De tiende dag van Castro Urdiales naar Laredo

32 km en 46.000 stappen

Weer een nieuwe blog. Eerst maar in het klad, want ik heb hier geen internet. De nieuwe app werkt iets anders dan de vorige en ik weet nog niet precies hoe of wat. Om het risico niet te lopen dat ik alles wis, maar even zo. 

Vroeger bij ons thuis luisterde mijn vader elke zondagmiddag naar meneer GBJ  Hilterman.  Om 1 uur gaf hij een beschouwing over het nieuws. Wij zaten dan aan tafel te eten en mochten niet praten. Eigenlijk absurd. Aten we een keer samen, moesten we stil zijn. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar dat kan zeker niet zo zijn geweest. Nu ik ouder ben snap ik het wel. Er was geen uitzending gemist en je had zeker niet de hele dag radio op je trekker. Dus je moest het hebben van de tijd dat je thuis was. Voor ons als kinderen was het een opgave. 

Ik moest hier aan denken toen ik vanmorgen tijdens het wandelen nadacht over wat ik vandaag weer zou schrijven. Het zijn immers beschouwingen op van alles en nog wat. De grote kunst is voor mij om te leren dit zonder oordeel te doen. Ieder mag de dingen op zijn of haar manier doen. Het voorrecht van een vrij land.  Hoewel ik niet echt een thema of opdracht heb dit jaar, wil ik ook niet het blog alleen maar vullen met prietpraat. Het moet wel ergens over gaan. Mijn calvinistische aard blaast hierin altijd toch weer een stevig deuntje mee.

Als ik de deur van het hotel dicht trek, zie ik dat de tegels nat zijn. Ik had mijn regenjas, uit voorzorg, al bovenin de rugzak. Kan hem zo pakken. Maar het valt erg mee. De gemeente heeft net de straat geveegd en dat doen ze hier in Spanje met water. Wat een meevaller! Het is dus droog. Na een heerlijke rustige nacht in de hotelkamer,  een prachtig begin van de dag. Dat stemt tot dankbaarheid. Misschien wat hoogdravend en zo ook weer niet bedoeld. Maar het is heerlijk als het droog is. Als je dan uit de smalle steegjes bent en zelfs de zon ziet. Super! Wat een mooi begin van de dag. 

De route is prachtig. Wel een stuks langs de snelweg, waar ik gisteren ook wat last van had. Maar dat is maar even en dan loop ik weer langs de kust. Ik had gisteren yoghurt gekocht en een bakje voor een ontbijt gemaakt. Maar ik had meer zin in koffie, zo ik heb eerst een desayunos genomen in de stad. Koffie met toost. 

En zo loop ik langs de rotskust. Het lijkt wat op de Oostenrijkse Alpenweiden. En bij een heel mooi stukje met een bankje, neem ik als nog even tijd voor de yoghurt. Een prachtige zee, een lekker zonnetje. Heerlijke yoghurt met havermout en banaan. Wat wil een mens nog meer! Dat stemt nog meer tot dankbaarheid. Gewoon een kwartiertje op een bankje zitten en alleen maar kijken en genieten. Het leven is goed.

Maar ik heb nog heel wat kilometers voor de boeg. Ik ben van plan om 30 te lopen. En ik heb niets geboekt. Dus het wordt wel spannend. Maar mijn “nieuwe” bergschoenen lopen met de schapenwolletjes als pantoffeltjes. Te bedenken dat ik met deze schoenen 4 jaar geleden zulke vreselijke blaren heb gehad. MijnMaatje had toen mijn oude schoenen maar weer mee gebracht, toen hij kwam. Toch ook iets om dankbaar voor te zijn. Vier weken geleden kwam ik er achter dat mijn goede bergschoenen kapot waren. Nieuwe schoenen hadden geen zin, ik had geen tijd meer om ze in te lopen. Ik had deze oude nog en met goede sokken, nieuwe inlegzolen en de wol van Inge de pedicure, doen ze het fantastisch. Geen problemen met je voeten is ook een zegen. Ook iets om dankbaar voor te zijn. En zo heb ik er om 12 uur er al 18 km opzitten. Dan begint het wat te sputteren. Maar goed, een hele morgen toch maar in de zon gelopen. Toch ook iets om dankbaar voor te zijn. En net als het sputteren wat meer wordt, sta ik bij een bushokje met bankje. Geweldig toch? Ik neem een stuk brood met Spaanse kaas en zoete grote paprika stukken. Een godenmaal. Wat smaakt het super.  

Dan doe ik mijn poncho aan. Ik weet inmiddels een manier om deze alleen aan te krijgen en loop zo richting de berg. Door de regen ruik je de eucalyptus heel goed. Wat een geluk van de regen. Anders ruik je dit nooit zo. Als of je in een badkamer wandelt, want de regen lijkt inmiddels wat damp.  Mijn neus gaat er goed open van en dat komt weer mooi uit. Ik moet flink klimmen en wat extra lucht is dan wel welkom. Ik hoop wel 8 pelgrims achterop. Die zeulen zich om hoog. Ik begrijp het wel, want als je conditie niet zo goed is, dan zijn dit fikse kuitenbijters. En juist deze etappe herinnert ik me dat ik voor 2 jaar dacht dat het mijn laatste Camino zou worden. Mijn voeten deden toen zo’n zeer! Geen blaren, maar van binnenuit pijnlijk. En nu? Ik loop als een berggeitje de berg op, met het plan om zelfs vandaag 30 km te lopen. Tegen 14.00 uur ben ik in Hazas. Daar hebben we de vorige keer geslapen. Ik koop een kop koffie en installeer me uitgebreid op het terras. Schoenen uit en de voeten op de koude tegels. Lekker wat koffie, chocola en een banaan. Tot slot wat pinda’s en ik kan er weer tegen. Ik bereid me voor op de laatste 10 km. Dat blijken er maar 8 te zijn. Weer een gelukje. En zo loop ik zelfs al  om half vijf Laredo binnen. Het is wel even spannend, want is er plaats in de herberg? En weer een geluk. Er is een bed. Bij de nonnen. Met een zeer, zeer vriendelijke hospitalero. Super uitgebreid vertelt ze in het half Spaans, half Engels over het reilen en zeilen in de herberg. Ik zie mensen wat afhaken, want als je flink gelopen hebt dan wil je maar een ding en dat is zitten en douchen. Maar ik vind het geweldig om haar te zien in volle dienstbaarheid. Zo bevlogen. Er is zelfs ‘s avonds een pelgrimsmis. En zo mooi. Er zijn wel 20 nonnen. Een groepje zingt met een gitaar in de mis. Niet te vergelijken met Vezaley, maar ook dit is mooi. Neigt wat richting evangelische kerkmuziek zullen we maar zeggen.  De priester geeft ons een zegen en wenst ons Buen Camino. Wat een dag vol dankbaarheid! 

Morgen de foto’s maar, want ik heb nu geen goed internet.