Camino 2012

Voor het eerst sinds 33 jaar helemaal alleen op pad. Soms gaat het leven, zoals het gaat. Pollen dwingen me om te gaan. Maar waar naar toe als je alleen moet gaan? Via via hoorde ik een verhaal van iemand die ook alleen op pad moest. Daar vreselijk tegenop zag. Daarom koos ze voor het werken in een herberg voor pelgrims in Spanje. "Dit is ook wat voor mij" was mijn eerste gedachte. Ik ging op zoek en vond een herberg: L'Esprite du Chemin in Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën. De "voorwaarde" was wel dat ik lopend zou arriveren. En zo ging ik op weg!

Maar een mens gaat nooit zomaar op weg: er is altijd een reden....

“Ik sta even stil en dat is een hele vooruitgang”

(Bertold Brecht)

24 april 2012 Navarrenx

Na een paar dagen zonder internet en zelfs zonder telefoonbereik ben ik net aangekomen in Navarrenx. Het is wel lastig typen, want de letters op het toetsenbord zitten op een andere plek dan in Nederland. Navarrenx ziet er net zo uit als Luca in Italie! Het blijk dat de burgemeester in 1500 en nog wat op bezoek is geweest in Luca en vervolgens dezelfde soort muren om zijn stad heeft gebouwd. Erg grappig, want we hebben twee jaar geleden in Luca over de vestingmuren gefietst.

Ik ben net bij de gite(herberg) geweest. Deze was wel erg spartaans. I.v.m. de bedwantsen slaap je op papier! Wat ben ik blij met mijn eigen lakenzak en mijn eigen slaapzak! Er was nog niemand en een beetje onheimisch ! De gites zijn volgens mij niet gebouwd voor kou, want er is geen kachel! Dit cafe is open tot 23.00 uur: een alternatief! Als er verder niemand komt ga ik naar een hotel!

Zondagmorgen heb ik me met de taxi naar Bayonne naar de trein laten brengen! Lopen was te ver en ik wilde wel graag de trein van 10 uur. Het plan om in Arzacq Arraziguet te beginnen heb ik maar laten varen. Er is met de trein en bus niet te komen. Daarom ben ik met de trein naar Orthez gegaan en ben vandaar naar Arthez de Bearn gelopen. Ik heb heerlijke gewandeld. Wel een paar keer het regenpak aan in verband met regen. Dat is wel een gedoe. Achteraf blijkt mijn regenponcho niet over de rugzak te passen. Dus deze had ik wel thuis kunnen laten! Ongeveer 16 km al met al. Maar niet te vergelijken met nederlandse km! Met een rugzak van 10 kilo en stijgen en dalen nog een hele opgave.

24 april 2012 nog even........

Na mijn terugkeer uit het cafe was de gite vol! Geen plek! Geen plaats in de herberg! Dus toch maar naar het hotel! Ik ben er niet rouwig om! Een aardige mevrouw uit het hotel heeft de gite voor morgen voor me besproken! Een klein plaatsje met weinig slaapplaatsen! Om morgen dit risico weer te lopen.

En in de kerk...... wel 20 pelerins! Ik ben ze vandaag niet tegen gekomen!

Het hotel was prachtig! Ik zat er met twee franse dames. De hoteleigenaar was een jonge kunstenaar, die voor de kost een hotel voert. We hadden een heerlijk 4 gangen diner op een prachtig oud servies geweldig! Erg leuk!

25 april 2012 Arou

Vandaag gelopen naar Arou, ongeveer 19 km. Er was een aardige franse dame die zei dat er een hele kleine gite (herberg) is. Voor dat ik kon knipogen had ze al gereserveerd voor mij. Achteraf was er genoeg plaats. Er was een groep van 6 wandelaars. Fransen! In het hele dorp geen winkel, maar geen probleem, want de herbergierster had een kast. Toe ze om 6 uur kwam deed ze kast open en kwamen er verschillende blikjes, rijst en spaghetti tevoorschijn. Ik heb een paar vage blikjes genomen en deze opgewarmd. Het was erg grappig. Er was een lange tafel en daar zaten we met elkaar om en iedereen at zijn eigen prutje. Heel bijzonder. We hebben lang getafeld en daarna ben ik naar bed gegaan in een ijzig koude slaapkamer met 4 ziekenhuisbedden. De gite is van de gemeente en van de oude school is deze pelgrimsherberg gemaakt. Als het warm is zal het er aangenaam zijn, maar nu was ik blij met mijn eigen warme donzen slaapzak!

26 april 2012 Op weg naar Obstabat

Deze dag is de route erg lang en iedereen adviseerde de route in te korten. Ik had alleen van de korte route geen kaart. Maar het was geen probleem. Toen ik de herberg verliet, liep ik de armen van een Engelse gepensioneerde lady. Ze nam me onder haar hoede. Ze had inmiddels heel wat wandelingen gemaakt en verzamelde onderweg allerlei mensen. Dit jaar liep ze met twee Franse meisjes en een Duitse jongen. Na een paar uur kwamen we in hun herberg. Het had de hele weg geregend. We hebben in de herberg soep besteld en kregen een hele pan met soep! Heerlijk! De eigenaar van de herberg bracht ons met de auto  een stuk verder op naar een andere aanlooproute en we hebben een prachtig stuk van deze route gezien! Vervolgens zij zijn halverwege weer terug gelopen en ik ben met een van de Franse meisjes naar Obstabat gelopen.

Daar hebben we overnacht in een ferme: boerderij! Geweldig! De eigenaar had zijn varkensstal verbouwd en met 10 camino gangers sliepen we op een zaal! Het was inclusief eten. Dat heb ik geweten! De boer ontving ons met baskisch gezang en tussen elke gang zong de boer met volle borst! Heel grappig: op de wijs van "Het hondje van de bakker" en "Mijn tante naar Marokko! Ik was de enige Hollander in dit gezelschap. We aten soep, bonen met sausijsjes en brood en kaas met brood en kersenjam toe. Thee na! Iedereen mocht zelf een stuk van de kaas snijden! Ik vond het een belevenis. De vrouw van de boer deed om 21.00 uur het licht uit en dirigeerde dat haar man moest stoppen met zingen! Om 21.15 uur ligt iedereen dus plat! De volgende morgen was het ontbijt om 6.30 uur. Ik heb niets gehoord van mijn mede camino gangers! Ik werd nog net op tijd voor mijn 2 sneetjes dun stokbrood en een kop koffie. Het is wel anders dan een Nederlands ontbijt!

Een paar filmpjes: film 1

27 april 2012 Saint Jean Pied de Port

Omdat de planning anders liep, ben ik deze dag al naar Saint Jean Pied de Port de lopen. Een prachtige route. Onderweg ontmoette ik een frans echtpaar en tot bijna aan Saint .. heb ik met hun gelopen! Ook dat was weer een belevenis! Onderweg mocht ik met ze mee eten: kaas en allerlei soorten worst! Geweldig! De wandeling was prachtig! Wel zwaar: veel klimmen en dalen! De binnenkomst in Saint Jean Pied de Port is een belevenis! De wandeling naar de stad en vervolgens op de hoofdweg is schitterend! Je loopt als het ware de berg weer af!

Helaas was erg geen plek in de “HERBERG” want ze waren vol! Ik heb overnacht in de plaatselijke gite! Ook dat was weer een ware belevenis. Veel mensen starten hier hun camino. Dat geeft toch een speciale sfeer! Russen, Polen, Canadezen, Mexicanen. Wat een verschillende mensen. De nacht was een belevenis. We lagen met 12 mensen op een zaal. ’s Morgens werden we gewekt voor het ontbijt! Twee plakjes stokbrood met jam en een joekelse bak koffie of thee! Een dame van 80 beheert de herberg samen met vrijwilligers! Dat geeft ’s ochtends toch een aparte sfeer! Veel mensen zijn zenuwachtig voor hun eerste dag! Gelijk een zware tocht! En het stroomde van de regen. Het goot en het heeft de hele dag geregend. Wat een start!

28 april L’Esprit du Chemin

De herberg sluit om 7.30 uur en daar stond ik: op straat. In de stromende regen, alle cafés nog gesloten……… Vreselijk! Om 8.00 uur ben ik naar L’Esprit du Chemin gegaan en ik ben direct mee gaan doen! Een belevenis! Thuis vind ik het altijd maar zo zo, maar hier…… afwassen, zorgen, thee zetten, was op hangen, was opvouwen, bedden klaar maken…

Maar het mooiste: het contact met de mensen. Wat een verhalen… Er zijn mensen die lopen voor de sportieve prestatie, maar de meeste mensen hebben allemaal een verhaal. De emoties liggen aan oppervlakte. Voor de maaltijd is het gewoonte om even stil te staan de reden van de komst naar Saint… Arno en Hubertha starten in een kring en iedereen stelt zich voor. Je mag vertellen waarom je wilt lopen, maar het hoeft niet. Dan komen de verhalen los……

30 april Koninginnedag

Vandaag in de herberg koninginnedag. Huberta heeft buiten op het raam een plakkaat gehangen: Alle hollandse pelgrims, van harte welkom om 17.00 uur voor een oranjeborrel. Oranje ballonnen , slingers en een glasje oranje bitter! Een ding leer ik ook tijdens mijn "camino" ook: een aperitief, wijn bij het eten, een borrel voort het slapen gaan. Ik denk dat ik thuis moet afkicken!

2 mei 2012 L’Esprite du Chemin Saint Jean Pied de Port

Inmiddels al behoorlijk gewend! We zijn met 4 hospitaliero(herbergiers). Huberta die de gite is begonnen en hier zes maanden per jaar vrijwilliger is en Theo uit Haarlem en Frits uit en Rotterdam en ik! ’s Morgens om 6.15 uur starten 2 mensen de voorbereidingen voor het ontbijt. Dat betekent omeletten bakken voor de wandelaars die de berg overtrekken richting Roncavalles. Een stevige wandeling van 8 uur. Je kunt ook een korte doen naar …… dat is drie uur wandelen. Ook daar kun je overnachten in de gite of de albergue. Een van de twee mensen loopt de straat af naar de bakker en haalt naar gelang er mensen in de herberg, zijn brood. Vervolgens is het ontbijt van 7.00 uur tot 8.00 uur. Voor veel mensen heel spannend, want eindelijk na soms maanden van voorbereiding start dan eindelijk hun camino. Vanmorgen twee Braziliaanse jongens uitgezwaaid. Gisteravond zijn ze eerst met een heel stel jongeren naar de mis geweest voor de zegen en nu gaat het dan echt voor hun beginnen.

Rond 7 uur druppelen de mensen naar beneden en verbazen zich meestal over het ontbijt. In Frankrijk twee sneetjes stokbrood met jam en een grote bak thee of oploskoffie. Hier net zo veel brood als je wilt en muesli, sap, melk en van alles. Dan zwaaien we de mensen uit! Soms blijven mensen een dag, zoals bijvoorbeeld Niko. Hij wilde starten met zijn camino en kwam al met een pijnlijke schouder uit Nederland. Hij heeft slijmbeursontsteking, tja en dan is wandelen met een rugzak natuurlijk niet zo handig! Of Beulu, een Duits meisje, ze kwam met de fiets uit Duitsland en gaat nu te voet verder. Ze heeft zich na vier weken fietsen hier verder voorbereid en toen kwam haar rugzak maar niet. Ja, dan blijf je natuurlijk een nachtje extra!

Om 8 uur ontbijten we zelf en bespreken we wat er die dag gedaan moet worden. De bedden moeten weer in orde worden gemaakt, hoezen strak en de rode dekens gevouwen, kussen er op en dan een opgerolde witte sloop met een snoepje. Er zijn 18 bedden en het is een heel getrek. Vervolgens de was ophangen in de tuin boven! Wel dertig treden, maar wat wappert de witte was er fris en vrolijk tegen het gezicht van de bergen! Iemand doet de wc’s en de douche en iemand de keuken. Vervolgens drinken we koffie! Rustig en relaxt! Dan doen we de rest van de klusjes en om 12.30 uur gaan we eten. ’s Middags doet je wat voor je zelf en passen we op de herberg! Er zijn de hele tijd twee mensen aanwezig om de gasten te ontvangen! Sommige komen met de trein van het vliegveld en anderen komen al lopend van le Puy! Dat ga ik volgend jaar doen! Ik zoek toch altijd een plek in het voorjaar! Kan ik mooi ook een keer een stuk camino doen!

De gasten, de pelerins, zijn een verhaal apart! Mensen lopen uit religieuze reden, maar ook omdat er iets in hun leven is gebeurd. Wat dat betreft komen alle donkere zaken uit het leven in de herberg langs! Huberta zei gisteren: ' Het is eigenlijk een vorm van modern pastoraat" en dat kan ik na drie dagen volmondig beramen! Er dan te zijn voor mensen is heel fijn. ’s Sommige mensen zijn bang, want voor het eerst van hun leven gaan ze alleen op pad. Iemand omdat na 35 jaar huwelijk haar man haar heeft verlaten…. En dan wandelt ze uit de herberg met in haar hand een plastic draagtasje met de lunch. Dat is toch geen lopen gelijk. Maar iedereen mag zijn eigen weg lopen!

In de loop van de middag komen de meeste gasten aan. Er is de hele dag thee. We ontvangen de mensen, vertellen over de herberg en laten ze acclimatiseren. Rond een uur of 18.00 uur beginnen we met koken. Elke dag voor ongeveer 22 mensen! Huberta heeft de leiding en ik help haar met snijden en alles wat er gebeuren moet. De mannen dekken de tafel. Elke dag staat er iets anders op tafel en alles wordt gebruikt en niets wordt weggegooid! Als ik thuis ben neem ik mij voor om anders te gaan koken. Meer vegetarisch met meer creativiteit. Ik doe hier zoveel ideeën op!

We eten soep, een pasta, groente taart, 2 groenten en salades en een toetje. Na afloop is er thee en om 22.00 uur begint de silence time! We poetsen nog even de keuken en dan gaan wij ook naar bed. Met zere en dikke voeten van het staan ga ik naar bed en lig dan vaak nog uren wakker van alle indrukken. Gelukkig heb ik mijn dwarsligger van Corrie en ik lees elke dag even een hoofdstukje.

4 mei 2012 Hooikoorts en de pelgrimstocht

Het is een wonderlijk gebeuren, dat je thuis hartstikke ziek bent van de hooikoorts. Zere ogen, benauwd, zere longen en slokdarm. En dan hier, na de eerste dag is het over! Ik snif en snuf wel wat en dan zeggen ze hier: is je hooikoorts echt wel over? Nou dit zijn pine nuts. Er is geen verwarming en de deuren staan steeds open en je zweet bij het harde werken. Dus een koudje heb je ook zo te pakken!

Het is een wonderlijk fenomeen, dat pelgrimeren. Vanuit de protestantse geschiedenis ken ik het helemaal niet. Maar het spreekt me wel aan! Zeker als je zoals ik, wij, van wandelen en fietsen houden en hebben gemerkt dat het trekken je laat onthechten aan het werk en huis.

Pelgrimeren is onthechten; afstand nemen; het aannemen van een nieuwe existentie: alles wat tot dan toe je identiteit bepaalde telt in feite niet meer. Je werk, je opleiding, de kring van mensen om je heen die je denken te kennen, je comfort, ja zo ongeveer alles laat je achter je. Het enige dat van nu af nog telt is jouw 'zelf'. Want je neemt je zelf mee, ook al weet je misschien niet eens wat dat precies betekent. Want wie ben je nog als je al datgene achterlaat, waaraan je doorgaans je identiteit ontleent? Wie ben je als pelgrim?

Pelgrimeren is daarom: kwetsbaar durven te zijn. Durven mens te zijn. Durven vreemdeling te zijn in deze wereld. Je toevertrouwen aan de Voorzienigheid. Aan wat er op je weg komt tijdens het lopen. Op weg gaan naar het einde der aarde (Finisterre ; als je doorloopt vanuit Santiago kom je hier. Het is de gewoonte dat mensen hun pelgrimstocht beëindigen door hun pelgrimskleren in zee te werpen.) Dat vraagt om moed, durf en vertrouwen. Maar vertrouwen waarin precies? Wie zou niet onzeker zijn, gezien het ongewisse van zo'n onderneming? Het is oude Wijsheid die vanouds bemoedigend zegt: 'Begin maar te gaan..., dan volgt de weg vanzelf.' Het klinkt simpel en misschien zelfs wel verleidelijk. Want: wie zou er niet nu en dan hunkeren naar een ongecompliceerd en zorgeloos bestaan? Maar zo gemakkelijk als het lijkt is het niet. Want je weet maar al te goed wat je onderweg kan overkomen; en ook de gedachte, dat elke dag je dichter bij het einde brengt kan je nu en dan beangstigen. Want dan moet je weer terug naar waar je uit komt. Wijsheid en gevoel staan hier op gespannen voet met elkaar. 

Als pelgrimeren is: achter je laten wat vertrouwd is en bekend - en vertrouwen hebben in het ongewisse, dan staat Abraham model voor de ideale eerste pelgrim. "Trek weg uit je land, je stam, en je familie, naar het land dat ik je wijzen zal", - zo luidde zijn roeping. "En toen trok Abraham weg - precies zoals hem was opgedragen". Vele generaties hebben dit verhaal gelezen en doorverteld: vaak heeft men er een afspiegeling van het leven in herkend. Want moet niet ieder mens - om te kunnen worden wie hij worden moet - op weg! Je kunt onmogelijk blijven waar je bent. Je moet wel: op zoek naar de onbekende bestemming! De vrijheid ligt in de keuze tussen de mogelijkheden, die de weg je aanbiedt.

6 mei 2012 een rustige zondag in Saint Jean Pied de Port

Een rustige zondag met redelijk zonnig weer . Af en toe een paar donkere wolken en dan zie je het spoken in de bergen. Hier in de stad hebben we er geen last van. Met mijn mede hospitalero Theo genieten we nu van een redelijk rustige zondagmiddag. Voor zo lang het duurt, want er moeten nog wat mensen binnen komen.

Gisteren was het een hectische dag. 12 mensen kunnen reserveren en 6 mensen mogen aan komen lopen. Wel is het bedoeling bij het reserveren dat je twee dagen voor aankomst je reservering convermeerd. Dat hadden 8 mensen niet gedaan. Tja wat moet je dan? Want er komen veel pelgrims aan de deur die niet reserveren, soms uit principe omdat pelgrims dat niet doen. En andere mensen zien de herberg als een goedkoop hotel. De prijzen zijn natuurlijk belachelijk: € 8,00 voor het bed, € 9,00 voor het diner en € 3,00 voort het ontbijt. Dit is bedoeld voor de pelgrims! Tja en dan natuurlijk Nederlanders die hun reservering niet bevestigen. Na een discussie aan het ontbijt hebben we deze plekken weg gegeven aan voorbijkomers. Om 16.00 uur stonden de mensen op de stoep: toch teleurgesteld. Nu zijn hier genoeg adressen en na een kop thee om van de schrik te bekomen hebben we ze geholpen bij het vinden van een andere plek. Echter zonder ontbijt, daarom mochten ze hier vanochtend ontbijten. Dus 27 mensen zaten hier om 7.00 uur aan tafel. Terwijl we maar ingericht zijn voor 18! Dus de hele ploeg hospitaleros moest aan de bak. Voor 7.30 uur had Huberta al 18 picknicks gemaakt om mee te nemen. Het was vliegen, draven en rennen. Om 11.30 uur was het huis weer aan de kant en hing de was te wapperen aan het wasrek beneden, nadat ik eerst de trappen omhoog had genomen. Echter boven aan gekomen begon het te druppen, dus de was weer naar beneden aan het kleine rek. Om 11.45 uur lag ik( mensen die me kennen weten hoe uitzonderlijk het is) gestrekt weer op mijn bed te ronken! Na een uur werd ik weer wakker en heb de tijd genomen om eens uitgebreid te douchen en mij op mijn zondags aan te trekken in een van mijn onkreukbare fietsrokjes! Dat ziet er een stuk beter uit zei een van de gasten! Nu krijg ik echt een zondag gevoel. Deze mensen houden hier een rustdag. Ze zijn in de 60 en lopen de route van Maastricht tot Santiago. Hier komen ze een dagje op verhaal. Ze hebben 1600 km achter de rug en de meeste pelgrimsherbergen zijn spartaans! Ze willen hun pensioen starten met de markering van de camino!

Eergisteren hadden we een frans man: Francoise. Hij kwam met een ezel. Prachtig om te zien. Met draagtassen in de kleuren van het Baskenland, waar we nu dus zitten. De ezel mag niet in het huis of de tuin. Er is in Saint Jean Pied de Port speciaal een gemeentelijk weitje waar pelgrims hun reisgenoten mogen stallen. Heel bijzonder. De man was ziek. Hij had in een rolstoel gezeten , maar was toch weer op geknapt en loopt de Camino uit dankbaarheid.

Gisteren was er ook een Nederlandse man. Hij is architect en kunstenaar. Geen werk momenteel door de crises. Hij is niet de enige. Het huis is vol met mannen die geen werk hebben. Ze zijn allemaal werkzaam als adviseur, coach of zzper! Om de tijd nuttig te besteden en na te denken over wat ze nu moeten gaan ze op Camino. Maar ook veel vrouwen van in de 50 die na een zorgend leven, kinderen uit huis, soms gescheiden, nu voor het eerst alleen op pad gaan. Het is heel wat voor mensen en ze zien het ook als een grote stap. Er was een vrouw uit Nederland, voor het eerst alleen op pad en haar telefoon deed het niet. Het nietwerken van een telefoon geeft zoveel stress, dat Frits een van de vrijwilligers, gisteren een paar uur zoet is geweest om te luisteren en te helpen zoeken naar een oplossing: nieuwe simkaart kopen in Pamplona! Huberta is veel pragmatischer; vroeger waren pelgrims maanden van huis en was er geen contact met het thuisfront mogelijk! Als je wilt kun je iedereen vragen om even voor je naar huis te bellen. Ook internet is nu een oplossing. Maar voor de start van een camino zijn mensen soms erg nerveus. vooral bij het ontbijt gaan ze als een stuiterbal door de keuken.

Gisteren was er ook een hospitalero uit Italië; Bruno. Ik kan me voorstellen dat Jezus er zo uit zou hebben gezien op middelbare leeftijd! Lang grijs wit haar, een grote grijze baard. Huberta kent hem van hun pelgrimstocht naar Rome. Hij gaat in een Italiaans herberg hospitaleren in Spanje. Spreekt alleen Italiaans en een paar woorden Spaans. 's Avonds zitten we dan aan tafel met een heel gemêleerd gezelschap: sportieve Nederlanders, een Australisch echtpaar, een jong Nederlands stel, dat terugkomt van hun camino, een katholieke Ier, een gepensioneerd duits echtpaar. De Nederlands architect, een alleen gaande vrouw van 52 uit Nederland. . Heel bijzonder.

Voor het eerst heb ik gisteren ook wat van de omgeving gezien. Samen met Theo om het dorp heen op ongeveer 3 tot 4 honderd meter hoogte. Prachtig! In de bergen ging het tekeer, maar wij hebben de hele tijd zo goed als droog gelopen. ik heb veel foto’s gemaakt. Helaas kost het uploaden veel batterijen, zodat ik dat thuis wel doe! Ik stop met schrijven, want het begint te regenen en dat betekent dat ik de donkere was die ik inmiddels ook heb opgehangen in de tuin, naar beneden moet halen. En het zijn geen 30 trappen, maar wel 50 en allemaal onregelmatig!

7 mei 2012 wasdag.....

Vandaag is het een stralende dag. En dat komt mooi uit, want de hoezen om de bedden moeten worden gewassen! Een hels karwei kom ik  achter en zeker als het stapelbedden zijn Wat een getob en getrek! Als ik thuis kom moet ik echt naar de dokter. Ik heb van al die huishoudelijke klussen en het vele handen geven ongelofelijke pijn in mijn handen! Het is wel te doen, maar niet goed! Ik heb het al vaker gedacht dat het niet het goed is, maar nu weet ik het zeker. Mijn voeten idem dito! Gelukkig helpt Frits en die is bere sterk en samen gooien we de matrassen met nieuwe hoezen op de bovenste stapel bedden! Maar als de was vrolijk wappert tegen de blauwe lucht hoog in de tuin is al het leed weer geleden. Frits is van de technische dienst. De TD, Theo van de KD de keukendienst en ik van de HD de huishoudelijke dienst. De heren zijn inmiddels pensionadaas, maar weten nog heel goed van wanten. Samen zijn we een goed team. De heren zijn wars van allerlei Engelse termen uit het bedrijfsleven zoals human resource en zo. Vandaar dat ze schermen met allerlei termen als TD en de KD! We lachen samen wat af.

Samen met Theo ben ik naar de warenmarkt geweest in St Jean Pied de Port. Wat een prachtige gezicht! Echte kippen, dikke joekelse hammen, kazen die eruit zien als stenen. Een kleurrijk gezicht!

Het is erg leuk te horen van Mijn maatje en soms te lezen in de mail, dat veel mensen de site lezen! Nou is mijn actie, zeker gezien alles wat ik hier hoor en mee maak, niet zo bijzonder. Maar mijn eigen ervaring is natuurlijk wel een happening. Drie weken weg van Mijn maatje en de kinderen is natuurlijk voor mij heel wat. Door de drukte en alle indrukken hier mis ik ze eigenlijk niet zo. De tijd vult zich zo met andere drukke bezigheden. Voor Mijn maatje is het natuurlijk wel anders! Hij is gewoon thuis en ik ben weg! Het zorgen voor mensen, dat is wat we hier doen, wordt door de mensen heel erg gewaardeerd. Het zorgende zit natuurlijk wel heel sterk in mij. Dat is wat ik in het verleden ook steeds heb geprobeerd te doen, zorgen voor kinderen, ouders en teamleden. Al hebben anderen dat dus anders ervaren. Het is natuurlijk zo verschrikkelijk abrupt ten einde gekomen. Je weet niet meer wie je bent en wat je kunt. Hier ervaar ik toch weer dat het zorgende in me zit. En dat is ook leuk om te merken, dat ik echt niet altijd de leiding hoef te hebben. Heerlijk als een ander gewoon zegt wat je moet doen.

Wat me wel duidelijk wordt, is dat ik andere keuzes moet gaan maken. De weg kristalliseert zich steeds meer uit. Zoals het was, wordt het nooit meer. Zoals de toekomst er nu uitziet, is ook niet goed voor mij! Ik moet leren loslaten. Door het werk hier zie ik dat er andere mogelijkheden zijn. In de fasen die Elizabeth Kuhler Ross beschrijft over het proces van rouwverwerking heeft ze het over :

1. Ontkenning

2. Protest (of boosheid0

3. Onderhandelen en vechten

4. Depressie

5. Aanvaarding

Ik denk dat ik zo langzamerhand ben beland in de fase van aanvaarding! Het is zoals het is, zoals Martha de yogalerares het zou zeggen! Wat ik geleerd heb in dit hele proces is dat er veel mensen toch om mij heen staan. Door de drukte van werken en zo, heb je dat niet zo in de gaten. Het doet me goed om te merken dat dus wel zo is. Ook het meeleven nu met mijn "camino" vind ik erg leuk!

Van Aleida kreeg ik dit gedicht mee:

De Heer zij vóór u om u de juiste weg te wijzen.

De Heer zij achter u om u in de armen te sluiten

en u te beschermen tegen gevaar.

De Heer zij onder u om u op te vangen

wanneer u dreigt te vallen.

De Heer zij in u om u te troosten

als u verdriet hebt.

Hij omgeve u als een beschermende muur,

wanneer anderen over u heen vallen.

De Heer zij boven u om u te zegenen.

Zo zegene u God, vandaag, morgen

en in de eeuwigheid.

Amen.

Het grappige is dat we vandaag van Daniel, een man van 74 een frans gedicht kregen. Hetzelfde gedicht in het frans als ik had gekregen van Aleida

Benediction

Que le seigneur soit devant toi pour te conduire;

qu'il soit a cotes pour te proteger;

qu'ilsoit derreire toi

enz..

Het is wat lastig typen voor mij in het Frans, daarom maar een kort stukje.

8 mei 2012 Verhouden of toch hooikoorts?

Vandaag ben ik jammer genoeg ziek. Heel erg verkouden. Ik heb me door de ochtenduren heen geworsteld. Het natuurlijk zo, dat als er iemand ziek is de anderen harder moeten werken. Dat wil je natuurlijk niet. Toen het ontbijt aan de kant was en de kamers weer spik en span, was ik geveld en ben ik naar bed gekropen en heb wel 3 uur geslapen. Na wat paracetamol en een lekkere warme douche ben ik toch maar weer naar beneden gegaan. Het begon al met Theo de vorige week, toen Frits en zondag Huberta. Het is een combinatie van een verkoudheidsvirus en zweten bij het werk. Het huis is gebouwd voor de zomer, dus het tocht en waait. Dus als je hard gewerkt hebt en nat van zweet bent en we drinken even koffie dan zit je zo op de tocht. Ik loop de hele dag met een sjaal om en mijn flacevest heb ik als even stil zit, direct aan. Ik hoop dat het geen hooikoorts is. Dat zal ook wel niet, want ik ben niet benauwd en heb geen last van de ogen. Toch heb ik vandaag maar wel een prednison genomen. Ik voel me nu wel een stuk beter. In de middag heb je even rustig tijd vandaar dat ik nu de tijd heb om wat te schrijven.

Het was vandaag wel een bijzondere dag. Lydia, een oudere dame, zeker wel in de zestig, uit Ierland was gisteren onze gast. Ze loopt de camino uit religieuze reden. Ze heeft een aantal jaren in een rolstoel gezeten. Heeft een depressieve man, een groot gezin, met zoons die verkeerde keuzes hebben gemaakt en die ze heeft moeten los laten. Uit dankbaarheid en uit, ja hoe zeg je dat goed, care for her childeren, loopt ze de camino. Ze heeft een aantal keren stukken van de caminio gelopen met anderen, maar wil nu alleen de camino doen. Ze vroeg mij vandaag om haar te zegenen. Ik begreep het eerst niet. Gelukkig was Theo er en hij begreep het meteen! Hij heeft een gebed uitgesproken en haar gezegend. Ik heb met ontroering aangezien. Vervolgens verliet ze het huis en bad op straat nog een keer. Dat bidden kennen we in Nederland natuurlijk niet zo. Alleen in de kerk, voor het eten of voor het slapen gaan. Maar hier is het veel meer verweven in het hele leven. Eergisteren hadden we een 6tal Canadese vrouwen, ze lopen voor de gezelligheid en voor de sportieve prestatie. Maar voor de kerk een eindje verderop maakten ze een kring en baden een kringgebed midden op de straat. Heel bijzonder.

Hier in de herberg zijn we voor het eten ook al een moment stil. Voor gebed of voor meditatie of bezinning.

Vandaag hebben we ook afscheid genomen van Daniel. Hij heeft gewandeld van zijn huis ergens in Frankrijk tot hier. Hij had toen hij kwam, een zwarte pelgrimshoed en een echte houten staf met een schelp!

Hij wachtte hier op een pakketje met zomerkleren voor de camino. Helaas was het pakketje er niet. Hij is toen gaan lopen naar Orison en Ronchavalle. Vervolgens is hij maandag teruggekomen naar de herberg. Hij wilde met de taxi, maar de eerste beste auto stopte voor hem en nam hem mee. Het is een klein mannetje en overduidelijk een pelgrim. Inmiddels was het pakketje met zomerkleren aangekomen en heeft hij weer een nachtje bij ons geslapen. De winterkleren heeft hij weer terug gestuurd. Hij heeft zijn rugzak weer opnieuw ingepakt. Vervolgens ontbrak de schelp op zijn witte hoed. Je moet hier in de herberg van alle markten thuis zijn, dus heb ik zijn schelp op zijn witte hoed genaaid. Vervolgens hebben Frits en Theo er prachtige foto's van gemaakt. Daniel wilde precies weten hoe de schelp stond en hij was te klein voor de spiegel, zodat ik de hoed voor hem moest passen. Hij was helemaal gelukkig. Vervolgens vroeg hij of ik zijn portemonnee voor hem wilde naaien. Net zo klein als Daniel zelf. Graag gedaan natuurlijk.. Hij spreekt ook keurig Duits en is een vreselijk aardige man. Helpt ons bij alles en de Nederlandse gasten lopen hem gewoon omver als hij hun ontbijtspullen opruimt! Het team heeft hem vanmiddag, terwijl ik sliep uitgezwaaid. Hij gaat met de taxi naar Ronchavalle en loopt vandaar naar Santiago.74 jaar!!!!!!

Nog 4 dagen en dan komt Mijn maatje. Ik kijk er naar uit.....

9 mei 2012 Gelukkig weer beter!

Tjonge, wat was ik gisteren beroerd. Vreselijk. Ik was zo bang dat het hooikoorst was. Ik had wel geen last van mijn ogen, maar was toch benauwd en verschrikkelijk verkouden. Wat een duffe ellende. Tijdens het eten had Huberta noten gebruikt en appel. Ik durf het anders bijna niet te eten, want je weet maar nooit. Gisteravond dacht ik:Kom ik eet het gewoon en ik zie wel wat er van komt, dan weet ik ook of ik hooikoorts heb of griep. Niks geen last van een zere mond of keel!!! Dus gelukkig geen hooikoorts. Anders was deze fijne plek ook geen goede plaats voor mij! Vanmorgen toen ik opstond, na een nacht waarin ik als een blok heb geslapen, voelde ik me als herboren!

Ik slaap zowiezo hier uitstekend. Dat is heel bijzonder, want ik heb maanden, zoniet jaren achter de rug van problemen met slapen, niet in kunnen slapen of midden in de nacht wakker worden en niet meer in slaap kunnen komen. Ik heb hier ook nog maar een keer gedroomd. Het is heerlijk werken hier. Je weet je taak, neemt als het moet werk van elkaar over en het loopt prima en zeer gemoedelijk.

In mijn leven heb ik natuurlijk niet zoveel werksituaties gekend. Ik kende alleen het werken op school in een team en daarvan heb ik meer dan 25 jaar leidinggegeven. Bij het XXX als docent heb je natuurlijk weer een andere rol en taak. Ik geef daar les en voer min of meer uit wat een ander bedenkt. Gezien de evaluaties kun je stellen dat ik daar goed in ben, anders had ik geen vaste aanstelling gekregen. Tijdens mijn re-integratie proces heb ik daar op het kantoor gewerkt. Weer een hele andere taak. Ook dat vond ik erg leuk om te doen. Nu hier in L'Esprit du Chemin voer ik gewoon uit wat een ander mij vraagt te doen. Mijn taak is poetsen en boenen, helpen met koken, mensen te woord staan en alle andere klussen die nodig zijn..

Huberta heeft, samen met haar man Arno, de herberg opgezet. Dat hebben ze fantastisch gedaan. Dat betekent ook dat hier zaken op een bepaalde manier en volgens een bepaalde filosofie zijn geregeld. Er wordt geen eten verspild, alles wordt opgebruikt. Om de verse beschikbare groenten en de overgebleven resten van de vorige avond, wordt er weer een nieuw menu bedacht. Ook heeft alles een vaste plek. Daar worden we als vrijwilligers steeds op aangesproken. Tijdens de maaltijden heeft ze een vaste strategie. Eerst het voorstelrondje met een aperatief, dan de soep op tafel, dan een stilte voor het eten, dan pas het brood, wijn en het water.

Zet je het brood op tafel dan beginnen mensen met het eten. Je kunt het er mee eens zijn of niet, maar zij heeft ervaring met de gang van zaken. Dus we houden ons er aan. Bovendien, met elke 14 dagen nieuwe vrijwilligers in je huis, moet je wel. Ik vind het prima en kan me er heel goed in vinden. De visie die ze heeft straalt door in het hele reilen en zeilen in het huis. Ik heb daar respect voor en kan er prima mee omgaan. Ook weet ik zeker dat als hier jobrotatie zou plaats vinden deze sfeer en visie zo verdwenen zou zijn. Zo heb ik ook mijn taak op school ervaren. We hadden, dacht ik een bepaalde visie op onderwijs en deze heb ik geprobeerd uit te dragen. Het hebben van een visie heeft consequentie voor datgene wat je doet.  Als de uitvoering van de visie meer werk is dan gedacht of tegenvalt, vraagt dat keuzes. De gemakkelijkste weg is om dan niets te doen. Maar dan draag je je visie niet meer uit. Of je stelt samen je visie bij, of je trek je persoonlijke plan. Maar blijven zeuren over werkdruk ect. leidt niet tot een oplossing.

Nog drie dagen dan komt Mijn maatje......

10 mei 2012 Werken met aandacht

Wat is het warm, wel 31 graden. Puffend doen we ons werk. Maar we zijn tevreden, zeker als we horen hoe het weer in Nederland is.

Hier in L'Esprit de Chemin is het motto; leven met aandacht, aandacht voor de mens en aandacht voor de wereld, het leven. Bijna elke dag komen hier 18 nieuwe pelgrims. Hoe houd je het dan vol om toch elke dag deze mensen met enthousiasme te begroeten en welkom te heten. sinds het begin hebben hier 22000 mensen hier overnacht. In gesprek met Huberta gaf zei aan: Elk mens ontvang je als God zelf! Dat is een overdenken waard en maakt dat je anders naar mensen kijkt! Zonder deze filosofie is de ene pelgrim inwisselbaar voor een andere. Gelijk hadden we gisteravond een jonge vrouw die zich niet wist te gedragen. Tijdens het voorstellen bij het aperatief liep ze weg, kwam tijdens het stilte moment, luidruchtig terug. Ging vanmorgen in de nachtstilte al uitgebreid ontbijten aan de ontbijttafels. Op de vraag om te wachten tot 7.00 uur gaf ze geen reactie en vertrok zonder te groeten. Mijn eerste opwelling is: wat een trut. Nu denk: vriendelijk blijven, wel de regels benoemen en denken: elke pelgrim, ontvang je als God zelf. Maar dat geeft een andere invalshoek en maakt dat ik rustiger haar kon benaderen.

Mijn maatje heeft het boek van Wil Derkse: Levensregels voor beginners. Wil Derkse is oblaat bij het klooster de Slangeburg in Doetinchem. Dit is een Benedictijns klooster. Oblaat betekent een iemand die zich op latere leeftijd aansluit bij het klooster. Hij is getrouwd en heeft kinderen, maar komt bijvoorbeeld in het weekend naar het klooster. Ook in het dagelijkse leven probeert de obliat te leven naar deze regels.

De regel van de Benedictijnen zijn door Benedictus geschreven in de 4de eeuw na Christus, maar zeker volgens Wil Derkse nog steeds van toepassing voor de mens van nu.

De eerste zin van de Proloog uit de regel van Benedictus bevat in een notendop het hele Benedictijnse levensprogramma.

“Luister, mijn zoon, naar de richtlijnen van uw meester, en neig het oor van uw hart: aanvaard gewillig de vermaningen van uw liefdevolle vader en breng ze metterdaad ten uitvoer.” Hier is niet een strenge bazige commandant aan het woord, maar een liefdevolle meester en vader. Ook gaat het hier niet om blinde gehoorzaamheid of kadaverdiscipline: de meester en de vader hoopt op een van harte en gewillig instemmen en een daadwerkelijk tot uitvoer brengen

Het “luister”, het eerste woord van de Regel, heeft een speciale klank. Het Latijn gebruikt hier obsculta of ausculta: het gaat om een zeer aandachtig luisteren, zoals wanneer een arts een patiënt met een stethoscoop 'ausculteert'. Dit aandachtig luisteren is erop gericht te horen wat de situatie van ons vraagt, om daarop vervolgens respons te geven. Benedictijns leven is zo in een regel samen te vatten: heel aandachtig luisteren en van harte en daadwerkelijk respons geven. En niet uit zweverige braafheid, maar om tot resultaat te komen. Om het theologisch te zeggen: het beluisterde woord moet geïncarneerd worden, omgezet in werkelijkheid, in resultaten. Het laatste woord van de Regel is pervenies: je komt ergens aan waar je wilt zijn, je komt tot resultaat. Benedictijns leven is: aandachtig luisteren om tot resultaat te komen.

Dit bovenstaande proberen ze hier in L´Esprit du Chemin dagelijks uit te dragen. Met aandacht en zorg de pelgrims te ontvangen. Sommige zijn al weken van huis en vinden hier een schone, liefdevolle rustplaats. Hebben hier dan een rustdag om hun voeten bij te laten komen. Andere starten en zijn doodnerveus. Heel bijzonder om te zien hoe mensen zo gespannen zijn voor de start van de tocht. Een luisterend oor, behulpzaamheid, dienstbaarheid hebben mensen dan nodig.

Gisteren ontving ik twee Duitse vrouwen. Een woonde in Zwitserland, de andere in de Provance. Ze hebben elkaar ontmoet tijdens het pelgrimeren en elk jaar, deze dames lopen elk jaar een stuk, lopen ze weer een stuk samen, maar lopen ze ook een stuk alleen. Gisteren was het erg warm en na een lange tiocht kwamen ze oververhit aan. Na een glas koud water en een praatje, wat dan erg kort is, bracht ik ze naar hun kamer, die ik ´s morgens gesopt en geboend had. De kamer blonk, de dekens lager keurig en de witte sloop met het snoepje lag netjes op het kussen. Het naamkaartje met hun namen Ursula en Elisabeth lag er bij. De tranen sprongen hun in de ogen. Dit had ik eerder gehoord, maar nog niet zo zelf intens ervaren. Zulke reacties geven je vleugels en je loopt de benen uit je lijf om het hun naar de zin te maken. Leven met aandacht.

Vanochtend ontving ik een stel uit Nieuw Zeeland. Ze waren al 10 dagen onderweg, maar starten nu met de Camino. Binnen no time hoorde ik dat zijn ouders uit Nederland kwamen, hij kon Nederlands verstaan. Hij was verpleger in een hostel voor pallatieve zorg. Hun kinderen, heel grappig, heten Theo, Jeroen, Marije en Estella. Zij vrouw was van Schotse afkomst. Toen ze kwamen was ik de slopen aan het opvouwen en kwamen ze bij me zitten en raakten we zo verder aan de praat. Na hun Camino gaan ze naar Nederland voor een week. Zijn broer komt dan ook over en samen laten ze hun vrouwen de geboorte grond van hun ouders zien. Het is onvoorstelbaar wat mensen je in een paar minuten vertellen.

Iemand zei dat het leven hier in de herberg lijkt op het kloosterleven. En ik geloof dat ook wel, zeker als ik kijk naar de afspraken van het Benedictijns leven.

Het dagelijkse leven van de monnik is gebaseerd op de drie monastieke geloften:

1. die van de stabilitas (te vertalen als: niet weglopen van dat waaraan je je hebt verbonden en wat hier en nu een appèl op je doet),

2. de conversatio morum (te vertalen als: het permanent en dagelijks opnieuw op te pakken proces om je houding en levensstijl stukje bij beetje te verbeteren)

3. de obedientia (te vertalen als: de kunst van het aandachtige luisteren en van harte en daadwerkelijk respons geven).

Elke morgen beginnen we hier met het ontbijt om 7.00 uur. Dan zwaaien we de gasten uit! Vervolgens beginnen we met het schoonmaken van de keuken, de kamers en de wc en daarna de was. Dan is het tijd voor de koffie. Na de koffie pakken we een extra klusje aan. Daan is het tijd voor de lunch. Vervolgens hebben we om de beurt wat tijd voor onszelf. We ontvangen de nieuwe pelgrims weer. We beginnen om 17.30 uur met het koken en om 19.30 uur is de kring voor het ontmoeten en de maaltijd. na de maaltijd ruimen we op en zetten het ontbijt klaar en gaan om 22.00 uur naar bed. Je hebt dan nog wat tijd voor je zelf. Meestal val ik dan als een blok in slaap. De volgende dag heeft dezelfde candans. Eerlijk gezegd: het is hier hard werken, maar het ontspannend en geeft heel veel rust!

Tijdens het werken is er natuurlijk tijd voor gesprek met alle hospitaleros, ook tijdens de maaltijden praten we veel. Samen proberen we vorm te geven aan het ideaal van de herberg! Jij bent niet belangrijk, maar het er zijn voor de ander doet er toe, het is goed om te zien dat je daarin kunt groeien. Hoe kan ik dit nu vasthouden ook voor thuis.

Nog twee dagen: dan komt Mijn maatje......

11 mei 2012 Nog een dagje....

Inmiddels ben ik bijna 3 weken alleen op pad. Geen dag last gehad van heimwee naar Mijn maatje en de kinderen. Maar nu het bijna zaterdag is en Mijn maatje komt kan ik bijna niet wachten tot hij er is. De tijd alleen is heel goed geweest. Ik heb genoten van het wandelen. Dat was een prachtige ervaring. Ook het leven en werken hier in de herberg heeft me erg goed gedaan. Maar ik vind het ook wel leuk om nu dat leven hier nog een paar dagen te delen met Mijn maatje. Vanaf maandag gaan we nog een paar etappes lopen van de route naar Santiago de Compostella.

Ik werk hier samen met Frits en Theo. Twee heerlijk mannen! Beide al in de zestig en hebben de Camino gelopen en zijn toen gegrepen door de sfeer in dit huis. Frits heeft gewerkt bij de brandweer en je merkt dat hij altijd in een groep met mannen voornamelijk heeft gewerkt! ik dacht dat ik al heel wat gewend was aan de grappen en grollen van Mijn maatje, maar deze twee mannen kunnen er ook wat van. Ze zoeken natuurlijk een slachtoffer voor al hun jokes en ik laat het me maar heerlijk aanleunen. Het is toch geweldig als je zo ongecompliceerd plezier met elkaar kunt maken, terwijl er ook hele serieuze gesprekken plaat vinden.

Gisteren ben ik met Theo naar een heel groot warenhuis in Spanje geweest. is maar 5 minuten rijden. We hebben er 60 liter wijn gehaald! Het is onvoorstelbaar hoe groot de drankafdeling is. Je moet je iets voorstellen van 10 x de Gall en Gall van de Albert Hein in Hengelo gld.Theo trakteerde op eendeborst. een delicatesse! Hier in dit huis eten we vegetarisch. Dus het was me een bom vlees. Het was heerlijk. Toen we thuis kwamen zag ik dat de pindasaus van een Chinese maaltijd voor de derde keer was opgewarmd!9 in dit huishouden wordt immers niets verspild!) Theo maakte een grapje; Daar zijn we mooi bij langs gekomen.

's Avonds zitten we nog even voor tienen samen op het terras voor de stilte tijd en drinken we de laatste slokjes wijn, die ik hier trouwens drink als water. Frits vroeg wat we hadden gegeten en we konden het niet laten om uitvoerig uit te wijden over de eendenborst. Ik kon het niet laten om op te merken: het is echt iets anders als pindasaus. We kregen als een stel pubers de slappe lach! Maar omdat de avondmuziek al aan was is het niet gewenst, zeker niet als hospitalero om brullend van de lach op het terras te zitten. Proesten van de gesmoorde lach deed ik het bijna in mijn broek. Waren we even stil en dan begon er weer iemand. Vreselijk! Van de week hebben we wil vaker de slappe lach gehad. Ik kan me niet heugen dat ik zo'n onbedaarlijke lol heb gehad met mensen. We zijn in het onderwijswereldje dat veelal bestaat uit vrouwen het lachen wel wat verleerd!

Woensdag is de zoon van Frits gekomen. Hij maakt een vluchtplan voor de herberg.Hij is 29 en net zo leuk en spontaan als z'n vader. 's Morgens maken we vaak foto's van de mensen als ze vertrekken. Wouter heeft de taak al helemaal op zich genomen. Straks gaan de mannen nog even een baskisch biertje pakken. Ik blijf de vesting verdedigen.

Vandaag allemaal wandelaars en fietsers die al langer onderweg zijn en ze zijn allemaal binnen. Dus het enige wat me te doen staat is hun vragen te beantwoorden en zo. Veel mensen wassen hier. We hebben een prachtig wasbekken en een centrifuge. Het grappige is dat veel mensen niet meer weten wat het is. Zeker met de regen is het ideaal en is de was zo droog. Swinger heet het ding in het engels. We hebben wasmiddel en helpen de mensen bij het wassen en het gebruik van de swinger!

Zeker gisteren toen het over de dertig graden was komen mensen hier helemaal verwilder en uitgeblust aan. Soms moet je ze twee keer de douche wijzen. Huberta en Arno zijn in een herberg geweest, waar de hospitaleros hun de voeten wasten. Na zo'n warme dag kan ik me zeker voorstellen dat je dit voor mensen zou doen. We krijgen natuurlijk alles; jonge mensen, mensen boven de zeventig. Het valt dan met de warmte niet mee. Vanmorgen was er iemand die had 60 km gefietst en de man was kapot. 60 km hier in de Pyreneeën is een opgave. Gelukkig hadden we een annulering en konden we hem opvangen. Het verhaal wat we altijd doen kon ik niet aan hem vertellen, hij was af. In de loop van de middag zie ik hem opknappen. De man kwam in 13 dagen over 1600 km uit België fietsen. Met normale temperaturen wil dat wel, maar het is hier erg drukkend.

Ik ben vanmiddag zelf ook even naar bed geweest. We hebben hier inmiddels 3 dagen met temperaturen van over de 30 graden. 's Morgens bij het omeletten bakken staat ik al te zweten. Kun je voorstellen met het klimmen op de berg om de was op te hangen en stofzuigen. De pijn in mijn handen en voeten is zo goed als weg. Alleen handen schudden is wat pijnlijk. Ik denk dat het toch iets reumatisch is of zo.

Het schrijven van de stukjes ,... ik moet even stoppen ,er is een meneer die zijn knoop aan de bloes genaaid wil hebben.

Wat is het toch een wonderlijk gebeuren dat je mensen zo kunt helpen en dat mensen dan tevreden zijn. Het enige wat we hier doen is proberen behulpzaam te zijn en er te zijn! De herberg is voor pelgrims, maar wat zijn pelgrims? Dat zie je niet aan iemands neus. Zijn wij pelgrims? Mijn maatje en ik of zijn we toeristen. De herberg kost 20 euro halfpension. Dat is natuurlijk niks. Maar het is bedoeld voor pelgrims. We laten het over aan de mensen zelf en er is een bus voor een donativo!

Het wel eens lastig. 's Middags is er thee of nu met de warmte water met limoenen schijfjes. Zegt een mevrouw net uit Nederland; Heeft u geen witte wijn? Da's wel raar dat je niets kunt bestellen. Tja, we zijn geen hotel. Dan moet je naar een van de vele hotels gaan. Mensen slapen hier op een kamer van 8 mensen, mannen en vrouwen door elkaar. Wil je dat niet? Ook prima!

Een reactie uit het gastenboek: "We are all pilgrims on this earth-here for a short time to build a communety of love.... Thank you - deeply for your hospatality + care. Willem Vink New Zealand".

Vanmorgen hielp ik een ouder Duits echtpaar de deur uit en toen begon de mevrouw te huilen. Ik kon haar niet goed verstaan en sloeg mijn armen, maar om haar heen. Toen begon ze nog harder te huilen en ik deed van schrik maar mee. Haar man, hij is de ontwerper van de kerncentrale in Borssele, wilde niet met haar mee op Camino. Na lang aandringen, jaren, was hij dit jaar met haar mee gegaan, ze was zo dankbaar voor het feit dat ze de tocht samen hadden gelopen en hij had het ook fantastisch gevonden. Je zag zo dat hij geen wandelaar was. Hij liep bijna in pak, maar hij deed het voor zijn vrouw. Een bijzondere gewaarwording.

Ik schrijf de stukjes op een kleine laptop van Frits. Ik ben daar erg blij mee. Morgen gaat hij met zijn zoon naar Ronchavalle. Ze slapen daar en komen dan zondag terug. Misschien mag ik zijn laptop wel gebruiken als hij weg is. Ik merk dat veel mensen de site lezen. Ik kan ook in het dorp wel naar een internetcafe. Maar het is hier zo heerlijk zitten op het terras tussen de bedrijven door even wat te kunnen schrijven. We zien wel.

Nog een dagje dan ..........

12 mei 2012 Mijn maatje is er bijna

Als ik dit schrijf zit Mijn maatje in het vliegtuig op weg naar Frankrijk. Ik kan niet wachten totdat hij er is. Drie weken is dan best wel lang. Hij komt met het vliegtuig van Rotterdam. Ik had hem gesmst dat hij moet terug smssen als hij aan is gekomen. Dat heeft hij nog niet gedaan. Best spannend nu.

Ik heb net een hele tijd zittend kletsen met een Nederlander die de Camino gaat fietsen. Intussentijd is de accu leeggelopen. Moest ik weer naar boven om de oplader op te halen. Ben ik weer mijn bril vergeten.

Wat een chaotisch stukje. Het is zo druk dat ik niet aan schrijven toe kom. Er zijn vandaag van de 18 gasten ongeveer 12 nederlanders. De taal is dan niet een probleem en dan wordt het heel gezellig. Hoewel de Nederlanders die we hebben helemaal niet vervelend zijn, merk je wel dat ze een andere cultuur gewend zijn. Ze zijn heel open en eigenen zich de herberg helemaal toe. In andere culturen hebben mensen toch mee reserve ten opzichte van anderen. Een herberg voor meer dan 3/4 gevuld met Nederlanders is dus direct een andere situatie. We hadden ook 3 fietsers. Daar heb ik natuurlijk ook genoeg over te vertellen. Dus dat is direct ons kent ons.

13 mei 2012 Mijn maatjes eerste dag in de herberg

Gisteren om 18.00 uur kwam Mijn maatje. Geweldig dat hij er is en geweldig dat ik hem dit allemaal kan laten zien. Het is zo leuk om dat wat ik deze weken als een warm bad over mij heen heb laten komen te kunnen delen met hem.

Wat ik niet had verwacht dat als een boemerang de problemen van thuis weer terug komen. Ik heb vannacht niet geslapen. Ik ben vreselijk gespannen. Wat is dat toch jammer. Ik heb zulke heerlijke weken gehad en nu is dat fijne gevoel voorbij. Het moet dus anders, want zo wil ik niet leven. Hier in de herberg kon ik helemaal zijn zoals ik ben en geloven dat wat ik doe belangrijk is voor mensen.

Gisteravond was het weer een hele gezellige avond. Wel veel Nederlanders en die vonden elkaar natuurlijk direct. De Caminio is zo'n samenbindend gebeuren.

Ook kwam een jongen langs die de route fietst op 1 wielfiets. Heel bijzonder. Mensen met facebook moeten maar even kijken op het facebook van de herberg. Hij had in 2004 zo de Camino ook al gedaan en liet Huberta de film zien die ervan was gemaakt. Ter plekke werd hij natuurlijk uitgenodigd om te eten. Waar 23 mensen eten kunnen ook 24 mensen eten.

Samen met Mijn maatje heb ik vanmorgen brood gehaald bij Cyriel de bakker. samen op 6.30 uur lopen in een lege stille straat is heel bijzonder. Cyriel ontving ons weer in zwembroek en scheermes tussen zijn tanden. Ah,monsieur...bienvenu... We stonden paal naast de oven en zagen hoe de broden in over in gingen. Mijn maatje droeg de meelzak met de broden. Samen kunnen weg terug naar de herberg naar boven lopen. heel bijzonder!

Het afscheid vanmorgen met alle Nederlanders was dan ook zeer luidruchtig en dat is best vervelend voor de buurt. De buurvrouw kwam dan ook direct klagen. Het afscheid en alle foto's die genomen worden is dan een hele happening en geeft veel kabaal. Typisch Nederlands!

Vanmorgen bij het vertrek kreeg ik van een Frans Canadese mevrouw een kruisje op mijn voorhoofd als zegening. De mevrouw had het heerlijk gevonden en bij het voorstellen aan tafel ik vertel altijd bij het eten iets over mezelf Dat is de gewoonte en doen we gezamenlijk in de grote kring. . " Mijn baan kwijt geraakt, op zoek naar iets nieuws, maar weet niet goed wat.... "Ze zei: Het komt goed met jou. Dat weet ik zeker. Er komt weer iets op je pad. The kindnes en hospitalitie that I meet with you here, are so beautifell, it 's comes good with you! De tranen sprongen me in de ogen. De contacten zijn hier heel kort maar zo intens.

Er was ook een Nederlandse fietser. Hij had zijn fiets laten brengen en gaat nu de 750 km fietsen naar Santiago. Hij had zich 2 jaar voorbereid en was nu dan zo ver. De mensen zijn dan erg gespannen en verwachtingsvol. Ze zijn band en vragen zich af of ze de route wel kunnen vinden en zo. Ik durf dan niet te zeggen dat ik ook zo wel fiets en in Italië zijn de overnachtingen best een probleem, terwijl de route naar Santiago met jaarlijks meer 270000 pelgrims natuurlijk helemaal georganiseerd en geregeld is met campings en herbergen en route aanduidingen. Eigenlijk is Santiago een eitje, we hebben vorig jaar in drie weken 1400 km gefietst en heel veel geklommen. Onze voorbereiding is in verhouding met deze man niets. We spraken twee Nederlandse fietsers die vorig jaar de route hebben gefietst( en nu wandelen) die vertelden zodra ze van de route afweken ze door alle mensen ze werden terug gewezen naar de route. Op een gegeven moment durfden ze niet meer af te wijken i.v.m. de reactie van alle mensen. Twee jaar voorbereiding zegt dan wel wat over hoe mensen in zo'n proces staan! Vervolgens stond er een meisje op de stoep (7.30 uur), met de vraag waar ze iets kon kopen. Ze was gisteren aangekomen en had niet te eten en te drinken en alle winkels waren dicht (zondag)en wilde nu starten met het lopen. Tussen het afval hebben we genoeg plastic flessen, dus ik heb een fles met water voor haar gevuld en haar een paar stukken brood gegeven. De eerste 10 km zijn er op de berg geen voorzieningen.

Mijn maatje heeft me geholpen bij mijn werk. Om 10 uur hebben we een pelgrimspaspoort gekocht. Dat is een hele opgave, want het is niet zoals in Nederland: ik wil graag en je krijgt het. Nee, de begroeting is heel uitvoerig en daarna worden er allerlei vriendelijkheden uitgewisseld, en 10 minuten kan het zijn dat je je paspoort krijgt, na uitvoerige instructies over hoe je te gedragen over de "col" die we morgen gaan beklimmen. Wel goed hoor, want er zijn ook mensen die op slippers lopen. Of zonder voedsel op weg gaan. De vrijwilliger van de van het pelgrimsbureau vertelde dat hij van de week een Zuid Koriaan die helemaal gek was van de stress en de jetlag maar in de taxi had gezet naar het eerst dorp na de beklimming.

Wij gaan morgen naar Orrison. Dat is 4 uur lopen en 750 meter klimmen. De dag daarna lopen we naar Ronchavalles. Dat is 6 uur lopen en ook 750 meter klimmen. Het schijnt dat je dan het ergste hebt gehad. Daarna zien we wel.

Mijn maatje had een moederdag cadeautje meegebracht. Een dwarslezer: Katie Fjorde Liefdesbrieven. Komt mooi uit want die van Corrie is uit en nu kan Mijn maatje die lezen en heb ik weer een nieuw boek.

Ook had hij twee lieve kaartjes van de buren en van Leni mee genomen. Dat was ook erg aardig! Zoveel vriendelijke woorden. Ook de mails die ik krijg zijn erg leuk. Fijn dat mensen zo meeleven! Zo'n bijzondere prestatie is het natuurlijk niet en het is leuk om te doen. Zeker van de mensen die lopen met religieuze motieven, waarderen je inzet heel erg. En wat is het eigenlijk een kleine moeite. Je voelt je soms zo beschamend voor al die vriendelijke woorden. Maar als je reist is zo warm huis voor de gasten dus heel belangrijk. Fijn dat ik daar een steentje aan bij heb mogen dragen. Voor mijn gevoel was het net om gekeerd, alle vriendelijke mensen hebben mij door deze weken gedragen. Misschien werkt God door mensen heen?

Morgen gaan we dus verder en verlaten we deze fijne plek. Samen, Mijn maatje en ik, zullen we kijken waar we internet hebben en laten weten hoe het met ons gaat

15 mei 2012 Ronchavalle

Het opstarten van de computer heeft 9 minuten in beslag genomen. Ik weet niet hoe lang en hoe mooi deze tekst er uit komt te zien. Ik zal tussentijds opslaan en we zullen zien. Gistermorgen heb ik nog de bedden gedaan en heeft Mijn maatje Huberta geholpen met gas halen en een nieuwe klink voor de deur van de wc. Hij had zich zelf namelijk opgesloten. Na 13.00 uur was het dan zover. Huberta had ons geholpen met een reservering voor een zeer kleine herberg op de berg na ongeveer 3 uur lopen. We konden dus rustig aan doen en laat vertrekken.

Het vertrek was voor mij heel emotioneel. Ik voelde me zo geweldig op mijn plek daar en het was zo inspirerend, dat ik zo´n moeite had met het afscheid. Ook het afscheid met Frits en Theo was heel bijzonder. Ook toen moest ik huilen. Het leven in zo´n herberg is qua emotie net een snelkookpan. Zo intensief en zo diep. De avond er voor hadden we weer het kennismakingsrondje. Iemand vertelde dat ze elke maand mei liep. Ah, een hooikoorts patiënt, dacht ik. Dat doe ik sinds mijn zoon vermoord is 16 jaar geleden. Ik wil deze maand geen moeder zijn en geen vrouw van. Dan is het verdriet te dragen. Nou dat tikt er wel in. Met deze mevrouw lopen wij nu mee in het dag schema. Elke keer zie ik haar en denk ik aan haar verhaal.

Ik kreeg van Huberta bij het afscheid haar paarse pet. Het is haar kleur niet, maar ze heeft er jaren mee gewandeld. Ze wilde hem weg doen, maar kon er niet toe komen. Ik had nog geen hoed en pet en dat is hier wel nodig. En hoe ijdel kun je zijn ik wilde perse een roze of paarse. En zie...... ik loop nu met Huberta´s pet en draag haar zo nog een poos met me mee. Het is vreselijk om te gaan.

Zo kwam het dat we gisteren eindelijk om twee uur vertrokken. Na een zware wandeling in de brandende zon en met veel stijgen, kwamen we na 2,5 uur in de herberg. Ik was total loss. Ik heb natuurlijk 14 dagen super hard gewerkt, daarvoor ook al 6 dagen lange wandelingen in de kou gemaakt met de problemen met de handen en voeten. Dus ik was af. Bovendien ben ik vertrokken bont van de bulten. Het lijken wel muggenbult en we waren bang dat het bedbugs zijn. Maar die zijn veel kleiner. Ik heb in de hele herberg niets gezien, maar heb de laatste nachten onder mijn slaapzak geslapen en daar heb ik natuurlijk ook in andere herbergen geslapen. Wat een duffe ellende. Uit voorzorg heb ik alle kleuren gewassen, mijn slaapzaak gesprayd met een of ander goedje. Daar was ik de dag ervoor ook nog druk mee geweest. We kwamen echter in de herberg en ik liep met blote armen en dan zie je ze goed. We kwamen wat bekende tegen en deze zeiden meteen: O bedbugs? Ik ken de Nederlandse naam niet maar zijn bedluizen of zo. Mijn maatje heeft de laatste nacht in mijn bed geslapen. Huberta zei dat als het bugs zijn Mijn maatje ze ook moest krijgen. Maar hij heeft niks. Na vannacht weer onder mijn slaapzak zie ik er dus niet uit. Iemand zei dat je dan histamine tabletten moet gebruiken. Nu zijn die van mij wel heel erg dik, maar dat heb ik natuurlijk met alles. Gelukkig heb ik wat aerus(hooikoortst) tabletten voor de zekerheid meegenomen, die gebruik ik nu maar. Ze worden niet groter maar ik durf me niet te vertonen met blote armen. Je voelt je net of je hoofdluis hebt, maar dan zichtbaar.

De tocht van vandaag was heel prachtig. Het is natuurlijk een pas. Napoleon heeft deze pas aangelegd. Heel bijzonder. Je loopt heel hoog en moet veel klimmen. Maar het is prachtig. Ik wist ook direct weer waarom ik het alleen lopen zo geweldig vond. Ik kan mijn eigen tempo bepalen. Je moet je voorstellen. Ik loop en klim hijgend en puffend. Ik doe het niet eens heel raar hoor en zijn veel mensen die nog langzamer lopen. Toch kost het lopen me veel energie. En Mijn maatje....... Mijn maatje kuiert....... Kletst met iedereen onderweg. Je loopt natuurlijk in bijna een optocht van mensen. Praat Duits en Frans. Probeert contacten te leggen met Koreanen. En ik... ik heb genoeg aan mezelf. Bij aankomt in Ronchavalle heb ik eerst 2 uur laveloos op bed gelegen. Ik voel me ook bezwaard met m´n plekken. Ik durf niets te zeggen, want er zijn ook herbergen, waar je dan niet meer wordt toegelaten.

Er is hier dus internet en vandaar dat ik nu even weer rustig een verhaal kan schrijven. De herberg in Ronchavalle is vorige jaar vernieuwd. Hij is prachtig. Je ligt wel op grote zalen, maar in groepen van 4. bedden. Het snurken, wat ´s nachts het grootste probleem schijnt te zijn blijft natuurlijk. De herberg wordt beheert door Nederlandse hospitalero´s. Wel wat anders dan in L´Esprit du Chemin. Ze praten niet met je, maar dirigeren de grote groep met mensen. Ze hebben 250 plekken. Als die voor zijn gaat de oude herberg open, ook 200 plekken en ze hebben een hele groep containers staan. Dus altijd plaats genoeg. Er is hier niets te beleven verder. Je hebt hier, afgezien van de abdij niets. Morgenvroeg moeten we eerst 3 kilometer lopen om te kunnen ontbijten. Geen probleem. Het is geen toeristische trektocht. Gisteren hoorde ik ook nog dat mensen vasten tijdens het lopen. Dat lijkt me geen goed idee. Ik merk zelf dat zo´n tocht veel met mensen doet. Het is lichamelijk zwaar. Je bent of helemaal alleen en op je zelf terug geworpen of je loopt zoals wij nu bij dit gedeelte in colonne en dat vind ik niet leuk. Mijn maatje geniet er van. Dat zie ik aan alle kanten. Hij legt direct contact en praat met iedereen. Na 14 dagen in de herberg heb ik behoefte aan alleen zijn. Is op zich geen probleem. Hij is nu onder de mensen en ik zit even achter de computer.

Ik heb last gehad van mijn handen en voeten, Ben ziek geweest en een paar dagen zeer verkouden. Zit nu onder de jeukende bulten. Dit doet wel een grote aanslag op je conditie. Thuis ben ik nooit ziek, maar dit is zwaarder dan ik had ingeschat. Vlak ook de emotionele kant natuurlijk niet uit.

 Morgen gaan we naar Zurbiri. Ongeveer 20 km en vlak en dalend. We zullen zien. Als er internet is, zal ik me melden en anders niet. Groeten van Mijn maatje voor iedereen. Mijn maatje filmt. Het kost nu teveel tijd om de filmpjes er op te zetten. Dat doen we thuis wel.

16 mei 2012 Zubiri vlak voor Pamplona

We hebben geluk. Weer een herberg met internet. Daarom gauw een stukje. Gisteren waren we in Ronchavalle. We hebben daar een pelgrimsmaaltijd gegeten. Soep, daarna een vis met nog een hoofd en patat en een toetje. Groente en fruit is iets wat niet op het menu staat hier in Spanje. We zaten aan tafel met nog een Duitse meneer en een Franse meneer. Met de Duitse meneer konden we nog wel praten, maar de Franse meneer. Hopeloos. Maar de man wist van volhouden en met een pen en servetje kwamen we erachter dat hij in Limones woont. Hij 78!!!!!! jaar is. Twee kinderen van 50 en 52 jaar had en kleinkinderen tussen de 2 en de 21. Dat is toch heel wat voor en conversatie met handen en voeten. We troffen hem later bij de mis. Ronchavalle is een klooster van origine en heeft al eeuwen de traditie om pelgrims op te vangen. De mis was helemaal in het Spaans en het was wel een teleurstelling dat in heel gebrekkig Engels werd gezegd dat alleen katholieken aan de communie mochten deelnemen. Dat was dus zo belangrijk dat daar de moeite voor werd genomen om dit te vermelden. Verder begrepen we dat de pelgrimstocht wel voor iedereen bedoeld was. Het moet niet fraaier worden! De prachtige natuur waar we gisteren in liepen hoog in de Pyreneeën alleen voor katholieken...

Na de mis zijn we maar naar bed gegaan om wat te lezen. Ik was zo moe dat ik amper heb gemerkt dat het licht( dat gaat om 22.00 uur centraal uit) uit ging. Ik heb vannacht als een blok geslapen. De tocht van 16 km met bagage een veel klimmen, maar ook lastig dalen was heavy. Ik was weer net als gisteren total loss en heb eerst een uur op bed gelegen, zonder te douchen in mijn stoffige wandelkleren.

Vanmorgen ging om 6.00 uur het licht aan en alle pelgrims sprongen weer in de benen, terwijl wij verdwaasd van de slaap op de rond van het bed de drukte aankeken. Mijn maatje vergeleek het met een mierenkolonie. Dat klopt wel aardig, want in colonne lopen de pelgrims de herberg uit en zie je ze de berg op en af gaan. Om 7 uur stonden we zonder ontbijt, want dat serveren ze niet, buiten. En ook geen winkel of zo. Met een musli reep uit de automaat gingen we maar van start!

Mijn maatje heeft zijn hobby vandaag weer kunnen uitleven. Genoeg mensen om mee aan de praat "te geraken", zoals de Belgen zeggen. Ik had er wat meer moeite mee. De bulten op mijn lijf, het klimmen en dalen, het warme weer, vragen van mij behoorlijk veel energie. Gelukkig heb ik uit de herberg een stok kunnen meenemen. Dat is erg fijn. iemand had hem laten staan en nu loop ik er weer een tijdje mee. Ik loop veel alleen en dat vind ik prettig. M´n gedachten gaan niet meer zo met me op de loop als vorige jaar toen we in Italië waren. Ik merk dat de school achter me heb gelaten. Het is jammer, maar het is zoals er is. Er is nog meer op de wereld dan de school en ik merk dat mijn gedachten er ook niet meer naar toegaan. Van Huberta kregen we als hospitaleros het boek Tien hemelse oorden van Ferdinan Borger. Erg leuk om te lezen en houdt me nog even in de sfeer van L´Esprit du Chemin. De schrijver beschrijft 10 plaatsen, waar hij is geweest voor reflectie en bezinning. Het Woodbroockers huis in Barchem staat er ook in, net als L'Esprit du Chemin. Wat maakt een huis een plaats nou tot hemelse plek? De herberg van Huberta en Arna was voor mijn inderdaad een hemelse plek. Een kleine gemeenschap van rust en bezinning. Een gemeenschap met mensen vanuit alle landen met allemaal een doel: de camino naar Santiago. Dat gevoel van verbondenheid tussen mensen ook al is het maar kort, doet er wel toe. Dat zie je als je het gastenboek leest. De schrijver van het boek beschrijft ook dat in een van de hemelse oorden het draait om stilte. Dat vond hij een tijdje prachtig, maar daarna miste hij toch de mensen. Ik denk dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten. Het samen zijn mensen heb ik ervaren als heel verrijkend, maar nu zijn de momenten alleen ook goed om te kunnen nadenken.

Maar lopen we naar Pamplona. Wat Mijn maatje betreft hadden we vandaag nog wel 5 kilometer verder kunnen lopen, dan waren we morgen vroeger in Pamplona. Ik vind het prima.zo. Pamplona loopt niet weg en we zien het wel.

We merken uit de mail dat veel mensen de belevenissen van ons volgen. Een berichtje doet ons goed! Het is fijn als mensen meeleven en de verhalen mee kunnen beleven.

Van Christien hier nog even een tekst:

Lied voor reizigers

(Shirley Murray – Vertaling Marijke Katsburg)

Wanneer we onze rugzak pakken en onderweg gaan

op zoek naar een ander land, ver van alles wat we kennen

wanneer we onze vleugels willen uitslaan

dan is God onze reisgenoot: we ontmoeten hem in de ander.

Soms lijken de nachten eenzaam, en is de lucht vol donkere wolken

waar geen zonnestraal doorheen kan. Maar God zal er vol liefde zijn;

want God is onze reisgenoot: we ontmoeten hem in de ander.

De verbondenheid tijdens het lopen is groot. Je kent elkaar niet, maar iedereen praat met iedereen. Prachtig om te zien. Iemand haalde me vandaag in en vroeg: wil je mijn waterfles even uit mijn rugzak halen, dan hoe ik mijn rugzak niet af te doen. Een vraag die hier heel gewoon is. Evenals het delen van de compeets voor de blaren. Mijn stok en de blarenpleisters laat ik zaterdag achter. Er zijn mensen genoeg die ze nodig hebben.

17 mei 2012 Pamplona

Via een prachtige route met mooi weer zijn we in Pamplona beland. Het wandelen ging prima. Er waren wel wat klimmetjes, maar deze waren te overzien. Het is wel heel grappig om in zo´n glooiend landschap de mierencolonne te zien lopen. Nu we langer lopen komen we ook steeds meer mensen tegen die we herkennen. Dat is ook leuk. We ontmoeten vandaag een Amerikaanse man die in Duitsland heeft gewoond met zijn gezin. Hij heeft een zeilboot in Goes. Grappig. Nu loopt hij met twee van z’n vrienden de Camino. Het is leuk om te horen wat mensen allemaal doen in hun leven.

Voor het eerst durf ik ook weer een shirt aan met korte mouwen. De plekken zijn er nog wel aanwezig, maar niet zo vurig meer. We zijn nu in de herberg in Pamplona. Ik denk dat het van orgine een kerk is. Er zijn nu twee lagen in gemaakt. Deze staan vol met bedden. Het ziet er modern uit, maar elke dag zoveel mensen doet een gebouw geen goed.

We komen de mensen die het zelfde ritme hebben als ons dus steeds tegen. Naast me zit een meisje dat ik ook steeds heb gezien, volgens mij uit Amerika. Naast de computer staat een massage stoel voor de benen en de voeten. Ze maakt gebruik van dit apparaat. Mijn maatje zit naast me en kijkt over mijn schouder mee. Mijn maatje heeft natuurlijk weer direct contact en praat weer vol belangstelling met haar over de werking van het apparaat en haar getraindheid. Veel mensen beginnen nu last te krijgen van hun voeten of benen. Mijn maatje heeft ook last van zijn kuiten. Ik heb nergens last van. Wel bijzonder. Wel moet ik als ik aan kom gelijk even liggen. Ik knor dan een uurtje weg. Mijn maatje is Pamplona in geweest om alvast te kijken hoe we de komende dagen aan moeten pakken. Ik wil nog graag een dag lopen. We kunnen waarschijnlijk morgen nog lopen naar Puente la Reina, zo´n 23 km verder dan Pamplona. Daar kunnen we overnachten en zaterdag met de bus naar Pamplona en misschien dezelfde dag met de bus naar Bilbao. Zondag moeten we om 12.00 uur op het vliegveld zijn. We kregen een smsje van dochterlief dat zij en het vriendje ons ook mee komen ophalen bij het vliegveld. eigenlijk wil ik het er nog niet over hebben, want we willen nog even in de sfeer blijven van deze, anders dan in LÉsprit du Chemin, bijzondere ervaring. We hebben dat zo´n 90 km gelopen. Op zich lijkt dit niet veel, maar je loopt wel met een rugzak van 10 kilo en het is veel klimmen en dalen. Maar zo fantastisch en de omgeving is zo mooi. Het lopen wordt per dag gemakkelijker en het is zo bijzonder om te doen. Dat blijkt ook wel, want anders liepen niet zo vreselijk veel mensen deze Camino. Tijdens het typen ruik ik hier de geur van zweet, vieze was en kamferspiritus. Mensen smeren wat af aan hun voeten. Je ziet ook wel dat sommige mensen steeds moeilijker lopen. We moeten maar eens kijken wat volgend jaar gaan doen in de meivakantie. Ik wil graag weer naar Lésprit du Chemin maar de Camino lopen alleen trekt me ook wel. Ik kan beginnen in Pamplona en dan kijken hoever in kom. We kunnen het ook samen op fiets doen. Maar het lopen zo´n lange tijd achter elkaar lijkt me ook geweldig. De cadans van de dag, het lopen in de natuur, het tegen komen van je lichaam en alle tijd om te denken en afstand te nemen is ook een geweldige ervaring. We moeten maar eens zien. Eerst de laatste caminodag en dan naar huis. In de zomervakantie fietsen we weer een heel eind. Ook dan hebben we een break om samen met de jongeren van de kerk in XXXX iets goeds te doen in Roemenië. Dat lijkt me ook leuk en weer wat anders.Het is een beetje een rommelige verhaal geworden. Ik merk dat de concentratie wat onder druk komt te staan als je moet typen en op de tijd van de geldmeter moet letten. Ik zal alles maar gauw opslaan en dan Pamplona maar bekijken

18 mei 2012

Wat een geluk: weer internet. Dus kan ik even weer een stukje schrijven. Na een prachtige wandeling zijn we nu na 23 km aangekomen in La Puente la Reina. Als ik het goed schrijf tenminste. Ik heb geen boekje bij me en als ik die ga halen kost me dat weer tikken. Het wandelen gaat nog steeds goed. Ik had wel wat last van mijn voeten, maar ik mag niet klagen. Het is heel bijzonder om te zien dat het mierenlegioen trager begint te worden. We komen veel mensen tegen met klachten. Pijn in de scheenbenen of veel blaren. Je houdt het ook niet voor mogelijk waar mensen op lopen. Ik heb inmiddels al mijn pleisters en tape weggegeven. Je kunt het hier wel kopen, maar mensen komen kreunend aan bij de herberg en hebben geen moed meer om een apotheek te gaan zoeken. Ook zijn mensen veel te zwaar beladen. 12 tot 18 kilo zien we wel. Ik heb nu 10 en dat is mij eigenlijk te zwaar, maar ik moest wat extra kleren hebben van mijn weken in L´Esprit du Chemin. Nu zijn wij ook wel smeerpoetsen. Vandaag heeft Mijn maatje voor het eerst een schoon wandelshirt aan gedaan. Het kon echt niet meer. Als ik hem tussen de wandelaars niet kon zien, dan kon ik hem in elk geval ruiken. In de herberg douche je wel en trek je schone kleren aan. Maar wij gaan zo weer de volgende dag in de wandelprut. Vanmorgen liepen we om 7.00 uur en ik was om 8.30 uur al drijfnat van het klimmen. Daar is niet tegen te wassen.

We hebben zo langzamerhand een ritme ontwikkeld. We staan op als we wakker worden van de vroege caminogangers. Trekken de wandelkleren aan en dan gaan we gelijk van start. Na 20 minuten waren we uit Pamplona en zagen we een bankje en hebben ons laatste brood opgegeten. We hadden nog een pak sap dat ik tussen de banden van de rugzak had geklemd. We zijn inmiddels dan net zulke zwervers als wanneer we fietsen. Na een stevige tippel kamen we langs een alimentarie en hebben brood, bananen en sinaasappels gekocht. We moesten toen een stevige klim maken om op een bergrug te komen. Dat was schitterend wandelen. Een prachtig uitzicht. Ik denk dat we daar wel 2 a 3 uur hebben gelopen, soms wat stijgen, dan weer dalen. Om 12.00 uur zagen we een cafeetje. Het is normaal om koffie te kopen, maar iedereen eet zijn eigen brood. Dus wij ook. Rond 14.00 uur hadden we de tocht er op zitten. We zijn weer bij een herberg van de franciscanen. Eenvoudig, maar goed. In het boekje stond stapelbedden van drie hoog. Gelukkig zijn dat er maar twee en we hadden nog de keus, dus wij hebben elke een onderbed. Op zich vind ik boven slapen ook geen probleem, maar nu we zo stram zijn, is het ´s nachts gewoon gevaarlijk. Mijn maatje is al een keer van het trapje gevallen. Dus hij is niet zo´n held meer. Ik val ter plekke op bed neer als we er zijn en slaap direct een uurtje. Mijn maatje gaat douchen en gaat op zoek naar winkels en een plaats om te eten. Je kunt zelf koken, maar we hebben geen spullen bij ons. Gisteren hadden we ergens een pelgrimsmenu: spaghetti bolognese, kippenvleugels met patat, ijs, en een kop koffie en een kan wijn voor € 10 per persoon. De herberg is vandaag € 4,00 en met wat brood en fruit vanmorgen voor een paar euro en een kop koffie is dit wel low budget. Je moet dan maar voor lief nemen dat je soms je broekspijpen moet op rollen in de wc. Het zij zo.

Inmiddels ben ik nu ook gedoucht en maak even gebruik van het internet dat dus in elke herberg zit. Ik heb niet de indruk dat er hier wordt schoongemaakt, dus ik zal mijn handen straks maar goed wassen. Met zoveel mensen die allemaal eigenlijk boven hun tax gaan is het wel opletten geblazen.

Ik had uit de herberg van L´Esprit du Chemin een wandelstok mee genomen. Dat was maar goed ook, want bij het klimmen en dalen heb ik de stok wel nodig. Toen we vandaag op de hoogte stonden ontmoeten we een Deense mevrouw. Ze is 66 en loopt elk jaar de camino of een stuk van de camino. ¨Ik heb 4 dochters alleen groot gebracht, waar van er een niet kan horen. Ze hebben me niet meer nodig en de tijd is nu voor mij. Ik doe de camino omdat ik me dan een vagebond voel . ik ben kunstenaar maar kan er niet van leven. Maar tijdens de camino voel ik me vrij.¨ Ze werkt nog voor 20 uur in de week als ergotheraupeut in een verzorgingstehuis voor demente bejaarden. Op 20 mei kan ze bellen en hoort ze of ze mag blijven of dat haar functie wordt weg bezuinigd. ¨Dan mogen de mensen, allleen maar zitten en is beweging en zingen en schilderen er niet meer bij.  Genoeg stof tot praten dus. Ze vertelde dat ze een stok wilde kopen, want het lopen zonder stok was haar te zwaar. Direct heb ik mijn stok aan haar gegeven. Ik mag hem niet mee nemen in het vliegtuig en zat toch al te denken hoe ik een goede bestemming voor de stok kon vinden. Ze heeft beloofd de stok voor me te verbranden in Finesterra. Na Santiago lopen de mensen door naar Finesterra en verbranden daar hun pelgrims kleren. Ze mag de stok ook aan een ander geven, maar wie heeft aan het eind van de reis een stok nodig. Het verbranden van de stok vind ik een mooie symbolische daad. Een heerlijk mens om mee te praten en een energie om jaloers op te zijn. Ze zat bij ons toen wij een kopje koffie dronken. Je kunt meer zeggen stond bij ons. Mijn maatje kent inmiddels heel veel mensen, maar deze mevrouw Ulla spant te de kroon. Het was wel grappig. Ze had net haar huis verkocht. Ze woonde op het schiereiland tegen over Arhuus in Denemarken. Zus en zwager zijn in dat gebied nu op vakantie! Ze vond het daar te eenzaam worden en moest te ver reizen voor haar werk. Huis verkocht en nu mogelijk geen werk meer. Maar zei ze: het leven komt zoals het komt. Ik heb haar email adres dus ik kan haar mailen om te vragen hoe het haar is vergaan.

We zijn nu aan onze laatste wandeldag gekomen. We hebben ontdekt dat het via Bilbao vliegen en met de bus heel goed te doen is om de route weer op te pakken. Zo volgend jaar gaan we weer. Of ik ga alleen. Je sluit je zo weer aan bij het mierenlegioen en je loopt zo weer verder. Heerlijk om je niet druk te hoeven maken om een slaapplaats, eten of drinken. Plaatsen genoegen en bijna overal wel winkeltjes. Huberta zei al: dit is veel simpeler dan kamperen en fietsen in Italië. We kunnen eventueel ook op de fiets gaan. Maar ik denk dat de Camino moet lopen en de cadans van de dagen en het ritme lopend moet ervaren.

Morgen gaan we om 7.10 uur met de bus naar Pamplona en dan zo vroeg mogelijk naar Bilbao. We moeten het museum gaan bekijken.

22 mei 2012 Weer thuis

Na 4 lange weken weg eindelijk weer thuis! Het is huis is wel erg rood. Als je dat weer in je huis komt na zo'n lange periode zie je pas hoe netjes het huis is en bij ons dus: hoe rood!

De laatste keer dat ik had geschreven was op vrijdag in Puente la Reina. Daar had ik nog internet. De volgende morgen zijn we om 7 uur vertrokken naar de bus om naar Pamplona te gaan. Bij de wc spreek ik een Nederlandse jongen met zulke vreselijke blaren had dat hij heeft besloten om te stoppen en naar huis te gaan. Nou is dat niet heel erg dramatisch, want dat was zijn anders maandag van plan. Zijn vriendin liep nog een week verder. De jongen kon alleen nog maar op zijn tenen lopen de achterkant en de onderkant van de hakken zaten onder de blaren. Het er naar kijken deed mij al pijn. Hij wist niet precies waar de bushalte was, dus toen hij hoorde dat wij naar huis gingen is hij met ons mee gelopen. De bushalte lag niet op de route. Maar erg grappig was dat de mierenkolonie achter ons aan liep. We hadden dat eerst zelf niet zo in de gaten. Er gaan wel veel mensen naar huis dachten we. Toe kregen we pas door dat mensen ons achterna liepen. Na een korte toelichting hebben de we andere Camino gangers weer in het goede spoor geholpen en toen kwam voor ons de bus.

In Pamplona moesten we overstappen op de bus naar Bilbao. Dat ging op zich voortreffelijk. We moesten nog wel wachten tot 10 uur. Daarom zijn we nog maar even Pamplona in gegaan voor een kop koffie. Maar wat is dat gek. Wat wen je gauw aan het samenhorigheidsgevoel van de camino en wat voel je je in de grote stad dan verloren, Niemand die meer oog heeft voor elkaar. Nu was het weer ook niet al te best en dan lijkt het helemaal uitgestorven. Wat een verschil met de donderdagavond tegen een uur of 8.

Maar goed om 10 uur met de bus naar Bilbao. Een mooie reis door een schitterend gebied. Helaas in Bilbao regende het. Het was even lastig om onderdak te vinden, een herberg gesloten en de andere vol. Daarom maar in een hotel. Maar daar is dus niks aan! Wat een stilte en wat ben je dan alleen in de grote stad. Geef mij de herberg maar zei Mijn maatje. Omdat het regende hebben we een dagkaartje gekocht voor tram. We hebben de hele stad een paar keer doorkruist. Bij het Guggenheim museum hebben we koffie gedronken en uitvoerig de buitenkant bekeken. Inderdaad een heel bijzonder museum. Een prachtige buitenkant! Schitterend. Tegen een uur of 8 wilde we gaan eten. Nou dat was buiten de waard gerekend. In Bilbao sluiten alle winkels en restaurants. Na 45 minuten proberen iets te vinden vonden we nog een klein buurt supertje en hebben wat stokboord en chips gekocht. Op onze hotelkamer na een lange douche hebben we het stokbrood en de chips weg gewerkt. We hadden nog een pak rosé gekocht, omdat we geen kurkentrekker hadden. Lekker in bed uit de glazen van de douche hebben we een beste neut gedronken.

De volgende morgen heb ik voor het eerst sinds vier weken een poging gedaan om uit te slapen. Dat lukte niet zo best jammer genoeg. Je raakt zo gewend aan vroeg opstaan. De restanten van het avondmaal in een plastic tas en de rosé in de waterfles zijn we richting vliegveld getrokken. Daar moesten nog een paar uur wachten. De tijd hebben we door gebracht met een Nederlandse vader en dochter. Zij hadden ook een stuk van de camino gelopen. Het nog even weer delen van de gebeurtenissen hield ons nog even vast aan de camino. Tijdens de lunch hebben we de restanten chips, stockbrood en rosé maar weer soldaat gemaakt. Het zit er wel ingepeperd na 4 weken dat je niets weggooid. Om 14.00 uur kwam het vliegtuig en om 16.00 uur waren we in Duitsland waar Zoonlief en Dochterlief al op ons stonden te wachten. Goed om de kinderen te zien! Dochterlief was helemaal bont van haar allergie behandeling! Het arme kind. Ik ben allergisch, maar Dochterlief nog wel een paar gradaties erger. Vriendje was thuis en had gekookt.

Tja en dan nu weer het gewone leven. Dat komt wel weer hard aan. Ik heb twee hele drukke weken voor de boeg. 8 examen onderzoeken nakijken en 13 finale assessments. Vandaag naar Honselersdijk. Om 5.00 uur stond in naast mijn bed en om 6.20 uur bij het station in Ede. Daar bleek dat ik mijn OV kaart was vergeten en moest ik op de valreep toch met de auto naar Honselersdijk. Morgen de opleiding rekencoördinator, donderdag naar Gouda voor mijn eigen opleiding, volgende week dinsdag naar Roermond voor een teamcursus en donderdag de opleiding Ib. Het is even doorbijten!

De vraag wordt nu: hoe hou je dat camino gevoel nog even vast? Zo ontspannen en zo relaxed! Ik had me voorgenomen om beter te koken, maar er zijn nog geen boodschappen gedaan en ik maak toch maar weer een oud prutje. 

Een ding weet ik wel: mijn afspraken moet ik nu na komen, maar volgend schooljaar moet het echt anders. Het roer om! Een rustiger levenstempo. Beter koken, de dingen met meer aandacht doen i.p.v. hoeveel dingen kan ik doen in een uur! Niet alleen maar werken, maar meer dingen doen die er echt in het leven toe doen!

En volgend voorjaar: 4 weken camino!!!!! en zeker weer naar de herberg!