Een passende titel! Het eerste stuk, 17 km lopen we langs een stille weg door een mooi landschap! Steeds passeren we pauze houdende etende mensen! Ook zelf gaan we na 10 km aan de kant van de weg. “ Eet smakelijk!” horen we steeds in het Spaans! Moeten we nu maar leren! in de herberg zoek ik het op.
Vanmorgen kom ik er achter, dat moeder-overste Isabella heet en dat haar “bemoeizucht” goed bedoeld is en een verbloemen van haar onzekerheid over Camino en deze de route speciaal. Ze loopt alleen en ze blijkt morgen 69 te worden. Midden 50 had ook gekund. Zo ziet ze er althans uit!! Heeft uitgesproken ideeën over lang blijven werken! Belangrijk voor je brein en zo. Vertel ik dat ik gestopt ben op mijn 60ste. Ze kijkt me glazig aan.?Maar je kunt ook prima zonder werk, werken aan je brein. Mijn certificaat van mijn opleiding voor VVE blijkt vandaag door Zoonlief uit de brievenbus te zijn gehaald. En wat dacht je van elke dag Duolingo oefenen. De cijfers zijn wat weg gezakt. Ik heb ze op een papier geschreven en in mijn tas gedaan. De eerste 17 km, oké 24 km, gaat het als een speer vandaag. Ik kan de getallen tot 100 opzeggen! Hoezo zonder werk is je brein stil?
Bovendien kreeg ik van Isabelle koffie. Uit zo’n espresso dingetjes. Ik had wel koffie, maar MijnMaatje niet. Dus ik doe zelf een poging! Ze ziet mij klungelen en grijpt me het zaakje uit de handen. In rap Frans, ja ik begrijp het volkomen, doet ze dit als een echte juf voor!! Weer wat geleerd! Ik kan het nu!!
Het eerste stuk van de route is echt geweldig! Zo mooi! De zon komt prachtig op! Het is een schitterend gebied en het laatste stuk gaat door een soort park!
Onderweg is warempel een kraan. Met fris koel ongechloord water.
Maar het het venijn zit altijd in de staart! We moeten het laatste stuk klimmen. De laatste 600 meter kost volgens de gids 20 minuten. We maken er grapjes over: Workout off the day! Na 20 minuten van schaduw naar schaduw staat ik bijna kotsend boven. Misselijk, trillen. Met de gesmolten pure chocolade paaseitjes trek ik bij. Ik ben hondsberoerd. 28 km in de zon en 500 meter klimmen en 400 meter dalen eisen hun tol. Gelukkig is het nog 1,5 km naar de herberg. Ik weet niet hoe snel ik douchen moet en kruip op bed. Ik denk aan Isabelle die deze beproeving alleen door moet staan!
Ik word wakker van heftige Franse en Spaanse stemmen. Isabella kont aan! ( Waar ken ik dit vrolijke en uitbundig lawaai toch van? Had ik ook niet zo’n collega? ). Isabelle is gearriveerd! En hoe geholpen door een elegante Spanjaard die eerst zijn eigen terugzak naar boven heeft gebracht en toen haar tegemoet gelopen is om haar te helpen door haar rugzak te dragen! Het hele verhaal wordt in geuren en kleuren in Spaans Frans en Engels verteld! Geweldig toch als je het leven zo kunt omarmen!
Mijn misselijkheid is verdwenen na dit vrolijke verhaal. Maar de stramheid zal nog wel een avond aanhouden! O, ja mijn knie? Ging prima!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten