Zeker voor de vrouwen, die ik deze spreuk gisteravond heb gegeven, zitten er twee in de positie dat ze nog niet zo zeker zijn van die dag van morgen. Beide na een relatie van meer dan 25 jaar, komt er nu plotseling een einde aan deze situatie. Je wist wat je had, maar weet nog niet wat je krijgt. Een van de vrouwen zei: " Ik heb me de comfortzone ook te veel laten aanleunen. Je moet er ook wel wat voor doen, bedenk ik me nu."
Op de Camino weet je nooit hoe je dag er morgen uit ziet. Je hebt gewoon niet alles in de hand. En dat is, als je het eenmaal los durft laten, ook het mooie. Maar dat loslaten, is juist de moeilijkheid. Het liefst speelt een mens toch op safe. Dat is het makkelijkste. Hoef je niet na te denken. Hoef je niet te leven in onzekerheid. Hoef je niet te accepteren dat een ander zo maar iets voor jou doet, gewoon om jou een plezier te doen. Goedheid of meeleven accepteren is niet altijd makkelijk. Tijdens de Camino mag het gewoon. En als je eenmaal in de flow zit, kun je het ook makkelijker zelf aan anderen geven. Deze houding haalt de kramp uit je leven heb ik gemerkt. Het maakt dat je makkelijke open kunt staan voor als iets anders gaat dan anders.
Ook dat alles niet op een dag hoeft, maakt dat je relaxter kunt zijn. Waarom moeten de dingen vandaag, waarom mag het niet morgen. Je jaagt je zelf soms zo op. En hoe erg is het als het pas morgen gebeurd. Door onze calvinistische volksaard worden we ook erg beloond voor hard werken en alles afmaken. En het is ook handig. Dingen twee keer in je handen hebben, of telkens weer op nieuw op starten vragen ook tijd. Maar een beetje relaxen mag toch ook....
Gisteren hadden we in een dag misschien toch naar Santiago kunnen lopen. Claus en Claus, medepelgrims hebben het gedaan. Maar ik wilde mijn benen sparen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, nu heb ik de vrouwen ontmoet. En dat gesprek geeft nog genoeg stof tot nadenken. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten