Na dat we gisteravond thuis kwamen schreef ik nog even aan het blog. Er schoven nog 3 vrouwen aan. Een van 31 uit Duitsland, een van 50 uit Brazilië en nog een rouw van bijna 65 ook uit Duitsland. Twee hadden er elkaar eerder gezien, ik had ook al een eerder getroffen en met het jonge meisje had ik 's middags gedoucht. Je kan hier douchen met 4 of 5 vrouwen tegelijk. Heel handig. Dan schie het snel op en het is ook makkelijk schoonmaken zo zonder tussen schotten.
De 3 vrouwen hadden samen gegeten en nog een fles wijn mee gebracht. De Braziliaanse is pedagoog bleek later. Zo op de laatste avond van de Camino vroeg ze ons allemaal in een woord te beschrijven wat de Camino ons had gebracht. Dat was het begin van een intens gesprek half in het Duits en half in het Engels. Het is best lastig om dan de juiste woorden te vinden in de taal die je niet helemaal eigen bent. Volgens de een had de Camino haar een gevoel van bevrijding gegeven. Ze was net gescheiden. De andere had het woord: toekomst. Deze vrouw was net verlaten door haar man, die haar had ingeruild voor een jonger exemplaar, de ander koos het woord: oplossing. Ze had door deze Camino een oplossing gevonden voor haar probleem. Ik had het woord minimalisme. Dat je zo kunt genieten van niets. De kleren die je aan hebt. Het eten wat zo voor handen is. En dat dat dan ook genoeg is. We gaan niet elke dag voor een menu del dia. We maken wel wat van wat er in onze rugzak zit of nog in de herberg ligt. Af en toe kopen we een blikje tonijn of een paprika. Standaard heb ik deze Camino in zak havermout in de rugzak. Kun je van alles van maken en helpt goed voor de trek. Ach, alles is wel goed, zolang er maar geen suiker in zit. Een koffie of een glaasje wijn op een terrasje. Het is prima.
Schrijf ik net, zolang er maar geen suiker in zit, brengt de ober met de koffie een dikke plak gesneden tulband. In Spanje krijg je vaak bij de koffie of de wijn een hapje. We zijn Hollanders genoeg om de plak maar te accepteren en genieten ervan. 80/20 Regel zullen we maar zeggen.
Het was zo'n bijzonder moment gisteravond, dat ik van het zakje met spreuken die ik voor me had liggen, drie heb gepakt en de vrouwen elk een heb mee gegeven. Wat is het lastig om Nederlandse spreuken met de juiste emotionele lading te vertalen. Dat viel niet mee, maar ze waren er blij mee.
Ik heb nog een foto gemaakt, want er zat ook nog een bij die ik zelf vandaag ga gebruiken.
Nu zitten we heerlijk even in het zonnetje. Wel met mijn extra borststrok aan, want in de schaduw en in de wind is het erg koud.
Het was vandaag een kort dagje en om 11 uur lopen we Santiago binnen. MijnMaatje vlogt vandaag en als internet snel genoeg is, zal hij deze uploaden. Dat uploaden is een probleem, want het internet is erg traag. Op het plein voor de kathedraal treffen we een peuterklas op excursie. Erg grappig om te zien dat kinderen in Spanje al vroeg worden opgevoed met de tradities!
We zoeken eerst een plaatsje om te slapen en vinden weer het kamertje waar we nu al drie keer eerder hebben geslapen. Een heerlijk plekje met witte lakens. Het toppunt van luxe. We kunnen er niet rechtop staan, want het heeft Spaanse afmetingen.
We gooien alle spullen acht de deur en gaan naar de Huiskamer van de Lage Landen. Altijd leuk. We maken een praatje en de gastvrouw heeft tijd, want er zijn geen andere pelgrims.
Dan gaan we naar de mis. En wat hebben we een geluk, de prufomo, die maar 1 keer per week gezwaaid wordt, wordt ook deze dag gezwaaid. Iemand heeft dan de €300 betaald die voor de extra zwaaibeurt betaald miet worden.
We hebben nog nooit zo'n mooi plaatsje gehad. Zittend op de trappen bij de linkervleugel kijken we zo de kerk in. Het blijft indrukwekkend.
Vervolgens naar de winkel om inkopen te doen. In de herberg eten we een broodje, laden we de mobieltjes en gaan de stad weer in. Nog even kijken of we nog pelgrims zien, waar we onderweg mee hebben gelopen. We treffen het weer, want we zien de lange Claus. Hij is blij ons te zien en hij vraagt het e-mailadres. Ik geef hem het kaartje dat ik kreeg in de Huiskamer met de Spreuk
" Van hieruit..." staat wel ergens op mijn blog. We nemen afscheid, want hun gaan weer naar huis.
Wij zoeken uit hoe we verder gaan. We willen nog naar Muxia wandelen en misschien ook wel terug. Het worden lange dagen, dan dat we tot nu toe hebben gedaan. We denken 6 of 7. Ook de terugreis naar Porto hebben we uitgezocht. We kunnen met de trein en met de bus. maar dat zien we dan ook nog wel.
Dan maken we een lekkere salade van kikkererwten klaar en gelijk ook een voor morgen tussen de middag. We eten een sinaasappel na. Na het geweldige menu del dia van gisteren, maar even rustig aan doen. Dan rennen we nog we even naar de mis, geen prufromo, maar wel weer een of ander ritueel. Iedereen krijgt een gezegend buxustakje. De betekenis vandaag ontgaat ons. Maar het is mooi om te zien dat iedereen eerst voor de hosti gaat en dan nog een keer opnieuw voor het takje. Wel praten niet over 10 mensen, maar misschien wel over 300 ...
Koningsdag ontgaat ons hier helemaal. Gelukkig dat Diaan, onze Camino vriendin van 2015 ons nog in de Koningsdagsferen brengt. We hoorden dat Alexander een mooi interview had gegeven. Moeten we thuis maar terug kijken. Een mens kan niet alles hebben.
Hoewel niet veel gelopen vandaag, voel ik mijn benen. mijnFitbit zegt: 69 trappen gelopen. En het einde is nog niet inzicht. We moeten nog weer naar boven. 7 trappen. Goed voor de spieren zullen we maar zeggen. Hoeven we niet onze oefeningen te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten