Camino redder viert huwelijks jubileum 3 mei 2019

Bestemming Hostel Austuria: plaats geen idee...

Km 28

Herberg Weghotel

Diner menu del dia : witte bonen soep met een hamburger

Conditie 8,5 28 km zonder enig probleem 

We zitten net geïnstalleerd, na een prachtige, maar lange route, op nog een stukje vaag terras met uitzicht op de bergen, parkeert er met stofwolken een vrachtauto pal voor onze neus. Mag natuurlijk, maar werkt niet mee aan de sfeer. De zon schijnt, anders was het totaal troosteloos. Wat een verschil met de Pension La Parador van gisteren.  Zelfde prijs, maar een wereld van verschil. Dat maakt het natuurlijk zo leuk! We hebben net nog gauw even een broodje gegeten op onze kamer. Met nog een stukje kaas en sla en tomaat. Wat een mens al niet meesleept. De tomaat woog een een halve kilo, dus die neem ik niet nog een dag mee. Hij is heerlijk. We eten er wat van op brood en eten de rest gewoon in stukjes. Hij smaakt als de tomaten die we in Zuid Frankrijk aten. Een “tiet”noemden ze deze tomaten daar. Ik moet zeggen dat ze ook nog meer de vorm van een borst hadden. De theedoek die als tafellaken diende was helemaal nat van het sap. Dus in onze wasbak van de douche dient als tobbe. Ik ga op onderzoek uit naar een waslijn of een wasrek. Maar niets te zien. Nu hangt het natte spul in de badkamer. Ik weet weer waarom ik zo’n hekel aan wassen heb. Het Hostal ligt langs een snelweg. In de middle of know were. Tegenover het Hostal is een schuur met twee woonhuizen. En verder niets. Je kan niet eens wandelen, want je zit midden een een stuk afslag en rotondes van wegen. Wat een gedoe.. en zo ontzettend troosteloos. Een ding maakt deze dag goed, de kamer is in het paars. Juist deze dag waarop we vieren dat we 34 jaar getrouwd zijn en 39 jaar een relatie hebben. 

Na een heerlijke nacht in La Parador en een desayunos, staan we om 7.10 uur weer op de Camino. Ze hebben wat veranderd aan de wegen en het even zoeken. We denken goed en wel op weg te zijn, komen we een kat tegen met zijn hoofd in een conservenblik. Afschuwelijk om te zien. De kat loopt steeds achteruit en schudt met zijn hoofd. Vreselijk. MijnMaatje bedenkt zich niet en pakt het blikje beet. Tilt het blik met de kat op en schudt. Na flink schudden gaat het hoofd van de kat gepaard met een flinke krijs van de kat  uit het blik. Het kan niet anders  of de kat moet zich vreselijk hebben zeer gedaan.  Wat een toestand.

Het eerste gedeelte lopen we langs een provinciale weg. 11 km lang. Als er een auto aankomt springen we in de berm. Het is heerlijk weer en ik heb mijn  broek/rok al aan. Om 8.45 uur zijn we in Carcaboso. We drinken een kop koffie. We worden aangehouden door een Spaanse man. Hij spreekt ons in redelijk Nederlands toe. Hij blijkt 44 jaar in Eindhoven te hebben gewoond, maar is nu terug in Spanje. Als we zeggen dat Spanje een mooi land is, zegt hij dat dit alleen zo is als je geld hebt. Van een gemiddeld salaris in Spanje kom je hier niet goed rond. Dat zien we ook wel, want mensen zijn armoedig gekleed in de dorpjes en alles is bij elkaar geraapt.

We lopen verder,  nu langs een prachtig landweggetje. We hebben het over toeval. MijnMaatje heeft een boekje gelezen over Hoe je zelf iets van het leven kunt maken (of toch niet). De vraag dus of je dingen in je hand hebt, of dat de dingen je over komen. Bepaalde zaken overkomen je. Toeval, gelukkig hebben, juiste plek, noem het maar op. We bespreken samen voorbeelden uit het boek. We plaatsen dit in ons eigen leven. Het is toeval dat we elkaar tegen kwamen. We hebben elkaar niet uitgezocht op voorhand. We kwamen echt door toeval in Harpel te wonen, bij toeval kwam het werk van Son op mijn pad en weer bij toeval de Camino. Je doen zich kansen voor en je grijpt je kans of je laat deze liggen. Of help je het toeval een beetje. In ieder geval hebben we het toeval een kans gegeven en zijn we vandaag inmiddels 34 jaar samen. En bij toeval kunnen we dit jaar ook samen 4 weken weg. Dat is dan ook geluk hebben. De route gaat vinden hele smalle koeweggetjes door de velden. Prachtig groen, onder de bomen. Eindeloos ver is de horizon. Onder een boom rusten we. Het is inmiddels  11.30 uur. We eten lekker de pasta die MijnMaatje gisteren heeft gemaakt. Het smaakt verrukkelijk. Ik kijk nog even in het boekje. Ik tel nog eens de km en tel nog eens 36 km??  Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Dat is veel te ver...MijnMaatje kijkt ook nog eens. Dat betekent dat we dat we nu nog 18 km voor de boeg hebben.. hoe hebben we ons nu zo kunnen verrekenen. Misschien dat het ons vandaag wel lukt, maar ten kostte van wat. Dagelijks zien we mensen met probleem die moeten stoppen. We breken gelijk op en zetten flink de pas erin. Of dat helpt? Ik ren door de weiden.... Na anderhalf uur en 7 km verder zegt MijnMaatje dat hij nog eens op een blog gaat kijken. Wij moeten vanmiddag namenlijk bellen en dan worden we opgehaald.  We denken bij iets van de Romeinen, maar we hebben geen idee. Of moeten we daar bellen en dan nog 8km lopen. MijnMaatje vind het blog en leest dat in de dat bij een Romeinse boog je moet bellen en dan wordt je afgehaald. Maar dat bellen is ook altijd zo’n probleem. Dat Spaans van ons met 4 woorden.... Een  beetje zorgelijk lopen we verder. Inmiddels zijn we veel vroeger dan we dachten bij de boog. We hebben er dan 28 km opzitten. Als we aan komen worden we door het eerste levende wezen sinds het stadje Carcaboso aangehouden. Helaas spreekt de man Spaans, Italiaans of Frans, maar geen Engels of Duits.  Met Google translate begrijpen we dat hij hostel Asturia gaat bellen. Hij moet er ook naar toe. We begrijpen er niets van...en laten het gebeuren. Hij wil wel graag eerst foto’s nemen. Dan zien we op wat voor plek we zijn beland. Een Romeins stadje althans een Arc de triomf en de restanten van een nederzetting. We nemen de kans waar. Er blijkt ook een informatie centrum te zijn. De Italiaanse man wil bellen, dan blijkt de beheerder van het informatiecentrum ons voor een kop koffie wel te willen brengen. We mogen eerst de film zien. En zo zien we na een wandeling van 28 km een Spaanse film over het stadje Carpaca. Goed te volgen voor ons en erg interessant. Dan gaan we in de auto en na 20 minuten  zijn we bij het Hostal. Eind goed al goed. Het blijkt maar weer dat op de Camino het altijd wel weer goed komt. Inmiddels is het bijna 5 uur. Douchen en dus wassen, dus nog even na praten met andere pelgrims en om 20.00uur aan het menu. Al weer een mooie Camino dag voorbij.