De vierde dag van Lugor do Corgo naar Ponto de Lima 14,5 km, 29397 stappen

Bijzonder, het lijkt wel of deze Camino bestaat uit spreuken. Ik zit tijdens een pauze met een cafe con leche naast Michel op een terrasje. Het regent een paar spetters en we kruipen met elkaar onder de luifel. Ik pak mijn IPad, want we doen vandaag een kort stuk. We hebben geen zin om in de regen te lopen en we hebben immers tijd. Ik wil het verhaal van Marion op schrijven. Het is te bijzonder. Ik raak aan de praat met mijn buurman. We nemen de tijd en hij zegt: "Als je ouder wordt ontdek je het belang  van de traagheid." Hij is 61 en heeft problemen met een teen. Deze is gaan ontsteken en hij doet net als wij vandaag langzaam aan en een korte route. De jonge mensen snellen door de route. Het gaat om de kilometers en de lange dagafstanden. Dat is belangrijk en het is een krachtmeting met het lichaam. Michel vindt het moeilijk om te accepteren, dat hij niet meer mee kan in deze vaart. Het is een sportieve man.  Wij doen vandaag rustig aan. We hoeven maar 14 km. De volgende herberg daarna is nog 20 en 34 km samen is ons te veel. 

Het ontbijt bij Fernada was heerlijk! Broodjes, koeken, fruit, koffie en warme melk. Ik ben voor de bijl gegaan en heb me een lekker koekje genomen. Qua calorieën niet erg, maar ik merk dat de suiker me steeds verleid. Wat een energie moet je hebben om dagelijks alleen 14 mensen te herbergen. En voor iedereen een vriendelijk woord. Voor Michel een speciale zalf. Ik wilde gisteravond helpen afwassen, maar dat mocht absoluut niet. Haar man pakte 's avonds de vaatwasser in volgens een bepaald schema. Haar man werkte op een bank en kwam gisteravond om 20.00 uur thuis. Dan zit je huis vol pelgrims en mag je ook nog de vaatwasser inpakken. En de pelgrims maar pimpelen van alle lekkere drankjes die op tafel kwamen. Het was een heel bijzondere avond daar in de keuken bij Fernanda. Een echtpaar uit Australië, drie Duitse mannen, Maron, een jong Braziliaans stel. Erg grappig, ze hadden maar een deken bij zich. Dat valt niet mee op de Camino als je niet met twee personen in een bed mag. En een Amerikaanse vrijwilligster. Een lerares van origine. En wij dus. Bijzondere tafelgesprekken krijg je dan. De mensen die alleen waren, waren allemaal gescheiden. Dat is ook wat. Elk met een verhaal. Een(77, net zo oud als de vader van MijnMaatje) van de Duitse mannen, had een nieuwe relatie en had bij deze vrouw een tweeling van 7. Kun je deze kinderen nog volwassen zien worden?

Ik heb goed gegeten gisteravond, genoeg calorieën althans, maar de hele nacht trek gehad. Ook dat is niet helemaal waar, want volgens mijn Fitbit 7 uur en 58 minuten geslapen. Dus het wakker liggen kan nooit lang zijn geweest. 

De route is vandaag schitterend. Mooie dorpjes, glooiende velden. Heel groen en soms geel. De mooiste route tot nu toe. Prachtig. Door het gesprek met Marion heb ik erniet voldoende van genoten denk ik, maar het gesprek was ook heel waardevol. Morgen weer nieuwe kansen. 

En zonder op de tijd te letten belanden we zo in Ponto de Lima. 14 km volgens het boekje. We hadden geen brood bij ons en geen winkel gezien onderweg. Ik heb wel trek. Onderweg nog wel een wortel genomen en een halve banaan, maar dat is toch eigenlijk te weinig. De herberg is nog niet open en we moeten 2 uur wachten. We gaan op zoek naar supermercado. We vinden er eentje. Het is een kruising tussen een Welkoop en een klein supermarktje uit de jaren 60. Ze verkopen ingezouten vissen. Later begrijpen wij: stokvis. We moeten heel erg lang wachten, want er moeten 4 grote vissen worden gezaagd met een of andere zaagmachine. Ik maak gauw een foto. Het duurt geloof in wel een kwartier voordat wij aan de beurt zijn. Ik sla bijna tegen de vlakte van de hitte en het staan met mijn rugzak. Tegen de tijd dat ik denk dat ik in stort, zijn we aan de beurt. Voor €3,50 een lunch en nog wat andere zaken. We spoeden ons naar een bankje in de schaduw en ik trek ter plekke mijn shirt en mijn lange broek en schoenen uit. Ik neem een yoghurt, met toegevoegde suiker helaas en ik trek weer wat bij. Met nog twee boterhammen met smeerkaas en tomaat raak ik weer boven Jan. We kijken of de herberg open is, maar helaas. De ontdekking van de traagheid gaat door en we belanden in een prachtig park achter de herberg. Het is geen straf om hier een uurtje door te brengen. Dat komt thuis zelden voor dat je zo maar een uurtje kunt zitten. Het park is prachtig, de temperatuur is zwoel en de geluiden van het stadsleven zijn ver weg. Hoewel het niet erg des Camino's is genieten we vol vreugde de vreugde van onze IPads en IPhone. MijnMaatje werkt aan zijn dagelijkse film en ik schrijf mijn blog. Ik geniet van de geluiden van de opname uit de kerk van zondag. deze zijn zo prachtig en MijnMaatje probeert deze achter zijn filmpje te zetten. Dan kunnen ook anderen hier van genieten. En zo glijdt een uur zomaar voorbij. Dan is de herberg open. Een grote zaal en geen stapelbedden. Het is een goede dag. We besluiten om zelf te koken en gaan op zoek naar een winkel. Ik vind warempel,havermout. We slaan wortels en eieren in. En een fles wijn. Kunnen we morgen onderweg brood met ei en tomaat eten. 

En zo staan we in de keuken tussen allerlei jong grut. De meeste mensen van onze leeftijd gaan uit eten. Kost hier ook niets, maar zelf koken is ook prima. We leven zo'n daags als vandaag van nog geen € 12,50 en daar eten we morgen ook nog van. 

We treffen weer verschillende nationaliteiten aan:  Een stel uit Korea. Twee Duitse meisjes met een Amerikaanse jongen. We eten allemaal pasta. Heeft ook weer wat. Zo houden we ons eetpatroon enigszins in toom. Ondertussen lees ik mijn blog en zie dat mijn zusje heeft gereageerd. Haar kinderen gingen met handschoenen aan naar de sportdag vandaag. En hier is de temperatuur zwoel. Ik zit  om 21.00 uur nog in een hempje. Een goede, bijzondere dag.