De drieëndertigste dag van de Camino anders dan anders "De wind kan je niet veranderen.."

Inmiddels gaan we aftellen. Bij de Camino in Spanje hand ik die nijging nooit zo, maar deze Camino vraagt een andere inzet. In Spanje kreeg ik nooit genoeg van de Camino. Kon wat mij betreft niet lang genoeg duren. Maar nu.... Je weet dat de mensen van het werk het druk hebben en dan zit ik hier niets te doen, voor mijn gevoel. Rationeel weet ik a. dat ik ondertussen heel wat doe voor school, b. als ik in de Achterhoek ben ik ziek ben en dan ook niet kan doen.
En voor mijn gevoel ben ik de hele dag met school bezig en dat is ook niet waar. Maar elke dag zeker een paar uur. 7 Dagen per week. En dat al 33 dagen lang en ik denk gemiddeld 2  a 3 uur per dag. Dus dat is zo wie zo al 66 uur. Terwijl er eigenlijk ook nog twee vakantieweken inzaten. Normaal let ik nooit op de uren. De klus moet gewoon af. Maar doordat het niet meer stopt, blijf je ook steeds met je hoofd in je werk.

Wat ik ook stiekem denk is als ik weer thuis ben je weer van alles mag. Lekker op een terrasje koffie drinken, museum, gewoon even winkelen. Hier associeer je dat niets open is een beetje met deze plek. De stadjes zijn prachtig maar zo leeg..... Natuurlijk weet ik dat het niet zo is, maar toch ergens hoop je dat als je thuis komt het "leven weer gewoon is".

Langzaam is het er ingeslopen, dat ik weer te laat naar bed ga en 's morgens te laat op sta. Ik heb wat toegegeven aan mijn moeheid in de eerste weken en nu ben ik mijn ritme kwijt. Vanmorgen gewoon de wekker gezet om 6.45 uur en om 7.15 uur liepen we een klein rondje. MijnMaatje moest om 8.30 uur achter zijn laptop zitten. Ik wil echt weer om 7 uur opstaan en om 23.00 uur naar bed. En elke vrije dag beginnen met een wandeling.

Volgens MijnMaatje was er een kortere weg naar Franeker. Een mooi rondje om uit te proberen. Bleek langer te zijn dan hij had gedacht en om 8.30 uur hadden we in fiks tempo al 7 km achter de kiezen. De rest van de morgen hebben gewerkt en ik heb tussendoor ontbijt en lunch klaar gemaakt. Ik doe momenteel aan intermeting fasting. Eten tussen 10 en 6 of 12 en 8. Ik had 's middags steeds zo'n trek en dan begon ik te snaaien. Dat is helemaal over. We eten nu eigenlijk 2 grote maaltijden en ergens in de middag een kleine. Nu gaat dit uitstekend. De ochtend is geen enkel probleem en vanmiddag was het zelfs 12.00 uur voor we aan het eten toe waren. Of MijnMaatje had telefoon of ik...
Het is eigenlijk ongelooflijk maar vanaf 13 maart is het prima weer geweest. Wel koud, maar eigenlijk altijd droog. Een dag was het hier op de ochtend wat regen, maar ;s middags droog. En het heeft een paar keer 's  nachts geregend. Dat betekent dat eigenlijk elke morgen de zon op onze vlonder schijnt. Dat is wel zoiets moois. En een prachtig uitzicht....
Zo zitten we dus om 12.00 uur nog weer in de zon op de vlonder. Het is inmiddels zo warm dat we weer een zonnebad nemen. Goed voor de vitamine D. Ondertussen eten we ons heerlijke yoghurtje en de bietensalade met kikkererwten. We observeren de familie Meerkoet. We denken dat we maar 3 jonkies zien. O wat jammer..... Dan is er een weg. Wat zie je hier dat er een grote boze buitenwereld is. Als meerkoetkindje ben je niet veilig. De aalscholver, de roofvogels, muskusrat... Gelukkig moet je heel goed kijken om de kleintjes te zien. Ze hebben prachtige rode snaveltjes en bruine koppies. Na een paar minuten zagen we er toch gelukkig 4. Op plaatsjes op internet zie je er ook vaak 4. Dus dat is wel een normaal aantal voor zo'n nest. Vader en moeder zijn er maar druk mee en de toeter gaat regelmatig. Ze gaan namelijk toeteren als ze hun jonkies niet zien. Een prachtig gezicht. Eerts hadden we dat niet in de  gaten, want de familie Meerkoet woonde hier al toen wij kwamen. Ze maken wat korte piepjes als geluid. We hoorden de laatste dagen dus steeds dat getoeter. Geen idee, waar het vandaan kwam. Tot we ontdekten dat het de meerkoeten waren. Wat leer ik toch veel. Vanmiddag ook de kleine stern gezien, Een soort meeuwenroofvogel.

Maar de wind....... Buiten de vlonder, het is bar. De zon schijnt, maar de wind van zee is koud. Je kan wel wandelen in een korte broek, maar met een jas en borstrok met lange mouwen. Ik begin te begrijpen waarom mensen hier in hun tuin overal bankjes en stoeltjes hebben staan. Als de zon schijnt zoek je een plekje uit de wind. Mensen zitten hier voor hun huis, opzij, in de berm, overal waar zon is en geen wind.
Ik moet denken aan een Friese familie die jaren geleden in Hengelo kwam wonen. Moeder zat vaak in de voordeur in de zon. Het pleintje ( het dorp) sprak er schande van. Maar nu ik hier tijdelijk woon snap ik het. Er is altijd wind. Dat zeggen de boer en de boerin ook. En altijd koud, en zo zien ze er ook altijd uit. Gewatteerde overal, bontjacks, bodywarmers, dikke laarzen. Zeker in de stallen is het een tochtige bende.
En zo vertrekken we in de middag in korte broek, met borstrok en jack voor een wandeling. We zetten de auto ergens boven Franeker en lopen dan langs een dijk richting Winaldum. Een prachtige tocht over een binnendijk, door een paar dorpjes met wierden en terpen en via de Deltadijk (in de vreselijke kou, maar gelukkig in de rug) richting Sexbierum en dan weer richting auto. 16 km lang was de tocht en het laatste stukje zwaar, want we hadden ook nog 3 kilo uien(wit en rode ) gekocht.

Bij het avondeten nemen we de tapasrestjes van gisteren en we genieten na van de dag van gisteren. Helaas binnen, want de wind waait op ons avondplekje en de vlonder is te koud. Maar geen nood, met vest en sjaal en straks het kacheltje, maken we er wat van. De doorgedraaide aardappeltjes koken al. Dat wordt morgen weer een lekker witlof met kaas panschotel. Tja "De wind kun je niet veranderen, maar de zeilen zet je zelf." Precies, we maken er wat van en daar zijn we zelf bij.

Moerkoetkindjes

Ons Meerkoet echtpaar is zwart.