Spreuk van de dag: Als het leven je uitdaagt met tegenslagen, daag je zelf dan uit om sterker te worden.

Wat een lastige en uitdagende spreuk, dacht ik,toen ik deze vanmorgen uit rolde. Jammer, wat moet ik hier nu mee.  Ik dacht gelijk aan hoe je omgaan met tegenslagen. En daar had ik nou net niet zoveel zin aan om aan te denken. Kies je de slachtofferrol of ga je de uitdaging van het leven aan. Heb je de energie en de kracht om dit te kunnen. Of om dit ook te willen. Of de kracht je eigen keuzen te maken en je niet te laten verslaan door het leven.  Dat lijkt makkelijk in een situatie met genoeg financiële middelen,  een goede relatie en een gezond lijf.

Dan raak ik onderweg aan de praat met Marion, een Duitse vrouw. Ze was ook in onze herberg vannacht. Ik schat haar rond de 40, maar ze blijkt 53 te zijn. Ze ziet er zo stralend jong en gezond uit. Tijdens het lopen hoor ik haar verhaal. En dat is niet mis. Drie jaar geleden kreeg ze borstkanker en ze is geopereerd. Na afloop moest ze uit voorzorg chemokuren ondergaan en bestralingen. Ze heeft er voor gekozen, omdat niet te doen. Ze heeft een kliniek gezocht die op een natuurlijke wijze het lichaam sterk genoeg maakt om de mogelijke uitzaaiingen aan te pakken. Ze heeft een aantal weken doorgebracht in deze kliniek. De eerste remedie was geen toegevoegde suikers eten, zo weinig mogelijk koolhydraten, veel harvermout,  veel eitwitten uit plantaardig voedsel, veel kip en groenten. Met name groene groenten als broccoli, boerenkool, sla e.d. Dat is toch ook wel frappant. Een voorbeeld van de niet gebaande wegen. Ik weer niet of ik dit zo zou durven. Maar dat ik nou juist iemand moet tegen komen met hetzelfde eetpatroon als wat wij doen de laatste maanden, is dan toch wel bijzonder en zeker met dit verhaal er achter. En ook zo zelf de moeilijkheden in haar leven te lijf gaan. Ik was erg onder de indruk. Maar het verhaal ging nog verder.

Toen ze genoeg hersteld was, is ze haar eerste Camino gaan doen. Tijdens deze Camino heeft ze besloten om te gaan scheiden van haar man. Hij was ziek. Hij rookte, had COPD en was niet bereid om te veranderen. Ze was er klaar mee. Haar dochters waren volwassen en studeerden in Nieuw Zeeland en Amerika. Tijdens de Camino droomde ze in de herberg waar we gisteren waren, dat ze nog een zoon kreeg. Zo levensecht en zo intens. Ze had dagen nodig gehad om na levensechte gevoel weer met beide benen op de grond te komen. Het idee was onmogelijk. Ze pakte haar leven na de Camino weer op en werd zeer actief bij het vluchtelingen werk. Daar maakte ze kennis met een jonge man uit Eritrea.  Ze maakte met hem zoveel mee, dat de jonge man tegen haar zei:  "Je lijkt wel als een moeder voor mij." Sindsdien spreekt hij  haar aan als moeder. Haar dochters hebben haar praktische zorg niet nodig, maar deze jonge man wel. Pas later dacht ze aan haar droom tijdens de Camino. Zo schenkt het leven je ook wat je nodig hebt. Het geeft haar leven weer zin en invulling en iets om voor te leven. Wat een bijzonder verhaal. En toch zo passend bij de spreuk die ik vanmorgen koos. Wonderlijk toch?