Km 250 bus en trein en 15 gelopen
Herberg van de junta en heel Spartaans
Diner pasta met brood
Conditie niet van toepassing
In de trein richting Santiago begin ik dit blog. We kunnen niet alle etappen maken en moeten een keuze maken waar we een stuk met de bus/trein gaan. We zijn nu op weg naar La Gudina. Vandaar lopen we verder. Het stuk met de bus van Salamanca naar Zamora ging prima. Voordat we in de trein Zamora belanden, had dit wel enige voeten in de aarde. Met Nederlandse verwachtingen kopen we een kaartje voor de trein. Via internet. Gaat super voorspoedig. We zijn royaal op tijd bij het station, drinken daar nog even relaxt een kopje koffie. Het grootste station ziet er prachtig uit. Maar bijna geen mensen. Belachelijk weinig voor zo’n groot station. Dan gaan we de trappen af naar het andere perron. Daar worden we beneden in de gang aangehouden. Alles moet uit en af en door een scan heen. We waren daar helemaal niet op de bedacht. De stokken gaan op een lopende band, mijn handtas die ik niet dicht had, de rugzakken de telefoon en buidel van MijnMaatje verdwijnen op de lopende band en moeten door een kast. Alsof je op Schiphol bent. Ik heb de veilgheidsmaatregelen bij het vliegveld in Santiago nog nooit zo meegemaakt. Vervolgens is er na de lopende band een rollen systeem. De stokken blijven steken, mijn lippenponades en zakdoeken verdwijnen door de rollen en de mobiel van MijnMaatje is verdwenen. Verbouwereerd staan we naast de lopende band. Dan komt de beambte en kijkt met ons mee. Haalt haar schouders wat op. MijnMaatje gaat op zijn knieën en kijkt onder de lopende band kan dan zijn powerbank tussen de rollen weg vissen en hengelt ook zo zijn mobiel weer terug. Ik vind dit niet te geloven. Geen voorbereiding, geen bakken voor losse spullen, geen excuus, geen uitleg van te voren.... je kunt toch als willekeurige pelgrim niet weten wat je op een stations in de middle of knowwere te wachten staat. Het station in Vorden is drukker. Wat weer een belevenis.
De treinreis op zich is prachtig. Wat een landschap. Geweldig. Bij leven en wel zijn start ik volgend jaar in Careres. Dan loop ik het stuk wat we nu gemist hebben langs het stuwmeer. We weten nu ook beter wat ons te wachten staat. En dan loop ik door bij Salamanca en zie wel hoever ik kom.
Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Ajet de Libanese en de Spanjaarden. Zo gaat het nu eenmaal. Elizabeth die toch is door gelopen, blijken we vanmorgen net te hebben gemist op het station in Salamanca. Zo gaat het soms. Zo zie je mensen die je niet verwacht en anderen loop je steeds mis.
Vanmorgen in de herberg nog even rustig ontbeten. We hadden de tijd. We moesten om 9 uur bij het station zijn. Het gezelschap was gemêleerd. Een Italiaan met een Libanese/ Armeense vrouw die 3 jaar in Brunssum had gewerkt. Zijn dochters zaten op de universiteit van Maastricht. Een Duitse man die huisman is. Zijn Zwitserse vrouw is consul in Madrid. De hospitalero komt uit Australië en heeft Nederlandse ouders, Ajet de Libanese vrouw die een persbureau in Beiroet leidt. Wat een boeiende levensverhalen. We wisselen foto’s uit. De Australische hospitalero eet ‘s middags op de campus. Salamanca is een universiteitsstad. Overal zijn universiteitsgebouwen. Ze verbaast zich erover dat alle meisjes in het Europa hetzelfde er uit zien. Lang haar, witte schoenen, spijkerbroeken met scheuren. Iedereen gaat op zoek naar de foto’s van zijn of haar dochters. Inderdaad allemaal lang haar. Zijn er geen officiële schooluniformen, bedenken ze er zelf een.
De Duitse man en nog een Fransman hebben gewandeld in Japan. Een route langs 88 tempels en 1100 km lang. Shikoku Henro. Ik had er nog nooit van gehoord. Ze raken er niet overuit gesproken. Veel te snel is het 8.00 uur en dan moeten we weg anders zijn we niet op tijd bij het busstation. We moeten zoals gewoonlijk weer haasten.
Gisteren had ik geen ruimte meer in het blog om te schrijven over de tentoonstelling van Picasso over het bombardement in 1937 in Gunerico aan de Canimo del Norte. Ik kende het schilderij wel, maar kende niet het verhaal. Picasso maakte van het bombardement van de Duitsers een schilderij of de verwoesting aan de wereld te laten zien. Ik geloof dat er 300 burgerslachtoffers waren. Franco had Duistland hulp gevraagd om tegen de Catalanse vrijheidsstrijders. Het schilderij heeft de hele wereld bezocht om als voorbeeld te dienen voor de vrijheid voor democratie. Op een dag kennis genomen van 2 onderwerpen waar ik nog niet eerder van had gehoord. Wat word je blik toch breder van reizen. Soms denk ik wel eens geef mee een schoolklas en laat me daar een maand mee op reis gaan. Daar kan geen school tegen op. Dat vonden we ook van de fietsroute van Kopenhagen naar Berlijn. Ook zoveel wetenswaardigheden.
Vandaag nog even een tussenstop gemaakt tussen bus en trein in, in Zamora en daar nog het Semana museum bezocht. Er stonden 30 grote draagbaren van de verbeelding van het paasverhaal er op. Niet zo mooi als met Semana, want dan zijn ze versierd met bloemen. Maar nu konden we de beelden goed zien. We hadden een telefoon met de Engelse uitleg.
Na 2 uur met de trein door het prachtige Spaanse landschap bereiken we La Gundina. Een wat troosteloos Spaans dorp. Niet zo kleurrijk als de dorpen voor Salamanca. Er is warempel om 17.00 uur nog plaats in de Spartaanse herberg. De herberg is van het niveau Spartaans. Maar het geeft niet, met de ander halve pan die er is en de 2 lepels en 4 borden, wordt er om de beurt door de pelgrims gekookt. Volgens mij eet iedereen prutjes. In de plaatselijke supermarkt,Action, Tunte,postkantoor bakker, kunnen je alles krijgen wat je nodig hebt. Hij is bezig met het doppen van kastanjes. Deze zijn keihard. Weer een vraag: zouden ze gebrand zijn, moet je ze nu wellen? Hoe gebruik je deze? Ze worden verkocht voor €10,50 de kilo. Dus moeten ze wel een delicatesse zijn. Wat zouden mensen er nu mee doen? Ik heb nog een portie in de vriezer en maak er kastanjemeel van. Van de winkelier krijgen we beide een vijg. Heerlijk. We kopen er 10. Deze zijn €5 de kilo en volgens mij vol met suiker, maar tijdens het lopen kan het wat hebben. Ik moet stoppen, het verhaal wordt veel te lang, maar er steeds zoveel te zien en te horen. Ik heb het gevoel dat ik op deze route meer beleef dan eerdere tochten.
Er rennen naar de herberg en hopen nog voor de meute aan op Hollandse tijd te kunnen koken. Dat lukt. Je moet om 19.30 uur in de herberg zijn, want dan komt de hospitalero en moet je betalen. Als je dan een menu wilt, kun je hierna pas weg.
Dan komt het appje van dochterlief. Ze heeft een baan. Wat zijn we blij voor haar! Ze heeft zo’n lange weg gehad met haar studie en het einde is inzicht. De laatste puntjes op i en dan afstuderen. En dan nu al weten dat ze een baan heeft. Wat zijn we blij. De waterlanders zitten hoog deze dagen. Ik moet weer huilen, nu van vreugde.
De herberg in Salamanca
Samana Santa
Het station
Geen opmerkingen:
Een reactie posten