Camino Amethist: De achttiende dag van de Camino anders dan anders “Tel uw zegeningen een voor een”

Vanmorgen moest MijnMaatje mij wakker maken. Dat gebeurt eigenlijk nooit, want ik ben tegenwoordig standaard tussen half zeven en zeven uur wakker. Maar we slapen hier geweldig. De bedden zijn super. Elke week wordt ons bed opnieuw opgemaakt met schone lakens. En het huisje gepoetst. Op zich hoeft dat niet voor mij, maar dat hoorde nu eenmaal bij het huurcontract. Elke dag schone witte badlakens, handdoekjes bij de wc. Heerlijk! Al 3 zegeningen voor dat de dag begonnen is, lekker slapen in schone bedden, alleen zonder mede Camino gangers en hun gesnurk, en witte badlakens. Wat een weelde. Het is een bijzondere dag. We zijn vandaag vijfendertig jaar getrouwd. Ik voel me hier dubbel onder. Mijn ouders hebben de 35 niet gehaald. Het is zo als het is, maar het is dus niet vanzelfsprekend. Eigenlijk voelt het voor ons zelf wel zo. We hebben 40 jaar een relatie en daarvan 35 jaar getrouwd. Natuurlijk hebben we onze zorgen gehad, maar we konden er altijd samen tegen aan. Dat stemt tot dankbaarheid. Dat is reden tot vieren. Maar dat vieren is nu in deze tijd lastig. Het plan was dat onze kinderen naar Santiago zouden komen. Helaas dat is nu niet zo. Natuurlijk kunnen we het ook op een andere plaats en tijdstip met elkaar vieren. Dat houden we dan nog tegoed.
We starten de dag met een wandeling. Een rondje via Tzum, maar nu de andere kant op. En dan is het gewoon een andere route. Je ziet dan toch andere dingen. We blikken terug. Begonnen in een klein huis met gaskachels en een geiser in het veld buiten Onstwedde. Zwart wit tv-je met 2 zenders. Geen computers, geen internet. We hebben daar eens ingeijzeld gezeten. Ik denk 1987. 5 Dagen lang, konden we het huis niet uit, omdat de deur vol met ijzel zat. Daarna in Harpel, met onze kinderboerderij met schapen, geit, kippen, konijnen en 2 poezen. Daar wel CV, maar ik denk dat we wel 4000m2 verbruikten. Als we in de winter op zaterdag gingen douchen, je douchte je nog niet elke dag, zaten we de rest van de avond in de kou. De geboorte van de kinderen en onze oppas Oma Coba, die toen zelf 42 was……en al oma…Daarna de verhuizing naar Hengelo. En het leven dat toen in een sneltrein vaart anders werd. Druk gezin, werken, internet, school, vervolgonderwijs van de kinderen, problemen op school. Soms zorgen om de kinderen. Het hakte er wel in. En nu weer met z’n tweeën. Het voelt nu een beetje als het begin van ons trouwen. Geen sociale verplichtingen, op z’n tweeën aangewezen. In een heerlijk hutje. Met beperkte gemakken voorzien, met heerlijke bedden en geen water, maar wel met gewoon veel plezier. En echt, alles went…. En wordt makkelijker.
We zijn gezond en hebben het goed samen. Na het wandelen, hebben we naar de kerkdienst online geluisterd op de vlonder. Ons uitzicht, is niet te beschrijven, zo mooi. Met een lekker zonnetje, op de vlonder, de sloot met riet met eendjes en meerkoeten, verder op de dijk en nog verderop torentjes van de kerken in de kleine dorpjes rond Hitzum. Zeldzaam mooi. We genieten van ons eigen gemaakte yoghurtje, een soepje, chocola en doppinda’s. De zegeningen zijn groot en er is veel om dankbaar voor te zijn.
Tijdens de online dienst, 35 jaar geleden kreeg je dan de bandrecorder of een cassettebandje, horen we een mooie preek. Deze Corona tijd is natuurlijk wel heel spannend en zwaar voor veel mensen. Wij kunnen wel dankbaar zijn, maar hoe zal de toekomst gaan. Hoe komen we hier uit? Ik merk dat de mensen om me heen zich dat aan trekken. Houd ik mijn werk, besmetten de kinderen mij toch niet, hoe zal het gaan?
En dan gaat het over “Houd goede moed” de opdracht van Jezus bij het laatste avondmaal. Een gedichtje, oud, maar zo goed denk ik nu voor iedereen. Niet om zorgeloos te leven, maar om te zien wat er nu is. “Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest” In deze context aan de bijbel verbonden, maar het gedicht is van Nicolaas Beets. Niet dat je moet ontkennen dat de Corona er is, zo niet bedoeld, maar als je nu gezond bent, je leven nog goed gaat, je niet druk moet maken over wat ng mogelijk zal komen. Daar heb je als klein mensen toch geen invloed op.

We gaan anders natuurlijk vaak uit eten bij hoogtijdagen. Ik opperde het idee om een pizza te laten brengen of ergens in een park in Harlingen of Franeker te gaan picknicken. MijnMaatje had een ander plan. Een tapas maaltijd, leek hem leuk. En zo wandelen we vanmiddag gewapend met de rugzak richting Franeker. We nemen een andere route en lopen een groot rondje. Bij de winkel aangekomen wordt nadrukkelijk gezegd dat er maar een naar binnen mag.
Ik laat het karretje voor met lekkere kaasjes, smeerseltjes, gevulde tomaten en dadels. Tomaatje en verse aardbeien ook nog, mmmm. En een lekker stukje boterkoek toe… Dit wordt een lekker maaltijdje.
Als we thuiskomen staat de dagteller op 20 km. Een Camino afstand, toch? Dan wel geen echte Camino, maar wel de avonturen van het onderweg zijn. Genieten van elkaar, de rust, de natuur.. en zo dineren we toch buitenshuis, in de zon met z’n tweeën, op onze vlonder! Wat een zegening!