De tiende dag van Hazas naar Helgueras 20 km

Deze dag begonnen we met een ontbijt in de herberg. We hadden brood en nog wat kaas en samen met een kop thee een prima ontbijt. Het dorpje Hazas verlieten we door een mooie wandeling door het dorp. Een schitterend oud dorpje vol met vergane glorie. Schitterende buiten verblijven. Sommige mooi onderhouden, andere wat vervallen. Wat een grandeur. In deze streek moet geld zitten. Misschien kwamen hier de rijken om in de hitte zomermaanden de stad te ontvluchten. Om in Laredo te komen moesten we langs een snelweg. Tot mijn verbazing leidde de route, die trouwens verder perfect is aangegeven naar de kust. Het was een schitterende wandeling, hoewel het wel wat somber weer was. We hebben het droog gehouden tot we bijna een Laredo waren. In wandeling over kliffen en bergen van ongeveer 2,5 uur. Een prachtige tocht. Gelukkig was het het merendeel van de tijd droog. Anders was het wel een grote glibberpartij geworden. Het was een mooie oefening voor wat ons de rest vande dag nog te wachten stond. 

In Laredo moesten we eerst even bij tanken en droog worden. Gelukkig was er WiFi in de bar en konden we even met het thuisfront contacten. Wat is de tijd in 5 jaar veranderd. 5 jaar geleden had ik nog mijn Nokia en smste ik 's avonds. Op de computer maakte ik een verslag en mailde ik deze door. Het kostte dan een paar euro. Ik had alleen mijn route boek. De jaren daarna kwam er de WiFi en vorig jaar kon ik met mijn iPhone whats appen. Het lukte me zelfs om mijn blog op de iPhone te maken. Nu loop ik met mijn mini IPad met allerlei apps. Een iBook met een Engelse routebeschrijving. Een app met herbergen. En maps.me. Een app waar je met coordinaten kunt bepalen waar je bent. Heel handig om de herbergen in het dorp te vinden. Of te kijken waar de route langs loopt, of even uit te rekenen hoe lang een route is.  Ik hoef ook geen boeken meer mee, want ik heb allerlei iboeken op de iPad. Ben erg blij dus met de mini IPad. Hij is heel licht en het werkveld is bijna net zo groot als mij gewone iPad. Het enige nadeel van de digitale tijd dat je niet echt loskomt van alles. Je kunt bij je mails ect. Dat vraagt wel discipline om het niet te doen. Tot nu toe lukt het me aardig. Was ook wel aan een time out toe. 

Toen alle nieuwtjes met MijnMaatje thuis waren uitgewisseld vervolgden we de route. Nu over het strand naar Santionia. Het liep wel zwaar, maar het was een mooi stuk. Jammer van de oerlelijke vakantieflats. Rijen achterelkaar. Aan het eind van het strand was een pontje om de oversteek te maken. Daarna volgende een korte wandeling door het stadje Santoinia. Het was zaterdag en erg druk in de stad. Spanjaarden leven buiten. Weer of geen weer. Met een sigaret en een glas wijn staan ze voor de barretjes buiten. Hebben een bult kabaal. 

Daarna volgde nog een kort stuk uitgestorven vakantieoord. Dat is dan ook vreselijk om te zien. Het klapstuk kwam aan het eind. Volgens het boek nog een stijl klimmetje en dan over een prachtig stuk strand naar Helguras. Dat strand was prachtig, maar het klimmetje. Dat was geen klimmetje, maar een glibberpartij en doodeng strookje pad. Naast het pad zover als je kijken kon doornen en hoog, hoog........ Na zeker een dik half uur waren we boven. Het leed was helaas nog niet geleden, want de zelfde soort weg moesten we toen weer naar beneden. Ik weet niet wat erger was, klimmen of dalen. Wat was ik blij dat ik niet alleen was. Een stap verkeerd en je kukelt meters door de doornen en rotsen naar beneden in de zee. Ik heb foto's gemaakt, maar deze geven niet goed de diepte weer. 

De beloning zat in dit geval aan het eind. We kwamen bij een prachtig stuk verlaten strand. Mooi geel zand, rots blokken, blauwe zee. En de zon scheen. We hebben heerlijk wel een uur op de poncho's liggen wentelen op het zand. Het warme zonnetje, uit de wind. Een geluksmoment. Zo stil en en zo mooi.....

Na een uurtje moesten we toch verder. Gelukkig werd het kouder, zodat we ons los konden rukken van dit geweldige plekje. De herberg was na een km of drie inzicht. Helaas had ik mij handdoek vergeten en in de vorige herberg laten liggen, dacht ik. Ik had er knap de balen van. Was zo'n lekker doekje. En meestal snel droog. Gelukkig vond ik de handdoek 's avonds in mijn slaapzak. 's Morgens per ongeluk bij mijn slaapzak in gepropt. 

Vervelender is dat  mijn rug en schouders onder de bulten zitten. Ik dacht eerst aan bedbugs, want het is echt een rij bulten. Maar in de loop van de avond krijg ik er meer bij. Dat kunnen dan geen bedbugs zijn. Die komen alleen in het donker te voorschijn. De jeuk valt mee. Toch neem ik maar een een arieus. Ik hoop dat het mee gaat vallen. Kan me zo niet vertonen.