Km 24
Herberg naast de kerk: een echte pelgrimsherberg
Diner. Menu del dia
Conditie 9 super
In de McDonald begin ik aan dit blog. In elke grote stad proberen we als we op vakantie zijn, altijd de McDonald uit. Om de WiFi. We loaden dan even de foto’s op en drinken een kop koffie. En nu dus tijdens de Camino. Heel gek om na de ervaring van gisteren in een prima herberg, nu in een McDonald te zitten die in elke stad hetzelfde lijkt te zijn. Volgens onze Spaanse, Engelse sprekende medepelgrim, was de herberg 40 jaar terug in de tijd qua interieur en zo. Haar woorden, niet de mijne. En heel leuk: we konden volgens haar de bedden( met lakens) gebruiken, want ze zijn schoon. Maar de lakens heel oud en heel erg dun. MijnMaatje heeft ze heel gehouden. Hij wil zich nog weleens hardhandig zich omdraaien, en ik twijfelde of de lakens dit zouden houden.
Het was vannacht koud. De huizen zijn zo koud en klam. Er is bijna geen verwarming. Ik ben er nog uitgeweest om het thermohemd nog aan te doen en de lakens zaten zo strak om het voeteneinde dat ik mijn voeten slecht omhoog kon houden. We lopen zonder problemen, maar je loopt geen dagen 28, 34 en weer 28 km zonder stramme benen en wat pijndelijke voeten.
Ik was ook erg verdrietig vannacht, want er was zoveel slecht nieuws van het thuisfront. Een collega bracht me via een app op de hoogte en een vriend via de mail.
Misschien dat je hier door geen enkele afleiding van werk en zo, ook ontvankelijker bent voor de impact van dit nieuws. Ik kon er niets aan doen, maar toen we vandaag in de herberg waren moest ik huilen. De Australische hospitalero was zo vriendelijk. We waren er om 13.00 uur en we mochten de rugzakken stallen en alvast inchecken. Dat betekende ook dat er plaats was in de herberg. Je kunt deze niet reserveren en zo hoort het natuurlijk ook. De sfeer was zo vriendelijke en de zon scheen zo mooi door de oude ramen naar binnen. De vriendelijkheid die om de hospitalero ( een Australische met Nederlandse roots) heen hing en de mooie ruimte, maken dat je je zo welkom voelt. We zijn 20 dagen onderweg en je komt zo los van alles. Officieel gaat de herberg om 16.00 uur open, dus we hadden echt geluk dat ze er was en ons binnen liet.
We vertrokken vanmorgen vroeg, want we willen ook graag wat van Salamanca zien(daarom zitten we nu in de McDonald, haha. ). De route was zo mooi en de zon kwam langzaam op boven de bergen. We liepen met z’n zevenen. Juist zo’n dag dat je naar een stad loopt voel je de energie en opwinding. Maar ook het weten dat een groepje weer uit elkaar gaat vallen maakt je droevig. MijnMaatje maakt foto’s van silhouetten van koeien die op de bergrug lopen. Een prachtig gezicht en ook nog van de 3 Spaanse pelgrims. Na een kwartier lopen we alleen en na een half uur komen we bij een dorpje. Dat is op deze route niet vanzelfsprekend. Ik zie MijnMaatje foto’s maken bij een beeld. Ik dol een beetje met hem mee. We maken vaak foto’s van beelden en doen er dan iets geks mee. Dan pas valt me eigenlijk op wat voor beeld het is. Ik krijg een schok van schrik. Het is een vrouw met een boek waaruit ze voorleest, het lijkt een juf of zo. Vannacht hoorde ik dat onze voorleesvrijwilliger is gestorven. Ik moet huilen. Tjee....tientallen jaren is ze vrijwilliger geweest bij de peuters. Generaties lang. De laatste jaren las ze 2 keer in de week voor bij de peuters. Het was altijd zo ontroerend om te zien hoe de peuters zich op haar bezoek reageerden, met de neuzen tegen het raam van de deur, haar naam roepend en soms klappen in de handjes van opwinding. Dan installeerde ze zich met een boek op de bank. Peuters naast zich, een op schoot een paar op stoeltje voor haar. Hoeveel kinderen heeft ze op deze wijze voorgelezen? Toen ik 5 jaar terug kennis met haar maakte, zei ze dat het zelf geen kinderen had. Haar grote verdriet in dit leven, maar dat ze de peuters altijd als een vervanging daarvan had gezien. Ze was ongeneeslijk ziek en is dus toch nog ,voor mij althans, snel gestorven. Wat zal dat aankomen bij haar man. Wat een verdriet. Op haar wijze heeft een bijdrage geleverd aan de vorming van kinderen. Voor mij ook nog dat ze al in de zeventig zijnde nog steeds de energie had om dit te doen. Lopend op de weg in de stille vroege ochtend schiet een oud kleuterliedje door mijn hoofd.
Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht,
dat wij zijn als kaartjes brandend in de nacht
En hij wenst dat ieder tot zijn ere schijnt,
Jij in jouw klein hoekje en ik in mijn.
En ergens in verdere coupletten iets van: laat ons dan in het duister heldere lichtjes zijn...
Ik heb de tekst steeds uitgelegd als: je kunt een bijdrage leveren. Het hoeft niet altijd groots te zijn, maar je mag iets zijn, iets betekenen voor een ander. Ik denk dat zij dat steeds voor kinderen heeft gedaan. Misschien een kleine bijdrage, maar wel keer op keer.
Vanmorgen stuurde een Camino vriendin mij deze tekst: “Wat in liefde is gedaan, blijft altijd bestaan.”Hoe toepasselijk!
Verder zijn twee mensen die ik ken ernstig ziek. Daar word ik ook verdrietig van. En maakt me bewust van de eindigheid van alles. Juist vandaag dat zo in het teken van afscheid staat. Maar leert me ook weer dat je moet leven in het hier en nu. Doe de dingen die je wilt doen en wees dankbaar. Voor elke dag. Ik moet stoppen in de McDonald, want we willen nu naar de herberg om te douchen. Dan kom ik er achter dat ik mijn flesje shampoo heb laten staan in de vorige herberg. Balen, want het was zo’n handig ding met een pompje. En warempel bij de spullen die achter worden gelaten in de herberg staat een klein flesje shampoo. En een scheermes. Die van MijnMaatje was gevallen en kapot. Zo kan hij ook weer vooruit. Hoewel, zo met ruige baard is natuurlijk ook stoer.
Dan gaan we eindelijk weer eens voor een menu del dia. We kijken nog even bij de winkels. Grappig ik,zie allemaal Zeeuwse knopjes. Oorbellen, kettingen en ringen. Het heet hier zilver filigraan. Ik vraag aan de verkoopster waarvoor ze van origine bedoeld zijn, je raadt het al: het zijn knopen. We lopen de winkel uit en ik loop in de armen van een groepje Spaanse puberjongens, ze vragen me of ik weet waar de knopjes voor bedoeld zijn. Ze moeten een speurtocht maken voor school. De hele dag zien we hier schoolgroepen in Salamanca, onderleiding van Witte Pieten, meestal net zwarten haren. In precies dezelfde kleren als onze Zwarte Pieten. Grappig.
We lopen verder en ik zie in een souvenierswinkel een prachtige paarse fluwelen haarband. Voor 2 euro. Ik koop hem en vind hem geweldig. MijnMaatje en de verkoopster in de leeftijd van mijn dochter vinden het niets. Staan er hoofdschuddend bij. Ik weet nu al hoe mijn kinderen reageren. Met verve draag ik de haarband en ik kijk in een winkelruit. En tot mijn verbazing staat daar Jutta. Een Duitse vrouw die we vorig jaar troffen op de Camino del Norte met twee vriendinnen. Met open mond staren we naar elkaar. Dan horen we haar verhalen. Begonnen in Sevilla. Alleen, haar vriendinnen vonden een Camino genoeg. Ze heeft de tweede dag haar voetgebroken. Deze is getapet en ze heeft er 500 km gelopen, maar gaat nu naar huis. Ze moet naar het ziekenhuis en de voet moet in het gips en dat doet ze liever in Duitsland. Wat een toeval, als ik de haarband niet had gekocht, hadden we haar niet ontmoet. Ik ervaar dit als een teken van hoop en moed.... je denkt dat dingen voorbij zijn en toch, zomaar en onbedoeld, zie je dat daar waar je niet (meer) op rekent er zomaar is. Tekens van dat er meer is dan wat een mens weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten