Om de een of andere manier heb ik mijn dag niet. Al na twee uur heb ik last van mijn voeten. We hebben amper aan 10 km gelopen. Voel me wat misselijk. MijnHerbergMaatje had een strak ritme van 1,5 uur lopen en dan weer wat eten. Ik had dan geen honger, maar nam dan ook maar wat. Ik denk dat ik nu te lang heb gewacht. En zeker als het wat warm is, zoals vandaag gaat dit dus helemaal mis. MijnMaatje ziet het aankomen en zorgt dat we in een park wat rusten. Ik krijg het niet meer mee. Lig helemaal plat op mijn poncho en ben van de wereld. Na een blikje sinas en een half stokbrood met chocola trek ik weer bij. Na een uur gaan we weer verder en het is inmiddels rond tweeën. Na een half uur komen we bij de herberg. Deze is vol met jongeren en ze nemen nu geen pelgrims. Voor nood moeten we dus een stuk verder. Na de goede lunch lukt dit nu ook en we lopen nog zo'n 4 km verder. Ondertussen komen we een jonge Canadese pelgrim tegen. Hij liep met een groep jongens die we troffen in Guemes. De ene jongen had problemen met zijn knieën en de ander wilde in een herberg slapen. Daar had hij een beetje zijn bekomst van. Hij vindt de herbergen vies en te druk. Daarom loopt hij nu alleen. En alleen is hier op deze route ook echt helemaal alleen. Wij zijn vandaag alleen hem maar tegen gekomen.
Op Facebook stond een verhaal van iemand die 26 maart was vertrokken uit Nederland voor de Camino del Norte en op 6 april weer thuis was. Te koud, regen, geen bar of restuarant open. Hij vond het een afknapper. Als je van mensen om je heen houdt moet je niet deze Camino lopen. Bovendien is 26 maart wel heel vroeg. De kans op regen en kou is dan veel groter. Jammer, als je je er op verheugd had en je de Camino nu als zo'n afknapper hebt ervaren.
Dan zien we een pension en we besluiten hier te overnachten. De bedden zijn heerlijk schoon en ik probeer het bed uit en slaap twee uur. Na een lange hete douche en een kop hete thee kom ik helemaal bij. Ik denk dat het een combinatie was van de weinig eten, de zon en de eerste dag zonder prednison. Door de prednison heb ik veel energie, maar de energie was vandaag helemaal op. De waardin is erg aardig. We kunnen niet praten, maar ze geeft me een gehaakte deken en we krijgen een elektrisch kacheltje. Met de gehaakte sprei over mijn benen schrijf ik het blog en borduur ik weer een stukje aan mijn borduurwerk.
Het is gehucht een kruispunt van snelwegen. Niets te beleven en nu de zon weg is stervenskoud. Aan de overkant is een restaurant daar gaan we zo een hapje eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten