donderdag 20 april 2017

De vijfde dag van Ponto de Lima naar Rubiae 18,5 km 26.345 stappen

Het viel niet mee vannacht. We sliepen op bedden met kunststof hoezen. Erg schoon. Ik denk niet dat bedbugs hiervan houden. Maar ook erg warm. We lopen in een gebied met wat zomereiken. Ook daar ben ik wel wat gevoelig voor. Niet heel erg, maar toch genoeg om de hele tijd wat te sniffen. Dat valt dan niet mee als je in slaap wil vallen .
Uiteraard ging om 22.00 uur het licht uit. Ineens bedacht Min Maatje waar onze voorraadkast lag. Niet te vinden. Samen sluipen we door de gangen op zoek naar onze fourage. De keuken, de eetzaal, de lounche, inde wc's. We geven het op. Meegenomen door iemand die het harder nodig heeft dan wij, moet je maar denken. Af en toe is MijnMaatje wat verstrooid. Zeker als hij bezig is met voor hem spannende zaken. Multi tasken is niet zijn ding. Mij ging toch nog ergens een lichtje branden. Het lag niet voor de hand, maar we zouden deze avond nog even wandelen. En ook nog even op zoek naar een betere WiFi.  Het zou toch niet zo zijn dat hij de tas meegenomen heeft en dat deze beneden bij de receptie ligt? Opnieuw loop ik sluipend in mijn nachthemd alle trappen af naar de onderste etage. En ja hoor, daar ligt onze paarse CNV tas te prijken. Op de stoel naast de receptie. Ik ben er blij mee, want ons ontbijt zit in de tas. We willen vroeg weg en als je dan eerst nog weer opzoek moet naar een ontbijt kost dit zoveel tijd.
Gelukkig heb ik een slaapmasker, want er zijn geen gordijnen en er in de stad altijd licht. Ook het licht in het trappenhuis ging steeds aan. Waar 60 mensen slapen, moet er altijd wel een naar de wc. Deze liggen een etage lager dus er wordt stevig wat gelopen. Uiteindelijk zag ik op mijn Fitbit dat ik 7 uur en 58 minuten heb geslapen. Raar, je gevoel zegt dat je de hele nacht wakker ligt en ik slaap nu zeker 2 uur meer dan thuis.

Om 6.45 uur staan we naast het bed. Ik heb me bedacht om mugs te maken. Een geklopt ei met havermout en geprakte banaan. 2 Minuten in de magnetron en klaar is je ontbijt. Maar zelfs na 32 jaar huwelijk begrijpen wij elkaar nog niet altijd helemaal. MijnMaatje strooit een beste scheut peper door de mugs. Hij dacht dat ik bezig was omeletten te maken. Dat gaan we ook nog doen voor de lunch. Ik schrap de peper er wat af en doe dit in de koekenpan waar we wat olie in hebben van het blikje tonijn van het avondeten van gisteren. Soms staan in de herbergen olie, zout en azijn. Hier is wel azijn en zout, maar geen olie. Uiteindelijk lukt alles. Omeletten voor de lunch en we hebben beide een heerlijke pittige mug en een halve kop koffie. We proberen onze gezonde levensstijl wat vast te houden, maar dat is wel lastig hier. In de yoghurt zit hier bijna standaard suiker. Brood is meestal wit. Het is wat ingewikkeld, maar we proberen het maar. Maar dit gezonde ontbijtje hebben we weer binnen. 
Rond 7.30 uur staan we buiten de herberg. De maag goed gevuld door de mugs en helemaal klaar voor deze etappe. Geen lange, maar 18 km. Vrij eenvoudig. Maar wel met een klimmetje. De zon schijnt heerlijk en na een kwartier puf ik al dat het een lieve lust is.  Ik heb zo'n hekelijk aan stoppen. Rugzak af, op, af, stokken aan de kant, rugzak weer beuren. Goede gymnastiek, maar we maken er geen kilometers door. Nu moet ik toch echt wat uit. En voor de 5de dag loop ik in mijn korte gymbroek. Ik heb geen afritsbroek gekocht, want deze is meestal niet nodig in deze tijd in Spanje. En ik weet van vorig jaar dat ook Portugal slecht was. Mijn gymbroek van €1,00 blijkt een goede investering te zijn.
De route is prachtig. We lopen door een heuvelachtig landschap, met weiden, bossen, beekjes, druivenranken. Deze zijn verder heen dan in deze tijd in Spanje. Omdat we lopen in een delta betekent het veel klimmen en dalen. Elke keer moet je een riviertje oversteken. Dus naar beneden en vervolgens weer omhoog. Vandaag gaan we ook nog over een berg. Vergeleken bij de Camino del Norte een heuveltje. Maar het valt niet mee. Ik weet niet precies hoe warm het is, maar de zon brand stevig. Ik denk echt wel zon 28 graden of zo. En zo worstelen we ons door de eerste 10 km heen. Uiteraard is er dan een cafeetje. We stoppen en ik neem een cafe con leche en MijnMaatje een cafe solo. In een petiterig klein kopje en daarin 2 cm sterke koffie. Cafe con leche is een joekels glas melk met een kop koffie daar door heen. Voor het luttele bedrag van €2,00 hebben we 2 koffie en 2 bananen. Het cafeetje ziet er niet uit. Het is een piepklein winkeltje met bar en nog een mini welkoopje. De vader praat met de gasten. De moeder bedient de klanten en zoonlief van zeker 30 wast af. Doet het niet goed, volgens moeder, want hij krijgt door de benen. Daar hoef je geen Portugees voor te kennen. Hij kijkt mij wat schaapachtig aan. Tja, wat moet je hiervan denken. Misschien geen werk? Geen geld? Ik snap ouders ook wel, je werkt je zelf een slag(althans moeders) in de rondte en dan lummelt zoonlief nog wat om je heen. Is natuurlijk mijn invulling. Door het schrijven elke dag, raak ik misschien ook wel erg geïnspireerd door verhalen die ik zie langs deze weg. Mijn fantasie gaat wat met me op de loop. 
Onderweg ontmoeten we weer Claus en Claus. Twee Duitse mannen van 77.  Gestaag gaan ze voort en zeker vandaag doen ze niet voor mij onder. De ene Claus heeft nog een tweeling van 7. Hij is professor geweest in talen en spreekt verschillende talen en woont nu in Kroatië. Hij is bezig met een gedicht en bij elke ontmoeting is het gedicht weer een regel verder. Ik begrijp niet helemaal de clou. Dan is mijn Duits niet goed genoeg om dit goed te begrijpen. De andere Claus heeft als ingenieur gewerkt. Hij heeft een ontstoken been. Hij weet niet wat het is, maar elke keer zien we hem met zijn been onder een straal water als deze weer ergens zomaar de berg uit komt. Nu ik dit schrijf zie ik professor Claus op zoek gaan naar zijn maatje. Hij is de andere Claus al uren kwijt. Deze Claus blijkt ook te tekenen en zit ergens verder op al uren te schetsen. MijnMaatje had het gezien. Ik heb al een uur voor pampus op bed gelegen, omdat ik na deze tocht zowat bevangen werd door de warmte. Wandelen, klimmen en warmte is een combinatie die niet zo bij mij past. En dan gaan deze mannen douchen en vervolgens ergens nog uren tekenen. Wat een energie. We tekenen ervoor als wij zou oud mogen worden.
We zitten inmiddels in een wat touristischer gebied.  We zijn gestart langs de kust, maar MijnMaatje wilde graag langs de dorpjes in de binnenlanden lopen. Dus zijn we de tweede dag doorgestoken naar de Camino Centraal. Dat kost dan twee dagetappes die niet zo mooi waren. Maar de route van gisteren en vandaag zijn echt prachtig. We treffen ondertussen een groep Amerikaanse pelgrims. Ze worden met een bus steeds naar de mooiste stukken gebracht en lopen dan weer wat. Terwijl ik dit schrijf komt een gele groep pelgrims te paard voorbij, wel 20 of zo. Waar deze dan slapen? Dat lijkt me nog wel een klus. Slaapplaatsen genoeg, maar waar laat je wel 20 paarden. Je kunt dan niet zo op de bonnefooi gaan. "Niets was mogelijk, totdat iemand het deed.....". Ook een van de spreuken uit het zakje.
We gaan zo zelf weer een prutje maken. Er is een restaurant, maar we bewaren dit voor als we echt zelf niet kunnen koken. Deze herberg is weer uitgerust met een redelijke keuken. Tot grote vreugde van MijnMaatje zelfs met een kurkentrekker. Dat betekent een lekker wijntje vanavond.
Na mijn middagdut, doen we trouw onze oefeningen. Het ziet er niet uit. MijnMaatje heeft deze winter getraind voor zijn conditie, maar niet voor zijn smeuïgheid. Dat is te zien. Elegant leeg  ik de handen op de grond voor mijn voeten, lift mijn been naar achteren alsof het niets is. Doe even een paar squats alsof het geen enkele inspanning vraagt. Het planken hier op de grasmat met alle medepelgrims om me heen gaat me net te ver. Tja, oefening baart kunst!





2 opmerkingen:

  1. Wat een verschil in temperatuur met hier. Hier is vannacht 70% v.d. fruitteelt in de Betuwe kapot gevroren. Is het bij jullie ook 's avonds nog lekker warm. Jullie slaapzakken deze keer wellicht te warm 's nachts?
    Ik ben dol op die spreuk "niets is mogelijk, tot iemand het deed". Heb het eerder gehoord, qua schrijfstijl kan het zo uit een "Kikker" boek gekomen zijn. Dat het morgen ook maar een mooie wandeldag mag zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag zusje, Ja het was best warm. 28 mensen op een zo goed als dichte slaapzaal is warm. Maar het was ook een warme dag. 27 graden. Maar in de schaduw nog wel koel.
    Maar wat vreselijk voor de fruittelers. Zo je werk onder je handen weg te zien vallen. Terwijl je niets kunt doen.
    De spreuk is mooi, hè! Kwam niet zo goed uit voor een stukje, maar was hier mooi op zijn plaats.

    BeantwoordenVerwijderen