Km300??
Herberg:hostel met bunks
Diner??
Conditie-
In de bus richting Porto begin ik aan dit blog. We zitten 3 uur in de bus, vertrekken om 10.00 uur en komen om 12.00 uur aan. Er zit een uur tijdsverschil in. Morgen vliegen we om 9.00 uur en komen om 12.00 uur in Nederland aan.
Vanmorgen hebben we nog even samen ontbeten met Ann en Robbert. Zij gaan nog naar Muxia/ Finesterre en nog van Ferrol naar Santiago. Daarna hebben wij ons klaar gemaakt en zijn nog bij de Duitse mis geweest. Erg mooi en zeer persoonlijk. Wat een verschil met de Spaanse missen. Je kunt mee zingen, want er is een liedboek. Ze staan bij de deur en heten je welkom. Wat een verschil met de de mis in de kathedraal. Heeft ook wat, maar dit is heel fijn. Zeker voor de kaatste Santiago. De priester geeft aan dat hij steeds verbaast is door de hoeveelheid pelgrims. Dat zijn wij ook. Liepen wij in een groepje van 20/ 25 mensen. In Santiago blijken her meer dan 1000 te zijn. Dat betekent onderweg ook wel ongelooflijk veel bedden. Op de Via del Plata zijn ze niet en ook de Primitivo heeft niet zo veel. Laat de Camino Portuges er 100 hebben, dan zijn er 850 gemiddeld op de Camino Frances. Waarschijnlijk gaat dit wel om de laatste 100 tot 200 km. Maar dan nog, de aantallen worden zo langzamerhand gigantisch. Dat is niet leuk meer. We spraken gisteren een stel Duitsers. Als een vrienden groep lopen ze de laatste 100 km. 5 Dagen van 20 km en gelukkig maar 2 x overnacht in een herberg, zei een van hen. Als je als groep loopt, is het inderdaad anders. Je ontmoet ook minder mensen. Dat merk ik al nu we met z’n tweeën lopen. Je moet meer moeite doen om contact te maken.
De bus moet tanken. Ook dat hoort erbij. We maken even gebruik om de benen te strekken. Na het lopen, is zo lang zitten hopeloos.
De dagen zijn als een zucht voorbij gegaan, maar toch ook weer zo eindeloos lang geweest. Wat zullen we dit gaan missen. Wat maakt toch dat we hier zo van genieten. Het is niet alleen het lopen of de ontmoetingen. Het is ook het leven in de eenvoud. Gisteravond in het Seminario even in de gezamenlijke keuken koffie zetten, daarna aan de lange tafels van de diningroom samen zitten. Het leven is zo eenvoudig. Koffie met een stuk brood. Je kijkt op het blad met spullen die pelgrims hier achter laten. Er staat nog pot jam tussen. Je smeert je brood er mee en zet het weer terug. Het is zo leven met wat er voor handen is. Elke dag is weer een verrassing en elke dag is anders. Maar de vrijheid en eenvoud zijn zo prettig. Eerst hang je erg aan het eten en aan goede bedden en zo. Maar als je lang op reis bent slaap je overal en met het eten word je steeds makkelijker. We eten combinaties die we thuis niet zouden bedenken. Maar alles is goed. Ik geloof dat mijn broek rechtop kan staan van viezigheid. Hij is na mijn rode vlekken op mijn benen niet meer gewassen. Ach iedereen loopt er zo langzamerhand smerig bij. Van al die hand- en korte machinewasjes wordt het ook niet zoveel schoner.
Inmiddels zijn we beland in een prachtig hostel in Porto. Een schitterend oud pand.. En heerlijke bedden met witte lakens en een handdoek. Er zijn 8 bedden, maar zoals het nu lijkt maar 3 beslapen. Wat een luxe! Eerlijk is eerlijk, het was de goedkoopste optie bij booking.com. €34 voor 2:personen inclusief ontbijt, maar daar maken we helaas geen gebruik van, want dan zijn we al weg richting vliegveld. Een prachtige keuken heeft het hostel, dus we eten weer pasta. Dat hadden we nog en we hadden ook nog een ui en 2 blokjes tonijn in onze voorraad. Met een courgette en een pot tomatenblokjes een prima maal van te maken. Van een paar plakjes tomaat een salade gemaakt met nog wat olie uit het blikje tonijn. In dit hostel zijn geen pelgrims, maar veel jongeren die op reis zijn. Een stel vriendinnen viert hier een vrijgezellen feest. Het is zo mooi om te zien hoe ze samen genieten. Ik geloof dat het gevoel van een vrijbuiter te zijn, mij aanspreekt. Dat heb ik natuurlijk op de Camino ook. En het doet zo’n beroep op mijn creatieve geest en mijn vindingrijkheid. Ik sprak met Ann en die vertelde dat ze zo’n moeite had gemeenschappelijke douches. Het interesseert mij helemaal niets. Ik weet dat ik als puber graag bij een zandgat kwam. Je mocht daar niet zwemmen, maar dat deden we natuurlijk wel. Soms kreeg ik het natuurlijk niet voor elkaar om met mijn bikini weg te komen. Dat had mijn moeder dan door. Dus dan gingen we maar in ons blootje. Van jongs af aan was ik hier al makkelijk in. Het lijkt me super om een tijd te trekken. Misschien dan toch op termijn een campertje?
Vanmiddag zijn we Porto nog in geweest. Wat hebben we een geluk: de zon schijnt en het is op een terrasje zo warm, dat de jas uit kan. Ik doe spontaan een dutje,. Wat een geluk toch? Het is een hele mooie stad. We hebben de stad twee jaar terug uitvoerig verkend. Nu doen we het dunnetjes over. Maar ook hier is het zo druk. Het is zaterdagmiddag en het is letterlijk zwart van de mensen. Je loopt in optocht ove de bruggen heen. De stad is voor ons altijd wat moeizaam. MijnMaatje vindt winkels niks en wil eigenlijk ook niet in allerlei musea. Zeker als het Spaans of Portgugees betreft. Ik vind door de stad lopen niks aan en zeker niet als ik allerlei leuke winkeltjes zie en er niet ik kan om eens rustig te kijken. Ik hoef niets te kopen, maar gewoon kijken vind ik ook leuk. MijnMaatje zegt dat ik alle tijd mag nemen, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Wiebelen van het ene op het andere been of met zijn mobiel in zijn hand. Daar word ik dan weer nerveus van, want het geeft mij een opgejaagd gevoel. MijnMaatje is altijd zo druk met zijn mobiel en het zoeken naar de weg, dat het bijzonder is te noemen dat hij zich nog nooit erg heeft verstapt. Hij kijkt altijd ver om zich heen, maar nooit voor zijn voeten. Hij verstapt zich regelmatig of loopt ergens tegen op, maar meestal heeft hij zijn bergschoenen aan en dan loopt het met een sisser af.
Vandaag hebben we geluk. Er zijn veel mensen die muziek maken. We genieten van alle optredens door straatmuzikanten en alle energie die dit geeft, een groepje jongens breakdanst. Ze doen het fantastisch. Als ze op hun handen staan of op een hand staan, valt hun t shirt naar beneden. MijnMaatje kijkt jaloers naar hun sixpack dat dan zichtbaar wordt. “Zou ik dat nog kunnen leren? “vraagt hij zich af. Als ik zie wat de afgelopen twee winters sportschool hebben gedaan, dan ligt er nog een wereld open.
Rond 6 uur vertrekken we toch naar het hostel. We worden wat chagrijnig. De tijd komt dichterbij dat we naar huis gaan. Dat is prettig, maar de verplichtingen roepen ook weer. MijnMaatje kijkt nog even naar de tekst van vandaag. Jakobus zit weer op onze schouder. Grappig hoe de tekst weer past: “Jakobus 1:2 Vrienden als jullie het heel moeilijk hebben, dan moeten jullie blij zijn. “ ik leg het maar uit als: geen zin om op te breken, maar wees dankbaar voor wat we hebben gehad.
We maken het ontbijt voor morgen klaar en smeren de broodjes. De yoghurt eten we morgen op het vliegveld. Het brood, de bananen en de wortel zijn voor in het vliegtuig. Ik ga nog even lekker douchen en dan naar bed. Op de tijd van mijn horloge slapen we in: 23.00 uur. Maar we moeten morgen om 6 uur Portugese tijd opstaan. Om 9 uur vliegen we. Ik hoop dat we ons niet vergissen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten