Camino Retraite Dag 11 De wind in de rug en regen op de hielen!

MijnMaatje wil vlot weg vandaag. Zijn app geeft in de middag regen aan. Die van mij geeft een buitje met 1 drupje aan. Maar ik pas me aan. Al met al duurt het toch nog even voordat we weg zijn. We staan laat op. Drinken koffie, besluiten om de yoghurt ook alvast maar te nemen en zo fietsen rond 9.45 uur weg. We groeten iedereen en roepen tot volgend jaar. Het is erg leuk om mensen te treffen. Ik heb een grote familie en ik zie bij sommige kinderen allemaal dezelfde trekken terug. Grappig! Bruine donkere ogen en bruinrood haar. Leuk hoor! Met een zus van mijn moeder heb ik veel gemeen: kringlopen, tweede hands kleren, geen verspilling van eten. Creatief zoeken naar oplossingen. Zo leuk om met iemand te praten die eigenlijk dezelfde dingen doet als ik! 

We hebben al het eten mee, want afgezien van restaurantjes is er niets open. De route gaat richting Balkbrug, Ommen, Lemmele, Haarle. We vertrekken met zon. Wind in de rug of in de zij. Het gaat als een speer.. Na 26 km zijn we in Lemele. We zien geen plekje en besluiten nog even door te fietsen. Zoals altijd komen we dan de eerste 10 km geen bankje tegen. Na 37 km moeten we echt stoppen, want we fietsen stevig en dan moet je ook goed eten. We zien ergens onderweg een monument uit 1944. In de buurt van Luttenberg. Er is toen een V2 ontploft die was weg geschoten maar niet af is gegaan en vervolgens plotseling terwijl mensen stonden te kijken wel af ging. 19 doden en heel veel gewonden. Waaronder veel jonge kinderen. Ik moet steeds denken aan Oekraïne, waar misschien dit schering en inslag is.  We eten twee broodjes en een wrap en een halve zak worteltjes. 

Dan gaan we weer als een speer. Hebben dan 45 km nog voor de boeg. De regen hijgt ons in de nek, want het wordt steeds wat donkerder. Met een tempo  van 22, 23 km, wel veel andere tijden als op de heen weg, vliegen we door het landschap. Volgens MijnMaatje moet het rond 14.00 uur beginnen te regenen. Het gaat prima en inmiddels zijn we weer zo getraind, dat het ook goed loopt. We fietsen met 20 kilo extra, maar dat voelt niet zo. 

Na een uur zijn we in Haarlo, dan in de buurt Laren, over de spoorlijn Zutphen Winterswijk denk ik? De lucht wordt donkerder. We gaan nog een tandje harder. Maar we houden het droog. De laatste kilometer hebben we enkele spurters. 81 km in 4.20 uur, een prima tijd. Maar daar gaat het niet om. Thuis word ik blij verrast door de bloemenbakken die gevuld zijn met nieuwe bloemen. Prachtig. Een cadeau van MijnMaatje voor mijn verjaardag. Er zijn ook kaartjes. Een hele mooie van mijn zusje en man en kinderen. Super leuk, met een foto van de hardloopwedstrijd. 

Thuis halen we de tassen van de fiets, we ruimen direct de tassen op. Ik doe de wasmachine aan. We springen in de douche en  daar na eten we de tassen leeg. Dan komt de man met de hamer en deze slaat ongenadig toe. Ik kruip naar de bank en ik ben voor 2 uur helemaal onder zeil. Heerlijk. Morgen is de grote dag! Dan mijn verjaardag. Ik heb niets voorbereid. Ik laat het gebeuren. Maar nu, trakteer ik me zelf op een ijsje!! MijnMaatje hoeft niet, maar ik heb reuze zin. Ik vier mijn oudejaarsavond!  Slot van een 11 daagse Retraite. Met wandelen, hardlopen, fietsen, zwemmen, ontdekkingen, lezen, haken! Het was heerlijk!

Camino Retraite Dag 10 Liefelijke bries tegen

Met zon en droge tent worden we wakker op het stukje berm dat ons is toegewezen. Ik was vroeg wakker en heb het boek waar ik mee bezig was uit gelezen. Toen we eenmaal bedacht had dat we op zouden staan, waren we ook zo klaar.  Alles was droog en dat scheelt ook een stuk. Ik was even de tijd kwijt, maar toen we uiteindelijk op de fiets zaten bleek het al bijna half tien te zijn. Daarom stopten we in Diever voor een bankje in de zon met de yoghurt. Alles even op zijn elvendertigste. Vandaag is de route 35 km. Het waait wel, maar in het Drentse land met zoveel bomen geen probleem. In een ruk fietsen we naar Zuidwolde waar de familie zich bevindt op de camping. Rond het middag uur zijn we er. We bakkeleien er over hoe lang de familie al kampeert. We denken 40 jaar, maar het blijkt 38 jaar te zijn. Niet alle jaren zijn we van de partij. Een camping met water met onze kinderen als peuters was geen succes. Soms liepen we de Camino. Soms kwamen we een dag net als nu. Het is wel erg confronterend. Ik zie zussen van mijn moeder, met trekken van mijn moeder. Allemaal steeds een dag je ouder. Wij blijven natuurlijk jong. Althans zo voelt het. We zijn van de tweede generatie en de eersten van deze generatie die stoppen met werken. Mijn tante is vorig jaar gestopt als juf van groep 8. Er zat 19 jaar tussen mijn moeder en haar jongste broer. Mijn eigen broer is inmiddels opa. Ook een ervaring om te zien. En zo komen we hobbelend van de ene nicht naar de andere tante. Het is prachtig weer! We halen boodschappen voor de rest van dag. Zin in koken hebben we niet, dus bedenken iets met bonen in wraps. Altijd makkelijk. Morgen hebben we 90 km voor de boeg. Dat is wel een hele ruk weer. Als het even mee zit, hebben we Noord Oostenwind. We genieten van deze middag met familie, de zon, het samen zijn. Geen hoog Retraite gehalte. Maar gewoon een leuke dag! 

Op de camping!

Camino Retraite Dag 9 Met een stevige bries tegen!

Geen storm vandaag, gelukkig! Mijn app had het gelukkig goed! Maar wel een fikse wind tegen! Zeker op het Friese land, Het kale land geeft de wind vrij spel. Hoe dichter we richting Drenthe komen, hoe minder hevig de wind is. Gelukkig, want het is weer wind tegen! Hoe bestaat het! Op de heenweg hadden we wind tegen en nu weer. Maar het was minder heftig. Hoewel na 75 km de billen weer op dezelfde wijze branden. 

Gisteren hadden we ons al goed voorbereid. Dus vanmorgen was het een eitje om weg te komen. Na een goede nacht staan we even voor achten op. En om 8.30 uur zitten we op de fiets. We combineren de de snelle route met de mooie route. Eerst fiets ik met jas en lange broek. Maar hoeveel een fikse wind tegen, gaan we goed vooruit. We komen langs het geboortehuis van Titus Brandsma in Het buitengebied van Bolsward. We eten in Reahus ons yoghurtje. Op een picknick plaats bij het water. Drie vrouwen komen net via een trapje uit het kanaal. Ze hebben gezwommen. In het kanaal. Heerlijk lijkt het me dat. Maar we hebben nu weinig tijd. Terwijl ik spijtig mijn yoghurtje eet, komt de volgende zwemmer. In “wedsuite “ op een vrouwenfiets met zitje voor en zitje achter. Hij springt zo van de fiets in het water en crowelt weg. Best wel griezelig. Zo warm is het niet en dan alleen.... moeten we niet even wachten tot hij terug is? 

Ik heb gisteren en vannacht ook steeds gedacht aan de demente dame van gisteren. Zou ze wel weer thuis gekomen zijn? Ik weet van een moeder van een collega dat die een nacht vermist is geweest en helemaal onderkoeld is gevonden. Had ik dan toch haar ergens naar toe moeten brengen? Je zult later maar horen dat het toch niet goed is gegaan. Zeker in Friesland kun je niet zeggen dat mensen niet in “7 sloten” te gelijk lopen, met zoveel water.

Maar voor de zwemmer hoeven we geen zorgen te hebben. Die is inmiddels terug! Eigenlijk de moeite van het omkleding niet waard. Zorgeloos kunnen we nu op de fiets stappen. 

Van Reahus gaan we naar het noorden van Sneek, dan Akkrum, Gorredijk. Ik ben daar nog nooit geweest. Is een mooi dorpje. We eten aan een kanaal met een sluis. Misschien een sluis van wel 50 meter lang. Ongekend hoe snel het water zakt. We kijken het aan. De jonge brugwachter moet handmatig de deuren sluiten. Met zijn scooter rijdt hij naar de andere sluisdeur. Grappig om te aanschouwen.

Daarna via Elsloo naar Oude Willem. Daar overnachten we. Er is geen plek, maar de vrouw van de camping loopt toch nog even met ons rond. Ergens in een berm is precies een plekje voor onze tent. Voor de somma van 10 euro inclusief douchen mogen we daar overnachten. Dat past ons. We gaan zo door naar de ouders MijnMaatje voor een bezoekje. Het is lang licht en dat loont de moeite voor een bezoek. Het is 5 km fietsen. En natuurlijk 5 km terug. Dus we hoeven ook geen comfortplek. De camping bij mijn schoonouders is niet fietsvriendelijk. Daar betaal je voor een volledige plaats ongeacht stroom, wel of geen auto, echt het volle pond. Belachelijk vind ik dat. Vandaar dat we deze oplossing kiezen.  Op de camping zetten we in vliegende vaart de tent op. We nemen de wraps mee en de havermout. Bij de winkel in het dorp halen we yoghurt voor morgen en voor vanavond als toetje. 

Helemaal rozig zitten we op de bank binnen. Na 8 dagen buitenleven is het binnen warm. Dus we zijn niet allee rozig, maar ook suffig. Nu moeten straks de “kou” in. Maar ach het geeft niet. De slaapzakken zijn lekker warm en het is hier echt minder koud als in de top van Friesland. 

Camino Retraite Dag 8 Stilte voor de storm?

Wat een heerlijke dag! De zon schijnt en wel zo uitbundig dat ik in de schaduw dit blog schrijf. Lastig, want het scherm schittert en de IPad typet al vrolijk voor me uit. Ik ben al niet zo’n held met typen en nu wordt het nog lastiger. Ik moet ook nog mijn nieuwe boek nakijken, maar dat is voor mij op de IPad onmogelijk. Hij is heel goed geworden. Het was een proces met hindernissen. Mijn ziekte, overlijden van de moeder van mijn collega waar ik mee samen schrijf, het viel niet mee, maar hij is af. Dank zij mijn collega! Alle credits voor haar.

Maar het is een heerlijke dag. Na weer een geweldige nacht, heerlijk als een mens gewoon slapen kan, ben ik rond half acht wakker. De afspraak was dat ik de fiets van MijnMaatje naar Harlingen zou brengen. De keus daarna was wandelend of hardlopend terug. Ik kies voor hardlopen.Wel gek. Fietsen is 8 km en hardlopend is 7,5 km. Zal wel aan de Fitbit liggen. Daarna was mijn  plan even kort te zwemmen en dan naar huis om te eten en dan voor een lange ruk nog een keer te zwemmen. Het kan wel, maar dan moet ik twee kaartjes kopen. In de zomervakantie mag je met een kaartje de hele dag doen en nu moet je voor elk zwemmoment apart betalen. Dat wordt me te gortig. Ik besluit om ‘s middags dan maar te gaan. Ik eet het yoghurt voor de kerk op een bankje in de zon. Het is een zo goed als windstille dag. Ik kom bijna niet aan eten toe, want er staan steeds mensen voor een praatje. Eigenlijk niet gericht op mij. Maar dat hoeft ook niet. Ze vertellen allemaal hun eigen verhaal. De een heeft COPD, de ander kanker, weer een ander versleten heupen en diabetisch. Ik ben er wel klaar mee na een uur. Dan verschijnt er ogenschijnlijk een gewoon oude mevrouw. “Bent u ook op de vlucht? “ vraagt ze. “Ze pakken mijn huis” zegt ze verdrietig. “Pakken ze jouw huis ook? Ze stoppen me zo maar een huis met allemaal gekken! Pas maar op! Straks pakken ze jou ook. Ik zou maar gauw weg fietsen, als ik jou was.” Dat doe ik ik kan ook maar. Ik ga naar de winkel voor een zak afbakbroodjes. Kunnen morgen fijn mee op de fiets. We maken ook wraps. Altijd gemakkelijk. Ik neem er zelf bij de lunch ook een broodje.Hardlopen, fietsen, de buitenlucht. Ik heb vreselijke honger. Het is nog wel even een gedoe met de oven. Maar samen met Google krijg ik het ding aan de praat.

Op de camping klungel ik aan. Of lummel ik rond. Praatje hier. Praatje daar. Heerlijk. Ik lees, ik haak en doe niets. Ik besluit om niet meer te gaan zwemmen. Ik geniet altijd vreselijk van zwemmen in de buitenlucht. Maar het wordt allemaal wel krap qua tijd en MijnMaatje staat om 16.45 uur in Harlingen.

Daarom geniet ik van de luxe van een hete douche. Ook maak ik een begin met het blog. Ik geloof dat ik zo maar naar Harlingen fiets. Thermosfles mee, boek en haakwerk. Ik kan ook nog even naar het strand gaan. 

Vanavond pakken we zoveel mogelijk de spullen in, want morgen gaat het richting Hoogersmilde. Ik denk 90 km. We gaan langs bij de ouders van MijnMaatje. Het is niet te geloven, maar weer windtegen. Het zal toch niet waar zijn? Misschien valt het mee.  Als ik nog denk aan de struggel  van de vorige week.

Het is zo leuk hier op de camping. En heel druk. Terwijl ik schrijf, staat het veldje vol met cliënten. De een leert grasmaaien. Ze maait me bijna over de tenen heen.. ‘O, zegt ze, “Wat een luxe! “ Ik vraag wat ze bedoeld, want ik ervaar de fietsvakantie wel als een luxe qua tijd en gezondheid, maar verder is het Spartaans.

Ze geeft aan dat ze de fiets bedoeld. Wat een mooie fiets, zegt ze tegen mijn fiets van 15 jaar oud. En zonder motor! Dat is luxe...

De jongens moeten van twee caravans de poten losschroeven en deze verplaatsen. Hele discussies over hoe het moet en welke kant er op gedraaid moet worden. De campingbaas staat er bij. Deelt kwistig met complimenten! “ Mooi gemaaid hoor!” “ Wat goed dat jullie zo overleggen en samen werken! “. Je kunt wel horen dat hij uit het onderwijs komt. Ik verlaat het veld maar. Ik stop en ga maar naar Harlingen!

In Harlingen ga ik nog even naar het strand. Ik ben voor het eest met blote benen. De zon schijnt stralend, maar de zeer iets is koud. Ik val weer met de neus in de boter. Wel 20 gesluierde vrouwen zitten met een horde kinderen op het strand. Een feestje. Ze hebben het niet koud natuurlijk. Ze zitten dik ingepakt. Iedereen heeft schaaltjes met lekkers bij zich. Ziet er heerlijk uit. Het gelach en gekwetter is niet van de lucht. Fijn dat mensen samen zo’n plezier hebben. Er klinkt Arabische muziek. 

En ik zit op een bankje en zie het aan. Allerlei nationaliteiten zie je en hoor je hier. Het had net zo goed in, ja, waar.. kunnen zijn. Ik pak mijn haakwerkje. Dan klinkt er oer Hollands “Wat een ijver!Ik heb in geen jaren gehaakt!” Alsof haken werk en ijver is en lezen lummelen? Ik ben er eigenlijk niet zo trots op. Ik kan niet stil zitten. Ben eigenlijk zo blij dat ik ook eens een kwartier kan zitten om niets te doen. Dat me dit eindelijk weer lukt. Gewoon een uur lezen. Of haken voor het plezier en niet voor mijn onrust. 

Dan is het tijd om MijnMaatje van de trein te halen. Wat ben ik blij dat hij er is! Thuis op de camping kletsen we bij onder genot van een kopje soep en koffie. We zitten een uur heerlijk in de zon. Dan koken we samen. Nasi, wraps van alle restjes, yoghurtje voor ontbijt en toetje. Ik kook de laatste eieren en de koelkast met voorraad is leeg. MijnMaatje maakt zich zorgen. Er is weer wind, stevige wind en ook nog wind tegen. Gelukkig heb ik een andere app. Die zegt gewoon een zijwindje.We zullen het wel zien. Aan onze mondvoorraad ligt het niet!

In de zon genieten we van de maaltijd. We moeten nog wel even aan de weg, want de kinderen van de camping baas lopen de avondvierdaagse. Deze komt langs de camping. Op de school van Pingjum zit een kleine dertig en in Witmarsum ook zo iets? Een zeeeeeer bescheiden aantal lopers en ouders komt langs. We missen wel het “Potje met vet” maar dat mag de pret niet drukken. De kinderstemmen verdwijnen hier in de wind.  Wat word ik blij van de kinderen die met rode wangen van opwinding! Van de kleintjes die de route wel twee keer rennen. De oudsten die stoer voorop lopen. Heerlijk toch, zo veel onbezorgde blijheid.

Morgen zit mijn Retraite er weer op. Jammer, maar wat hebben deze dagen in eenzaamheid en rust me goed gedaan. Ik kan weer lezen. Kan mijn gedachten weer bij een boek houden. Wat heb ik genoten van het boek de Verloren kinderen. Ik was gewoon kwijt hoe heerlijk lezen is. Eigenlijk wil ik nu gelijk met me zelf afspreken dat ik elke week een boek moet lezen. Ik besef dat ik het los mag laten. “Moeten” mag ik schrappen.

Camino Retraite Dag 7 Een stevige bries

Vanochtend heb ik iets gedaan wat ik de afgelopen 15 jaar of zo niet meer heb gedaan, namelijk eerst mijn boek uitgelezen! Tien voor 9 had ik het uit en ik had echt eerst een tijdje nodig om bij te komen van het verhaal. Zomaar kinderen laten emigreren naar Australië. Het is niet te geloven, maar waar gebeurd!  Ik ga naar het toiletgebouw voor tandenpoetsen en zo en ik maak een kop koffie. Deze drink ik buiten voor de tent in de zon. Met jas aan, maar goed, de zon schijnt. Het is een dag met een vaag plan.Ik wil eigenlijk naar Exmora. Moet langs Witmarsum, want de witte bonen zijn gisteren op gegaan. Dus heb ik geen lunchsalade. Terwijl ik me klaarmaak om te gaan, komt de beppe van de campingfamilie er aan. Ze zijn sinds maandag terug, maar ik had haar nog niet gezien. Ze vertelde over het bezoek aan Oeganda. De tegenstellingen, arm, rijk, schoon, vuil, mooi en lelijk. De stad van 30 miljoen mensen en het natuurpark waar ze de enige gasten waren. Dat mensen het leven nemen zoals het komt. Ik kan er wat van leren. We hebben het over de inflatie. Ze is heel nuchter. “Kun je het betalen? Zit er dan niet overin. Als je je steeds zorgen maakt over wat komt, leef je ook vandaag al in stress. Wat ik kan veranderen daar werk ik aan mee en wat buiten mijn vermogen ligt laat ik los. Hoe vreselijk ik het ook vind voor mij bijvoorbeeld neefjes in Oeganda. We helpen waar we kunnen, maar wat niet kan, kan niet!” 

Wat een levensles op mijn 3de dag van  de retraite. Ze vraagt ook hoe ik de nacht ben door gekomen. Heel goed is mijn antwoord. Niets gemerkt van de regenbuien en het enorme onweer? Ze had aan mij gedacht vannacht. En ik? Niets gemerkt, helemaal niets gemerkt! 

Rond 12 uur vertrek ik. Via Witmarsum naar Exmora is mijn vage plan. In Witmarsum haal ik twee broodjes. In de winkel  is het druk. Voertaal Pools, Duits, Engels ....Tientallen werklieden van het bouwwerk naast de winkel halen hun middag hap. Cola, brier, croissants  chocola en  chips. Hebben ze een zwaar lichamelijk beroep en eten ze zo slecht. Bovendien is het duur en daar gaat hun zuur verdiende geld. Nog afgezien van de gezondheidsschade. Ik zie het en laat het los, ik kan het immers niet veranderen? Maar met bier op de steigers......

Als ik op de fiets wil stappen zie ik pas hoe dreigend de lucht is.  Gitzwart. Ik ben nog geen 100 meter op pad of het plenst. Ik zie zoals gewoonlijk als de nood hoog is, een afdak en schuil tot d bui over is. Na een 15 min fietsen ziet de lucht weer zwart. Exmora en mogelijk geen plek om te schuilen? Ik zie onder een een helder blauwe hemel Makkum liggen en met deze stevige bries ben ik in 15 minuten in Makkum. Dan is ook hier de lucht zwart, maar bij de brug is een schuilplaats. Een prachtig plekje voor lunch. Ik eet de lunch en begin aan mijn 3 de boek deze retraite. Terwijl het giet, zit ik droog en lees. Het boek is leuk en als het droog is verkas ik naar een bankje buiten in d zon. Na een uur is het wel genoeg. Ik was op weg naar de Kunstroute, immers. Ik ben Makkum aan de oostzijde al weer uit, terwijl ik denk aan een sanitaire stop. In de haven van Makkum is een toilet gebouw. Ik fiets maar weer terug. Nadeel van Friesland is dat buiten plassen een opgave is. Met mijn paarsroze jas ben ik in dit landschap van heinde en verre zichtbaar. Ik keer en plas in het gebouw met een giga vislucht.... Ik wil het stadje niet meer door met de hobbelige straten. In eens bedenk ik me, dat ik eigenlijk het strand van Makkum nog nooit heb gezien. Ik besluit de tentoonstelling te laten voor wat het is en ik koers op het strand aan. Daar aangekomen, weet ik niet wat ik zie. Zo’n prachtig strand. Bijna een Spaanse baai. Een strak blauwe lucht, prachtige wolken, geel zand, uit de wind.... surfers, windmolens. Geweldig. Diep onder de indruk zoek ik een bankje. Ik zit wel 20 minuten te kijken. Ik maak koffie en drink het genietend met een brokje chocola. Het is heerlijk warm, de regenjas uit, jack uit, broek uit, shirt uit. Zo zit ik wel 1,5 uur in de zon. Ondertussen het boek er weer bij. Tot het uit is. Verdwaasd kijk ik op mijn horloge: 15.30 uur. 

Via Exmaora rijd.ik terug. Ik bekijk nog even de tentoonstelling. De werken staan hier in de tuinen van de inwoners. Er is veel beeldhouwwerk bij. Mooi, maar ik houd meer van schilderwerk. Of glas werk. Twee kunstenaars uit Pingjum exposeren  hier ook. Het was leuk, maar ik had er niet speciaal om heen hoeven te gaan. Maar wat een geluk van het strand in Makkum. Komen we hier al drie jaar, nog nooit de moeite genomen om dar te kijken. Zo mooi.

Thuis type ik in zon, die weer uitbundig schijnt het blog. Ik heb ontdekt hoe dit offline kan. Straks even de foto’s erbij en klaar is het weer voor vandaag. Ik moet nog koken. Wel een gedoetje als je alleen bent. Met zijn tweeën eet je wat, maar het werk is hetzelfde  Maar ik maak het snel klaar en eet het dan heerlijk buiten op! Boek 4 heb ik inmiddels. Dus straks lekker een lezen. Dat me dit weer lukt! Wat een bijzondere dag deze bijna laatste Retraite dag alleen! Wat was het strand een cadeau! 

J

B