vrijdag 21 april 2017

De zesde dag van Rubieas naar Tui in Spanje 20,5 km 29.450 stappen

De herberg van gisteren was erg mooi. Je kon er nog uren heerlijk buiten zitten. De avond was zwoel en warm. Een klein nadeeltje was dat de slaapzaal erg klein was. We sliepen met 28 mensen en de kamer was vol. Toen ik na het avondeten wat spullen ging halen, zag ik tot mijn grote schrik dat alle ramen al potdicht zaten. "Dat wordt een zwaar nachtje", dacht ik.Gelukkig sliep ik bij een raam en ik heb het luik ervoor wat schuin gezet, gekeken of iemand het zag en toen toch het raam dat er achter zat open gedaan. Ik weet niet wat het is dat mensen de ramen dicht willen hebben. Er zijn geen muggen of zo, dus wat maakt dan dat alles zo dicht moet. Ik draaide me om en zag dat een jong Duits meisje al  in het bed boven me lag. Ze gaf me een vette knipoog. Ik raakte even met haar aan de praat. Ze was moe. Ze lag er stil, want ze was bang om uit bed te vallen. Een kant van de bedden boven heeft geen leuning. Ik vroeg of ze thuis ook vaak uit bed viel. Dat was niet het geval. "Dan denk ik dat het nu ook niet gaat gebeuren", zei ik haar. Ik heb haar en mijn rugzak op de grond voor het bed gelegd. Als ze dan valt, dan valt ze eerst op de rugzakken.
Dat is een voordeel van ouder worden. Ze geven mij inmiddels bijna altijd een onderbed. Ik weet of ik er blij mee ben, maar vooruit. Ik laat me het voordeel van een benedenbed, maar aanleunen.
Na weer een stevig "mugje" lopen we al voor half acht de herberg uit. In korte broek, dat wel. Maar nog wel met mijn jas aan. We gaan eerst even langs de winkel van gisteren. Ze hebben ook brood. We kopen 4 sneden van een groot rond brood. Als MijnMaatje het aanpakt laat hij het bijna vallen. Het is warm en weegt wel een kilo. 
Het is heerlijk lopen. De temperatuur is lekker, het zonnetje schijnt. De natuur is prachtig. We lopen langs een rivier en de watervalletjes laten het water zachtjes ruizen. Ik loop alleen maar. Heb nu even geen zin om aan spreuken en teksten te denken. Ik loop en geniet van alles. Het bewegen, de zon, de blauwe lucht, het uitzicht en de rust. MijnMaatje en ik kunnen goed samen praten, maar inmiddels ook goed samen zwijgen.  Het is hier erg mooi geel. In de bosranden groeit en bloeit de brem welig. Af en toe zien we een schaapskudde. Met twee herders en wel 6 schapen of zo. Af en toe zien we een andere pelgrim. Iedereen loopt alleen en zoekt de stilte. Een voorbode van wat nog komen gaat? 
Zo lopen we wel tot een uur of half elf. Ongekend mooi en stil. Een dag met een gouden randje.
We nemen een pauze ergens aan de kant van de weg. We nemen het brood, scheelt straks zeker weer 500 gram.   MijnMaatje heeft zelfs nog weer omeletten gebakken. Brood met een omelet, alsof het gebak is. We smullen. En het water smaakt bijna naar wijn. Terwijl we daar zo heerlijk genoeglijk picknicken, komt er nog wee een schaapskudde langs met wel 5 schapen en een geit. Onder begeleiding van een herder en een herderin. Het leven is goed.
Vanmorgen zag ik vlak voordat we weg gingen op mijn iPhone nog een vraag via Google langs komen van Omdenken over hooikoorts. Omdenken is dat in elk probleem ook een kans ligt. De mensen achter de pollenapp vroegen de Omdenkers naar een mooie kans om met hooikoorts te leven. Een Omdenkgedachte. Nou, die heb ik gevonden. Inmiddels mag ik al 10 jaar elk voorjaar op "vakantie" en wat heeft me dit veel gebracht. Het is zeker geen straf om dit elk voorjaar te mogen doen. 
Ik zat 11 jaar geleden thuis i.v.m. dystrofie aan mijn linkerhand. Erg pijnlijk ( is zwak uitgedrukt) en heel erg vervelend. Ik was bang dat ik nooit meer aan het werk zou komen. Ik dacht toen: "Misschien is het nu de tijd om me te laten behandelen voor mijn  hooikoorts." Ik was inmiddels bij het Radbout beland, nadat ik bij een kuur van de huisarts bijna ben overleden aan een  anafylactische  shock. Ik zou dan een kuur in het ziekenhuis krijgen en dat zou ongeveer 20 weken duren en een dag per week vragen. Ik had de boot steeds afgehouden. Zag geen kans om dit te combineren met mijn beide banen. Nu ik toch thuis zat, zou ik twee vliegen in een klap kunnen doen. Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik nog niet, maar ik ben de hele molen door geweest, hartfilmpje en longonderzoeken. Bij de laatste bijeenkomst vroeg dokter Janssen, waarom ik mijn linkerhand niet gebruikte. Ik vertelde hem toen van mij dystrofie. "Maar waarom vertelt u mij dit nu pas?" "Niemand heeft het mij gevraagd!" antwoordde ik. Het einde van het liedje was dat de behandeling niet doorging. Het advies was vanaf toen hoge dosis prednison en in de weken dat het het ergste is, de pollen omzeilen. Bijvoorbeeld naar Davos of naar de Costa's of naar Toscane of zo. En zo heb ik bij een toch wel groot probleem en uniek kans gekregen. Mensen kunnen zich niet voorstellen, hoe ziek ik eigenlijk thuis ben. Na een paar uurtjes vliegen lopen ik zonder een keer te snotteren de vliegtuig trap af. Ik vind het zelf ook altijd onbegrijpelijk. Moet wel zeggen dat ik thuis bijna tot de laatste dag probeer het werken vol te houden. In de ochtenden is dat wel lastig, maar in de loop van de dag wordt het beter. En 's avonds en 's nachts is het weer heel erg. 
Maar hier en ook in Italiƫ, waar we ook vier jaar door hebben gebracht, gaat het zo goed.
Inmidels zijn we in Valenca aangekomen. Een prachtig mooi vesting stadje. De herberg is nog dicht en we vleien ons op het gras in de schaduw. We moeten nog anderhalf uur wachten voor de herberg open is. Er is nog een zoet yoghurtje en met een wortel best een lekkere lunch.
Rond een uur of een is MijnMaatje het rusten zat. Hij stelt voor om nog een stadje verde te gaan. 3,5 km moet nog wel lukken. Het is inmiddels wel 27 graden. We lopen verder en belanden in Tui. Daar begint Spanje. In dan is het ook weer 2 uur later. In Portugal is de tijd een uur terug. De herbergen is mooi, maar we waren vergeten dat de herbergen in Spanje bijna geen keuken hebben. Of althans wel een keuken, maar geen inventaris. Zelfs geen kopje waar je thee in kunt zetten. Dat betekent toch een Menu del Dia. Ook geen straf. Maar ook heeft deze herberg, ontdekken we, geen stopcontacten en bijna geen WiFi. Voor mijn lastig, maar voor MijnMaatje een ramp. Een man zonder mobiel, is een ramp......... de hele tijd vraagt hij wanneer ik mee ga de stad te bekijken, wanneer ik klaar ben met schrijven, waarom alles zolang duurt..........
We vallen met de neus in de boter. In Tui is het feest. Een heel groot feest, want de heilige van de stad viert vandaag zijn verjaardag. Er is een concert in het stadje en het kabaal is niet van de lucht. Een dubbele ramp, manlief zonder telefoon, omdat de stroom op is en hij houdt al helemaal niet van het kabaal. Er is een soort karakoke en het schalt door alle straten heen. Iedereen die maar even denkt te kunnen zingen mag voor de microfoon. Het is vreselijk. We belanden in een restaurantje, waar MijnMaatje vraag of ze zijn mobiel willen opladen en tot overmaat van geluk doen ze dat voor hem. Maar het Menu del Dia wordt hier in straffe gang opgediend. Ik schrijf maar gauw het verhaal af. En zal het snel uploaden. De tekst van de dag wordt hem niet vandaag en ook geen foto's. Ik zal het proberen. Gelukkige had de ochtend een Gouden Randje en zo is toch nog een heel stuk van d Edam goed, niet waar? Ik stop het verhaal, terwijl MijnMaatje zeker. Oor de 21ste keer vraagt hoever ik er mee ben. Nu klaar dus.







2 opmerkingen:

  1. Goedenavond, haha.. ik vroeg me al af waarom het zo stil was vandaag, mobiel te weinig opgeladen! en de onrust van Albert.. hij wil verder!
    Ik geniet van jullie verhalen, mooi om te lezen. Ik heb het idee dat er al veel perigrino's zijn voor de tijd van het jaar?
    Wat een prachtig weer hebben jullie zeg, ook ongewoon voor de tijd van het jaar?
    Het lijkt me erg mooi daar, Toch weer anders he? wat een prachtige foto van jullie met die schaduwprofielen!
    Nu in Spanje dus, bekender terrein.En menu del dia!
    wel snel! en dan nog hoeveel dagen is gepland om te lopen?
    grappig zeg die Claus en Claus.. hoe hebben ze elkaar gevinden toch niet genoeg duits geleerd van walter Frida?
    Oplossingsgericht werken, we doen niet anders op het werk, dus ik sluit af met de WONDERVRAAG; "Als je morgenochtend wakker wordt, wat zou je willen dat er dan veranderd is"?
    Slaap lekker!! lieve groets, Diaan

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tijd klopt niets van op deze blog, ook niet wat hij weergeeft als jij schrijft denk ik hoor,het is nu namelijk bijna 22.00 en op de blog staat 12.56!! misschien iets voor Albert om erover na te denken hoe dat op te lossen??

    BeantwoordenVerwijderen