maandag 23 april 2018

De vijfde dag van Deba naar Markina

25 km en 41.000 stappen

Deze dag post ik een dag later. Ik had geen internet. Dus nu dus maar.
 
Vandaag is het gelukt om een plaatsje in de plaatselijke albergue te bemachtigen. Dat was nog wel even spannend, want de herberg in Deba was compleet vol. Dus alle 56 pelgrims op weg naar Markina, moet problemen geven. Nu heb je hier ook hostels en niet iedereen kiest voor de Spartaanse herbergen. Deze herberg maakt deel uit van een klooster. Er leven nog monniken. Je kunt er niet reserveren. Dat maakt toch dat je de hele dag er tegen loopt om op tijd te zijn.
Het was een zware dag. Wel 24 km met 1000 m klimmen en 750 m dalen en warm. Dan heb je alle ingrediënten voor een zware dag. De eerste twee uur heb ik alleen gelopen. Toen zag ik in het enige restaurant dat we zijn tegen gekomen Liaane( de Italiaanse vrouw) een Edith( de Duitse vrouw). Samen zijn we opgelopen. Dat maakt dat de wandeling te dragen viel. Ik merkte dat mijn conditie beter was als die van hen. Ik herinner me ook van de vorige keer, dat ik totaal kapot was. Maar nu ging het eigenlijk super. Maar de tocht was lang in uren. Ik liep om 7.30 uur. Was al veel eerder wakker, want er waren ook mensen die om 5.45 uur al vertrokken. Ik had het bed bij de deur, dus werd van elke passant wakker. 
De dag was zeer boeiend. Lianne werkt alleen als ze geld nodig heeft. Edith heeft in 10 jaar tijd 7 kinderen gebaard. Haar jongste is nu 16 en nu kan ze op reis. Haar man is een Braziliaan van Duitse afkomst. Ze heeft hem ontmoet in Spanje 30 jaar terug. Ze hebben tot hun 5de kind geleefd in Spanje in hun mobile home. Haar man is kunstenaar en zij verkocht het werk op de markt. Volgens  mij heeft ze het niet breed. Het wat samengeraapte spullen, maa geeft er ook niet om. Ook Liaan heeft weinig geld. Maar dat maakt niet uit, zo kun je ook de Camino doen. Maar alles wat ze hebben aan eten wordt gedeeld. Dat geeft een lekkere lunch. Sla en pinda’s van mij, vijgen van Liaan, geitenkaas van Edith. Ik ben ook wel van het zelf maken van je eten en zo. Het is interessant om hun levensverhalen te horen. Ik denk dat je Edith nog kunt scharen bij de laatste hippies. 7 Kinderen groot brengen met weinig geld is een kunst op zich. Maar zeker als de wereld om je heen je ziet als een Bohemien. Haar kinderen hebben het moeilijk gehad op school. Zijn veel gepest, omdat ze anders leven. 
De tocht leidde ons door het bos met  af een toe een dorpje met weiden om het dorpje heen. 24 km lang. De laatste afdaling naar Markina was wel 17 %. Heftig hoor. 
Samen lopen met onbekenden is ingewikkeld. Ik wilde wat eten, maar Lianne en Edith niet. Terwijl ik echt na 2 uur wel wat moet eten. Na nog een uur lopen, waren de dames kats af en moest er toch gestopt worden.  Erg gezellig, maar het schiet niet op. Maar ik ben toch meer van mijn eigen ritme.
Ik wilde in deze plaats stoppen. Edith wilde door naar de volgende herberg 7 km verder op. Dat was een donativo. Dat is deze ook. We hoorden dat de herberg een dorp verder op vol was. Ze wel belanden alle drie in de herberg bij het klooster. Ik had al in gecheckt en ben lekker naar een terras gegaan. De vrouwen  vonden me later slapend in de stoel op het terras in de zon. 

Vanavond toch een menu del dia. Hoeft voor mij niet elke dag. Maar was nu gezellig. Samen met nog een Zweedse vrouw, een Duitse jongen en een Deense jongen. Prima dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten