De derde dag van San Sebastan naar Zarauts

28 km en 40.000 stappen

Weer op een terras in de zon. Wat een weertje. Vannacht prima geslapen en een uurtje wakker gelegen. Kon het niet laten om toen even te kijken waar ik zou kunnen slapen. De jeugdherbergen zijn vol en de gewone herberg in Zarauts is nog niet open. Een hotelkamer met z’n tweeën wil nog wel, maar alleen wordt het een dure kwestie. Op de app vond ik nog een hostel en ik heb proberen te boeken, maar hij pakte mijn creditkaart niet. En de code is door MijnMaatje zo cryptisch omschreven, dat ik er niet uit kom.

Vanochtend heb ik gevraagd bij de receptie of ze wilden bellen. Er was nog een bed vrij, dus ik heb mijn slaapplek. Nu kan ik weer de hele dag relaxt lopen.  Dat is prettig. Kun je af en toe echt een poos zitten. Dat is wel lekker voor de benen en voeten. Ik heb geen blaren en mijn spieren doen het ook goed. Had geen spierpijn bij het opstaan en was ook niet stijf.

Ik werd om 7.30 uur wakker. Heel zachtjes ben ik naar de keuken gegaan en heb ontbeten met yoghurt, havermout, appel en banaan. Er lag ook nog een grapefruit bij het mandje voor iedereen en die heb ik ook soldaat gemaakt. Na een koffie, heb ik terug  kamer, de spullen gepakt. Het is wel een hele happening om te zorgen of je alles hebt. Ik heb dan wel niet zoveel bij me, maar stekkers, opladers, hoofdlamp, oplader Fitbit, dan heb je wel wat in je bed verzameld liggen. Je loopt ook niet zomaar terug om het weer op te halen. 

Ik vertrek laat voor mijn doen. Pas om 8.30 uur. Had ook nog een salade gemaakt voor tussen de middag, kostte ook nog wel even tijd. Met een stokbrood, bak salade, dikke sinaasappel, restje yoghurt, ga ik op weg. In korte broek en t shirt. Dat betekent dat mijn rugzak wel 2 kilo zwaarder is met lange broek en jas en foerage. Om de stad uit te komen, loop ik langs de boulevard. Daar word ik aangeklampt door allerlei mensen. Of ik echt naar Santiago ga? Ik hoop het, antwoord ik naar eer en geweten. Want dat op weg ben is duidelijk, maar aankomen is natuurlijk de vraag. En hoe vaker ik loop, hoe minder vanzelfsprekend, merk ik. Je weet te goed dat het ergens fout kan gaan. 

Ik merk dat mijn conditie super is. Wat een verschil met twee jaar geleden. Ik tokkel zo de hoogte in. Zweet niet eens.

Ik herinner me ergens ook een rustplek, maar die kan ik niet vinden. Ik  had ook de indruk dat de route was veranderd. Dan blijf je maar lopen. Ik mis mijn Pelgrimsmaatje wel. Die zegt na anderhalf uur steevast dat we even iets moeten eten. Alleen denk ik er niet zo aan.

Na een prachtige wandeling beland ik om 13.00 uur in Orio. 5 Kilometer voor mijn eind bestemming Zarauts. Ik begin met mijn blog.

De tweede helft schrijf ik op de boulevard in het zonnetje rond 19.00 uur, terwijl ik uitkijk over de surfers. Het is nog heerlijk hier in de zon en iedereen neemt het ervan. De terrassen zitten vol en kinderen spelen op de speeltoestellen. De golven zijn zo mooi. Ik snap nu wel waarom zoveel mensen hier komen voor het surfen. De wegen staan vol met busjes en uit de busjes komen jonge mensen met een wetsuite. Jammer dat ik nu zo slecht foto’s kan plaatsen. Het lijkt net of in de zee allemaal walvissen of dolfijnen zwemmen. Maar dat kan ook aan mijn ogen liggen. Het gaat best goed. De hooikoorts is wel over, maar voordat je ogen het weer goed doen. De lucht is nu helder. Vanmiddag hing er boven de rivieren en baaien een waas van wolken. Ik weet niet goed hoe dat kan. Vanuit de natuurkunde zou ik zeggen het water is warmer dan de lucht, dan gaat het dampen. Maar het was vandaag wel 26/30graden. Dus die theorie geldt niet. 

Nu zijn de wolken weg en kun je genieten van het mooie weer.

De hele dag heb ik alleen gelopen. Wel lekker. Van praten word ik ook moe. Zeker als het in het Engels of Duits moet. Het is wel heel stil. 

Ik mijn kikkererwten salade heb ik onderweg niet opgegeten. Ik heb er nu sla bij gehaald en tonijn en daar een goed bord eten van gemaakt. Deze heb ik de zon buiten opgegeten voor de hostel opgegeten. Samen met een fles mineraalwater, een prima maal. Gisteravond heb ik met Helmi gegeten. We zagen geen menu del dia. Maar het plate met chicken and frites was ook uitstekend. Samen eten is wel veel gezelliger. Helmi is bestuurder van het pensioenfonds van de suikerindustrie. Dat werd natuurlijk een interessant gesprek. Ik probeer suiker te vermijden en zij leeft ervan. Dat is wel een dubbel gevoel. Dat gaf ze ook aan. De suikerindustrie ligt zo onder vuur. Ze werkt ook nog een paar dagen in de week voor de firma die Mars maakt. Het is maar goed dat ze mee producten hebben. Het gaat erg slecht met deze industrie. Ze proberen er van alles aan te doen door bv de Marsen ook kleiner te maken. Een interessant gesprek.

Nu zit ik alleen in de zon en dan duurt de avond wel erg lang. Als je altijd heel druk bent, is het bijna lastig om deze tijd te vullen. 

Om mij heen is het een drukte van belang. Het is vrijdagavond en de Spanjaarden zitten buiten en flaneren over de boulevard. Het gaat goed met Spanje, want ik zie voor mij wel  12 kinderwagens en buggy’s.  Mensen krijgen weer kinderen. Ook bij de school tegenover de hostel, was het nog een drukte van belang. Ouders en kinderen zitten op het plein. Tassen en koelboxen met eten worden aangedragen. Ik dacht eerst dat het een feestje was. Maar het is altijd zo, zegt de waardin. Een echt Ontmoetingsplein dus. Misschien ook iets voor Wichmond?

Ik zal mijn blog posten. Maar nu de app niet werkt, is het wel lastig. Maar een ander soort blog heb ik ook niet zomaar voor elkaar. Ik kan op de iPad het beeld niet schuiven. Lastig, kan ook niets verbeteren. Jam mer.