Camino Anders dan anders III Dag 20 Op de vuilnisbelt groeien de mooiste bloemen

MijnMaatje is nog aan het bijkomen van de schrik van gisteren. Zitten we samen achter het tiny house of moet ik zeggen voor het tiny house, het ligt er aan hoe je er tegen aan kijkt, te genieten van de tapas, de vogels, de poes die aast op de kaas, de trekker geluiden. Ja, altijd als we eten is er een vuilniswagen, grasmaaier, puttenreiniger noem maar op in de weer. Terwijl wij ter ere van ons huwelijksfeestje zitten te genieten van een Spaanse tapas maaltijd, met echte flan, scheert er in eens een roofvogel langs en pikt een hazenkind uit het leger. Ik was net even binnen, wat aanvulling te halen, krijg het niet mee. Terwijl ik terug kom zie ik MijnMaatje, wit om zijn neus, "Vrouwlief , het hazenkind gilde als een echt kind en zijn papa en mama staan versteend in het tarweveld het na te kijken". Ik zie 2 hazen in het gras. Het is stil. De trekker is weg en het is zo vredig. "Frietje, het gilde en jankte als een kind." We zijn ook wel een beetje in de sfeer. We hebben beide de podcast gehoord van Onbekende Kinderen in Westerbork.

Een groep van 51 ondergedoken kinderen die verraden zijn, werden opgepakt door de Nederlandse politie in de Tweede wereld Oorlog en naar Westerbork gebracht. De jongste een half jaar Jetje Hamburg tot de de oudste van 7. Een van de jongens beweerde op zijn reis beren en tijgers te hebben gezien.  Hij werd niet geloofd. Later bleek de trein van een circus naast de trein van de kinderen te hebben gestaan, ergens. Hij werd voor gek versleten.  Hij hoorde dit verhaal wel klopte, toen hij 50 werd. Hij heeft na de oorlog een jaar in een zcentrum voor zwakbegaafde kinderen gezeten, omdat ze dachten dat hij gek was geworden.

Ik trek het me zo aan, omdat het qua  grote, onze onderbouwgroep zou zijn, samen met de kinderen van de kinderopvang. Dan heb je ongeveer zo het aantal en allemaal in dezelfde leeftijd.  Ik moet er niet aan denken dat dit ons klein kind zou overkomen. Ook in deze leeftijd. 3 Kampen, zonder ouders. En sommige worden na de oorlog niet meer op gehaald.  Bloemen die ondanks alles bleven bloeien.......

Ik weet, het hazenleed is er niets bij. Maar ook vandaag de dag ontstaat er een nieuwe groep wezen.....

Wat een wereld! 

We drinken koffie met een stuk havermoutkoek dat gisteren de mevrouw van het appartement bracht ter ere van ons huwelijksfeest. Ze beloofde ons een wijntje, maar dat drinken we niet. Daarom deze lekkere koek. Gisteravond hebben we al een stukje gehad. Weer zonder plan, zitten we!  MijnMaatje weer met een blok ijs op zijn heup. Slijmbeurs volgens internet. Moet overgaan met rust, koelen en geen belasting. 

We leven vandaag weer zonder plan en doen wat in ons op komt. Voelt ongemakkelijk, merk ik. Ik weet liever waar ik aan toe ben. Na de koffie, besluiten we het huisje eens op te ruimen. Uiteraard geen grote klus, maar als je niets doet, is het zo een puin zooi. We maken weer brandnetelsoep en -thee: ontstekingsremmend en goed voor spierpijn. Mijn heupen gaan redelijk, maar ik moet geen onverwachte beweging doen. Mijn hoofd is een andere verhaal. Heb vandaag toch maar weer de zware pijnstiller genomen. Was op hangen op het rekje hoog boven me, is geen optie. Dit lijkt op de whiplash klachten van eerder. Als ik armen onder de schouder hoogte houd gaat het goed.  
Na het poetsen en opruimen, is het tijd voor de lunch. We eten wat restanten van gisteren. In ons eigen huis, thuis, hebben we geen uitzicht. We kijken tegen de laurierhaag aan. Hier is het uitzicht weids. Het is een mooie dag. Zonnig, maar het lichte windje is fris. We genieten. Dan zien we weer de roofvogel turend en speurend naar prooi. We zien de  hazen springen. Maar de vogel verdwijnt gelukkig weer. Oorlog in het klein. Dat in tegenstelling met de prachtige lucht, de zon, de rust. Zo vredig. Je kunt je niet voorstellen dat hier niet heel ver vandaan wordt gevochten. Wie had dat gedacht!

Dan proberen we toch maar eens hoe het fietsen gaat. Het is bijna windstil, het kan niet zwaar zijn. We besluiten naar Harlingen te gaan. Dat is 7km. Je kunt heerlijk zitten bij het strand. Een mooi punt om te rusten. Het lukt. Dan gaan we Harlingen in en gaan naar het Hannemahuis/ museum. Een mooi klein museum naast een prachtige boekwinkel. Wat een mooie boeken.  Het museum was klein genoeg. Dat was ook te doen. In een park rusten we even weer, voor we terug fietsen naar Pingjum. 

Thuis duik ik even een uurtje in bed. Even geen prikkels. We hadden nog een restje couscous. Met salade en de soep, is het eten snel klaar en bij de sloot voor het huisje eten we het "diner". Het is weer vredig stil.... iedereen is klaar voor de 4 mei herdenking? Zo voelt hier de sfeer wel. We willen eigenlijk naar het dorp. Daar is een uitgebreide 4 mei viering. Maar dat wordt te veel. We gaan alleen naar de  voorstelling "Sperrgebiet met Nij libben" . Het kan nu weer. Na twee jaar Corona hebben we hier nooit iets gedaan op dit gebied. We zullen zien. 

Even een naschrift van de voorstelling! Geweldig!  Het was een combinatie van zang, film, toneel over de oorlog hier in het Waddengebied. Maar zo  mooi en inventief gemaakt. Deed me denken aan de voorstellingen in Veenhuizen. Gewoon een cadeautje! 

Podcast NPO Luister De Onbekende Kinderen van Westerbork.

Tijdens de onderduik zijn ze verraden, opgepakt en in de zomer van 1944 naar Kamp Westerbork overgebracht. Wie ze zijn en wie hun familie is: niemand die het weet. Met in hun persoonsbewijs de tekst “Unbekanntes Kind” worden ze in de weeshuisbarak geplaatst. In september 1944 wordt de groep op het allerlaatste transport uit Kamp Westerbork gezet, naar concentratiekamp Bergen-Belsen. Niet in volgepropte wagons, maar in wagons gevuld met stro, bankjes en tafeltjes. Weer later sturen de nazi’s de hele groep naar concentratiekamp Theresienstadt, in Tsjechië. Als de oorlog voorbij is, blijkt dat op één na alle jonge kinderen de ontberingen hebben overleefd. En dat terwijl ze zonder hun ouders zijn en de Duitsers jarenlang op grote schaal ook kinderen de gaskamers instuurden.

Rob Trip reconstrueert samen met een aantal van die kinderen, inmiddels tachtigers, wat er is gebeurd tijdens en na de oorlog. Hoe kan het dat deze groep het wel overleeft? Wat hebben ze meegemaakt? Hoe is het hen vergaan na de Tweede Wereldoorlog? De jongste 6 maanden de oudste 7 jaar. 

Voorstelling Sperrgebiet

’Sperrgebiet’ is een beeldende, interactieve muziektheatervoorstelling door de groep Op Roet. Het verhaal vertelt over de bijzondere geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog in het Waddengebied.

In de voorstelling keert oorlogsjournalist Jos samen met zijn Syrische vriend Kerim, terug naar zijn geboortegrond: het Waddengebied. De moeder van Jos is overleden en het ouderlijk huis moet worden ontruimd. De twee willen elkaars geschiedenis leren kennen. En hoe meer laatjes zij samen leeghalen, hoe meer Jos zich realiseert dat hij veel weet over alle brandhaarden in de wereld, maar weinig over de oorlogsgeschiedenis van zijn moeder. Samen met Kerim gaat hij op zoek naar betekenis.