donderdag 15 april 2021

Een nieuw jaar, met een nieuwe Camino Anders dan anders II Dag 1

Tjonge, het is eindelijk zo ver en we zijn nu gearriveerd.  De tweede Camino Anders dan Anders.  In een appartementje in Pingjum. Als je niet weet waar Pingjum ligt? Het is in het centrum van het gebied van de Friesje stadjes, Harlingen, Franeker en Makkum. Op, denk ik, 3 a 4 km van de dijk. Dat kan niet beter. Het appartement is prachtig. Anders dan de blokhut van vorig jaar. Een grotere tegenstelling kan er niet zijn: vloerverwarming, warm en koud water, douche inpandig. Magnetron oven. Het afzien dat een Camino kenmerkt is nu niet het geval. Eerlijk gezegd mis ik dat wel. Ik houd niet zo van te luxe. Gewoon is ook goed. De inrichting is gelukkig gewoon. Een oude tafel van oma met 4 rietenstoeltjes, een roze canapé. Een leunstoel met een geborduurde zitting. Lekker!

Hoewel het een fantastische plek is en het geweldig is dat ik zo hier kan zijn, hunker ik naar het lopen in Spanje. Zo hunkeren dat mijn lijf er haast zeer van doet. En daar heb ik dan weer last van. Wat mag ik dankbaar zijn voor deze kans! Zo weg kunnen van je werk. Mensen die ons een goede tijd wensen. Aardig attenties of een kaartje. Mensen die aan je denken. 

Het voelt wel een beetje als spijbelen. Eerlijk gezegd is de hooikoorts heel dragelijk. Wat jeuk in mijn haar en keel. Met druppels zijn me ogen redelijk. Ik ben nog nooit eerder zo weinig gegaan. Meestal was ik lichamelijk ziek en in mijn hoofd op. Ik ben nu ook wel op, maar niet ziek. Gelukkig!

Gelukkig spraak ik vandaag nog iemand van het werk. Haar eerste vraag was "Hoe is het met je hooikoorts?" Ze heeft ook altijd last van de berkenpollen. Zij had nu ook helemaal geen last...... De berken doen eigenlijk ook nog niets in de Achterhoek. Dat maakt dat ik toch denk, dat het daar aan ligt. Ik begon me al in te beelden dat de energie in een gezonde leefstijl nu eindelijk zijn vruchten gaat afwerpen en dat ik over de hooikoorts heen groei. Ik zal er niet achter komen, want ik ben nu hier en heb geen last.

Het verlangen naar deze tijd heeft natuurlijk ook te maken met eenvoud op de Camino. Alleen je slaperij in je rugzak, wat eten en wat water. Heerlijk, ik geniet zo van die eenvoud en simpelheid. Ik geef het eerlijk toe, het was vandaag een volksverhuizing. 9 Potten eigen gemaakte yoghurt, een griesmeelpudding,  zelf gemaakte soep van de wei van de eigen gemaakte kwark, de senseo, mijn eigen kussen, de staafmixer, alle mijn zaden en pitten. Zelfgemaakte wasmiddel, restjes uit de vriezer en de koelkast. Hardloop kleren, wandelbroek, fietsbroek, kleren voor de kou, kleren voor de zon, kleren voor netjes...  Je weet dat er veel mee kan in de auto en dan doe je het toch maar. Een mens neigt met zijn oerbrein toch altijd naar gemak.

Door de drukte op het werk( schrijf ik dat niet elk jaar.....) was ik tot vandaag nog bezig. Hoewel ik een slechte slaper ben, lezers weten dat dit voor mij best een issue is, werd ik vanmorgen met een schok om 7.50 uur wakker en vanaf dat moment was het draven en rennen. Koelkast, vriezer, huis, wc's inpakken van de bergen kleding en boeken, zwempak, handschoenen, mutsen en sandalen. Nog een vergadering en een collega die vandaag hoorde dat ze as vrijdag wordt geopereerd. Dus nog wat aanzetten voor vervanging geregeld. Om 15.00 uur zaten we eindelijk in de auto, maar MijnMaatje moest nog langs een school om computers af te leveren. En we waren nog niet op plaats van bestemming of hij moest 45 minuten aan de bak om een team met een digitale vergadering op gang te helpen. Camino gevoel lijkt ver weg te zijn.

Gelukkig had ik van een collega een prachtig zakje met kaartjes gekregen en stenen. Dat riep toch het Camino gevoel wel wat op. Van een andere collega een kaars, van mijn zus een prachtige handgeschreven brief en van de buurvrouw een Friese koek. Mmmmmm.

Internet is wel een dingetje, maar dat weten we inmiddels als we hier zitten of in een hotel of zo. Internet is meestal een probleem. Dat is gelukkig ook des Camino's. Ik trek alvast een kaartje met een spreuk/opdracht, kan ik er morgen over denken. Komt het Camino gevoel misschien langzaam op gang!

Opdracht: 
Vraag jezelf vandaag niet: waar kan ik in uitblinken? Maar hoe kan ik met mijn specifieke talenten de mensen om mij heen dienen?




Ps. zelfs de gekregen bloemen van thuis nog mee naar huis.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten