwam. Ze kon de tongval niet goed thuis brengen. Ik vat het maar op als een compliment. Dat heeft 6 jaar Camino me maar mooi gebracht.
Op een luie bank in het Hostel Santander type ik dit blog. Je ziet het steeds meer dat er in grote steden hostels zijn, waar je een bed huurt. Je ligt, zoals in mijn geval met 8 mensen op een kamer. Er is een living room en kitchen. Je kunt zelf koken. Wel met een koekenpan en juspan en microwafe. Maar gewoon prima. Voor dit hostel betaal wel 20 euro per nacht, maar vooruit. Met schone lakens en een dekbed? Prima toch. Hoewel ik gisteren met iemand sprak dit dit toch allemaal maar afzien vond. Ik merk dat ik met steeds minder toe kan en ik word qua levenstandaard steeds makkelijker. De dingen zijn me gauw goed. Ook dat heeft de Camino me geleerd.
Een rustdag vandaag. 15 Km vind ik geen wandeling meer. Dat is even kuieren..... maar desondanks, de route was prachtig... Na een geweldige nacht in het bovenste bed, met leuning(!) werd ik om 10 voor 7 wakker. Gewoon uitslapen na het debacel van gisteren. Ik heb heerlijk geslapen en geen enkele beet te zien, dus ik denk dat de bedbugs in ieder geval niet in het bovenste bed zaten.
Na een lekker ontbijt, bestaande uit koekjes en 3 koppen koffie met warme melk, ging ik rond een uur of 8 op pad. De route zou maar een km of 15 zijn. Een eitje dus. Maar wel een nat eitje, want het regende nu echt.Geen gepoetste straten. Gelukkig geen stromende regen, maar een beetje miezerig. Na een uurtje knapte het op. De jongens van gisteren hebben beide voetproblemen. Geen blaren, maar echt pijn in de voeten. Te lang gelopen de laatste dagen. Zij gaan ook naar Santander, maar ik zie ze niet. Van de Australische jongen, loopt zijn vader ook de Camino. Erg grappig, ze hebben exact dezelfde stemmen. De vader was gisteren ook in de herberg. Ik heb de vader vaker getroffen, maar dan zonder zoon. De andere zoon loopt ook de Camino, maar met zijn vriendin. Maar zij wilden wat langer in Bilbao blijven. Een wonderlijke wereld. Een vader met 2 zoons op de Camino, maar elk op zijn eigen tempo. Let op geen oordeel, het is zoals het is...
Ik moet zo opletten. Het toetsenbord staat zo afgesteld dat hij als het ware zelf de woorden typet . Vandaar dat ik op eerdere blogs wel vervelende fouten teruglees. Maar ik kan ze met deze app zo lastig veranderen.
Na een km of 5 komt Tanja een Duitse vrouw mij achterop. Zij vertaalde gisteren het praatje van de man van de herberg. Ik dacht dat het een studente was. Ze blijkt 43 te zijn en emotioneel helemaal op. Ze is arts en is verplicht om elk jaar een griepprik te nemen. Voor een paar jaar terug heeft ze een soort “anafalactische shock” van de griepprik gehad. En heeft wel paar jaar zich bijna niet kunnen bewegen en was steeds erg moe. Ik schrik toch vreselijk van dit verhaal, omdat ik dit ook van een infuus heb gehad. Alleen heb ik gelukkig de vermoeidheid niet zo gehad. Ze is overal allergisch voor. Dat ben ik ook en heeft ook dystrofie gehad aan haar hand. Mijn allergoloog zegt dat alles met elkaar te maken heeft, allleen ze weten nog niet hoe. Het was als of ik mijn eigen verhaal hoor. Ze eet nu geen suikers en gluten en knapt wonderwel op en wel zo goed dat ze nu de Camino loopt. Ook om te “bewijzen “ dat ze weer terug is. Inmiddels schijnt de zon. Het is koud, maar zonnig en het is zo mooi. Ik herinner me dit ook van de vorige keer dat ik hier liep. Het is genieten. De kleuren van de zee, de witten wolken en de blauwe lucht, het bruine strand en de groene weiden. Het is zo mooi. We lopen als we dicht bij Somo zijn over het strand. Kilometers lang. We hebben geluk, want het is eb. Bij Somo moet je met een ferry naar Santander oversteken. In Somo nemen we bij een strandtent een bak koffie. Dat denken meer pelgrims. Het is een ware reünie. De man uit Litouwen is er ook en ook de vrouwen uit de slaapzaal van gisteren. De anderen gaan alvast, want ze willen nog een km of wat na Santander lopen, om daar een herberg te nemen. Ik zit nog een uurtje op het terras. De temperatuur is zo dat je gewoon in de zon kunt zitten met je jas aan. En dan besluit ik om weer terug te lopen, want door het schokkende gesprek met Tanja vind ik dat ik onvoldoende heb genoten van het strand. En zo loop in nog weer twee uur op het strand. Volgend jaar valt de Meivakantie vroeg. Dan moeten MijnMaatje en ik, maar samen beginnen in Bayonne. Dan kan hij dit schitterende stuk ook een zien.
Rond een uur of drie neem ik de ferry naar Santander. Zonder enige moeite vind ik het hostel. Ik installer me. Neem een lekker douche en ga op weg om eten te halen. Helemaal er niet aan gedacht dat het zondag is. De winkel is dicht en in de grote stad eten ze pas om7 uur. Zo lang houd ik het niet vol. Ik trakteer me op een koffie met een pintos. Daar liggen hier de bars mee vol. Het een ziet er niet lekkerder uit dan het andere. Neem een reep chocola als een postres. Ik loop nog een stuk en ga dan naar het hostel om al vast de blog te schrijven. Als MijnMaatje er is vanavond, komt daar natuurlijk niets van.
En morgen eindelijk weer samen op pad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten