Eerst maak ik maar eens het blog van gisteren. Door alle commotie is het er niet van gekomen.
Vervolgens zoek ik uit hoe MijnMaatje het beste naar me toe kan komen. Op zich is het openbaar vervoer in Spanje uitstekend. Het is soms even wat zoeken, maar bij de info krijg je mooie uitdraaien van timetables. MijnMaatje vliegt naar Bilbao en komt dan met de bus naar Santander en moet dan met de bus naar San Vicente de la Barquera. Ik loop morgen naar Santilana del Mar en over morgen naar San Vicente de la Barquera. Ik ga wel stukjes met bus en trein, want anders zijn de afstanden te groot.
Ik app wat heen en weer met mijn maatje. De techniek staat voor niets. Het gaat hier in Spanje sneller qua ontwikkeling op ICT gebied dan thuis. Je hebt geen kaart meer nodig voor het pinnen. Dat is wel lastig voor ons, want wij kunnen dat niet. Het lukt ons dan ook bij niet om zonder hulp geld te pinnen. Ik adviseer MijnMaatje om met voldoende contant geld te komen.
Na het ontbijt en het blog gaan we opzoek naar een hostel. De eerste is dicht. Het is het hostel waar ik twee jaar geleden met MijnMaatje ook heb geslapen toen we liepen van Leon naar Finester. Van een buurvrouw krijgen we een adres voor een tweede. Deze locatie ziet er niet uit. Dit durven we niet aan. We besluiten naar de touristinformation te gaan. Daar krijgen we een adres voor een hostel aan de hoofdstraat. We houden ons hard vast voor de prijs. Het valt mee. En we besluiten gek te doen en de laatste dag zitten we in een sjiek hostel. Met parketvloer, een prachtig balkon en een schitterende badkamer. Oké je slaapt nog steeds met 6 personen op een kamer, maar de rest is ook kwaliteit. De eigenaresse is de hele dag druk. Dit lijkt me vreselijk. De hele dag in drie hoog in een gebouw met een woonkamer, drie slaapkamers, keuken en badkamer. Je bent zo uitgepoetst en dan wacht je de hele dag op gasten. Ze kan 18 mensen bergen en ze serveert alleen ontbijt. De herberg in Frankrijk is leuker.
De rest van de de gaan we op stap langs de kust van Santander. Het weer is eerst wat fris. We maken een prachtige wandeling. Drinken een kop thee bij een strandtent en doen en een dutje in de zon op de poncho op het strand. We koesteren ons in de warme zonnestralen. Helemaal omdat we weten dat het in Nederland erg koud is. Mijn zusje appte foto's van Denemarken in de sneeuw. Ook collega's appen foto's van nattigheid en sneeuw. Wat jammer van het Koningsfeest morgen.
Raar zo'n dag stad er tussen door. Ik raak helemaal van mijn apropo.
We doen aan het eind van de middag boodschappen voor morgen. MijnHerbergmaatje gaat naar huis. Ik ga verder en heb het een en ander nodig als proviand voor morgen. Daarna gaan we nog wat eten. Dit doen we weer bij de zelfde zaak als gisteren. We eten veel te vroeg. En met moeite krijg je een menu del dia. Bij deze zaak lukte het gisteren goed. Het grote stadsleven in Spanje begint na negenen, maar dan liggen wij al meestal in bed. De wekker gaat al vroeg weer. Gelukkig op de Camino del Norte is er nog ruimte genoeg en hoef je niet te rennen om een plekje in de herberg te krijgen. Dat maakt het allemaal wat relaxter. Morgen ga ik voor twee dagen alleen lopen. Ben benieuwd hoe dat zal gaan na deze twee gezellige weken met MijnHerbergmaatje. Zal wel wennen zijn.
We liggen heerlijk rond 21.30 uur op bed. Het was wel een gepruts. Een code voor de voordeur. Een code voor de slaapkamerdeur. MijnHerbergmaatje ligt op de knieën voor de deur en ik licht bij met de mobiel. We installeren ons uitgebreid. Mijn slaapzak uitgespreid over de twee bovenste bedden. Hij bleek toch natter dan gedacht. Mijn armen spray ik in tegendeel bedbugs. Lekker een stopcontact. Wat een geluk!
Dan wordt er op de deur geklopt en een meisje uit Chilli komt nog aan. Ze neemt het bed boven MijnHerbergmaatje. We doen maar of het de normaalste zaak is dat er natte slaapzakken hangen en dat alles geurt naar anti bedbugs spray.
De Chilleense gaat nog stappen en belooft zachtjes te doen bij terugkomst. Ik denk maar niet aan morgenvroeg als wij rond zeven uur op moeten staan.
De rust keert na een half uur terug en we doen een nieuwe poging. Dan wordt er weer geklopt, weer een nieuwe kamergenoot. Er zijn nog twee bedden vrij. Dus nog twee kansen te gaan. Ik neem uit voorzorg nog een extra plaid. Een nacht kou is genoeg. De oordopjes maar in en we doen alsof we slapen. Het is inmiddels 23.00 uur. Al veel te laat voor een pelgrim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten