Km 22
Herberg super schoon en ruim municipal
Diner pasta
Conditie 9- erg warm
Je maakt wat mee zo op de Camino. Na ons heerlijke menu del dia, tortellini met pesto en schouderkarbonade met frietjes en een gepofte appel met kaneel toe, waren we gisteren rond half 10 weer in de herberg. Het is zo licht en warm nog dat we nog een poosje buiten zitten op de veranda. Ik maak mijn sok af. Afgehecht en al. Ik weet nu weer precies hoe het moet. Heb thuis nog wol en kan nog twee paar sokken maken. Ik moet het patroon wat me het meest handigst maar even op schrijven en dan even goed oefenen.
Als we naar binnen gaan hoor ik de 100 km mevrouw mopperen tegen ... ja wie. In het bed tegenover mij onder lag eerst een man. Ik zag daarna deze mevrouw op het bed liggen. Ik dacht dat ze hadden geruild. De vrouw is wat ouder en ja, dan wordt er vaak geruild. Maar nu merk ik dat ze de spullen van de man gewoon heeft verplaatst. Haar man heeft een onderbed en blijft stoïcijns liggen. Ik zie dat de man van het gekaapte bed de spullen van de vrouw ergens neer dumpt. En dat allemaal in het donker, want het inmiddels na 10 uur. Als dit nu overdag was gebeurd en ik had het probleem begrepen wilde ik met alle liefde boven liggen. Is soms veel frisser. Na deze consternatie ben ik eindelijk zo ver dat ik rustig lig. Ik doe mijn oortjes in en het slaapmasker op en zoek nog iets uit om te luisteren. Ineens gebeurt er van alles bij mijn hoofd. In het pikkedonker zie je niets dus verstijfd van schrik lig ik in bed. Het blijkt een pelgrim te zijn die de bloemetjes lang heeft buiten gezet. Het is zeker na elven. Ik doe een nieuwe poging tot slapen. Dan word ik weer opgeschrikt. Hetzelfde gerommel bij mijn hoofd. De bedden staan dicht op elkaar en er past net een rugzak tussen. Ik grijp naar mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. 5 Uur. Niet te geloven. Deze man loopt dan zeker 2 uur nog in het donker. Ik moet zeggen, hij is snel weg. Ik kom niet meer in slaap en om 6 uur begin ik op te staan. Ik ga naar de beneden en maak in de keuken water voor koffie. Dan zie ik in een hoek op de grond de 100 km mevrouw pelgrim liggen op een matras.. Ze is niet wakker geworden en alle tijd die we er zitten om te eten ligt ze op de grond. Ik zie haar niet bewegen. Ik stoot eens flink met de stoel, maar ze reageert niet. Erg gek. Er is tijdens deze Camino een Deense vrouw in haar slaap overleden. Ik heb al visioenen dat het hier ook het geval is.
Er zijn meer pelgrims en niemand kijkt er vanop. Dus ik ook dan maar niet. Het gaat goed met haar weet ik nu, want in het dorp waar we nu zijn troffen we ze lunchend in een bar en later stonden ze bij de bushalte. Ik denk dat de Camino toch iets te veel voor haar was. Jammer...
Wij lopen inmiddels om 7 uur in het stille dorp richting de route. Er zijn er vandaag 2. Een direct naar de volgende plaats en een die ook langs een klooster gaat. We gaan eerst naar het klooster en willen om 10 uur graag mee doen met de rondleiding.
Het is een prachtige wonderschone morgen. De lucht is strak blauw. We lopen omhoog richting de bergen. We lopen tussen gele brem en prachtige paarse heide. Het is zo stil en de vogels zingen. Het is heerlijk fris. We genieten en lopen minutenlang stil achter elkaar. Het is een schitterende route. Wat een cadeau. We gaan niet om spirituele redenen, maar het is soms net of je hierin getrokken wordt. Wat dat toch is? Er komen zoveel speciale dingen langs.
Dan leest MijnMaatje de tekst van zijn app. Hij komt uit 1 Korinthe 13. Liefde is geduldig en vriendelijk zijn. Liefde is niet jaloers zijn. De ander wat gunnen. Door de liefde blijf je geloven en vertrouwen. Door de liefde kun je volhouden. Liefde is blij worden van het goede. Gisteravond hebben we met het diner met Robert en Ann, het Australische koppel, hierover gehad. We zien veel mannen alleen op de Camino. Robert gaf aan dat hij dit niet wilde doen zonder Ann. Wat heb je dan om samen te delen. Het betekent wel dat hij wat langzamer gaat dan als hij alleen is. Maar het samen delen en genieten vindt hij waardevoller. Ik loop natuurlijk ook wel alleen. Dat heeft ook wel wat. Maar samen is leuker. Het maakt mij wel luier. MijnMaatje beheert de route, kookt, regels van alles en ik sjok er achter aan. Niet helemaal, maar wel zo’n beetje. Ik vind dat prima. Ik weet dat ik het alleen ook kan. Hij overlegt met mij en laat me dan zijn mobiel zien. Hoeft hij niet te doen, want zonder bril zie ik niets op het ding. Maar hij deelt het graag met mij en ik vertrouw hem. Het is geven en nemen. Ann en Robert vertellen dat een vriend toen hij met pensioen ging, ging scheiden van zijn vrouw. Ze hadden niets meer samen. Het is belangrijk om wel samen dingen te doen, vinden zij en wij ook. Maar ook dingen voor elkaar te doen. Zo heb ik vandaag de sokken van MijnMaatje gewassen en zijn shirt. Ik rook hem. Vind ik niet erg, maar ik weet niet of iedereen dat ook zo vind. Het is prima wasweer. Je hangt het kleddernat op en 20 minuten later is het droog. Dus nachthemd, t shirts handdoeken, sokken van manlief, thermohemd van mijzelf.
Na 2,5 uur belanden we bij het klooster. Helaas moeten we tot 10 uur wachten voor de Spaanse rondleiding. Ze hebben een Engelse vertaling gemaakt. Ik vind het prima, ik kijk wel rond en maak wat foto’s. Dan komt een app je binnen van vriendin van Zoonlief met zo’n mooie spreuk
“ Deze wereld hoe ik hem ken, is op zijn allermooist als ik met jou ben!”
Daar word ik heel blij van. En hoe toepasselijk. Hebben we het over de liefde, komt er een tekst binnen over de liefde en daarna dit berichtje. Mooi...
Na de rondleiding eten we wat van het 50cent broodje van gisteren. Ik moet wel heel erg mijn best doen met het mes om het brood in plakken te krijgen. Maar met een stukje kaas.... heerlijk. De spreuk van honger maakt rauwe bonen zoet, is dan van toepassing. Vervolgens wandelen we 3 uur door een berg landschap. Geweldig! De zon komt hoger en het wordt warmer. De laatste kms wordt echt afzien. Vandaag maar 22 km, maar het voelt als 40. Dan komen we bij de kraakheldere frisse herberg. Super schoon. Ik ga gewoon, om het bed uit te proberen, een kwartier liggen. Wat een heerlijkheid. Die van gisteren was te vol en te klein en niet schoon. En 25 vrouwen met 2 rollen toiletpapier is gewoon wat aan de magere kant. En bossen lange zwarte haren in het doucheputje. Ik kan met recht zeggen: ik heb het niet gedaan. Maar hier ..... met blote voeten loop ik hier op de koele frisse tegels. Wat een genot. Mensen mopperen wat over de douche. Het is een gemeenschappelijke douche. Dat is in de sauna toch ook zo. Ik douche met met plezier en wordt weer mens.
Het is een heerlijke avond. In mijn hempje en broek/rok zit ik buiten op het terras dit blog te schrijven. Het was vanmiddag erg heet. Rennend zijn we even naar de supermarkt geweest. De tassen waren leeg. Je kunt nu nog niet goed in de zon zitten in verband met de hitte, maar hier op het terras is het heerlijk. De komende twee dagen is het nog dit weer. De laatste dag voorspellen ze regen. Maar we hebben het al zo getroffen met het weer dat het niet erg is dat het in Santiago regent. Vanmiddag hebben we de komende dagen geboekt. Het is erg druk met de 100 km pelgrims en de accomodaties zijn klein. Dus morgen en overmorgen geboekt en ook al in Santiago. We gaan weer naar het Seminar de Major. Wel op een zaal, want de twee persoonskamers waren al op. Ook al een boeking gedaan voor Porto. Zondagmorgen vliegen we op 9 uur terug. Dat betekent om 7 uur op het vliegveld en om 6.40 met de metro denk ik. Ik wil er nog niet aan denken. We hebben vier heerlijke weken gehad. En nog een klein weekje te gaan. Daar gaan we nog even van genieten. De spreuk voor morgen is al weer gearriveerd: “Verzamel momenten, mooie mensen en bescheiden wensen.” Weer van toepassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten