zaterdag 30 april 2016

De zeventiende dag van El Peral naar Llaines 23 km

Vanmorgen werden we uit ons zelf om 7.15 uur wakker. Een heerlijke nacht, al deden mijn tenen zeer, omdat de lakens en dekens erg strak gevouwen zaten om het matras. We hadden speciaal van de waardin een elektrisch kachel gekregen voor de nacht. Deze hebben we niet al was het wel heerlijk dat de kou even uit de kamer was tijdens het uitkleden en tandenpoetsen.
Terwijl ik dit schrijf zit ik heerlijk op een terras in de zon. Wel met mijn jack aan en een sjaal om mij achterhoofd. De zon is heel warm en de schaduw heel erg koud. Aan de tafeltjes naast ons is, denk ik, een vrijgezellenfeest gaande. Het kabaal is niet van de lucht en de drank wordt met dienbladen tegelijk aan gerukt. Ik begin was Spaans te herkennen semanta, pintos, balle, bogadille. Ik bestel in volleert Spaans: aqua con gas(mineraalwater met bubbels).  Eigenlijk zouden we wat meer Spaanse woorden moeten leren. Het is handig en je kan veel makkelijker contact maken. Ik zal een lijstje maken. Alles wat ik nu zou willen zeggen schrijf ik op. Gisteren hielp de dochter van de waard ons. Zij gaf ons ook de stempel. Later vroeg  de waard of wie nog een stempel nodig hadden. Ik kan dan niet zeggen: dat heeft je dochter al gedaan. 
De route was ongeveer 22 km en dus goed te doen. We liepen al om 8.00 uur. We hadden nog een broodje in de tas en deze aten we buiten voor het pension op. De bar was gesloten, maar toen de waard ons zag kregen we nog een kop koffie van hem. Het was erg fris, maar droog. Hoewel boven de bergen donkere wolken hingen. De hele dag was het poncho aan en poncho uit. Teveel regen om niets aan te doen. Maar meestal na 5 minuten weer droog. De eerste route liep direct langs de kust. Dit was erg prachtig. De zee had ik nog niet zo wild gezien. Witten schuimklopperij en blauwe zee. Zon en donkere wolken boven de bergen. Het was een prachtig gezicht. Het enig nadeel is de het niet op schiet. We doen 2 uur over 5 km.  Steeds zie ik iets wat ik op de foto wil zetten of we moeten klauteren. Het schiet niet op. Het is de eerste dag dat MijnMaatje zo dicht bij de zee loopt. Hij kijkt zijn ogen uit. Vanuit de wetenschap van gisteren dat ik echt elke twee uur moet eten, zetten e ons neer bij een bankje. MijnMaatje ziet dat een bakker het brood rond brengt. Hij houdt hem aan en vraagt hem naar een vers brood. En tot ons grote geluk: het kan. Zo eten we vers stokbrood met vlees en pure chocola. Dankbaar genieten we van dit moment. Als je iets nodig hebt komt het je tegemoet. Na een kwartier gaan we verder. Ik lees altijd globaal de route voor en heb niet altijd een idee wat me te wachten staat. Nu blijken we op een speciale plek te zijn. De zee slaat met zoveel kracht steeds op de rotsen dat op enkele plaatsen er ondergrondse grotten zijn. Door de hoeveelheid water en door de tijd spuit dit soms als een fontein tussen de rotsen oomhoog. Een heel bijzondere gewaarwording. Het blijkt een bezienswaardigheid te zijn. We zien hele families die hier komen kijken. We picknicken hier, de zon schijnt en we zitten uit de wind. Wat heeft een mens meer nodig: wat te eten, een jas voor de kou, een slaapzak en en stel droge kleren. Dan heb je thuis zoveel spullen... Moet je steeds opruimen en schoonmaken. Wat een nutteloze energie eigenlijk. Hoezeer spullen, hoe meer tijd je nodig hebt om alles schoon te maken, te zorgen dat een ander het niet afpakt. Hoe groter je huis, hoe meer zorgen. En hier is het enige: iets te eten, een plek om te slapen. Je rugzak niet te zwaar. En het is heerlijk ontspannend. Geen geren om op tijd in de herberg te zijn. Lekker rustig aan........we genieten met volle teugen.
Hoe passelijk de spreuk vandaag die ik kreeg van mijn buurvrouw:

Ik draai me even om. Mijn achterkant is erg koud en zorg dat deze nu in de zon komt. 
De route loopt verder door een bosgebied en ruig struikgewas, maar steeds zien we de zee. Dit is toch wel heel bijzonder. Het venijn zit hem altijd in de staart. Het plan was om naar Po de Laines te lopen. Echter aan het eind belanden we op de verkeerde weg. De route stond erg slecht aangegeven en we lopen een prachtige, maar zeer lange kustweg.  Inmiddels is het 16.00 uur. We zij al 8 uur onderweg. Naar Po de Laines is nog zeker een uur. En de route is lang morgen en de 2 dagen daarna ook. We besluiten om van de komende 3 dagen 4 te maken. We zien wel hoe het uitkomt, want we hebben toch geen dagen genoeg. De laatste twee dagen gaan we zowiezo met de bus, want deze plaatsen hebben we bij de vorige Caminos ook al gehad. We willen nu ook een rustige dag in Santiago. Dus zorgen we dat we daar zaterdagavond arriveren. Dan weten we dat we nu nog 14 wandeldagen hebben. Wat een heerlijk vooruitzicht! 






1 opmerking: