De dertiende dag van Santander naar Santillana de la Mar

22 km en 30.000 stappen

Een natte dag... Vanmorgen in de regen richting de trein en vervolgens de hele dag min of meer in de regen gelopen. Het was geen minuut droog. Akima, een Japanse mevrouw, liep ook met ons mee. 

Het was MijnMaatjes eerste wandeldag. Kijk je er weken naar uit en dan regent het de eerste dag, de hele dag. In het hostel hebben we eerst genoten van een heerlijk ontbijt. Toast, yoghurt, fruit, lekkere koffie...mmmm.

We waren vroeg genoeg op, maar MijnMaatje moest zich natuurlijk ook eerst even organiseren. Dat betekende op het laatste moment nog even rennen. We namen de trein, omdat je ergens over een spoorbrug moest. Je moet dan goed uit kijken of er geen trein aan komt en dan snel 100 meter overbruggen. Ze raden dan aan om er voor te zorgen, dat je bij het laatste station voor de brug de trein neemt en het eerste station na de burg weer uit stapt. We hebben vanaf Santander de trein genomen tot het eerste station. De route is 32 km. Teveel voor een eerste dag, dus dat komt mooi uit. Daarna zijn we gaan lopen. We konden gelijk de poncho’s aandoen en we hebben deze niet weer uit gedaan. Twee keer op de route hebben we iets gedronken, maar het was er te koud om er lang te blijven zitten. En zo waren we om drie uur in Santillana de Mar. Een prachtig Middeleeuws stadje. In verband met de regen gaan we niet naar de municipal, maar naar een hostel. In de municipal heb je geen comonroom. Bij het slechte weer een beetje hopeloos. Je hebt alleen een bed en alles staat dicht op elkaar. Je natte spullen drogen is dan wel een opgave. De regenponcho’s zijn kleddernat. Mijn schoenen ook wel na zo’n dag. Ik houd ze maar aan, dan drogen ze bete dan ergens zo in de kou. Het is niet alleen nat, maar ook erg koud. We douchen ons eerst en zitten dan een poos voor een gaskachel op flessengas. Als we weer opgewarmd zijn, gaan we wat rondkijken in het stadje. Het is te koud om er van te genieten. MijnMaatje neemt ergens een glas wijn en ik neem de derde cafe con leche. We besluiten om wat yoghurt te halen en wat kaas en worst voor een broodje gezond. Het hostel is een oud seminarium. Er zijn wel 25 kamertjes. Beetje jaren 50tig stijl. Alles is nog origineel. Spartaans dus. Ik rooster me z’n beetje voor de kachel. Er zijn geen glazen voor een kopje thee of zo. Maar wel een gitaar. Tijdens het schrijven van dit blog, waar ik weinig inspiratie voor heb, speelt hij gitaar. In verband met het slechte weer heb ik ook geen foto’s. 

De twaalfde dag van Geumes naar Santander

15 km en 20.000 stappen

“ Alle liefde die je geeft komt uiteindelijk weer bij je terug!” Dat hoop ik dan maar, want vandaag komt MijnMaatje. Van lieve attente Diaan, kreeg ik deze spreuk. En wat toepasselijk op deze dag. Na elf dagen alleen te hebben gelopen, is het eindelijk zover dat hij ook mee kan lopen. Ik kijk er naar uit. Het alleen lopen is heel goed gegaan, en eerlijk gezegd, ik had niet gedacht dat ik het zo fijn zou vinden. Ik heb wel af en toe met iemand opgelopen. Maar ik heb toch grotendeels alleen de tijd doorgebracht. En eerlijk is eerlijk, ik vond het prima. Ik word heel moe van steeds in Engels of Duits te praten. Hoewel dit inmiddels me ook prima af gaat. Een Duitse vrouw vroeg me waar ik uit Duitsland vandaan kwam. Ze kon de tongval niet goed thuis brengen. Ik vat het maar op als een compliment. Dat heeft 6 jaar Camino me maar mooi gebracht. 

Op een luie bank in het Hostel Santander type ik dit blog. Je ziet het steeds meer dat er in grote steden hostels zijn, waar je een bed huurt. Je ligt, zoals in mijn geval met 8 mensen op een kamer. Er is een living room en kitchen. Je kunt zelf koken. Wel met een koekenpan en juspan en microwafe. Maar gewoon prima. Voor dit hostel betaal wel 20 euro per nacht, maar vooruit. Met schone lakens en een dekbed? Prima toch. Hoewel ik gisteren met iemand sprak dit dit toch allemaal maar afzien vond. Ik merk dat ik met steeds minder toe kan en ik word qua levenstandaard steeds makkelijker.  De dingen zijn me gauw goed. Ook dat heeft de Camino me geleerd.

Een rustdag vandaag. 15 Km vind ik geen wandeling meer. Dat is even kuieren..... maar desondanks, de route was prachtig... Na een geweldige nacht in het bovenste bed, met leuning(!) werd ik om 10 voor 7 wakker. Gewoon uitslapen na het debacel van gisteren. Ik heb heerlijk geslapen en geen enkele beet te zien, dus ik denk dat de bedbugs in ieder geval niet in het bovenste bed zaten. 

Na een lekker ontbijt, bestaande uit koekjes en 3 koppen koffie met warme melk, ging ik rond een uur of 8 op pad. De route zou maar een km of 15 zijn. Een eitje dus. Maar wel een nat eitje, want het regende nu echt.Geen gepoetste straten.  Gelukkig geen stromende regen, maar een beetje miezerig. Na een uurtje knapte het op. De jongens van gisteren hebben beide voetproblemen. Geen blaren, maar echt pijn in de voeten. Te lang gelopen de laatste dagen. Zij gaan ook naar Santander, maar ik zie ze niet. Van de Australische jongen, loopt zijn vader ook de Camino. Erg grappig, ze hebben exact dezelfde stemmen. De vader was gisteren ook in de herberg. Ik heb de vader vaker getroffen, maar dan zonder zoon. De andere zoon loopt ook de Camino, maar met zijn vriendin. Maar zij wilden wat langer in Bilbao blijven.  Een wonderlijke wereld. Een vader met 2 zoons op de Camino, maar  elk op zijn eigen tempo. Let op geen oordeel, het is zoals het is...

Ik moet zo opletten. Het toetsenbord staat zo afgesteld dat hij als het ware zelf de woorden typet . Vandaar dat ik op eerdere blogs wel vervelende fouten teruglees. Maar ik kan ze met deze app zo lastig veranderen. 

Na een km of 5 komt Tanja een Duitse vrouw mij achterop. Zij vertaalde gisteren het praatje van de man van de herberg. Ik dacht dat het een studente was. Ze blijkt 43 te zijn en emotioneel helemaal op. Ze is arts en is verplicht om elk jaar een griepprik  te nemen. Voor een paar jaar terug heeft ze een soort “anafalactische shock”  van de griepprik gehad. En heeft wel paar jaar zich bijna niet kunnen bewegen en was steeds erg moe. Ik schrik toch vreselijk van dit verhaal, omdat ik dit ook van een infuus heb gehad. Alleen heb ik gelukkig de vermoeidheid  niet zo gehad. Ze is overal allergisch voor. Dat ben ik ook en heeft ook dystrofie gehad aan  haar hand. Mijn allergoloog zegt dat alles met elkaar te maken heeft, allleen ze weten nog niet hoe. Het was als of ik mijn eigen verhaal hoor. Ze eet nu geen suikers en gluten en knapt wonderwel op en wel zo goed dat ze nu de Camino loopt. Ook om te “bewijzen “ dat ze weer terug is. Inmiddels schijnt de zon. Het is koud, maar zonnig en het is zo mooi. Ik herinner me dit ook van de vorige keer dat ik hier liep. Het is genieten. De kleuren van de zee, de witten wolken en de blauwe lucht, het bruine strand en de groene weiden. Het is zo mooi. We lopen als we dicht bij Somo zijn over het strand. Kilometers lang. We hebben geluk, want het is eb. Bij Somo moet je met een ferry naar Santander oversteken. In Somo nemen we bij een strandtent een bak koffie. Dat denken meer pelgrims. Het is een ware reünie. De man uit Litouwen is er ook en ook de vrouwen uit de slaapzaal van gisteren. De anderen gaan alvast, want ze willen nog een km of wat na Santander lopen,  om daar een herberg te nemen. Ik zit nog een uurtje op het terras. De temperatuur is zo dat je gewoon in de zon kunt zitten met je jas aan. En dan besluit ik om weer terug te lopen, want door het schokkende gesprek met Tanja vind ik dat ik onvoldoende heb genoten van het strand. En zo loop in nog weer twee uur op het strand. Volgend jaar valt de Meivakantie vroeg. Dan moeten MijnMaatje en ik, maar samen beginnen in Bayonne. Dan kan hij dit schitterende stuk ook een zien. 

Rond een uur of drie neem ik de ferry naar Santander. Zonder enige moeite vind ik het hostel. Ik installer me. Neem een lekker douche en ga op weg om eten te halen. Helemaal er niet aan gedacht dat het zondag is. De winkel is dicht en in de grote stad eten ze pas  om7 uur. Zo lang houd ik het niet vol. Ik trakteer me op een koffie met een pintos. Daar liggen hier de bars mee vol. Het een ziet er niet lekkerder uit dan het andere. Neem een reep chocola als een postres. Ik loop nog een stuk en ga dan naar het hostel om al vast de blog te schrijven. Als MijnMaatje er is vanavond, komt daar natuurlijk niets van. 

En morgen eindelijk weer samen op pad!

De elfde dag van Laredo naar Geumes

28 km en 39.000 stappen

Een heftige dag. Weer 28 km. En de laatste stukken heel saai, langs de weg. Ik sliep in een kamer samen met twee oudere mannen. Nou ja, ze zullen ook wel tegen de zestig zijn. Dat zijn wij zo langzamerhand ook wel. Ik kwam slecht in slaap. De mannen legden zich klokslag tegen tienen ter ruste. Er zaten luiken voor de ramen, zodat het pikkedonker was. Maar de slaap wilde niet goed komen. Een paar keer ook nog wakker. Ten lange leste, maar een You tube filmpje aangezet om te luisteren. Ik was net in slaap voor mijn gevoel, toen ik door een van de heren op mijn schouder werd getikt. Of ik problemen er mee had dat ze het licht aan deden. Het was toch bijna tijd om op te staan. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 10 voor 6 is. Volgens mij was het ontbijt om 7.15 uur. Om 6.30 uur zitten de heren op het bankje in de slaapkamer klaar. Ze moeten nog 45 minuten wachten voor het ontbijt.  Niet te geloven... Vervolgens kom ik met mijn slaperige kop toch maar uit mijn bed. Om bij mijn spullen te komen moet ik  zo’n beetje over de heren heen stappen. In mijn flodderige nachthemd uit mijn wat grotere periode. Ik had per ongeluk de verkeerde meegenomen van uit. Het ding hangt als een voddenraper om me heen. Ik voelde me erg ongelukkig, moest ik me daar nog aankleden ook, onder de belangstellende blikken. Normaal kan ik snel, maar deze keer sloeg het alles. En zo sta ik ook aangekleed en wel 10 voor 7 te wachten op het ontbijt. Het was al inclusief volgens de vrijwilligster. Dat betekende vanmorgen twee plakken cake en een kop koffie. En als klap op de vuurpijl nog 3 Maria kaakjes( hoe toepasselijk in een klooster). Om 10 voor 8 loop ik al weer. Eerst dacht ik dat het regende, maar ook hier worden de starten gespoten. Dus gelukkig droog. Richting de veerboot. Ik word ingehaald door een Australische jongen. Tot de veerboot lopen we gezamenlijk op. Pas om 9.15 uur gaat de eerst boot. Ik doe me maar even tegoed aan mijn yoghurtje. Na het boottochtje pakken we een fikse berg. Van de vorige keer wist ik dat de route erg mooi was, maar zo hoog en eng, dat ik niet alleen durf. Math, de Australische jongen en Simon, de Duitse jongen lopen mee.  De tocht is prachtig. Ik loop wel 2 uur langs het strand. Mooi en steeds dorp. 

Om 12 uur neem ik in een bar een kop koffie. Ik kan de verleiding niet weerstaan en neem een tortilla. Gevuld met kippenragout. En dit alles samen voor 3.40. Met goede moet ga ik op pad voor de volgende 15 km. En dat worden zware .... in mijn boek staan twee routes naar de herberg. In mijn mobiel ook twee. Keuze genoeg zou ik zeggen. Maar alle pijlen lopen door elkaar. Dan loop ik een stuk van de ene route en dan van de andere, maar dan loop je een stuk terug. Chaos. En niet alleen ik, maar veel andere pelgrims. Bij de herberg zeiden ze hierover: “Spaanse creativiteit.” Uiteindelijk kom ik pas om 16.30 uur aan bij de herberg. Uitgeteld en uitgehongerd. Veel te weinig gegeten. Gewoon kapot. En zo goed als ik gisteren was, zo ellendig ben ik nu. Ik door eerst droge kleren aan. Het is wat kouder en ik heb zo gezweet, dat ik versteend ben van de koud. Dan kruip ik met kleren en al in bed. En val prompt voor een uurtje in slaap. Dat heb ik de hele tijd nog niet gehad. Terwijl ik mijn ogen open doe signaleer ik de uitwerpselen van bedwantsen en ik ruik de geur van het bestrijdingsmiddel. Foute boel. In deze herberg zijn ingebouwde bedden 3 hoog. De bovenste worden bijna niet gebruikt. Ik lig nu twee en zonder lening. De derde heeft een leuning. Ik ga op onderzoek uit en zie op bed 3 geen zwarte stippen. Stil zwijgend verkas ik mijn pruttel. Ik wil ook geen paniek zaaien. Op de vraag waarom ik verhuis geef ik aan dat het in verband met de lening is. En zo lig ik dit blog te schrijven 5 meter boven de grond. En naar ik hoop bedwantsen vrij.

De herberg is van een oude pater. We eten gezamenlijk. Maar ook een gezamenlijk verhaal over het ontstaan  van de  herberg. In het Spaans en Frans en Engels. Ik zit aan tafel naast Math. We eten soep, rijst en een toetje. Gewoon lekker.

Nu type ik dit blog. We hebben afgesproken  dat we om 7 uur opstaan. Dat is nog eens zaken doen. We kunnen ook nog niet naar bed. Een van de pelgrims heeft vanmorgen de verkeerde schoenen meegenomen. Ik kan me van alles voorstellen, verwisseling jas of rugzak. Maar verkeerde schoenen? Ik lig op een zaal met 6 vrouwen. We krijgen toch de slappe lach. Niet te geloven. En dan zo’n stijve Fransman. Net als de mannen van mijn slaapkamer gisteren. Zulke harken. 

O ja, zou ik me niet trainen in het schrijven zonder oordeel? Tijd dat ik stop. En he5 is best zielig, de meneer is helemaal overstuur. Ik ontdekte vanmiddag al dat hij trilde, maar het is door dr stress nog erger.

De veerboot

De uitleg over de herberg

De tiende dag van Castro Urdiales naar Laredo

32 km en 46.000 stappen

Weer een nieuwe blog. Eerst maar in het klad, want ik heb hier geen internet. De nieuwe app werkt iets anders dan de vorige en ik weet nog niet precies hoe of wat. Om het risico niet te lopen dat ik alles wis, maar even zo. 

Vroeger bij ons thuis luisterde mijn vader elke zondagmiddag naar meneer GBJ  Hilterman.  Om 1 uur gaf hij een beschouwing over het nieuws. Wij zaten dan aan tafel te eten en mochten niet praten. Eigenlijk absurd. Aten we een keer samen, moesten we stil zijn. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar dat kan zeker niet zo zijn geweest. Nu ik ouder ben snap ik het wel. Er was geen uitzending gemist en je had zeker niet de hele dag radio op je trekker. Dus je moest het hebben van de tijd dat je thuis was. Voor ons als kinderen was het een opgave. 

Ik moest hier aan denken toen ik vanmorgen tijdens het wandelen nadacht over wat ik vandaag weer zou schrijven. Het zijn immers beschouwingen op van alles en nog wat. De grote kunst is voor mij om te leren dit zonder oordeel te doen. Ieder mag de dingen op zijn of haar manier doen. Het voorrecht van een vrij land.  Hoewel ik niet echt een thema of opdracht heb dit jaar, wil ik ook niet het blog alleen maar vullen met prietpraat. Het moet wel ergens over gaan. Mijn calvinistische aard blaast hierin altijd toch weer een stevig deuntje mee.

Als ik de deur van het hotel dicht trek, zie ik dat de tegels nat zijn. Ik had mijn regenjas, uit voorzorg, al bovenin de rugzak. Kan hem zo pakken. Maar het valt erg mee. De gemeente heeft net de straat geveegd en dat doen ze hier in Spanje met water. Wat een meevaller! Het is dus droog. Na een heerlijke rustige nacht in de hotelkamer,  een prachtig begin van de dag. Dat stemt tot dankbaarheid. Misschien wat hoogdravend en zo ook weer niet bedoeld. Maar het is heerlijk als het droog is. Als je dan uit de smalle steegjes bent en zelfs de zon ziet. Super! Wat een mooi begin van de dag. 

De route is prachtig. Wel een stuks langs de snelweg, waar ik gisteren ook wat last van had. Maar dat is maar even en dan loop ik weer langs de kust. Ik had gisteren yoghurt gekocht en een bakje voor een ontbijt gemaakt. Maar ik had meer zin in koffie, zo ik heb eerst een desayunos genomen in de stad. Koffie met toost. 

En zo loop ik langs de rotskust. Het lijkt wat op de Oostenrijkse Alpenweiden. En bij een heel mooi stukje met een bankje, neem ik als nog even tijd voor de yoghurt. Een prachtige zee, een lekker zonnetje. Heerlijke yoghurt met havermout en banaan. Wat wil een mens nog meer! Dat stemt nog meer tot dankbaarheid. Gewoon een kwartiertje op een bankje zitten en alleen maar kijken en genieten. Het leven is goed.

Maar ik heb nog heel wat kilometers voor de boeg. Ik ben van plan om 30 te lopen. En ik heb niets geboekt. Dus het wordt wel spannend. Maar mijn “nieuwe” bergschoenen lopen met de schapenwolletjes als pantoffeltjes. Te bedenken dat ik met deze schoenen 4 jaar geleden zulke vreselijke blaren heb gehad. MijnMaatje had toen mijn oude schoenen maar weer mee gebracht, toen hij kwam. Toch ook iets om dankbaar voor te zijn. Vier weken geleden kwam ik er achter dat mijn goede bergschoenen kapot waren. Nieuwe schoenen hadden geen zin, ik had geen tijd meer om ze in te lopen. Ik had deze oude nog en met goede sokken, nieuwe inlegzolen en de wol van Inge de pedicure, doen ze het fantastisch. Geen problemen met je voeten is ook een zegen. Ook iets om dankbaar voor te zijn. En zo heb ik er om 12 uur er al 18 km opzitten. Dan begint het wat te sputteren. Maar goed, een hele morgen toch maar in de zon gelopen. Toch ook iets om dankbaar voor te zijn. En net als het sputteren wat meer wordt, sta ik bij een bushokje met bankje. Geweldig toch? Ik neem een stuk brood met Spaanse kaas en zoete grote paprika stukken. Een godenmaal. Wat smaakt het super.  

Dan doe ik mijn poncho aan. Ik weet inmiddels een manier om deze alleen aan te krijgen en loop zo richting de berg. Door de regen ruik je de eucalyptus heel goed. Wat een geluk van de regen. Anders ruik je dit nooit zo. Als of je in een badkamer wandelt, want de regen lijkt inmiddels wat damp.  Mijn neus gaat er goed open van en dat komt weer mooi uit. Ik moet flink klimmen en wat extra lucht is dan wel welkom. Ik hoop wel 8 pelgrims achterop. Die zeulen zich om hoog. Ik begrijp het wel, want als je conditie niet zo goed is, dan zijn dit fikse kuitenbijters. En juist deze etappe herinnert ik me dat ik voor 2 jaar dacht dat het mijn laatste Camino zou worden. Mijn voeten deden toen zo’n zeer! Geen blaren, maar van binnenuit pijnlijk. En nu? Ik loop als een berggeitje de berg op, met het plan om zelfs vandaag 30 km te lopen. Tegen 14.00 uur ben ik in Hazas. Daar hebben we de vorige keer geslapen. Ik koop een kop koffie en installeer me uitgebreid op het terras. Schoenen uit en de voeten op de koude tegels. Lekker wat koffie, chocola en een banaan. Tot slot wat pinda’s en ik kan er weer tegen. Ik bereid me voor op de laatste 10 km. Dat blijken er maar 8 te zijn. Weer een gelukje. En zo loop ik zelfs al  om half vijf Laredo binnen. Het is wel even spannend, want is er plaats in de herberg? En weer een geluk. Er is een bed. Bij de nonnen. Met een zeer, zeer vriendelijke hospitalero. Super uitgebreid vertelt ze in het half Spaans, half Engels over het reilen en zeilen in de herberg. Ik zie mensen wat afhaken, want als je flink gelopen hebt dan wil je maar een ding en dat is zitten en douchen. Maar ik vind het geweldig om haar te zien in volle dienstbaarheid. Zo bevlogen. Er is zelfs ‘s avonds een pelgrimsmis. En zo mooi. Er zijn wel 20 nonnen. Een groepje zingt met een gitaar in de mis. Niet te vergelijken met Vezaley, maar ook dit is mooi. Neigt wat richting evangelische kerkmuziek zullen we maar zeggen.  De priester geeft ons een zegen en wenst ons Buen Camino. Wat een dag vol dankbaarheid! 

Morgen de foto’s maar, want ik heb nu geen goed internet.

De negende dag van Portugalete naar Castro Urdiales

24 km en 36.000 stappen

Het was weer een heftige toestand in de herberg vanmorgen. De eerste mensen waren al om 5.45 uur op. Je snapt er niets van. Het is nog donker. Wat zou je zo vroeg. Ik ben nog weer slaap gevallen, maar werd om 6.30 uur echt wakker. Ik heb mijn bovenbuurvrouw niet horen opstaan. Knap hoor, want zo stapelbed schut altijd en in deze herberg hebben ze ijzeren lockers. Als ik mijn rugzak er uit haal, dan slaat mijn schelp tegen de kant en iedereen is wakker. Dus hoe men dit doet? Dus toen ik op stond was ik de laatste. Op de een of andere manier heb ik me gisteren een ontbijt laten “aansmeren”. Ik dacht dat de herberg 15 euro was, maar dat bleek met ontbijt te zijn. Er worden 6 ontbijtje per keer geserveerd. Zoveel tafels en stoelen zijn er. Dus je moet wachten op je beurt. De herbergier perst alle sinaasappels zelf. Een voor een. En ik wil eigenlijk helemaal geen sinaasappelsap. Om 7.15 uur staat ik buiten. Ik loop naar La Pobena en vandaar uit naar Castros Urdinales. De vorige leer heb ik de bus gepakt, maar de herbergier wist een korter route. Vanaf een bepaalde plaats de roodwitte strepen volgen. Nou geen streep gezien. Alleen gele pijlen.

Bijzonder om in zo’n drukke herberg een groepsproces waar te nemen. De volgende plaats is wat ongunstig. 33 km of zo en een kleine herberg. En weet van de vorige keer hoe klein, maar voor al ook hoe uitgeleefd en smerig. Ik zie er gewoon tegen op merkte ik. Door de afstand en de weinig bedden, gingen mensen de hele tijd met elkaar in gesprek. Of ze een stuk met de bus zouden gaan, of de afkorting zouden nemen. Of een kamer boeken, dan heb je meer tijd om rustig te lopen. Je merkt dan dat iedereen wat tegen elkaar op gaat “zeuren”.Ik was de energie die de route al had gelopen. Maar mijn mening telde niet. Het zou allemaal wel mee vallen. Enz enz. 33 km vind ik wat te veel.  Maar door het heen en wee gepraat word je gewoon wat zenuwachtig. Mensen boeken dan samen maar een kamer. Dat schilt in de kosten. Met welvreemden op een slaapzaal, oké. Maar met een wildvreemde man op een twee persoonskamer gaat me toch wat te ver. Een vrouw al la. Maar er waren geen vrouwen meer die allen lopen in deze herberg. Zo jaagt een groep elkaar wat op. De spreuk van Diaan van vandaag is er echt op van toepassing: “De man die zelfvertrouwen heeft, wint het vertrouwen van anderen.” De herbergier bemoeide zich stevig met het gesprek. Hij kreeg alle mensen zover dat ze een reservering maakten(Ook ik, maar dat kwam niet door hem, maar door mijn trauma van de vieze kleine herberg. Dat ik overigens angstvallig maar voor me houd.). Zou hij provisie krijgen voor elke boeking? Maar hij kreeg ook nog heel veel mensen zo gek, dat ze vandaag allemaal de kortere kustroute maakten. Ik ook. Het woord kustroute werkt bij mij altijd. Dat vind ik gewoon het leukst aan deze route. 

Het zelfvertrouwen van de herbergier. Ik had het moeten weten. Gezien zijn postuur en zijn roken, loopt hij waarschijnlijk nooit. Laat staan een route van  23 km. En hier gaat het dus ook fout. Het eerste stuk zo’n 18 km gaat precies volgens het boekje. Maar dan de beloofde kustroute. Geen enkele rood witte streep gezien. Allen maar autowegen langs de kust. Geen wonder dat het boek aangeeft dat je door de bergen moet. Het is gewoon levensgevaarlijk. auto’s razen je voorbij. Ik weet dan nooit of in links of rechts moet lopen. Loop je links  dan zien auto’s je in een rechtse bocht absoluut niet. Loop je links, wijst iedereen naar zijn voorhoofd. Levensgevaarlijk. En dan te bedenken dat zo’n herbergier dagelijks groepen mensen langs dit pad stuurt.  Ik ben erg blij met mijn maps.me op mijn iPhone. Kan ik in ieder geval zien waar ik ben. Uiteindelijk beland ik na deze dodenrit na 24 km in Castros in mijn penson. Een beetje te luxe (en te prijzig) voor een pelgrim. Ik neem het er maar van. Sta asociaal lang onder de heerlijk hete douche. Droog me af met een dikke grote witte handdoek. Zo een die je alleen in films ziet. Lig een uurtje op het bed met de heerlijk gesteven lakens. En heb dan weer energie voor 10. Wat een verschil met twee jaar terug. Ik weet nog dat ik aankwam in de herberg. Vervolgens bijna voor dood uren op mijn bed lag. Ik heb toen van het hele stadje niets gezien. Had geen energie meer. Snel haal ik wat boodschappen, want mijn drie kilo voorraad is afgezien van nog een tomaat en een wortel, helemaal leeg. Voor 5 euro heb ik twee stokbroden, fles mineraalwater, stuk kaas, yoghurt, 2 bananen, 2 appels, 2 sinaasappels, 1 manderijn en een hele dikke grote reuze paprika. Na de boodschappen maak ik nog een stevig wandeling door de stad. Een schattig oud havenstadje met groene, blauwe en rode bootjes. En zo komt de km stand op 32 km. Geen centje pijn!

De kamer is zo duur, dat ik op de kamer maar een broodje gezond maak. Voor morgenvroeg de yoghurt met banaan en appel. De fles Mineraalwater voor vannacht en de rest voor morgen onderweg. Morgen gaat het echt gebeuren, want dan ga ik 31 km lopen. Ik wil komen tot Laredo. Dan de dag er naar tot San Miguel en zondag naar Santander.

De achtste dag van Bilbao tot Portugalete

10 km en 16.000 stappen

Het is miezerig. Na de warme dag van gisteren vind ik het prima. De etappe is maar 14 km. Bijna een rustdag. Het heerlijk geslapen. Wel 8 uur! Voor mijn doen een unicum. Lekker ontbeten. Wat gezondigd door 2 zoete broodjes te nemen. Ze hebben hier net als in Duitsland zoet brood. Met als gezelschap een Fransman en een Engelsman. Het gesprek gaat uiteraard over de Camino. De Fransman gaat hem lopen, maar wacht hier op een vriend. De Engelsman heeft vorig jaar 2 gelopen en zit hier nu sfeer te proeven. Het is een leuke herberg. Rood, wit en zwart en hun teken is een heks! Misschien dat de naam dat ook wel is, maar mijn Baskisch is nul. MijnMaatje zou zeggen:”Een prima herberg. Toepasselijk voor jou!” 

Tegen tienen maak in aanstalten om te vertrekken. Voor onderweg heb ik een bak yoghurt. Ik kan mijn geluk niet op, want in de meeneembak(als je iets niet meer mee kunt of wilt nemen kun je dit op een bepaalde plaats zetten in de herberg) vind ik een halve zak havermout! Maar nu is mij foerage tas wel erg vol. Naast de yoghurt heb ik ook nog een halve kilo wortels, banaan, dikke grapefruit, 3 tomaten, kaas en nog een halve stokbrood. Verhongeren zal ik niet maar ik moet het ook dragen. O,ja en ook nog een zak doppinda’s. Kom ik ook alleen maar als zak van 500 gram krijgen. Ik moet hier beter op letten. Draag nu wel bijna 3 kilo eten. Terwijl er hier ook best winkels zijn. Maar als je gezond wilt eten en niet bij elke bar in verleiding wil konen voor koeken of tapas moet je ook wel wat. 

Tot mijn verbazing beland ik bijna om 13.00 uur al in Portugalete. Na nog geen 10 km. Ik ga met de zwevende brug. Ontworpen door een leerling van Eifel, de ontwerper van de Eiffeltoren in Parijs. Het was destijds een wereld wonder. Gemaakt in 1892 of zo. Ik zal wat foto’s toevoegen. In de herberg is plaats. Er zijn veel meer mensen als twee jaar terug. Er zijn nog bedden over, maar ik zie wel wat op tegen morgen. De volgende herberg is erg klein en er zijn bijna geen opties. Ik laat het maar gebeuren. Van de herbergier krijgen we een route langs de kust en 7 km korter dan in het boekje. Ik ga deze maar proberen. Dan ga ik ook niet met de bus, zoals ik van plan was. Na zo’n rustdag als vandaag is een beetje lopen wel prettig. In de herberg is ook de meneer uit Litouwen die zo vreselijk snurkt. Gelukkig slaapt hij op een andere zaal. Ik wensen de mensen sterkte. Ben zelf net weer een beetje bij getrokken na de zware nacht van eergisteren.

Ik kreeg een mail van mijn werk dat studenten nog opdrachten hadden ingeleverd. 14 dagen te laat en niet aangegeven dat er bijzondere omstandigheden waren. Mijn leidinggevende vraagt of ik ze nog even wil nakijken. Nu kan ik veel, maar op mijn mini IPad een Words bestand van 80 kantjes, wil gewoon niet. Ze moeten, maar zien hoe ze het oplossen. In al die jaren dat ik nu weg ben in deze periode, en dat is al 11 jaar, is me dit nog nooit gebeurd. Aan de ene kant denk loslaten. Aan de andere kant voel ik me ook nog schuldig. Ik voel ergens dat ik in gebreke blijf. Dat is raar. Ik geef duidelijk altijd de inleverdata aan. Ga er vaak nog zelf achteraan als ik werk mis van cursisten. Heb niets gehoord van cursisten en nu gaan ze richting mijn leidinggevende dat dit geen manier is.  Voelt niet goed. Van school kreeg ik ook nog wat. Maar dat was gepland. Dat is dan toch anders. Ook hier voel ik me wel wat naar onder. Ga ik weg,  terwijl er zo’n drukke periode met een sollicitatie procedure is. 

En dan ook nog een dag met miezerig weer. Alle ingrediënten voor een wat mindere dag. Terwijl de dag zo goed begon. Ik ben lid van So Chicken en krijg regelmatig een mailtje met allerlei tips voor een gezond en een gelukkig leven. Vandaag gng de mail over Dankbaarheid. Een woord dat ik althans nooit zo vrijuit gebruik. Hij schrijft dat hoe meer je je leven als vanzelfsprekend beschouwt, hoe meer het geluksniveau daalt. Dus ondanks dat ik in de regen liep voelde ik me dankbaar. Ik ben gezond, ik ben vrij, ik heb nog dagen Camino voor de boeg, nog 4 dagen en dan komt MijnMaatje. Genoeg dingen om dankbaar voor te zijn. Terwijl ik dit schrijf veeg ik mezelf weer een beetje bij elkaar. Het is een leuke herberg. De herbergier is een erg vriendelijke Spanjaard. Hij doet erg zijn best om het iedereen naar de zin te maken. Omdat het druk is hoor ik nu voor de 10 de keer in het gebrekkig Engels het verhaal van het douch gordijn. Het is een uitschuifbaar gordijn. Een soort rolgordijn dat zich op wint. . Als je dit niet goed doet dan hoor je toch een klap en vaak gevolgd door een gil of schreeuw van de douchgast. Als je er op gaat letten zoals Simon, een Duitse jongen van dochterlief haar leefdtijd, en ik doen. Dan is dat elke keer een reden voor de slappe lach. Toch ook een reden om dankbaar voor te zijn: dagelijkse humor. Met dat ik dit schrijf hoor ik weer een gil! Jammer dat ik ook niet vlog.

Dit even wat toelichting bij de foto’s : bij deze herberg sliep ik vannacht. Ik voelde me hier wel thuis. ☺️

Een Spaans kind entrum: wat een buggy’s er waren nog meer maar ik kreeg ze niet allemaal op de foto!



Foto’s van de zwevende brug.

De zevende dag van Gernika Lumo naar Lezama naar Bilbao

23 km en 32.000 stappen ongeveer

Op een bankje in een park vlak bij de herberg maak ik een begin met dit blog. Wel even spannend wat ik weet niet of de app werkt zonder internet. Dit wordt dus uitproberen en straks is misschien alles weg.

De zon schijnt en het is een drukte van belang. Volgens mij is de school net uit. Het is half zes. Dat zie je hier vaker. Ouders en kinderen spelen in het park en genieten van de zon. Kinderen leven zich nog even uit. Dit kan wel duren tot een uur of acht. Volgens mij liggen kinderen hier niet voor negen uur, half tien in bed. Hoe ze dat dan doen met de siësta. Misschien slapen ze wel op school.er wordt ook laat gegeten. Vaak gaande restaurants pas om acht uur open. 

Ik heb een beroerde nacht achter de rug. Het leek zo goed te gaan gisteren. Een man uit Litouwen spraak me aan en vroeg of ik bezwaar had of hij het raam open zou houden vannacht. Uiteraard geen bezwaar van mijn kant. De man was erg vriendelijk en beleefd. Maar eenmaal plat... hij heeft uren 6 mensen wakker gehouden met zijn gesnurk. Dat is al erg hinderlijk, maar de kamer was ook nog pal onder een lantaarnpaal. Rond een uur of twaalf was het niet meer te harden. De een na de ander ging uit bed. Juist in deze herberg mocht je ivm met de bedbugs niet de rugzak op de kamer. Elke keer de deur open. De een voor oordoppen, de ander naar de was. Om twee uur waren verschillende mensen met elkaar in gesprek. En de meneer  uit Litouwen kon er maar niet genoeg van krijgen. Knetterhard snurken en soms een poos stil zodat je dacht dat hij er in bleef en dan begon het weer. De eerste mensen stonden om kwart voor zes naast hun bed. Ik snap er niets van. In deze herberg was er ook een ontbijt, maar pas vanaf zeven uur. Gelukkig had een een luisterboek en daar val ik toch meestal wel op in slaap. Met een schok werd ik om 7 uur wakker. Hoewel de koffie koud was, was het ontbijt verder prima. Ik heb twee stukken stokbrood gehad met echte boter. En koude koffie. Dat serveren ze in de herberg van vanavond ook. Als het koud is doen ze het in de magnetron.

Op zich ben ik altijd zo aangekleed. Maar hoe meer digitale spullen, hoe meer zorgen. Ik vind het het voorbeeld van hoe met spullen het leven ingewikkeld wordt. In 2012 liep ik alleen met mijn Nokia. Alle apps en zo is makkelijk, maar makt het ook bewerkelijk. Ik ben bang om spullen kwijt te raken.  Controleer het bed en de locker wel 2 keer. Ik heb vandaag me zelf ook getrakteerd op schone sokken. Dat moest wel, want de nadere waren nog niet droog. Ik heb ook nieuwe plukken wol achter mijn hakken gedaan. Het werkt super, maar voor dat alles zit. Al net al was ik op een ouder Frans echtpaar na, de laatste die vertrok. Het aantal lopers dunt wat uit, dus ik heb uren alleen gelopen. Af en toe kwam ik de Belgische Maria tegen. Voor de rest niemand gezien.Je bent dan echt uren op je zelf aangewezen. Doordat het klimmen en dalen was op glibberige keien, moet je goed opletten.

De tekst van Diaan van gisteren speelt steeds door mijn hoofd. “Aanvaard het leven, zoals het leven zelf.”  Ik leg hem uit als: neem het zoals het is. Maar dat is wel lastig, want dat betekent aanvaarden van wat er op je weg komt. En wat er op je weg komt is niet altijd wat je wenst. Maar je mag toch ook wel ergens voor vechten. Als verzetstrijders in de Tweede Wereldoorlog dat niet hadden gedaan? Of de de mensen van Green Peace nu?  Moet je altijd aanvaarden dat het is zoals het is? Of mis ik nu een stukje van de legpuzzel? Op het eerste terras dat ik tegenkom zit Maria. We raken aan de praat. Ze wil van het roken af komen. Gebruikt het roken als middel tegen de stres van het jachtige leven. Ze vraagt of ik bekent ben met mind fullnes. Ik weet er van en af en toe doe ik ook een poging. Ze haalt een boekje uit haar tas. Het is van Eckhart Tolle. Het is in het Frans, maar ik ken de Nederlandse titel ook. Leven in het nu. Van hem heb ik meerdere You tube films gezien. Eigenlijk ook over dit onderwerp. Maria geeft aan dat ze het leven in het nu lastig vindt. Ik kan het beamen. Zo op de Camino lukt het wel, maar als je weer thuis bent. Wat heb ik de afgelopen weken moeten buffelen. op het werk was het druk. Maar ik heb ook zelf de drukte gecreëerd. Weer een boekje schrijven en toch proberen om mijn Coach opleiding af te ronden. Dan leg je de lat ook wel hoog voor je zelf. En mijn luisterboek doet er ook nog een schepje bovenop: “Gelukkig zijn moet je durven”van Rosalinde Weel. Ik kan er nog wel dagen over nadenken. De eerste stap is dat ik vandaag, hoewel ik naar Bilbao wilde lopen, toch met de bus ben gegaan. Het was hartstikke warm. Ik dacht bij mezelf: Voor wie wil ik iets bewijzen..... Ik ga met de bus. 23 km berg op en af en daarvan een heel stuk in de warmte met een rugzak. Het is wel goed.. 

Het was even zoeken, maar met de app en maps me, sta ik zo voor de herberg. Een leuke herberg, helemaal rood, wit zwart. Erg grappig.  Ik check in en krijg een kamer toegewezen. In de kamer is al een bed bezet.. Ik groet en stel me voor. Heel bijzonder. Het blijkt Denise te zijn. Vorig jaar ontmoeten we ergens 3 vrouwen. Een Braziliaanse en Duitse en nog een Franse geloof ik. Ik moet het nog even uitzoeken.  Dat is ook toevallig. Denise blijkt ook de Camino del Norte nu te doen. De route is zo lang en je hebt zoveel herbergen. Het is wel heel toevallig dat je elkaar dan tegen komt. We praten wel een uur. Het was toen een indrukwekkende avond. Dat vond zij ook, want ze wist zich ook alles te herinneren. Ik kan er nog niet over uit. Toch er erg bijzonder.

Ik ga naar het park een type een poosje aan het blog. Ik moet nog wel even wennen bij het opslaan, want ik dacht dat ik alles kwijt was. Maar dat viel weer mee. Achter de herberg zit een Lidl. Ik koop een broodje, Griekse yoghurt ongezoet, en een lading fruit, mijn dagelijks fles met mineraal water. (Heb ik ook wel nodig, na zo’n zweterige klimdag.) en een kilo zak wortels. In de herberg zie ik pas goed de hoeveelheid. Ik denk dat het bijna 3 kilo is. Teveel om mee te nemen. Ik eet de helft van de yoghurt  en sla een gat in de zak wortels. Ik eet voor nood de sinaasappel maar op. En morgen hoef ik maar 14 km. Heb ik niet zoveel eten nodig. Ik ga naar Portugalete, naar de zwevende brug. Maar ik ga na de vorige drukken nacht eerst lekker uit slapen. 

De zesde dag van Markina naar Gernika Luno

26 km  en 42.817 stappen

Met een zeer volle maag zit ik dit blog te typen. In een nieuwe app. Hopen dat hij het goed gaat doen. De volle maag slaat op het feit dat ik zelf eten heb gemaakt. Dat kon ik me eerder niet voorstellen. Zelf koken op de Camino. Maar het is goed te doen. In deze herberg heb ik me maar niet gewaagd aan koken. De gaspitten zagen er zodanig uit dat we dat een ingewikkelde kwestie leek. Maar van kikkererwten heb ik een salade gemaakt. Met tonijn, paprika en ui. Denhelft heb ik voor morgen in mijn magnetronbak gedaan en de andere helft heb ik nu gegeten. Met een mini ijsbergsla die je hier heel veel  ziet. Met nog een halve liter yoghurt een prima bodem. En dit alles oversprenkelt met 1,5 liter mineraal water. Maar het was te veel.  Een kleine yoghurt had ook gekunt. Zie wel wat op tegen de nacht. Ik slaap in een kamertje van 4 bij 4 met 8 mensen. En Spanjaarden. Dat betekent heen raam open. Iedereen gaat al richting bed. Dus ik moet op schieten. 

Na een pelgrimsobtbijt van 2 toast met jam en een bak koffie ben ik alleen op pad gegaan. Het miezerde, dus wel mijn poncho aan. Ik geloof dat ik nu een manier heb gevonden om hem alleen aan te kunnen doen. Eest over de rugzaktrekken en dan de rugzak aan doen en vervolgens over mijn hoofd trekken. Het is vandaag een paar keer gelukt. Anders probeer ik hem ove mijn hoofd te gooien, maar dan blijft hij hangen op mijn rugzak.

Het lopen ging super. Ik kan samen lopen, maar ik liep liever alleen. Wat een rust. Ik liep om 7.45 uur en tegen 9.30 uur  ergens gestopt voor een broodje gezond. Ik had zaterdag 5 kleine stokbroodjes voor een euro gekocht. Ze werden wat droog, maar met wat kaas en ei en paprika nog  prima te doen. Tegen 10 uur was ik bij een klooster en wat had ik een geluk. Er was een sechz. Dat getekend een kleine soort mis. Deze heb ik bij gewoond. Drie oude grijze monniken met 1 jonge man. Het zingen was niet zo fraai als in Vezaley. Een van de monnike pan had volgens mijn zijn weekhartig met werkjes nog aan. 

Aan de route werd 2 jaar geleden gewerkt. Dat was nu goed te zien. De erge stukken met modder zijn vervangen door houten vlinders. Soms jammer, maar toch wel veel beter lopen.

Ik heb nu op mijn telefoon maps.me. Erg prettig. Ik had ergens het gevoel dat ik fout zat. En dat gebeurt je natuurlijk net in de middle of knowere. De app er bij en je loopt zo weer naar het goede punt. Gelukkig was het maar 50 meter, maar anders is het toch wel even zoeken. Het lopen gaat zo goed, dat ik overweeg om morgen de 31 km naar Bilbao te lopen. Ik voel me uitstekend en niet totaal geraaktbraakt als eerdere jaren. Ik heb een slaapplaats geboekt en dat betekent dat je ook rustig kunt kopen. Vandaag was ik er rond 16.00 uur. Ik heb 26 km gelopen en en 3 x een pauze genomen. De wandel wol is een uitkomst. Niks geen blaren. Ik Zoë ook wel andere dingen. Vanmorgen ging ik nog over mijn nek van een blaar die iemand liet zien. Een blaar op de hak ter grote van tennisbal. Dat iemand nog lopen kan. Zo vies en. Logens mij zag ik het bot. De kans op steken gen is dan toch enorm en dat in de vieze douches  en bedden van de herbergen.

Het typen is wat lastig, want deze app bedenkt de woorden zelf. En niet altijd zoals ik ze bedoel, merk ik. Ik moet opschieten want de mensen gaan naar bed. 

Geen tijd voor beschouwingen en dat het ik toch de hele dag gedaan... de route was zo mooi en volgens mijn zo verlegd. Hij was zwaar. Veel op hoogte maar zo prachtig Een bos in lentetuin. Hier bloeit het fluitenkruid al. In Nederland een teken dat de hooikoorts over is. Hier heb ik weinig last, maar mijn ogen hebben van de ene week thuis erg geleden. Heb nog steeds een vlies over mijn ogen en de randen van de ogen zijn ontstoken. Ik denk steeeds dat de bril vies is. Poets ik het ding en dan is het nog zo.

Aangekomen  bij de herberg heb ik mijn sokken gewassen. Tegen beter weten in hoop ik dat ze morgenvroeg droog zijn. Ik vrees het ergste. Alle mijn spullen waren ook op. Dus ik moest ook nieuwe voorraad hebben. Ik merk steeds dat ik teveel koop. Dus een volle maag. Maar morgen ook een zware tas. Brood, 2 sinaasappels, banaan, tomaten, bak salade, stuk kaas, zak doppinda’s. Daar houd ik het wel 31 km op vol. Maar al met al 2 kilo meer. Er waren meer mensen die zelf kookten. Twee van de mensen waar ik gisteren mee heb gegeten ook. Een had een fles wijn en dan weet je het wel. Daarna nog even prutsen met de app. Ik hoop dat alles het nu goed doet en ik hoop dat ik het morgen minder druk heb en dan wat lange kan schrijven.

De vijfde dag van Deba naar Markina

25 km en 41.000 stappen

Deze dag post ik een dag later. Ik had geen internet. Dus nu dus maar.
 

Vandaag is het gelukt om een plaatsje in de plaatselijke albergue te bemachtigen. Dat was nog wel even spannend, want de herberg in Deba was compleet vol. Dus alle 56 pelgrims op weg naar Markina, moet problemen geven. Nu heb je hier ook hostels en niet iedereen kiest voor de Spartaanse herbergen. Deze herberg maakt deel uit van een klooster. Er leven nog monniken. Je kunt er niet reserveren. Dat maakt toch dat je de hele dag er tegen loopt om op tijd te zijn.

Het was een zware dag. Wel 24 km met 1000 m klimmen en 750 m dalen en warm. Dan heb je alle ingrediënten voor een zware dag. De eerste twee uur heb ik alleen gelopen. Toen zag ik in het enige restaurant dat we zijn tegen gekomen Liaane( de Italiaanse vrouw) een Edith( de Duitse vrouw). Samen zijn we opgelopen. Dat maakt dat de wandeling te dragen viel. Ik merkte dat mijn conditie beter was als die van hen. Ik herinner me ook van de vorige keer, dat ik totaal kapot was. Maar nu ging het eigenlijk super. Maar de tocht was lang in uren. Ik liep om 7.30 uur. Was al veel eerder wakker, want er waren ook mensen die om 5.45 uur al vertrokken. Ik had het bed bij de deur, dus werd van elke passant wakker. 

De dag was zeer boeiend. Lianne werkt alleen als ze geld nodig heeft. Edith heeft in 10 jaar tijd 7 kinderen gebaard. Haar jongste is nu 16 en nu kan ze op reis. Haar man is een Braziliaan van Duitse afkomst. Ze heeft hem ontmoet in Spanje 30 jaar terug. Ze hebben tot hun 5de kind geleefd in Spanje in hun mobile home. Haar man is kunstenaar en zij verkocht het werk op de markt. Volgens  mij heeft ze het niet breed. Het wat samengeraapte spullen, maa geeft er ook niet om. Ook Liaan heeft weinig geld. Maar dat maakt niet uit, zo kun je ook de Camino doen. Maar alles wat ze hebben aan eten wordt gedeeld. Dat geeft een lekkere lunch. Sla en pinda’s van mij, vijgen van Liaan, geitenkaas van Edith. Ik ben ook wel van het zelf maken van je eten en zo. Het is interessant om hun levensverhalen te horen. Ik denk dat je Edith nog kunt scharen bij de laatste hippies. 7 Kinderen groot brengen met weinig geld is een kunst op zich. Maar zeker als de wereld om je heen je ziet als een Bohemien. Haar kinderen hebben het moeilijk gehad op school. Zijn veel gepest, omdat ze anders leven. 

De tocht leidde ons door het bos met  af een toe een dorpje met weiden om het dorpje heen. 24 km lang. De laatste afdaling naar Markina was wel 17 %. Heftig hoor. 

Samen lopen met onbekenden is ingewikkeld. Ik wilde wat eten, maar Lianne en Edith niet. Terwijl ik echt na 2 uur wel wat moet eten. Na nog een uur lopen, waren de dames kats af en moest er toch gestopt worden.  Erg gezellig, maar het schiet niet op. Maar ik ben toch meer van mijn eigen ritme.

Ik wilde in deze plaats stoppen. Edith wilde door naar de volgende herberg 7 km verder op. Dat was een donativo. Dat is deze ook. We hoorden dat de herberg een dorp verder op vol was. Ze wel belanden alle drie in de herberg bij het klooster. Ik had al in gecheckt en ben lekker naar een terras gegaan. De vrouwen  vonden me later slapend in de stoel op het terras in de zon. 

Vanavond toch een menu del dia. Hoeft voor mij niet elke dag. Maar was nu gezellig. Samen met nog een Zweedse vrouw, een Duitse jongen en een Deense jongen. Prima dag.

De vierde dag van Zarauts naar Deba

23 km en 40.000 stappen heel warm

Aan een picknickbank achter de herberg in Deba schrijf ik dit blog. Mijn gezelschap is een Italiaanse vrouw en een Duitse jonge.  Het is warm en ik had geen zin in een menu del dia. Daarom een stokbrood gekocht met zak salade en kaas. Ook nog een bak aardbeien en yoghurt. Ik wilde ook nog bananen. Maar die waren alle verpakt. Ik zag een verpakking met 2 slechte en 3 goede. Ik vroeg bij de kassa of ik er drie mocht voor een euro of zo. Dat mocht niet en vervolgens kwakt de casierre de hele zak in de prullenbak. Ik stond met open mond. Ik geen bananen en anders hadden zo nog wat verdient aan 3. Onbegrijpelijk. En zo zit ik dan met mijn bak waar ik de salade in maak en mijn tas met boodschappen en niet te vergeten mijn theedoek aan de picknick tafel. Het lijkt zwaan kleef aan.  Ik zat er alleen en vervolgens schoof Lianne uit Italië aan. Ze had een fles bier en chips. Dan is leven zonder oordeel zo lastig. Ze heeft lange zwarte haren en oogt jong. Als je dichterbij komt zie er grijze doorheen. Later komen uit haar tas een zak gedroogde abrikozen en havermout. Daar maakt ze samen met water een prutje van. Ze werkt als ze geld nodig heeft. En anders reist ze. Dan schuift een Duitse jongen aan. Hij moet nog 25 worden. Hij bezorgt pakjes op de fiets in Wurstburg. En nog later schuift Maria aan, een Belgische vrouw die Frans spreekt. Ze heeft een kilo kaas gekocht en deelt een kwistig van. Heerlijke kaas!  En ook nog zoute pinda’s. Maar ik had al dorst en heb nu nog meer dorst. Maria hoorde gisteravond dat haar vader een hartinfarct heeft gehad. Ze maakt de reis van haar leven en wat nu. Tijdens het eten belt haar zus dat het beter gaat en Maria verder kan lopen. Ik maak van mijn stuk stokbrood een broodje gezond met kaas, ei, sla. De sla delen we. Dan maak ik in mijn nieuwe magnetronbak een toetje van de aardbeien en de yoghurt. 

Het is een heftig gesprek in 4 talen, maar erg leuk. Voor ik het weet is het 8 uur. Ik was van plan het blog te schrijven, maar daar komt niets van zo. Daarom ga ik toch maar naar binnen en probeer hier te schrijven. Ook dat valt niet mee, want iedereen zit beneden in de ontvangst te appen. Alleen daar door de WiFi het goed. Ga toch nog maar even lopen en omdat de herberg in een gedeelte van het station is, zie ik de daagjes mensen wachten op de trein. Het is er zwart van de mensen. Ook in de herberg zie je mensen met verbrande gezichten en verbrande kuiten. Het was een hele warme dag.

Ik heb een goede nacht gehad. Ik denk dat ik een beetje extra onderzoek was i.v.m. Marihuana rokende kamer genoten. Ik had het eerst niet in de gaten. Op onze zaal lagen alleen Maria en ik. De andere bedden waren niet in gebruik in mijn optiek. Ik snapte ook niet goed dat booking.com aangaf dat het hostel vol was. Maar rond een uur of 2 verschenen de kamergenoten. Ze deden heel zachtjes dat wel. Maar toen ik om 5 uur naar de wc moest, zaten de ramen dicht. Dus het waren Spanjaarden. Maar ik stond tegen de rook aan. Geen gewone rook, maar heel zoet. Bedwelmend zoete lucht. Ik hoorde later dat het marihuana was. 

Vanmorgen in het hostel was een ontbijt. Alleen geserveerd om 8 uur.  Ik had alles klaar staan, zodat ik zo weg kon. Het ontbijt bestond uit een sinaasappel 4 noten, twee geroosterde broodjes en een kop koffie.  Prima maar voor mij niet zo veel. De broodjes doen natuurlijk niets. Maar goed.

Daarom liep ik al met al wel pas om 8.30 uur. En het was meteen warm. De route was prachtig, maar erg zwaar 1000 meter klimmen en 750 meter dalen. Mijn Fitbit geeft aan dat ik 3100 cal.verbruik. Maar volgens mij alleen geldende voor vlakke einden. Ik ben benieuwd wat dan het verbruik is voor dit soort etappes. Halverwege kom ik door een klein stadje zie een klein winkeltje dat open is. Ik koop een liter fles mineraal water en drink het in een keer op. Wat een temperatuur. De vorige keer liep ik de route in de stromende regen. Door de zon is het een totaal andere belevenis. 

Als ik rond twee uur even rust op een berg bij een boerderij gaat de telefoon. MijnMaatje skypt. Het is toch niet te geloven. In 2012 had ik een Nokia, met een fototoestel en op een computer waar je een euro in deed maakte ik een verslag.

Nu skyp je onderweg. Thuis ziet MijnMaatje middels de virtuele kuisheidsgordel exact waar ik ben. Niet te geloven toch? 

En weer een prachtige spreuk in deze context: “De liefde is zichzelf genoeg. Maar ik denk dat niets genoeg is voor de liefde. “ Paul Claudel.

De derde dag van San Sebastan naar Zarauts

28 km en 40.000 stappen

Weer op een terras in de zon. Wat een weertje. Vannacht prima geslapen en een uurtje wakker gelegen. Kon het niet laten om toen even te kijken waar ik zou kunnen slapen. De jeugdherbergen zijn vol en de gewone herberg in Zarauts is nog niet open. Een hotelkamer met z’n tweeën wil nog wel, maar alleen wordt het een dure kwestie. Op de app vond ik nog een hostel en ik heb proberen te boeken, maar hij pakte mijn creditkaart niet. En de code is door MijnMaatje zo cryptisch omschreven, dat ik er niet uit kom.

Vanochtend heb ik gevraagd bij de receptie of ze wilden bellen. Er was nog een bed vrij, dus ik heb mijn slaapplek. Nu kan ik weer de hele dag relaxt lopen.  Dat is prettig. Kun je af en toe echt een poos zitten. Dat is wel lekker voor de benen en voeten. Ik heb geen blaren en mijn spieren doen het ook goed. Had geen spierpijn bij het opstaan en was ook niet stijf.

Ik werd om 7.30 uur wakker. Heel zachtjes ben ik naar de keuken gegaan en heb ontbeten met yoghurt, havermout, appel en banaan. Er lag ook nog een grapefruit bij het mandje voor iedereen en die heb ik ook soldaat gemaakt. Na een koffie, heb ik terug  kamer, de spullen gepakt. Het is wel een hele happening om te zorgen of je alles hebt. Ik heb dan wel niet zoveel bij me, maar stekkers, opladers, hoofdlamp, oplader Fitbit, dan heb je wel wat in je bed verzameld liggen. Je loopt ook niet zomaar terug om het weer op te halen. 

Ik vertrek laat voor mijn doen. Pas om 8.30 uur. Had ook nog een salade gemaakt voor tussen de middag, kostte ook nog wel even tijd. Met een stokbrood, bak salade, dikke sinaasappel, restje yoghurt, ga ik op weg. In korte broek en t shirt. Dat betekent dat mijn rugzak wel 2 kilo zwaarder is met lange broek en jas en foerage. Om de stad uit te komen, loop ik langs de boulevard. Daar word ik aangeklampt door allerlei mensen. Of ik echt naar Santiago ga? Ik hoop het, antwoord ik naar eer en geweten. Want dat op weg ben is duidelijk, maar aankomen is natuurlijk de vraag. En hoe vaker ik loop, hoe minder vanzelfsprekend, merk ik. Je weet te goed dat het ergens fout kan gaan. 

Ik merk dat mijn conditie super is. Wat een verschil met twee jaar geleden. Ik tokkel zo de hoogte in. Zweet niet eens.

Ik herinner me ergens ook een rustplek, maar die kan ik niet vinden. Ik  had ook de indruk dat de route was veranderd. Dan blijf je maar lopen. Ik mis mijn Pelgrimsmaatje wel. Die zegt na anderhalf uur steevast dat we even iets moeten eten. Alleen denk ik er niet zo aan.

Na een prachtige wandeling beland ik om 13.00 uur in Orio. 5 Kilometer voor mijn eind bestemming Zarauts. Ik begin met mijn blog.

De tweede helft schrijf ik op de boulevard in het zonnetje rond 19.00 uur, terwijl ik uitkijk over de surfers. Het is nog heerlijk hier in de zon en iedereen neemt het ervan. De terrassen zitten vol en kinderen spelen op de speeltoestellen. De golven zijn zo mooi. Ik snap nu wel waarom zoveel mensen hier komen voor het surfen. De wegen staan vol met busjes en uit de busjes komen jonge mensen met een wetsuite. Jammer dat ik nu zo slecht foto’s kan plaatsen. Het lijkt net of in de zee allemaal walvissen of dolfijnen zwemmen. Maar dat kan ook aan mijn ogen liggen. Het gaat best goed. De hooikoorts is wel over, maar voordat je ogen het weer goed doen. De lucht is nu helder. Vanmiddag hing er boven de rivieren en baaien een waas van wolken. Ik weet niet goed hoe dat kan. Vanuit de natuurkunde zou ik zeggen het water is warmer dan de lucht, dan gaat het dampen. Maar het was vandaag wel 26/30graden. Dus die theorie geldt niet. 

Nu zijn de wolken weg en kun je genieten van het mooie weer.

De hele dag heb ik alleen gelopen. Wel lekker. Van praten word ik ook moe. Zeker als het in het Engels of Duits moet. Het is wel heel stil. 

Ik mijn kikkererwten salade heb ik onderweg niet opgegeten. Ik heb er nu sla bij gehaald en tonijn en daar een goed bord eten van gemaakt. Deze heb ik de zon buiten opgegeten voor de hostel opgegeten. Samen met een fles mineraalwater, een prima maal. Gisteravond heb ik met Helmi gegeten. We zagen geen menu del dia. Maar het plate met chicken and frites was ook uitstekend. Samen eten is wel veel gezelliger. Helmi is bestuurder van het pensioenfonds van de suikerindustrie. Dat werd natuurlijk een interessant gesprek. Ik probeer suiker te vermijden en zij leeft ervan. Dat is wel een dubbel gevoel. Dat gaf ze ook aan. De suikerindustrie ligt zo onder vuur. Ze werkt ook nog een paar dagen in de week voor de firma die Mars maakt. Het is maar goed dat ze mee producten hebben. Het gaat erg slecht met deze industrie. Ze proberen er van alles aan te doen door bv de Marsen ook kleiner te maken. Een interessant gesprek.

Nu zit ik alleen in de zon en dan duurt de avond wel erg lang. Als je altijd heel druk bent, is het bijna lastig om deze tijd te vullen. 

Om mij heen is het een drukte van belang. Het is vrijdagavond en de Spanjaarden zitten buiten en flaneren over de boulevard. Het gaat goed met Spanje, want ik zie voor mij wel  12 kinderwagens en buggy’s.  Mensen krijgen weer kinderen. Ook bij de school tegenover de hostel, was het nog een drukte van belang. Ouders en kinderen zitten op het plein. Tassen en koelboxen met eten worden aangedragen. Ik dacht eerst dat het een feestje was. Maar het is altijd zo, zegt de waardin. Een echt Ontmoetingsplein dus. Misschien ook iets voor Wichmond?

Ik zal mijn blog posten. Maar nu de app niet werkt, is het wel lastig. Maar een ander soort blog heb ik ook niet zomaar voor elkaar. Ik kan op de iPad het beeld niet schuiven. Lastig, kan ook niets verbeteren. Jam mer. 

De tweede dag van Irun naar San Sebastiaan

28 km 43.277 stappen

Spreuk van de dag “ik wil de zon zijn die je tranen droogt”wat is het toevallig dat elke keer als ik een spreuk krijg, deze zo toepasbaar is. Heb tijdens het eten een heel gesprek gevoerd met iemand die haar man ernstig ziek is. Ze kan nu nog op de Camino maar Starks niet meer. Dan heeft haar man alle zorg nodig. En zij wil deze ook graag aan hem geven. Het laatste stukje samen nog iets willen betekenen.

Ik zit lekker op een terrasje als ik dit stuk van mijn blog schrijf. Heerlijk weer. Ik denk wel 27/28 graden. Vanmorgen was ik na een fijne nacht om 6.45 uur wakker. Ik wilde eerst nog wat doezelen, maar ik was te onrustig. Dus toch maar opgestaan. Het is er zo’n eerste dag wel even er inkomen. Allerlei klusjes moet eerst gebeuren. Mijn zonnebril is stuk. Het glas valt er uit. Met een pleister dus maar geplakt. Met zo’n mooie dag zonder bril is natuurlijk hopeloos. Ik moet ook even weer wennen aan waar alles zit en wat even praktisch is. Nu ik alleen loop heb ik ook alles mee. Als we samen lopen delen we de spullen. Extra mes, theedoek, zak havermout. Ect. De havermout is al goed van pas gekomen. Ik heb gisterenavond de salade van thuis nog gegeten en ik vond hier in de winkel een halve liter yoghurt. Met een banaan en havermout een goed ontbijt. Ik heb er twee porties van gemaakt en in mijn nieuwe magnetronbak met deksel ook een portie gemaakt voor onderweg. Heel handig. Ik had gisteren nog niet goed de gelegenheid om een salade te maken. Daarom een stokbrood met wat vlees en tomaat gekocht. 

Ik start de route direct bij het pension. Het bakje yoghurt in mijn hand en de stokken onder mijn armen zo op weg. Ik merk na de eerste 100 meter al dat ik veel te warm ben gekleed. Het zweet breekt me uit en de rugzak die thuis zo licht leek is veel te zwaar. Na 1,5 km ben ik buiten de stad en op een bankje eet ik mijn yoghurtje. Het pension was prima, maar echt Spaans. Donkere en muf. Hier in de ochtenddauw is het heerlijk. Ik mis mijn koffie, maar dat is niet anders. Ik verkleed me gelijk en doe mijn korte broek aan. Ik heb hier jaren gelopen, met alle dagen lange broek en jas aan. Mijn sjaal, handschoenen en muts moet ik nu ook dragen i.p.v. aan te hebben.  En even zo mijn jas. Al met al een extra kilo.

Verschillende Caminogangers komen me voorbij. Het is gewoon druk op de Camino. Dat was de vorige keer wel anders. Gaandeweg de dag hoor ik dat er in Frankrijk een langweekend is en dat veel Fransen nu een stuk lopen. En inderdaad de voertaal is Frans. 

De route is zo prachtig. Je kunt het vergelijken met de Oostenrijkse Alpen, maar dan omringt met zee. Alles klopt, mooi lentegroen, zon, blauwe zee. Ik weet ook dat het weer hier heel anders kan zijn. Maar dit hebben we maar weer. Ik moet zo’n 12 kilometer op deze bergkam lopen. Schitterende tocht maar schiet niet hard op. Klimmen, dalen, rotsen, zand, geulen. Maar is niet erg. Mijn conditie is uitstekend en mijn dikke teen doet het redelijk. Van de pedicure heb ik wandelwol gekregen. Dat werkt super. Niets geen last van blaren en pijn op mijn hakken.

Halverwege de dag ontmoet ik Helmi, een Nederlandse vrouw. We praten even en verteld dat het erg druk is en dat een slaapplaats in San Sebastiaan een moeizame optie wordt. Dat valt even tegen, want ik wilde daar naar toe. Op de volgende etappes zijn weinig slaapmogelijkheden en dan worden de routes te lang of te kort. 

Tijdens een pauze onder een boom, benden ik me dat als ik zeker zou zijn van een slaapplaats San Se Bastiaan een optie is. In eens schiet me de app van booking.com me in gedachten. Ik boek een bed op een kamer van 8, voor 15 euro inclusief ontbijt. Met fruit en koffie. 

Ik moet met een pont over en heb zo een prachtig gezicht over de zee. Nu een ik een slaapplaats heb, kan ik rustig een uur pauze houden. Ik besluit tot koffie en wel 2 flesjes mineraal. Voor de prijs van 3 euro...

Na een uur doe ik mijn schoenen weer aan. Mijn voeten doen het geweldig. Dan is er een tegenvaller. De route is gesperd en geen bord hoe verder. De techniek staat voor niets met met maps me zie ik een alternatief. Dan zie ik Helmi weer. Ik tip haar over mijn slaapplaats en over de wegversperring. We besluiten het laatste stuk samen te lopen. Ze verteld over haar man die ziek is. Nu kan ze nog weg, maar als hij achteruit gaat wordt het moeilijker. 

Samenlopend duurt de weg kort. Ondertussen krijg ik een app dat mijn coach verslag is goed gekeurd. Super! Wat fijn! Nu het eind assessment nog en dan heb ik toch nog mijn diploma! Het laatste gedeelte van de etappe zweef ik zo wat. Wat ben ik hier blij mee. 

En zo lopen we rond half zeven San Sebastián binnen. Wat een drukte. De mensen zonnen op het strand en de zee zit vol surfers....Wat een mooi gekocht. Alsof het midden zomer is.  De herberg is een plaatje en van alle gemakken voorzien. Rond 8 uur heb ik boodschappen gedaan en ga ik samen met Hellmi een hapje eten. We raken aan de praat en hebben zo een genoeglijke avond. Op mijn stappen teller zie ok dat ik vandaag 28 km heb gelopen. Zo voelt het niet. Het was een prachtige dag, met schitterend weer en een leuke ontmoeting! Maar nu ben ik munt en ga ik slapen.

De eerste dag van Weeze naar Irun

Na een hele heftige laatste werkdag, kwam ik gisterenavond pas om 19.00 uur thuis. We moesten nog koken en ondertussen nog een paar telefoontjes van het werk gehad. Eindelijk rond 23.30 konden we nog even een rondje lopen om nog wat contant geld te pinnen. 

Lieve Diaan, een Camino vriendin, stuurde nog de spreuk van 18 april van haar kalender “Elke tocht begint met een eerste stap.”  Hoe toepasselijk. Ik heb ondanks de stress perfect geslapen en werd rond 7 uur uit mezelf wakker. 

Vrienden brengen me naar Weeze en dan begint het avontuur. Ik loop tot volgende week zondag alleen. Wel spannend. Ik heb de route al een keer gelopen en weet wat me te wachten staat. Het is een stevig tippeltje.

Vanmorgen thuis bleef ik haken  met mijn teen achter de pijp van mijn pyjama broek. Ik viel op de trap en nu doet mijn dikke teen zeer. Ik heb vanmiddag een paracetamol genomen. Als ik mijn voet stil houd, dan gaat het wel. Maar met het lopen voel ik elke stap. Wel heel vervelend. Ik kan morgen een rustdag in plannen. Maar eerst maar een nachtje slapen. 

De vliegreis ging heel voorspoedig. Ik zat naast een man met een schattig kindje van nog geen jaar. Dan is 2,5 uur vliegen wel een hele rit. Maar het was een schatje. Ze keuvelde een hele tijd en viel toen voor de rest van de tijd in slaap. Een prachtig kindje met kleine bruine krulletjes...

In Santander heb ik heerlijk een poos in de zon gezeten. Lekker... daarna wat voorraad gehaald voor morgen. Er zijn geen winkels op de route morgen.

Nu rijd ik in de bus richting Irun. Daar kom ik om 20.00 uur aan. Ik heb voor de eerste nacht een kamer geboekt. Om 20.00 uur in een vreemde stad nog zoeken naar een herberg lijkt me niet zo zinvol.

De app van Blogger werkt niet meer. Dus het is even proberen of ik iets kan via de website. Maar het is wat omslachtiger