maandag 18 april 2016

De vierde dag van Deba naar Markina-Xemein 24 km

Er is geen WiFi. Ik weet niet wanneer deze blog geplaatst kan worden. We zitten nu een behoorlijkheid eind in binnenland in. Markina-Xemein is een mijnwerkersstadje. Armoedige en kaal. In de bergen zie je dat hele hellingen voor ijzererts worden afgegraven. hier is alleen een herberg in de maanden juli en augustus. Dus we zitten nu particulier ergens. De uitbaatster heeft een apartement en we slapen op een private kamer. In de huiskamer staan stapelbedden. Wij hebben een dubbel room. Was even wat duurder maar na een nacht op de slaapzaal is dit wel lekkerder.
Vanmorgen stond ik, na voor mijn gevoel bijna slapeloze nacht, om 6.30 uur naast het bed. Na een ontbijt in het cafeetje tegenover de alberge liepen we om 7.45 uur. Het was een heftige dag. Het eerste stuk was veel klimmen. Bijna 250 meter moesten we klimmen. In een bos met stenen en modder.  Je ziet niets. Gelukkig was het weer goed. We begonnen in onze jassen, maar na een kwartier waren we zonder jas. Het was denk ik een rondje die veel Spanjaarden ook op de zondag doen. Hardlopen, mountainbike, paardjerijden op de moter, van alles haalde ons in. Na anderhalf uur om gebibber tegen te gaan hebben we een broodje gegeten midden op het pad. Op een paar stenen. De rest was modder. We hadden ons nog niet geïnstalleerd en waren breeduit bezig om selfies te maken( het zag er niet uit) of er kwamen mensen met paarden aan. Later kwam nog een groep mountainbikers. Na een broodje en een yogurtje konden we weer verder. Na weer een fikse tippel door een schitterend dal, kwamen we langs een een bar waar we de koffie goed lieten smaken. Het was dalen en klimmen. Veel door het bos. De tocht was saai na twee dagen met prachtige uitzichten. Veel omgehakt bos voor waarschijnlijk de ijzerproductie. Het was een zware wandeling. Ik weet uit ervaring dat ik moet eten. Als ik te lang wacht heb ik geen eetlust meer en ben ik niet meer aanspreekbaar. Om dit voor te zijn hebben we bij een vervallen huis op de stoep weer een broodje gegeten. Inmiddels zijn we al twee keer iemand tegen gekomen met problemen. Een met de voet en een met de achilleshiel. Ik ben wat dat betreft een schijterd. Ben als de dood dat ik iets krijg met mijn benen en voeten. Ik heb inmiddels te vaak gezien dat mensen dan de toch af moeten breken. De tocht van vandaag was op het maximum van wat ik aan kan. En dat al na de derde dag. Meestal begin ik langzamer. Op het eind was er nog een hele steile afdaling. Wij dachten wel 30%. Enkele Duitse mannen die we vandaag ook steeds tegen kwamen zeiden hoog uit 17%. Zij kunnen het weten, want zij hebben meer bergen dan wij in Holland. Mijn kuiten doen zeer. De afdaling aan het eind was een hel. Wel 3 km strak dalen. Afschuwelijk. Ik houd mijn hard vast als MijnMaatje komt. Hij heeft altijd last van de knieën. Dit komt vast niet goed. Morgen moet de route echt even wat korter. 
In het plaatsje Markina aangekomen bleek de herberg dicht. Hoewel ik steeds de moed erin had kunnen houden, het was droog, het was niet koud etc., zakte me nu de moed naar mijn tenen. De man die ons hielp op onze vraag naar de herberg bleek na een heel verhaal over een herberg nog twee uur verder, een alternatief te hebben. Hij belde voor ons naar de private uitbaatster. Zij had nog plek voor de oranje en lila signoritas. We moesten nog weer 500 meter lopen, met een gevoels waarde van wel 2 km, maar de dame stond op de uitkijk en zwaaide ons vrolijk tegemoet. Haar dochter kreeg instructies om ons naar het appartement te brengen. 4 hoog. Het venijn zit altijd in de staart! We mochten gelukkig met de lift. MijnHerbergmaatje voorop en ik er achter. Het was een smalle lift dus we zaten als haringen in de lift. We kregen nog een fikse duw van de dochter en zo stonden we opgepropt in de lift. Dat was nodig, want anders wilde de deur niet dicht. De rugzakken staken te ver uit. We kregen de slappe lach. Brullend van de lach hingen we tegen elkaar aan in de lift. Het appartement is prachtig. We hebben wel drie dekbedden, dus het wordt vast koud. We hebben direct de bedden uitgeprobeerd. Het beloofd qua bed een goede nacht te worden.
Dus we zitten hier nu een compleet lemongroene kamer. Het duizelt je voor de ogen.
Het menu del dia was weer onvolprezen Spaans. De uitbaatster was heel vriendelijk en kon haar gerechten tenminste in het Engels aanprijzen. Ze snapte ook dat we allebei iets te eten wilden.Ik heb macaroni genomen en MijnHerbergmaatje een salade. Dat hebben we samen gedeeld. Met weer een fles Vino tinte en een fles water. Mijn urine is namelijk bijna zwart. Te veel zweten en te weinig drinken. Daarna nog weer friet met een zeer dun lapje varkensvlees met veel zout. Als toetje een sinaasappel en een mandarijn. En dat voor 10 euro. Ik heb niet zoveel inspiratie: de moeheid en de wijn zorgen voor dit zeer triviale verslag. Voor morgen beloof ik beterschap.









Geen opmerkingen:

Een reactie posten