Esperando al hospitalero: Wachten op de hospitalero

Eigenlijk willen we wel even het dorpje bekijken. Maar om 1:30 uur komt de hospitalero om je in te checken. Daarom op plastic tuinstoelen in de tuin van de herberg. wachten we het moment af! Beter is misschien te zeggen op het erf van de herberg. Het is immers geen aangelegde Nederlandse keurige tuin. Het is een eenvoudige, maar van alle gemakken voorziene herberg. Vanmorgen om 7:00 uur hadden we het ontbijt. Traditionele Camino  ontbijt. Twee geroosterde boterhammen, een koekje, en koffie. 

Ik was even bang dat ik helemaal niet kon slapen. Een kleine kamer met zes mensen, verwarming aan, en schijnwerper pal op het slaapkamerraam, en dan zes snurkende mannen. Maar het viel mee! De verwarming ging halverwege de nacht uit, de Koreaan vertrok om 4:00 uur. Niemand snurkte. 

Om 7:30 uur liepen we door de stille zondagse ochtend door Zamora. De route ging eerst 7 km door de stad. Daarna steeds slingerend door de velden, langs een autoweg en een hoge snelheidslijn. Gelukkig hoorde je de autoweg bijna niet. En treinen gaan maar zo weinig! Ondanks het gebrek aan regen, zijn de velden  groen. In veel bermen groeien en bloeien prachtige bloemen. Het ziet ernaar uit dat we weer een rustige zondagmiddag hebben. Om 12:00 uur zijn we bij de herberg. We zitten in de zon. Bekijken de route voor morgen en eten onze pasta. Het schijnt dat de hospitalero die de herberg beheerd nu niet komt. We gaan maar even op stap.

Dat op stap gaan is een eufemisme! Het betekent 200 meter langs de provinciale weg richting de benzinepomp. Daar is niets te krijgen! Ja, benzine en elektriciteit. En melk per 6 pakken verpakt en een eindeloze hoeveelheid chips! 

Op de terugweg besluiten we ook even te kijken bij de bar, die volgens Nederlandse maatstaven, al 10 jaar gesloten zou zijn. Hij blijkt open! We wanen ons 20 jaar terug in de tijd. De ober spreekt zo snel.  Mijn beste Spaans laat mij in de steek. Ik kan er niets van brouwen. Dus we nemen een menu. Dat snappen we! MijnMaatje met vlees en kaas, ik een ensalade mixta. De secunde friet met hamlappen. Smaakt heerlijk! Het brood, water en yoghurtjes nemen we weer mee naar huis! De vrouw van de ober sjokt op pantoffels door de zaak. Wat een leven! Elke dag weer een stroom van pelgrims die langskomt. De ramen zijn bij de kozijnen opgepropt met oude kranten.  Om half vijf zijn we weer bij de herberg. De lange avond met een yoghurtje ligt voor ons! 

De enige afwisseling is het bezoek van de hospitalero die de €5,00 komt innen! Het is wat! 

Klik hier voor de film

https://youtu.be/Lqcxob7TVzU

Una larga cola Een lange rij

In een lange rij zitten we op de grond voor de herberg. Het is bijna 15.00 uur en we zitten er al een uur. Er zijn veel pelgrims onderweg. Dit is een echt Camino gebeuren. 32 plaatsen. Afwachten. Maar er is plek, blijkt na een tijdje. Vervolgens moeten we wachten in de zon. 32 mensen inschrijven x 5 minuten……mijn stuitje laat zich steeds meer voelen. Ik hang schuin tegen mijn rugzak aan om hem te ontzien. De straat blijkt erg hard en de zon erg veel. Maar goed we doen het ons zelf aan. In de gang ontstaat er een geanimeerd gesprek met twee Spanjaarden en Rita en ik. Een van de Spanjaarden spreekt een beetje Engels en Rita best aardig Spaans! En ik ook iets! 

Gisteren was ook al een echte Caminodag: 34 km! Geen winkel. De bar is om 19.00 uur open! Gelukkig. Maar Spanje kent ook een Drents kwartiertje. Dat wel een half uur werd. De vrouw van de waard is ziek. Er is maar een gerecht! Is prima! Ik zat om 20.30 uur als eerste achter mijn bord. 2 Gebakken eieren, 2 lapjes/ schijfjes vlees en frites. De laatsten pelgrims waren pas om 21.45 uur aan de beurt. Vanmorgen  stonden we om 7:00 uur weer voor de bar. Er was geen leven in de brouwerij. Zonder ontbijt zijn we  maar vertrokken. We hadden nog 2 yoghurtjes. Na 5 km zou er een dorpje zijn met bar en winkel. Helaas alles nog gesloten. Maar toen we het dorp uitliepen riep een Spaans meisje ons. Ze vroeg of wel koffie hadden gehad. Op ons antwoord van nee, bood ze ons koffie en koek aan. Ze had zelf ook de Camino  gelopen en een tijdje in Duitsland gewoond. Wist hoe vervelend het was als alles dicht was. We hebben heerlijk samen koffie gedronken en Spaans gesproken. Wat is het leuk als je je een beetje kunt redden in het Spaans. Super leuk, dat maakt zo’n ontmoeting echt top een hoogte punt. We kregen nog een dik stuk cake. Dat kwam vandaag zeker goed uit. Dan gaan we weer verder. Zamora is zeker nog 14 km lopen. Langs zandpaden tussen akkers door met prachtige rode papavers, koolzaad, kamille in de berm is het een schitterende wandeling. Dan komt Zamora in zicht. Het is een prachtige stad. We komen de stad bij de rivier binnen. Muziek komt ons van alle kanten op ons af. Het is een dans festival dit weekend. We gaan eerst de stad in.Kopen een brood en op een bankje eten we dit lekker op. de stad verkennen met een rugzak is nog wel een ding. We komen bij een mooie tentoonstelling. Van traditionele kleding. Danskleding. We mogen helaas geen foto’s maken. Erg jammer. Misschien vind ik nog wat op internet.

Na een uur kunnen we ons inschrijven. De kamer is prachtig en de verwarming brandt volop. Dat wordt vannacht. Slaapzak en dekens zijn niet nodig.

Als je toch in Zamora bent, dan is het zonde als je niets ziet. Ik sleep me door mijn moeheid heen en we maken nog een rondje door de stad. Blijkt nog een prachtig stuk stadsmuur te zijn en een soort vesting! Er wordt muziek gemaakt door fanfares. Er wordt ergens anders gedanst! Gewoon bruisend! Blijven is geen optie, want je mag naar een nacht in de herberg. Maar het is de Camino! We zien het wel! 

Ps. Onze Koreaan wil de ramen dicht. Hij heeft het koud, Ik lig met 5 mannen. Gelukkig steunen ze allemaal mijn strijd om het raam. Deze blijft open! Als zoen offer bied ik mijn deken aan! Maar die wil hij niet! No blanket van de herberg! Ik snap dat! “Not clean! “Ik wil hem ook niet! 

Klik hier voor de film 

https://youtu.be/GeMYQw_tPTc

Un largo día: Een lange dag

Een lange dag. Ik lig gestrekt op bed! Niet van vermoeidheid, maar 34 km lopen vraagt wat van je benen. Om 5.30 uur zijn we opgestaan en voor 6 uur liepen we! Het zou een lange dag worden. Dat is geen probleem voor ons. Maar de warmte nekt me! 

We hadden berekend dat we met wat inspanning de eerste 20 km rond 11.00 uur zouden kunnen volbrengen! 

Maar 6 uur beginnen, dat betekent een uur in het donker lopen! Dat was wel een ervaring. Het was bewolkt en nergens een lichtje te bekennen. Nu was de route eenvoudig en saai, 20 km langs de snelweg! 

Als ontbijt ergens een banaan. Rond 9.00 uur de pasta van gisteren. Met 20 km een dorp. Daar een lekkere bak café con leche y un café americano!! Mmmm. Ik doe mijn schoenen uit en laat ze afkoelen op de koude tegelvloer van de bar. Eigenlijk willen we eten, maar de pasta ligt nog als een steen op onze maag! 

Bovendien is het nu bewolkt. Met nog 13 km voor de boeg kunnen we nu beter even door buffelen! Dan lopen we nog een prachtig stuk. Groen van op komend graan, bruine lege velden, weiden, wijnranken. In de bermen prachtige bloemen!! Wat is dit genieten! Met een fris briesje in de nek goed vol te houden! 

Na 34 km bereiken we de herberg! Eenvoudig, met een warme douche! Ik had gereserveerd, in het Spaans! Dat is zo super leuk, dat me dit lukt! Reserveren, eten bestellen, boodschappen doen! Ik begrijp de getallen! 

Voor een dyslect als ik vind ik het een top prestatie! Ik volg nu 150 dagen Duolingo, Zuslief heeft ons allen al geridderd! We doen het met ons vieren Zuslief met man en MijnMaatje en ik! Het zit goed in elkaar! Luisteren, spreken, lezen, invullesjes.  Eenvoudige gesprekjes lukken al!  Gisteren speelden kinderen op het plein. Ik kon volgen wat ze zeiden! En dat in 150 dagen! Gewoon superleuk! 

In het dorp is geen tienda! Dat is een ding. Vanavond een menu del dia en morgenvroeg een desayuno. Voor een keer geen ramp.  Maar onderweg helemaal niks. Nu hadden we nog wat yoghurtjes, een appel, een banaan met havermout, dan hebben we onderweg wel iets! 

Un poco triste pero con un final feliz!: Een beetje triest maar met een happy end!

Mijn billen hebben nog steeds de naweeën van de valpartij. Van dagen terug. De meeste herbergstoelen zijn van hout of plastic. Maar nu een “zetel” met een stoffen zitting. Kan zo in het Loo of zo! Het is helemaal goed gekomen met mijn reservering! Let wel: telefonisch in het Spaans!!! Ik zit heerlijk op de zetel op het terras, dit is echt meer als een stoel, als de schoonmaakster komt zeggen dat de kamer klaar is! Ook in het Spaans en ik begrijp het!  

Ik was verdrietig vanmorgen. Ik had een slechte nacht. MijnMaatje moest perse op de andere kamer en boven mij lag een vreemde man die zeker 20 bomen heeft geveld. Gisteravond toen ik nog een podcast aan het luisteren was, kreeg mijn bed opeens een dreun. Zo vanuit het niets.” Houdt op met dat gesnurk! Ga op je rug liggen! Ik houd niet van dat gedonder. “ Ik zat stijf rechtop in bed én stootte mijn hoofd van de weeromstuit tegen het bovenbed! Ik was me van geen kwaad bewust! Bleek mijn bovenbuurman te snurken! Ik had het niet gehoord met oortjes in.  De man keerde zich om en iedereen kwam weer tot rust! Na een half uur was het weer raak! Vanuit het pikkedonker weer de woedende vrouw! Ik had eerst wat respijt met haar. Ze is tenslotte al 84! Nee, het is”die Rita” niet. Rita is zeer “frundlich”. Maar nu was ik er klaar mee! Als je niet tegen snurken kunt, moet je een hotelkamer huren!  Als ik de man toevallig hoorde gaf ik maar een por tegen het matras! Beter dit, dan dat de boze vrouw weer in het geweer komt en iedereen wakker maakt!   Ik heb verscheidene keren moeten porren vannacht. Toen ik net lekker sliep, stond de man op! Klom van het krakende trapje van het bed en porde mij aan! Zijn t shirt was tussen bed en muur gevallen! Grrrrrr!

We nemen deze keer voor de 5de keer afscheid van Burkhard. Het gaat nu toch echt gebeuren. Na nog een desayuno, koffie en 3 koekjes op een servetje, gaan we op weg! We lopen over het Plaza Mayor. Burkhard gaat links en wij rechtdoor. Best wel naar zo afscheid nemen. Maar hij woont in Münster. Dus wie weet! 

Wij lopen Salamanca uit! Het is altijd vervelend om een stad uit te komen. Zo’n eindeloos lang stuk door industrie gebied en zo!

We lopen dan ook 7 km langs de weg. Dat helpt het niet echt om een vrolijk gevoel te krijgen. De slechte nacht, het gevoel van bezette herbergen, de zon die ook vandaag, ondanks de bewolking van vanmorgen toch weer hevig brandt, maken me verdrietig. Foto’s van KleinKind doen me toch verlangen naar huis!! Gisteren appte Zuslief dat mama deze dag 88 zou zijn geworden. Ze is al 27 jaar niet meer bij ons! Was 60 toen ze stierf. Net zo oud als ik nu ben!! In mijn ogen toen was ze al oud! Maar nu ik zelf 60 ben, voelt dit nog als jong! Veel te vroeg hebben we afscheid moeten nemen.  Al met al wil het dus niet zo goed vandaag. Waterlanders zitten hoog! En al zouden we naar huis willen, kan het nog niet. In verband met de hooikoorts moeten we het nog even volhouden tot zeker 20 mei.  Natuurlijk zijn er mindere plaatsen waar je kunt zijn. 

We doen rustig aan. De keus was vandaag 36 of 17. De herbergen liggen ver uit elkaar of zijn vol!  We hebben gekozen voor 17 km. Dat betekent morgen 31. We moeten vroeg weg. Maar we hebben de hele middag om het voor te bereiden! Moeten alleen nog water halen! Het water hier ruikt muffig. Vaak drinken we het ook uit de kraan! Maar nu is het te erg! 

Dan zijn we rond 11.45 uur bij de herberg. De reservering was goed. De  herberg is heerlijk! Een oud herenhuis met uitgebreide keuken! Lekker terras, keuken en een heerlijke slaapkamer voor een zacht prijsje! Ik vlij me op de zachte zetel! Ik merk dat ik helemaal vrolijk wordt! De mooie herberg. De herberg van morgen heeft plek! Zo is alles toch goed! We maken ons op voor een relaxte middag!!

Ps Mijn knie? Over! Hoe het kan? Geen idee! Maar erg prettig! Mijn been is nog stijf en de knie buigt nog niet zo goed, maar geen pijn meer!!

Klik hier voor de link van de film

https://youtu.be/kwK73cTFrYQ

Dormitar en la terraza: Dommelen op het terras

Gewoon opnieuw! Was mijn blog klaar en verdween hij zomaar! En het is al niet zo’n geweldige dag. Maar vooruit. Ik doe een nieuwe poging! 

Het eerste blog schreef ik dommelend op het terras. Drie zinnen typen en dan dommelen. We moesten vanmorgen om 13.00 uur bij de herberg zijn. Dan konden we de rugzakken stallen en dan Salamanca in. Ja, we zijn in Salamanca! Op de helft. We worden niet vrolijk van het aantal pelgrims! Dat wordt rennen voor een herberg. 

In alle vroegte vertrokken voor weer een schitterende route! Door een prachtig weidegebied! Heel veel koeien gezien en ook er tussendoor gelopen! Bij een een wei stond een fikse stier met een hoog testrongehalte net bij het hek!! Te krabben met zijn voorpoten en een beetje in een bokkige stand. Ondanks al zijn vrouwen in de wei, hadden de vrouwen uit de volgende groene wei meer aantrekkingskracht. Wat een kabaal. MijnMaatje maakte het hek open en kroop er gauw achter! Ik moest er nog langs. Ik dacht rustig lopen en geen onrustige bewegingen. 

Lees ik later in de gids dat hier ook de zwarte stieren zijn voor de stierengevechten! Deze Stieremans is bruin en heeft kleine hoorns! Gelukkig bleef Stieremans staan en bleef het bij het gekrab van zijn voorpot! Ik stap door het hek en een gepingel komt van mijn telefoon. S. Is net aangekomen in Santiago. Een dappere dodo! De laatste dagen in Galicië waren koud en nat! In tegenstelling tot hier: heet en droog. Een gedenkwaardige momenten net nu ik midden tussen de strijdbare Stieremans en zijn vrouwen sta en deze app krijg! 

Het laatste deel van de route is warm en  heet. Met een rood en bezweet hoofd stappen we de herberg in. Op tijd voor de rugzak. Maar wat heb je daaraan als je bijna laveloos van de warmte bent en vervolgens de rest van de middag moet bijkomen. We ontmoeten Rita spontaan op de eerste brug. Burkhard is ook bij ons in de herberg en we eten samen in de tuin naast de herberg! Om 16.00 uur gaat hij open. 

Na twee uurtjes dommelen op een terras zijn we, nee, ben ik bijgetrokken. We spoeden ons naar de herberg waar de “Bisschen murrisch” hospitalero, zoals Burkhard zegt, ons ontvangt. Het overloopt de man aan alle kanten. Niet alle pelgrims begrijpen dat de rugzak beneden moet blijven. Ze kijken verdwaasd naar de emmer die ze krijgen. Iemand neemt er twee,  maar wordt woedend bestraft!  We staan allemaal schuchter op een rijtje, niet goed weten wat de bedoeling is. Dan wijst hij 5 vrouwen aan! We weten niet wat we moeten, maar we volgen hem naar boven. We krijgen een vrouwenkamer. Ik ga gauw weer naar beneden en denk maar aan een ding, de douche. Als straks de hele meute nog moet! Ik krijg een bestraffende blik van de hospitalero. Ik doe maar net of ik hem niet begrijp! Uiteraard zijn de emmers op als ik er een wil pakken.  Nou ja, wij zijn strak georganiseerd! Het enige waar ik bang voor ben is mijn lekkende drinkfles. Mijn tas moet perse boven in de kast. Ik krijg de neiging om even heerlijk mijn tong uit te steken tegen de hospitalero! De arme mede pelgrim die zijn tas onder die van mij heeft staan. 

Dus vannacht gaat MijnMaatje naar de mannenzaal. Met een vrouw, want die is met haar man en twee zoons en mag bij hun op de kamer! 

En morgen? We zien wel! De herberg is vol. Ik heb een kamer geboekt in mijn beste Spaans. Maar of dat goed komt? 

Klik hier voor de filmlink

https://youtu.be/VqRe8yhJvtg

Klik hier voor de podcast

Luister naar de meest recente aflevering van mijn podcast: De via de la Plata: wat doet het met je? https://anchor.fm/albert-visscher3/episodes/De-via-de-la-Plata-wat-doet-het-met-je-e22tvni

Iluminación: Verlichting

Gisteravond hebben we gezamenlijk gegeten! Een heerlijke linzensoep, gebraden hamlappen met sla, banaan en kleine cocosmacrone! Met 30 mensen aan tafel en vrijwilligers die koken. Bijzondere ervaring. Zoveel verschillende mensen uit verschillende landen! 

Boeiend. De hospitaleros waren de hele middag druk  geweest met de stroom! Er was ergens kortsluiting maar waar? Met grootse gebaren en veel theatraal gedoe wordt alles onderzocht! En dan ook nog voor 30 mensen koken. Petje af! 

De herberg wordt gerund door de pastoor. Een goede 50 tiger! Groot, grof, wit overhemd aan met alle mouwknoopjes open. We hadden hem ‘s middags ook wel gezien. Hij stond bij de jabón! Dat is een gerookte varkenspoot op een statief. En als de jabón (ham) klaar is kun je er dunne plakken van afsnijden! Pastoor had het mes als een zwaard des oordeelde in de handen en elke pelgrim die maar belangstelling toonde kreeg een stukje. 

De pastoor dook pas weer op na het avondeten! We zaten nog na te tafelen. Hij bediende zichzelf met de wapperende mouwen weer duftig van de ham! Als compensatie, omdat er geen pelgrims mis was, was er nu nog een kleine “benedicion” in de oratoria. 

Ik had niet zo’n behoefte aan de benedicion alleen met deze pastoor, maar werd door de Zwitserse jongen mee getroond! Het bleek dat de benedicion een gezamenlijke was. In een kleine donkere ruimte, met in het midden een kruis met nog de olijftakken van Pasen. Als verlichting brandde er een kaars. Op het tafeltje bij de pastoor stond een klein studeerlampje boven de bijbel. In heftig Spaans kregen we eerst een uitleg en dankzij mijn Spaanse lessen begreep ik dat het ging om het bijbelgedeelte van de Verheerlijking op de berg! 

Er is een groot licht en Petrus wil tenten neer zetten om het moment vast te houden! Maar hij krijgt de opdracht om aan “ het werk” te gaan! De blijde boodschap moet worden verspreid! Alle pelgrims moeten aan aan het werk gaan! Al wandelend het evangelie verspreiden! Licht brengen daar wat het donker is! We bidden dan in alle talen het Onze Vader! Dat viel me nog niet mee om standvastig de Nederlandse versie te blijven uitspreken! Dan worden we allemaal besprenkeld met een olijftak en met wijwater! We zingen tot slot in het Spaans ‘ Alle mensen worden broeders!’ Het was zeer bijzonder en zeer verlicht kom ik in de donkere slaapzaal waar alle mannen al naar dromenland zijn! 

De route van vandaag was weer prachtig! Weer over dehesas! Weiden met kurkeiken! Het zonlicht schijnt prachtig door de bomen door! De natuur is zo overweldigend mooi! Ik kan me van de vorige keer niet herinneren dat het zo mooi  was! Wat er in het eten van gisteren zat weet ik niet, maar ik moest wel 10 keer plassen. Op zich niet erg, maar met een rugzak is het een ding. Door mijn knie is mijn been wat stijf en ben ik niet zo smeuïge. Dus rugzak op en af! 

De herberg is nog spannend. Je kunt niet reserveren. Het hotel wel. Het Duitse boekje heeft een andere route. Dan kom je hier niet langs. Dus we denken dat het mee gaat vallen. Anders duurt de route van 27,7 km nog 4 km langer. 

Er schijnt dus een herberg te zijn. We begrijpen niet goed hoe het zit. Het is net als de winkel van gisteren in een dorpje. Je denkt dat je bij wild vreemde mensen naar binnen gluurt. Nergens een bord. De voorkant van de herberg ziet eruit als een leegstaand winkelpand. Blijkt hem toch te zijn. Maar het belangrijkste is dat er plaats is.   Niveau van de herberg als het koud is: Spartaans. Nu heerlijk fris! Het is de hele dag al heerlijk weer. Ik kan nu nog buiten in de zon zitten. We zitten met de stoel uit het leegstaande winkelpand een uurtje in de zon. Lekker! 

Maar ook hier een stroomprobleem! Geen verlichting, sommige stopcontacten doen het wel, andere niet! 

Geen probleem, door de benedicion van gisteren straal ik aan alle kanten! 

Libertad: Vrijheid

Wat een vrijheid! We beseffen het eigenlijk nog niet goed! Het voelt als vakantie! En toch ook weer niet! Je moet naar de volgende herberg! Je moet op zoek naar eten! Maar dat is, afgezien van lichamelijke gedoe, onze enige drukte. 

Wat een ontzettend heerlijk gevoel om gewoon dag in dag uit niets te hoeven. Toch dringt het nog niet goed tot ons door. Het werk is voorbij! Als we thuiskomen wacht er niets op ons! Wat een dankbaarheid 

We hebben altijd graag gewerkt. MijnMaatje zeker. Ik vond de afgelopen jaren zwaar. Moest veel werk doen waarbij ik steeds dacht” Waar is dit in de vrede goed voor! “ . Ook had ik steeds het gevoel te kort te schieten aan de verwachtingen van ouders. Ouders wilden bijvoorbeeld  graag een dagje vrij, maar ik kon hen dat niet geven! Of wilden een hoger advies voor het VO. Altijd teleurgestelde mensen.  Wat een gedoe en hoeveel kostbare tijd ging er zitten in zoveel gedoe! De afgelopen winter voelde voor mij alsof ik in een snoepwinkel stond met allemaal nieuwe snoepjes! Welke zal ik kiezen? Het vrijwilligers werk, het werk bij de kinderopvang dat elke keer voelde als een feestje, de studie die ik mocht doen voor dit werk, mijn cursus Spaans die ik samen met MijnMaatje en zus en zwager doe! Alle dagen gevuld met fijne dingen.  

Nu alweer dagen op pad! Wat een geluk met het weer! Zoveel aardig en vriendelijk mensen onderweg. 

Het vrije gevoel van het dwalen door de natuur. Het is hier momenteel zo onbeschrijfelijk mooi. Zo groen, zulke prachtige bloemen. De kleine beekjes, de meertjes. De blauwe luchten! 

De eenvoud van het leven. Het brood van gisteren, waarmee je een spijker mee in kunt slaan,  met een jammetje, nog over van het desayuno smaakt zittende op een steen bij een beekje als een gebakje. De pasta met een pakje rode saus, met een gevonden teen knoflook en stukje gember waar al 3 keer thee van is gezet, gaat er in als een vijf sterren menu! 

. 

We zijn na 20 km in de herberg van een pastoor. Chaos! Zelfs bij de pastoor is wel eens sprake van kortsluiting. Ze zijn al een uur bezig om uit te zoeken waar het zit. Ik denk dat je deze herberg zo kunnen scharen onder authentiek. We nemen het zo als het komt. Net geen warme douches, rook van een ruikende  houtkachel, oude houten vloeren. Overal hangen prachtig beschilderde achterkanten van houten karren.  

Het Franse echtpaar hoor ik aan komen. Deze hebben we in geen dagen gezien! 

Bij de herberg hoort een gezamenlijk cena(avondmaaltijd) en desayuno. Is altijd leuk! 

Om zes uur maakt een van de hospitaleros muziek in de kerk en als we geluk hebben krijgen we een pelgrimsblessing. Dat wil zeggen als de pastoor tijd heeft. 

We schijnen morgen geluk te hebben. De herberg met 14 bedden kun je niet reserveren. Maar alleen  het Nederlandse route boek heeft deze route. Maar de Duitse en Franse boekjes hebben een andere route met een andere herberg. We zijn nu met zo’n 35 mensen. Dat gaat niet passen in de herberg van San Pedro. We maakten ons als zorgen. Maar alleen Nederlanders zullen dus deze route lopen. Dus het zal wel loslopen. Heel bijzonder wat voor discussies er nu ontstaan. Het is bijna een kerkscheuring over de rechte,  juiste  weg. Waar gaat het over? 

Klik hier voor de link van de film; https://youtu.be/Sv2W15vGk0M

Cortocircuito: kortsluiting

Vanmorgen om 7 uur had ik al 2 keer kortsluiting veroorzaakt. Geloof me of niet, ik deed het echt niet expres! 

We nemen vandaag afscheid van Burkhard. Daarom gaan we eerst even naar beneden voor ons ontbijt om nog even samen te eten. Stelt niet zoveel voor dat ontbijt en ik neem mijn brood van gisteren ook even mee! Kan ook in het rooster, toch?

In de ontbijtruimte zit een man. Hij schrijft  in een schrift en ziet er helemaal geïnstalleerd uit. Ik kan niet zien of  het een pelgrim of hospitalero is. Gisteravond is ons uitvoerig uitgelegd  hoe het ontbijt in zijn werk gaat. Ik vraag nog expliciet naar de tijd, omdat er overal briefjes liggen met het tijdstip7.30 uur. De hosptalero haalt zijn schouders op. Alles staat in principe klaar en je kunt ontbijten wanneer je wilt. Er staat een grote thermoskan met koffie. Deze is nu koud. Er is een microwave. De bedoeling is dat je aan je koffie evt melk toe voegt en in de microwave de koffie opwarmt. Daarna 2 plakjes witbrood in het toostrooster doet. De man vaart tegen mij uit alsof ik een doodzonde bega. Als hij merkt dat ik niet snap wat het probleem is slaat hij met zijn hand op een van de briefjes. Ik heb er niet direct Spaanse woorden voor: maakt niet uit en haal mijn schouders op. De man ontploft bijna. Ik vraag of hij hospitalero is, maar hij zegt dat hij een pelgrim is . Wat is dan het probleem? Hij slaat nogmaals op het briefje. Ik negeer hem en begin stoïcijns aan het ontbijt. Ik zie aan de dienbladen dat twee andere pelgrims mij al voor zijn geweest. Precies om half acht begint hij aan zijn ontbijt, maar zijn gezicht staat op oorlog! 

Omdat wij niets weggooien en twee broodjes toost voor ons geen ontbijt is, snijd ik van ons oude brood nog extra schijfjes af en die doe ik in het broodrooster. De eerste ronde gaat prima, maar bij de tweede ronde gaat het mis. Ze beginnen te roken en ik pruts gauw met een vork de broodjes er uit. En dan is er echt kortsluiting. 

Het broodrooster doet het niet, de microwave niet. Als pelgrim kom je uiteraard niet bij de stoppenkast. Degene die na ons komt heeft koude koffie en koude kleffe boterhammen. Ik voel me schuldig….

De man waar ik al kortsluiting mee had, kijkt bij zijn telefoon die hij aan het opladen is. Snapt niet dat er niets gebeurd. Hij gaat naar boven en haalt een ander snoer en raakt zichtbaar in paniek: zijn telefoon lijkt stuk! Ik kan het niet allemaal uitleggen in het Spaans en hij spreekt geen andere taal. Het is net een klucht….

Ik voel me schuldig, maar als het broodrooster en de microwave het niet meer doen , dan moet er toch ergens een lichtje gaan branden, zou je denken. 

Ik wil graag gauw weg uit deze klucht en binnen 10 minuten staan we buiten en we nemen geen afscheid van Burkhard. Hij wandelt samen met ‘die Rita’ met ons mee naar ons nieuwe herberg. 

Het is voor de zoveelste dag een prachtige wandeling! We lopen door een natuurgebied en we stijgen tot 1000

meter. Het is vreselijk maar ik kan me het van de vorige keer bijna niet herinneren. Dus twee keer een Camino lopen is dus geen probleem. Je kunt je toch niet alles herinneren. We lopen langzaam, zodat we alles goed kunnen zien. 4 Uur gedaan over 14 km. Om 12 uur zijn we op onze bestemming. Mooie herberg in een dorpje met 30 mensen. Vele huizen zijn verloederd of staan te koop!  Terwijl de omgeving prachtig is! 

We zouten hoog. In de zon warm en de schaduw  koud! En zeker in de herberg. Dat daagt niet uit voor mij althans tot douchen. Veel te koud! Ik douche alle dagen, dus nu maar even in de zon. In de zon is het heerlijk! Het wordt weer een heerlijke rustige zondag middag! De kortsluiting ligt al weer achter ons! 

Klik hier voor de film van de dag:

https://youtu.be/o9T6G0B2ZrY

Klik hier voor de podcast:

https://open.spotify.com/show/6r5j5jHylB1OSBCKuo3li4

Muy casada:erg moe!!!

Wat een prachtige dag!!!! Ben wel helemaal afgeserveerd! 31 km gelopen. Op zich prima wandeling. Heerlijk weer en veel in de schaduw gelopen! Maar lang!!

Ik sliep met Rita op een kamer. Rita heeft kanker gehad en heeft geen lymfeklieren meer in haar buik en liezen. Zit vanaf haar navel tot haar tenen in steunlegging. En dat met de warmte van de vorige week! Ik krijg steeds meer bewondering voor haar! Zo vrolijk en enthousiast! Ik vind het al afzien, maar zij is nog twintig jaar ouder!  Is ooit begonnen met de Camino toen ze 5 jaar schoon was in 2008. 

We waren om 6.50 uur wakker en zaten aangekleed met rugzak beneden in de bar. Met koffie! Pas om 7.15 uur kwamen de mannen! Waren van ons wakker geworden! Het heeft gisteravond en vannacht vreselijk geregend! Goed voor land, maar kan paden ook onbegaanbaar maken. Ik herinner me van de vorige keer dat dit een super ruigstukje was met veel water toen, 

In de dauw en mist vertrekken we om 8 uur. Nemen afscheid van Rita. Zij maakt een korte etappe. 

Er blijkt voor wandelaars en fietsers een pad aangelegd    over een oude tramweg! Een schitterend pad tegen de bergen aan. Dus op hoogte loop je door een soort dal. Je kunt de weg 30 km lang lopen!  We twijfelen eerst even, maar het is heerlijk weer en besluiten om het toch te doen. Het is zo mooi! Aan de linkerkant steeds het uitzicht over het dal. 

De Camino loopt door het dal langs de weg! We weten dat dit stukje niet zo mooi is! Wat zijn we blij dat we deze route hebben genomen in plaats van de Camino. We hebben uitzicht over het stuwmeer. Alles is groen en fris! We maken een filmpje voor KleinKind met een liedje over de Koning die Jarig is! Hij geniet altijd zo van muziek! 

MijnMaatje maakt soms ook podcasts. We nemen de kans om er eentje op te nemen. Redelijk gelukt vinden we zelf!! Waar je hem kunt horen? Weten we nog niet! 

Onderweg komen we langs een stadje met een Spar! We laden ons rugzak vol met fruit, yoghurt en brood! Trakteren ons zelf op echte kaas! Op een bankje in de winkelstraat genieten we van muziek van een muzikant. Het winkelend publiek loopt flanerend door de straat. Je wordt gewoon vrolijk van deze mensen die genieten van hun vrije zaterdag en het mooie weer. De terrassen zitten vol en het kabaal, pratende Spanjaarden, is van verre te horen. 

Wij hebben dan nog 10 km te gaan! 

Ik kan na 31 km met de laatste km stijl naar beneden bijna niet meer op mijn benen staan. Controle over de knieën gewoon weg! Maar gelukkig  geen pijn meer aan mijn knieën! Bij de herberg eten we eerst wat! Daarna ga ik douchen en wil ik even op bed om mijn benen recht te laten liggen. Wie staat er in een handdoek gewikkeld in de douche? Rita. Heeft van deze etappe er 20 gelopen en is laatste stukje met de bus gegaan! Zien we elkaar toch weer! 

Het is leuk en verrassend om elkaar weer te treffen! ‘s Avonds zitten we nog een poos in de tuin van de herberg! Gezellig! 

Ocupada: druk

Je maakt wat mee onder weg!  Vanmorgen om 6 uur op gestaan, want de taxi naar de volgende plaats stond om 6.45 uur klaar.  Rita een Duitse vrouw van 82  had een taxi besteld. De route zou zonder taxi 33 km, met het risico dat het hostel ons niet zou ophalen bij de Arc, mogelijk 40 km. Dat gaat met deze temperaturen echt niet! We konden een stukje meerijden.

Bijzonder moment, zo’n stille herberg, waarin pelgrims die vroeg weg willen zich als geluidloze figuren zich door een herberg begeven. Je wilt een ander niet wakker maken. Maar uiteindelijk zijn er 8 stille figuren die in het donker schuifelen. Tot een telt en het licht dan aan gaat doen. Ik was de enige vrouw in de herberg en Rita de enige vrouw in het hostel.  Het gaat te ver om te zeggen dat alleen mannen deze Camino lopen, maar een vrouw boven de 70 treffen we zelden, Rita is een “dapper dodo”! Ze loopt met steunkousen. In deze hitte. Heeft nu uitslag op de benen van de warmte. Gaat pas douchen als ze naar bed gaat. Loopt al vanaf Almaria. Ik denk nu zo’n 30 dagen!! En we hebben nog 30 voor de boeg! Waar haalt iemand de moed vandaan! En zo vrolijk en positief! 

De mannen die lopen zijn overwegend  ouder dan 65! Je ziet wel enkele verdwaalde jongere, maar dat is echt uitzonderlijk. Echtparen zijn helemaal een uitzondering. Wij zijn in 18 dagen er 2 tegen gekomen. 

De mannen zijn overwegend slank en hebben een energieke tred!  En de enkelingen die wat dikker waren zijn nu behoorlijk wat kilo’s kwijt. Je ziet natuurlijk ook alleen mensen die het aandurven. Anders begin je er niet aan. De naïeveling die spontaan begint, zie je ergens stranden. 

Ik kan na twee weken ook zeggen dat mijn  jas weer past! Dat is wel prettig, want bij het bukken bij het optillen van de rugzak, sprong steeds spontaan de rits. Ook mijn broek zit weer prima. Maar als dit de komende weken zo doorgaat heb ik een probleem. Gelukkig heeft MijnMaatje 2 riemen mee! In elke broek een! Ik denk dat deze van pas gaat komen.

Ik type nu mijn blog en MijnMaatje heeft alvast een deel van het Menu del Dus genomen! Grappig: het voorgerecht, een dik bord pasta! Ik eet hier ook veel maar er zijn grenzen!! Burkhard heeft 3 grote pilsjes op en bij elk halve liters glas een tapas. Ja, die heeft zo zijn calorieën wel binnen. Rita zit ook achter het dikke bord pasta. Maar zij eet vanavond niet meer! Alleen een postrés. 

 

Gelukkig bleek het vandaag koeler dan we hadden gedacht. Na 18 dagen ziet het er naar uit dat het gaat regenen. Voor het eerst sinds onze aankomst is de blauwe wolkenloze lucht bewolkt! Misschien regen? 

Regen dat ze hier heel goed kunnen gebruiken. Maar dan geen bui, maar volgens mij gewoon dagen……

De droogte is echt vreselijk!

In Carcaboso worden we nog in het donker afgezet! Samen met Burkhardt de Duitser lopen we naar de Arc! Een prachtige ochtend wandeling. Sanne, die nu de Camino Francés loopt zegt het ook! De morgen van donker naar licht is het mooiste moment van de dag! De stilte, de vogels, de prachtige kleuren van de opkomende zon! Dit is zo’n geweldig moment!

In stilte lopen we de km door een dehesa. Een glooiend weide gebied met eiken- of olijfbomen. 

Praten verstoord de sereniteit van het moment. 

Rond 12.00 uur zijn we bij de Arc. De Oude Romeinse  vesting! Mooi! Daar worden we opgehaald door de zoon van het hostel. Hij laat ons zien waar de Camino langs loopt en ook waar we morgen starten moeten. 

Rita heeft een dubble room geboekt en wij ook. We hebben afgesproken dat ik bij Rita slaap en dat Burkhard het bed van mij bij MijnMaatje krijgt. Iedereen onderdak en blij! 

In het hostel is het spits uur! Het is tevens een soort chauffeurscafe en er wordt door vele een middagmaaltijd genomen. We wachten zeker 1,5 uur op een kopje koffie! Wat een heerlijkheid dat wij alles sloom mogen doen! 

Morgen hebben we weer route van 24 km. Is goed te doen! Voor het eerst sinds dagen heb ik na het douchen mijn legging weer aan. Het is warempel fris! Heerlijk! 

Mialgia: spierpijn

Op de bedden in de slaapzaal is het een gekreun en gedoe van je welste. Ik ben niet de enige die helemaal afgeserveerd is. Je ziet mensen krom lopen  en of strompelen. De route overigens was prachtig! Glooiend weidegebied met kurkeiken en hibiscus en lavendel. We gaan op en neer. Ik moet straks even kijken bij de hoogte meters. Gelukkig heel veel schaduw. Mijn hele lijf doet zeer. De knieën, schouders, beenspieren en niet te vergeten mijn stuitje. Gaan zitten is een drama. Als ik maar eenmaal zit gaat het. Normaal is 28 km geen probleem meer voor ons. Maar de warmte maakt dat het zwaar is. De herberg is eenvoudig, maar heeft bedden met witte lakens. Zo heerlijk. Maar de hospitalero gebruikt volgens mij ook de spuitbus voor frisse geur en het bestrijden van bedbugs. Erg prenetrant! Aan het plafond hangen grote  roterende wielen. Veel wind en dan hopen dat de geur zo weg is! 

Voor het eerst is een herberg met een magnesium voetenbad. Heerlijk!  Ik heb de knollen zo op dat ik geen enkele inspiratie om te schrijven! Het is inmiddels 20.00 uur. Ik wil nog wat schrijven, maar het is te onrustig en te druk. 

De volgende plek is ook weer een ding. Totale etappe is 33 km. Te veel. Zeker na de ervaringen van vandaag! Uiteindelijk gaan we morgen om 6.45 uur met de taxi naar het volgende dorp. Van daaruit gaan we lopen! Dan komen we bij een historisch punt. De resten van de  grootste Romeinse stad hier gemaakt! 

We zien wel, vandaar uit kun je evt dat hostal bellen en halen ze je op. Het hostel ligt 8 km uit de route. 

Heel grappig, bij deze herberg is een ontbijt! In een plastic bak, voor elke pilgrim een bak! Met een pakje melk, appelsap, mariakaakjes en een verpakte klein croissantje. 

Ik maak me nu een heerlijke café con leche! Het is klaar!