Het eerste blog schreef ik dommelend op het terras. Drie zinnen typen en dan dommelen. We moesten vanmorgen om 13.00 uur bij de herberg zijn. Dan konden we de rugzakken stallen en dan Salamanca in. Ja, we zijn in Salamanca! Op de helft. We worden niet vrolijk van het aantal pelgrims! Dat wordt rennen voor een herberg.
In alle vroegte vertrokken voor weer een schitterende route! Door een prachtig weidegebied! Heel veel koeien gezien en ook er tussendoor gelopen! Bij een een wei stond een fikse stier met een hoog testrongehalte net bij het hek!! Te krabben met zijn voorpoten en een beetje in een bokkige stand. Ondanks al zijn vrouwen in de wei, hadden de vrouwen uit de volgende groene wei meer aantrekkingskracht. Wat een kabaal. MijnMaatje maakte het hek open en kroop er gauw achter! Ik moest er nog langs. Ik dacht rustig lopen en geen onrustige bewegingen.
Lees ik later in de gids dat hier ook de zwarte stieren zijn voor de stierengevechten! Deze Stieremans is bruin en heeft kleine hoorns! Gelukkig bleef Stieremans staan en bleef het bij het gekrab van zijn voorpot! Ik stap door het hek en een gepingel komt van mijn telefoon. S. Is net aangekomen in Santiago. Een dappere dodo! De laatste dagen in Galicië waren koud en nat! In tegenstelling tot hier: heet en droog. Een gedenkwaardige momenten net nu ik midden tussen de strijdbare Stieremans en zijn vrouwen sta en deze app krijg!
Het laatste deel van de route is warm en heet. Met een rood en bezweet hoofd stappen we de herberg in. Op tijd voor de rugzak. Maar wat heb je daaraan als je bijna laveloos van de warmte bent en vervolgens de rest van de middag moet bijkomen. We ontmoeten Rita spontaan op de eerste brug. Burkhard is ook bij ons in de herberg en we eten samen in de tuin naast de herberg! Om 16.00 uur gaat hij open.
Na twee uurtjes dommelen op een terras zijn we, nee, ben ik bijgetrokken. We spoeden ons naar de herberg waar de “Bisschen murrisch” hospitalero, zoals Burkhard zegt, ons ontvangt. Het overloopt de man aan alle kanten. Niet alle pelgrims begrijpen dat de rugzak beneden moet blijven. Ze kijken verdwaasd naar de emmer die ze krijgen. Iemand neemt er twee, maar wordt woedend bestraft! We staan allemaal schuchter op een rijtje, niet goed weten wat de bedoeling is. Dan wijst hij 5 vrouwen aan! We weten niet wat we moeten, maar we volgen hem naar boven. We krijgen een vrouwenkamer. Ik ga gauw weer naar beneden en denk maar aan een ding, de douche. Als straks de hele meute nog moet! Ik krijg een bestraffende blik van de hospitalero. Ik doe maar net of ik hem niet begrijp! Uiteraard zijn de emmers op als ik er een wil pakken. Nou ja, wij zijn strak georganiseerd! Het enige waar ik bang voor ben is mijn lekkende drinkfles. Mijn tas moet perse boven in de kast. Ik krijg de neiging om even heerlijk mijn tong uit te steken tegen de hospitalero! De arme mede pelgrim die zijn tas onder die van mij heeft staan.
Dus vannacht gaat MijnMaatje naar de mannenzaal. Met een vrouw, want die is met haar man en twee zoons en mag bij hun op de kamer!
En morgen? We zien wel! De herberg is vol. Ik heb een kamer geboekt in mijn beste Spaans. Maar of dat goed komt?
Klik hier voor de filmlink
Klik hier voor de podcast
Luister naar de meest recente aflevering van mijn podcast: De via de la Plata: wat doet het met je? https://anchor.fm/albert-visscher3/episodes/De-via-de-la-Plata-wat-doet-het-met-je-e22tvni
Geen opmerkingen:
Een reactie posten