De vijftiende dag Camino anders dan anders..."Dit is geen tussenfase van het leven, dit is het leven...

Een heavy dagje vandaag. Het stralende weer is wat over. Tussen de buien door schijnt af en toe de zon... Inmiddels zijn we natuurlijk van 13 maart lockdown en doordat we ziek zijn geweest, best een lange lockdown echt in huis. Vervolgens nu voor de 2 weken in een vreemde plaats met nog steeds de lockdown. De eerst in de grote stad. Dan heb je zo wie zo bijna geen contacten. Maar toen was het heavy met het werk, en nu in de middle of nowhere, idem zie je gewoon geen mens...
Ik merk dat ik mezelf bij elkaar moet rapen en dat valt niet mee. Na hele drukke weken van het werk en de hooikoorts ben ik vermoeider, dan dat ik in de gaten had. Ik merk het aan mijn uren slaap. Met de fitbit meet je nu de uren. In normale weken tussen de 5.30 en 6.30 uur. Maar in drukke weken 4 uur. En in de vakantie gewoon 7.30 uur of meer.  De laatste schoolweken zat het weer rond de 4 uur en dan weet ik dat ik teveel hooi op mijn vorkje heb... Maar met de corona heb je geen keus. Wat ik merk, is dat nu voor de organisaties rond de school er geen vakantie is en de grens tussen werk en vrij verdwijnt. Ik merk dat ik een heel kort lontje heb. Iemand vroeg of ze op 3 juni al weer op klassenbezoek zou kunnen komen. Voorlopig is het beleid, geen ouders of vreemden in de school.  3 Juni is nog heel ver weg.... Aan de ene kant weet je dat ouders op het onderzoek wachten, met smart.... maar zo'n bureau doet er weken over voor het tot een afspraak komt en dan moet op stel en sprong een afspraak met de school worden gemaakt. Dat in een tijd waarin we  niet weet hoe het zal gaan en de vraag komt in de vakantie... Ib-er van school in de bocht, ik aan het werk, 2 juffen moeten worden gevraagd. Nu is het voor iedereen even een pas op de plaats. Vanaf 11 mei zijn we er weer. Als je niet uitkijkt vervaagt niet alleen de vakantie, maar ook de werktijden... Ik ben gisteren gebeld door de kinderopvang. 4 Keer gisteren gemaild door de school van onze mbo studenten, in de vakantie en op de avond..... en over het administratie kantoor maar te zwijgen. Of ik ook nog onze juridische afdeling wilde raadplegen... alsof wij die als kleine school hebben. Het moet niet gekker worden...

Terwijl ik dit schrijf maken we ondertussen yoghurt. Heel eenvoudig. Liter melk, 50 gram oude yoghurt, koken en klaar.... Maar dit is te kort door de bocht. Het begin is wel makkelijk. Onze bak waarin we de melk halen is schoon. De melk is al 37 graden. Het mooiste zou 1 pan zijn, maar in onze grootste pan past maar 3 liter en we hebben 4 liter. Dus twee pannen. Dat betekent ook twee pannen schoonmaken. De kleine pan is snel klaar, 10 minuten en dan is het 99 graden. De grote pan duurt 25 minuten. De kleine pan zetten we buiten met deksel en de grote zonder deksel. Dan zijn ze beide tegelijk na 20 minuten op 45 graden. Dan weer in de bak waarin we de melk ook halen. Het restje yoghurt er in en dan voor 4 uur in ons bed. Vervolgens laten we de yoghurt een nacht buiten afkoelen. Dat kan met deze temperaturen. En dan in onze koelkast. Daar past de bak precies over dwars in.
Als je weet hoelang het koken duurt en het afkoelen en je hebt 1 pan en 1 bak is het een fluitje van een cent. Emmers om te halen is meer werk, moeten immers weer schoon. Niet weten hoelang het koken moet geeft werk, want je moet het in de gaten houden. Meerdere pannen geeft werk, want die moeten weer schoon. We hebben nu een snelle efficiënte manier. En voor 5 dagen yoghurt....mmm.
De boerin wil zelf ook boter maken. Daar heb ik ook naar gekregen, maar dat is heel veel werk. Maar vraagt ook veel melk( 2 liter melk voor 100 gram boter en dan heb je anderhalve liter karnemelk als bijproduct. Daar kunnen wij niet tegen drinken.) We laten het voorlopig bij yoghurt. Al kwam ik wel tot de ontdekking dat je ook griesmeelpudding kunt maken zonder suiker en met speltgries. En het mooiste is dat je dat in Aalten, dus bijna thuis kunt kopen.

Vanmorgen beginnen we met de ochtend wandeling. Was niet het plan, want het zou regenen. Toen we opstonden scheen de zon stralend. Dus toch maar een wandeling. De laatste 1,5 km lopen we in de regen. Thuis hangen we de natte jassen en broeken op. De kachel aan, droge kleren en een plaid om. Dan ben ik na een uurtje weer warm. We besluiten, maar om de ochtend te gaan werken. Dan wordt het weer droog rond de middag en de zon schijnt. Maar het waait... windkracht 5 of 6. Voor fietsen te veel wind. We zoeken een wandeling rond Harlingen. De zee doet me meestal goed. We starten in het dorpje Kimswerd en lezen en zien dat hier Grutte Pier vandaan kwam. Een reus van een man 2.13 m voor de middeleeuwen een immense lengte. Hij was een Friese vrijheidsstrijder. Had volgens de beschrijving een zwaard van 2 meter waar hij 5 mensen tegelijk mee kon onthoofden... Je zult hem maar tegen komen. Ik kende de naam wel, maar niet zijn geschiedenis.
Van Kimswerd lopen we over de dijk naar Harlingen en weer terug. Goed voor 12 km. Het blijft steeds schitterend wandelweer. Droog, fris en zonnig. Harlingen is een mooi stadje. Weer met een rijke geschiedenis. Maar ook hier: alles dicht......We komen op de terugweg langs een natuur gebied. We zien grutto's en wulpen. Heb ik nog nooit in het echt gezien. Mooi.  Een prachtig gebied.

Vanmorgen kwam ik ergens een tekst tegen:
"Dit is geen tussenfase van het leven, dit is het leven..."  .
Het is niet zo dat ik de hele tijd denk, straks als de corona voorbij is dan ga ik.....Dat niet, maar ergens haakt toch straks......  Of als het voorbij is.....
Maar wie weet hoe lang dit nog duurt. Dus we moeten er hier en nu er wat van maken. Dat doen we dan maar. Al viel het vandaag niet mee.

De veertiende dag van de Camino anders dan anders "Er is altijd licht aan het eind van een donker tunnel.""

Deze week zou het weer niet zo mooi worden. Met planning van weeronline.nl die ik nooit zo geloof, maar nu toch maar wel, hebben we voor vandaag een route uitgestippeld naar Leeuwarden. Tussen de buien door. Eerst boodschappen doen in de regen, dan wandelen en aan het einde van de middag weer regen.

We hadden dus even wat meer tijd vanmorgen, want de vroege ochtendwandeling zat er niet in. Het regende geen pijpenstelen, maar het was motregen. Teveel om op de fiets naar Franeker te gaan, dus maar met de auto......  Gewapend met twee karren gaan we de winkel binnen Voor MijnMaatje is het de eerste keer sinds 13 maart dat hij in een winkel komt. Ik zie aan hem dat het hem onwennig aanvoelt. Met twee karren is ook niets, dus ook gelijk de laatste keer. We hadden bijna niets meer in huis, dus er moet wel voor een dag of wat, wat gehaald worden. Met twee kratten vol met appels, bananen, mandarijnen, broccoli, zuurkool, doperwten, spinazie, tomaten, wortels, komkommer, paprika's, havermout, eieren, pinda's noten, chocola, vis en lucifers, en ik zal nog wel wat vergeten zijn, gaan we weer richting het hutje. 

We eten het ontbijt en dan is het droog. We gaan met de auto richting Cornjum of Koarnwerd. Onze routeplanner in de auto werd er zenuwachtig van. Wist niet precies waar hij nauw naar toe moest. In ieder geval kwamen we er aan en hebben daar de auto geparkeerd. Richting Leeuwarden is het dan zeker 8, 9 km. We komende langs een schitterend klein landgoed Dekema..... We lopen langs of door het Leeuwarderbos en komen in de stad. Het is een prachtige tocht. Zulke prachtige natuur, verschillende fuut's gezien, mooie eenden met echt diepgroene fluwelen kopjes, zwanen met grijze jonkies. Zo mooi. En de natuur knapt zo op van de regen. Wat een schitterende planten zien we. Stinzen. We leren elke dag. MijnMaatje maakt prachtige foto's van een paarse holwortel of  een voorjaarshelmkruid.  We moeten eigenlijk nog even beter uitzoeken wat het is. Geweldig mooi om te zien. De stinzen zijn volop in bloei. Na onderzoek in het hutje thuis,  leerden we dat deze planten met name om landgoederen staan. Uitheemse planten die vroeger makkelijk, omdat het bolletjes zijn, vervoerd konden worden. Thuis in Hackfort heb je ze ook, geloof ik. We lopen op een klein paadje langs de rand van weilanden. Zo mooi...
Dan lopen we door een leuke authentieke buurt van Leeuwarden. We komen bij een school met schitterende panelen met gedichten en spreuken. Geweldig, de spreuken komen gewoon weer op mijn pad..... Gemaakt door kinderen, opa's en oma's in het Fries, Nederlands, Arabisch.. Heel erg prachtig. Van verschillende heb ik foto's gemaakt. Een idee voor school. Een prachtig taal/kunstproject.
De spreuk "Er is altijd licht aan het eind van een donker tunnel" komt nu wel aan. Wat zal deze tijd voor mensen vreselijk zijn.  Verlies van een dierbaren, verlies van werk, verlies van inkomsten, zorgen. Dan is zo'n spreuk ook een tekst ter bemoediging.
Voor ons zelf is het niet alleen kommer en kwel. De rust die we nu ervaren, door nergens heen te kunnen, maakt dat je nadenkt over de drukte van het normale leven. Wat doet er nu echt toe...?
We missen het sporten, maar dat kan ook anders. We wandelen en fietsen veel. Ik mis wel het contact met mensen. Anders op de Camino kom je veel mensen tegen. Maar nu heb je alleen elkaar. Nu kunnen we heel goed samen. Maar dat kan ook anders. Ook dat is wel een ding als je dan helemaal niet even iets voor jezelf hebt. Of er even uit kunt.... Het is te hopen dat het einde van de tunnel wel in zicht komt....

De binnenstad van Leeuwarden is prachtig, maar eigenlijk in Coronatijd een drama. Volgens mij zijn er te veel mensen. Ik duik, nu alleen,  even een winkel in voor een soeplepel en een houten lepel. De soeplepel lukt, maar een houten lepel en wasknijpers van hout lukt niet. In het kader van duurzaamheid vind ik dit beter dan plastic. Onze tuin thuis ligt bezaaid met stukjes plastic van wasknijpers die kapot gaan. Hoewel ik de kleurtjes van de plastic knijpers mooi vindt gaan we nu toch maar voor hout.  Onze huisje, aan de ene kant glamping en andere kant spartaans, heeft geen soeplepel en wasknijpers. Een mens moet er zonder kunnen toch? Maar soep opscheppen met niets is lastig en schenken geeft zo'n geknoei en met koud water schoonmaken geeft ook weer zoveel gedoe.
We merken dat we met heel weinig toe kunnen. Maar een aantal basics zijn wel handig. Een goed mes, goede pan, schaar, onderzetter als je een tafel hebt, wasknijpers.. En qua kleren. Thuis heb ik volgens mij 5 weken in een spijkerbroek gelopen met een trui en/of vest en nu heb ik al dagen mijn wandelbroek aan. Met een trui en vast. Mijn korte broek, 2 jurkjes, blouseje, zitten in het krat. Het is gewoon te koud. Loop de hele dag op mijn wandelschoenen, of we wandelen of in het huisje is het te koud voor iets anders. De  wandelschoenen die ik in de Kringloop vond voor 1 euro doen het geweldig. Ze zitten perfect. De nieuwe wachten op een nieuwe Camino.
Wat de kleding betreft is het gewoon de Camino.  Ik hoop dat we toch weer eens op een terrasje kunnen zitten in een jurkje...met schoenen met hakken.

We lopen via een andere weg terug. Ook weer prachtig en op de valreep, ook weer een landgoed te weten 'Martenastate".  Ook weer adembenemend mooi.
En het weer: de regen blijft uit en de zon komt te voorschijn en schijnt door de raampjes van het hutje binnen. We koken weer een lekker maaltje. Rode vissaus met groenten en rijst. De rijst gaart in bed, verder alles in een pan en een lekkere salade. Morgen maar weer een nieuwe yoghurt maken. Hij is bijna op.
We leren steeds beter hoe we met het huisje om moeten gaan. Als we naar de wc gaan neem ik de waterkoker  en een fles mee. Dan hoeven we de jerrycan niet zo vaak te vullen. We gebruiken niet de afwasteil, maar we vonden een stop en nu wassen we in de bak van het aanrecht. Daar past de pan beter in als in de afwasteil die van dezelfde maat is. Wat zullen we thuis alles weer waarderen. 

De dertiende dag van de Camino anders dan anders... "tussen de druppels is het droog"

Gisteren zagen we de bui al hangen. Dat betekende vroeg op en proberen voor de bui een fikse ronde gelopen te hebben. Aan de hand van wandelnet had ik een route bedacht, met na elke 3 a 4 km een escape naar huis.  Dat lukte, tot de laatste afsnijding. We zagen niet alleen de bui hangen, maar deze was inmiddels ook gearriveerd. Redelijk droog kwamen we rond 11.30 uur weer aan bij het huisje. En vanaf toen begon het regenen. Tot de avond! Af en toe stond ik met de jas aan voor een klein rondje Hitzim, maar we waren onze vlonder nog niet af of de regen was er weer... De komende dagen lijkt het er op dat we steeds dit weer hebben. Ik mag van mezelf hier niet van balen, want we hebben de regen hard nodig. Maar wat is het lastig. Er is afgezien van de laptop, Iphone, Ipad geen alternatief..... Er is niets open. Misschien wel een Ikea.... zag ik op het nieuws, maar daar wil je toch niet heen...? Dan gaat het fout als mensen dit als een uitje gaan zien en dan ben ik bang dan de lock down nog wel een tijde gaat duren.

Het rondje van deze ochtend was prachtig. De open ruimte... de weilanden. De kleine dorpjes. We kwamen door Achlum. Vroeger een kleine samenleving op zich, kerk, school, smid, bakker, timmerman, kruidenier, notaris. Echt een Kameleon dorpje.
De voorkant van de huizen zijn met rode steen en de zijkanten en achter met gele steen. Die waren goedkoper lazen we ergens.
MijnMaatje hoopt nog steeds dat we een nestje van de meerkoet zullen vinden. En ja hoor, als we de dam naar de boerderij op lopen zien we een meerkoet met 4 jonkies. Heel schattig.
Ik ziet hier allerlei dieren die ik alleen van plaatjes ken: de grutto, meerkoet, waterhoen, kuifeenden. Vele, vele hazen, reeën. Super leuk.

Tja en wat doet een mens in een huisje met niks.... Gelukkig doet internet het nu snel. We bijzonder, want de vorige dagen was het rampzalig. Je kunt nu een you tube filmpje down laden.
Mijn zusje was naar Grootegast geweest, dat vertelde ze dit weekend. Ik weet niet precies meer waarom, maar ineens herinnerden we een verhaal van onze oma. Een neef van haar was daar veldwachter en is daar doodgeschoten. Er is een  een film over gemaakt "Het teken van het beest".

"In 1928 krijgt een man IJe Wijkstra een verhouding met Aaltje Wobbes, de vrouw van zijn vriend Hendrik Wobbes. Deze vriend zit dan vast wegens diefstal. Volgens de overlevering heeft Aaltje een grote invloed op IJe.
Hij blijft veertien dagen bij haar. Enige tijd later trekt Aaltje bij IJe in en laat haar zes kinderen in de steek. Moeder van IJe Wijkstra wil dat niet meemaken en vertrekt. Wegens het in de steek laten van haar kinderen wil Justitie in Groningen Aaltje horen. De burgemeester van Grootegast krijgt opdracht Aaltje aan te houden en naar Groningen te laten brengen. Klaarblijkelijk voorziet de burgemeester problemen, want hij laat maar liefst vier veldwachters de opdracht uitvoeren, twee gemeentelijke en twee rijksveldwachters.
Op 18 januari 1929 wacht Wijkstra de veldwachters op met een karabijn. Volgens de overlevering zou het zo'n 18 graden gevroren hebben die dag. IJje weet alle vier veldwachters neer te schieten, bij drie snijdt hij later ook nog de keel door. Zelf raakt hij lichtgewond. "
Bron: Museum Blokhuispoort

Een mooie activiteit voor een regenachtige middag om dat eens uit te zoeken. Hoewel de geschiedenis vreselijk is. Na een mailtje met een oom weten we om welke veldwachter het gaat. De vrouw van de neef is achtergebleven met 4 jonge kinderen. Het leven zal voor Aaltje, de vrouw waar het in het verhaal omging,  hier in het Gronings/Friesje platteland van 1928 ook niet meegevallen zijn. Ik wil niet zeggen dat we hier onder vergelijkbare erbarmelijke omstandigheden zitten, maar het zal met 6 kinderen in een daglonershuis zonder waterleiding en elektriciteit in de winter niet meevallen. Dat je dan hang hebt naar vertier en afleiding...
Want het leven zonder water en sanitair is een tijdje leuk als je er voor kiest. Maar als het je leven is...
Voor ons een mooie oefening voor het leven in een tiny house.  Ooit nog een keer een wens van ons. We merken dat spullen er niet toe doen, maar als je weinig spullen hebt is het wel handig om de basics te hebben. Bijvoorbeeld een blikopener en een soeplepel.
Het huisje van ons, is 7 passen lang en 9 passen breed. Het heeft twee bedsteden, voorzien van heerlijke witte schone lakens, die door de verhuurster worden gewisseld. Ze maakt op maandag het huisje ook nog schoon.  De douche in de toiletcabine 200 meter van het huisje is heerlijk warm. De verwarming brandt daar hele dag. Ik heb gisteren onder de douche gewassen. Had een emmer meegenomen en daar warm water in laten stromen. De was droogt al bijna 24 uur en het voelt nu aan alsof het ietsje droog wordt.
Ons huisje wordt verwarmd met een petroleumkacheltje. Dat gaat best goed. Water halen doen we met een jerrycan van 20 liter en die moet dan op een plank van 1,6 m hoog. Mooie crossfitoefening. Het lukt me nu nog niet. Dan zie je pas hoeveel water je gebruikt en hoe vaak je even de kraan open doet. Het koken op het campinggasstel gaat ook prima. Duurt iets langer dan thuis. Water in de hut verwarmen we met de waterkoker.
Na de wandeling heb ik van wat restjes groente die ik had, soep gemaakt, want het was buiten ondanks het lopen nog wel heel koud. Nu missen we een soeplepel. Vanmiddag hebben we ook havermoutpannenkoekjes met appel en rozijnen gegeten. Voor vanavond hebben we nog een courgette en een paprika om wraps van te maken. Met een blikje kidney bonen en een blikje tomaten puree gaat dat prima.  Voor straks nog een toetje met aardbeien en banaan en de zelfgemaakte yoghurt. Mmmm.  Morgen moeten we boodschappen doen, want afgezien van een stukje prei, restje sla, stukje paprika en 3 kleine tomaatjes, zijn we door het eten heen. Het voelt een beetje als een tussenvorm van een camino met een fietskamperen en een weekendje hotel.
Het is een beetje wonderlijk: opgemaakte bedden en badlakens en handdoeken, maar geen water. Er is ook een huisje met een jacuzzi. Mensen zitten heerlijk in de jacuzzi in de regen.  Ik zie ze vanuit het raam...En geen tv... Missen we ook niet, want dat doen we thuis ook niet.
Toen ze zag dat wij een bak met potjes met kruiden mee hadden viel ze van het lachen bijna van haar eigen vlonder. "Hoe gek is een mens als je dit meeneemt op reis?" Ik zag haar denken en denken...
Hoe ouder of ik word, hoe meer ik leer dat de mindset van mensen zo uit elkaar loopt. Als je op de Camino bent, dan ben je wel een beetje onder gelijk gestemden. Je hebt immers allemaal hetzelfde doel... hoe verschillend mensen ook zijn. Maar hier waar we een paar weken meeleven met de boer en zijn gezin, is een wereld die ik natuurlijk van huis uit wel ken, maar ook weer zo anders is....
Genoeg mijmeringen voor vandaag..

P.s. Kampeert Zoonlief hier nog geen 10 km vandaan in zijn vrachtauto.....In verband met zijn rijtijden overnacht hij regelmatig in zijn vrachtauto. Ik begrijp dat hij een magnetron en koelkast aan boord heeft.... tja weer een andere wereld. We hadden wel even langs kunnen gaan voor een kop koffie...

De twaalde dag van de Camino anders dan anders "Elke dag is een geschenk, maak er iets moois van"

Koningsdag 2020. Een bijzondere dag. Ook voor de Koning. Ook zo anders dan anders.... Niet alleen voor ons dus, maar voor velen. Geen Vrijmarkten, geen spelletjes, geen .....  Koningsdag 2020 thuis.... Deze dag zal ons blijven heugen. En we mogen hopen dat het andere jaren weer gewoon zal gaan.
Het is een bizarre tijd. Hier fietsen we of wandelen we. Je komt gewoon geen mens tegen. Of althans bijna geen mens.... En het is zulk mooi weer al weken. Maar we zien op weeroneline dat de berichten voor deze week niet zo mooi zijn. Dinsdag, woensdag, donderdag regen...  Dan moet je dus echt zelf iets van je dag maken.
Vandaag was het een schitterende dag voor een Koningsdag. Stralend weer, niet te warm. Op Corona wijze van 1,5 meter zie je mensen er wat van maken. Een prachtige dag!
Maar als het slecht weer is........ dan is het wel vreselijk besef ik nu. Geen museum,  winkelen doe je ook niet voor je plezier met een persoon, ik althans niet. Geen terrasjes, geen etentjes, geen koffie, geen bibliotheek, geen film. Dan ga ik het ook wel voelen. We zitten hier  'in the middle of nowhere'. Bijna geen internet, geen naaimachine, geen boeken...... Ik ben natuurlijk vreselijk verwent deze weken. Zowel in de Achterhoek als hier in Friesland, konden we gewoon fietsen en wandelen.
We horen van mijn Engelse zwager, dat alle mensen van 70+ in Engeland te horen hebben gekregen dat ze een jaar binnen moeten zitten. De andere mensen mogen elke dag naar buiten wat je normaal ook doet. Dus loop je een rondje met je hond, dan mag dat. Maar geen twee rondjes.
De regels zijn iets verruimd nu, je mag nu met de auto ergens naar toe om te wandelen, maar dan mag je 2 x zo lang als de heenreis duurde de activiteit doen. Op mijn vraag, wie dat dan controleert hoorden  we dat mensen elkaar massaal aangeven bij de politie. Typisch Engels volgens zwager en zus. Niet te geloven...
We beginnen de dag bij mijn zus en zwager die 10 km verder op in een huisje zitten. De rood, wit, blauwe vlag met oranje wimpel wappert ons al vrolijk tegemoet.  En niet alle daar. We zien die dag dat op elke kerktoren een vlag wappert. In de dorpen zien we ook veel Friese vlaggen. Zuslief heeft een Koningstaart gebakken. Heerlijk! Maar met zoveel suiker, room en chocola, dat ik er de hele dag hyper van ben. Op zich niet erg, want de rest van de dag gaan we fietsen. Er is veel wind, dus dat wordt flink trappen.
Op gepaste afstand van elkaar worden we eerst geacht om een papieren gebaksbordje te versieren. Daarop komt dus de taart. Dan zingen om 10 uur het volkslied met de tv mee. We blazen oranje ballonnen op en maken een fleurige oranje slinger.
Dan laten we de de festiviteiten voor wat ze zijn. We zien later aan het filmpje wat ons nichtje heeft gemaakt, dat ze een geweldige dag hebben gehad. Gewoon samen als gezin spelletjes gedaan. Koekhappen, estafette, touwtje springen en wat al niet meer! Samen iets  moois gemaakt van deze dag. Als we hun park afrijden valt mijn oog op iets bijzonders: een paarse sering. Het is natuurlijk 27 april en gisteren was het de verjaardagsdag van mijn moeder. Ze had op deze dag altijd een melkkan, zwart met witte stippen, gevuld met paarse en lila seringen uit de tuin staan. Ik had gisteren wel rond gekeken, maar ze niet gezien. Was er gewoon een beetje teleurgesteld van. Maar ze waren op het park van mijn zusje! Een knipoog naar ons! Althans zo ervaar ik het. In Spanje zijn weinig seringen, maar elke dag op haar verjaardag zien we ook daar toch een sering. Dat voelt goed.
Wij fietsen verder en gaan een tocht maken langs Stiens, Leeuwarden en weer terug. Uiteindelijk 80 km en soms fiks tegen de wind in. En mijn hooikoorts? Gewoon over!!! Ik ervaar de dag als een geschenk!

De elfde dag van de Camino anders dan anders .."Hij zal je beschermen met Zijn vleugels"

Het is voor het eerst sinds ... dat er wolken aan de hemel zijn en dat de morgen niet zo stralend is dan anders. Maar voor de natuur is het zo langzamerhand beter en wat regen zou nog mooier zijn. We staan om 7 uur op. Caminotijd! Vanaf mijn vorige Camino ben in elke morgen tussen 6.30 uur en 7.00 uur opgestaan. Vorige zomer heb ik de vroege ochtend buiten leren waarderen, maar ook de stille uren in huis. MijnMaatje heeft meer slaap nodig. Ik geniet van het vroege uurtje rommelen en alvast wat koken voor de avond of de lunch. Vooral in de winter had ik rond een uur of 8 de soep al klaar.
Om kwart over 7 zitten we op de fiets. Richting Tzum, een klein schattige dorpje,  3 kilometer verder op. Vandaar  hebben we een wandeling bedacht.  Het is een bijzonder landschap. Kaal, kaal, groene weide....We lopen op een dijk. Later blijk dat de Slachtedijk te zijn Een slapende dijk die bij overstromingen het zee water tegen hield. In 1825 voor het laatst benut... Nu is er over deze prachtig kronkelende dijk elke 2 jaar een marathon. Het is opvallend zoveel vogels als we zien. Zoveel verschillende soorten vogels en eenden. En laat de tekst van vandaag niet zijn. "Hij zal je beschermen met Zijn vleugels." Bijzonder weer zo'n tekst. Juist hier in deze omgeving, zie je de bescherming van de  vogels voor hun jongen. Het is stil van de stilte..... geen verkeer, geen machine geluiden. De enige twee auto's die we tegen komen op deze 10 km zijn van de thuiszorg. Het is genieten.
Rond 10 uur zijn we thuis voor de online kerk. Ik pak mijn breiwerk erbij en in het heerlijke zonnetje, die inmiddels voor de dag is gekomen, zitten we samen in stilte te luisteren. We kijken over de weilanden. Van de rest van de bewoners van de huisjes en de boerderij nemen we nog geen leven waar...
Na de kerk verbouwen we de "woonkamer". We hebben ontdekt dat de wifi het best is op de plaatst van de bank. We schuiven de bank naar het midden. De tafel naar het raam en de twee stoelen op de plaats van de tafel. Het huisje is ruim... dus het kan met gemak.
Als dat klaar is gaan we met de rugzak met lunch en koffie richting Franeker. We lopen nog even het dorpje Hitzum in. Dat is echt een gehucht, maar had vroeger nog 2 scholen. Een openbare en een christelijke. Niet te geloven. Mensen moeten veel kinderen hebben gehad. En ook nog een kolossale kerk.
Het plan is een wandeling door Franeker.  Wat is dit weer een mooi stadje. Het weer is heerlijk en voor de kerk eten we de lunch... Daar zien we weer een bord van de Camino aan het Wad. De route loopt hier ook langs. De Camino komt gewoon elke dag op ons pad en laat ons dus niet los.
Thuis gekomen zien we dat we weer 12 km hebben gelopen. Het is wel welletjes voor vandaag. We maken van de melk van de koeien yoghurt. Eerst koken tot 99 graden, dan afkoelen tot 45 graden daar een restje oude yoghurt er door en dan laten staan. Eigenlijk heel simpel.
Maar het valt niet mee in dit huisje. Het koken lukt wel, maar de pannen afwassen met koud water is een beetje behelpen. We moeten laat naar bed, want de yoghurt is pas om 23.00 uur klaar. Deze moet ongeveer 4 uur om 42 graden blijven en we houden de yoghurt op temperatuur in ons bed....

De tiende dag van de Camino Anders dan anders... "Een goed leven is vaak glimlachen..."

"Een goed leven is vaak glimlachen, groots dromen, jezelf verwonderen en je realiseren hoe gezegend je bent met alles wat er wel is. "

Met Bijbeltekst van de dag heb ik niet zo veel. Daarom trek ik een kaart uit de website "Voor positiviteit". En hoe toepasselijk voor deze tijd! En deze dag.....
In 2015 kreeg ik van mijn team van school een zakje met Spreuken mee voor mijn toch in Spanje. Dat was zo leuk. Elke dag trok ik een Spreuk. Ik probeerde deze dag dan na te denken over de spreuk en daarover met mensen die ik tegen kwam te praten.
Zie alle blog van 2015. Van een een Caminovriendin kreeg ik het jaar daarna elke dag een spreuk. En zo rolde ik in de spreuken. De Camino is natuurlijk geen wandeling, maar een bezinningstocht. Juist het urenlang alleen lopen deed mee heel goed. Maar ook de ontmoetingen. Na 5 weken kwam ik helemaal bijgetankt terug. Kon er weer een hele poos tegen aan. Het leverde me wel op dat ik toch veel meer met rust en aandacht kon leven en werken. Het is moeilijk om het vast te houden. Maar door de jaarlijkse tocht heb ik altijd het geluk om aan deze bezinning toe te komen. En het heeft me veel gebracht!  Met compassie leren kijken naar de mensen om me heen. Met een kleine moeite kun je juist veel betekenen voor een ander.

Maar ik ben er nog niet, ik kan me nog erg opwinden soms. Het besef dat er een wereld van betrokkenheid is en een wereld waar je invloed op hebt, zijn twee verschillende dingen. Ik zou graag meer geduld leren op brengen op de wereld, waar ik wel op betrokken ben, maar waar ik geen invloed op heb. Door mijn werk en persoonlijkheid ben ik zo geneigd om alles te willen oppakken en te willen regelen.  Te vaak vergeet ik dan om te zien wat goed gaa en dit ook te zeggen! Te weinig verwonder ik me! En te weinig tel ik mijn zegeningen! Altijd geneigd om mijn fouten te zien, te zien waarin ik heb gefaald en wat nog beter zou kunnen.
.
Maar vandaag is het een goede dag!  Na 8 weken zien we weer eens iemand live van de  familie.
Mijn zusje zou deze tijd voor een weekje naar Spanje. De Camino lopen van Pamplona tot Puente la Reine. Daar kwam dus de klad in door de Corona. Nu zit ze met man en kinderen 10 km bij ons vandaan voor een weekend. En vandaag hebben we samen als familie vormgeven aan de 1,5 meter samenleving. We hebben op de Corona wijze gefietst. Kinderen voor op. 200 meter niks. Ik met Zuslief 1,5 meter uit elkaar en een stuk achter ons de mannen. En de reis van vandaag gaat richting: Sint Jacobi parochie..... De kinderen verwonderen zich over het gebeuren. Camino Santiago aan het Wad... staat op het gemeente bord bij Jacobiparochie. Manlief laat ze alle namen ziet op het muurtje voor de kerk. Beginnend hier bij  Jacobiparochie en eindigend in Finesterre Spanje.
Op de dijk bij de Zwarte Haan eten we. En of ze er voor zijn gemaakt, twee banken met wel 5 meter er tussen. (Als je goed kijkt op de foto zie je ons)

En natuurlijk zaten we liever in Spanje, maar we realiseren ons: we zijn gezegend met wat we wel hebben. We zijn gezond, onze banen gaan door. We hebben elkaar! En zo treffen we elkaar op Corona wijze. We zitten buiten op hun terras, fietsen dus, eten samen... dat is lang geleden. Samen eten. Oke met 1,5 meter er tussen. Maar toch...
En mijn zusje is een toonbeeld van daadkracht en energie....Heeft een heel Koningsdagplan bedacht. Glimlachend hoor ik het aan. Maandagmorgen zijn we dus weer present bij haar! Het is dan Koningsdag. We zijn al in geen 10 jaar op Koningsdag in Nederland geweest. We laten ons verrassen. Om 10 uur is de landelijke aubade en we begrijpen dat iedereen uitgedaagd wordt om voor je huis te zingen??? Morgen bakt ze met de kinderen een Koningstaart. Daar doen we natuurlijk maandag graag aan mee!

De negende dag van de Camino anders dan anders "Onderschat nooit de kracht van goedemorgen berichtjes!"

De eerste dag ochtend in ons nieuwe onderkomen. Gisteren was het een hele drukke,  vervelende dag. Uiteindelijk kwam alles wel goed, maar alles kost dan wel meer energie dag gemiddeld. Van MijnMaatje moest een brief naar ouders uit. Ik moest een brief voor ouders de deur uit hebben. We moesten ondertussen ook nog verkassen. Op zich viel dat wel mee. Maar alles bij elkaar was het een energie vretend dagje.

Het nieuwe onderkomen ziet allerleukst uit. Ligt prachtig. Is ruim, je zou er goed kunnen wonen. echter alleen koud water in een jerrycan en de wc 200 meter van het huisje, tja..... We dachten dat we een huisje hadden. Niet dat we gingen kamperen. laten we eggen dat we hier niet zitten voor een kampeerprijs. Maar het meest vervelende is toch wel het niet hebben van internet. Ik heb eerst gevraagd of er internet was en toen geboekt. Zo snel als thuis hoeft niet, maar dit is rampzalig. 45 minuten voor het uploaden van de weekinfo, daar word ik een beetje raar van. Ik heb alle data van mijn mobiel al op. Grrrrr.

Maar vanmorgen schijnt de zon en om half 8 liepen we weer ons ochtendrondje. Na 500 meter kwamen we bij een huisje en daar lag vanalles dat je gratis mocht meenemen. Ik zag een paar prachtige roze vazen en een paars potje. 

Ondertussen werden we vrolijk begroet door een man die twee rotweilers uitliet. Het is zo frappant. In de Achterhoek wandelen we ook veel, maar afgezien van een knikje komt het zelden tot een gesprek. Voor we een kilometer verder waren, waren we op de hoogte gebracht van alle leuke wandelrondjes, van het privéleven van de man en het wel en wee van zijn houden.
Erg grappig maar we wandelen vlak langs de camping waar we vorig jaar hebben gekampeerd, toen we het Jacobspad fietsten. De camping was  toen vol en we mochten op het gazon in de tuin van de eigenaar. Nu is de camping leeg…….

Op de terugweg komen we weer iemand tegen die ons vrolijk goedemorgen toewenst en die begint een gesprek over het weer, de mooie omgeving, de groene weiden. Ik zie MijnMaatje wippen van het ene been op het andere been, hij moet eigenlijk zo aan het werk. Op het erf worden we aangehouden door de boer met een vraag over melk. Maar zolang we niet sneller kunnen koken, zit yoghurt maken er niet in.  Maar voor 9.00 uur hebben we al 3 mensen echt gesproken.
In de afgelopen weken, toen de school dicht was heb ik elke morgen een goede morgen app naar het team verstuurd. Volgens de spreuk van de dag is dit dus niet te onderschatten.  Dat hoop ik dan maar. Ik merk wel dat het gezien worden wel iets met je doet! Je zou anders anoniem in de massa kunnen verdwijnen. Mensen die alleen zijn en thuis werken nu in deze Corona tijd kunnen het zwaar hebben, realiseer ik me.

Om negen uur zijn we terug en doet Manlief een beloverleg met een collega. Dat gaat prima.  Ik zit heerlijk in de zon en geniet van een moedereend met 8 jonge eendjes. Van meerkoeten en waterhoenders. Althans dat denk ik, want zo goed ben ik hier ook niet in.
Inmiddels raak ik een beetje verzoend met het idee van 4 weken op deze plek. Ik heb geen hooikoorts. De mensen begroeten ons vriendelijk in de vroege morgen. De goede zorgen van moedereend ontroeren me. Het is goed. Je zult maar in een vluchtelingkamp zitten met de dreiging van Corona. Waar heb ik het over. Ik sta op en ga aan de slag. Maak een ontbijt en lunch. Herschik de keuken kast en ik bedenk me eens de roze vazen. Bijna rennend langs de weg haal ik de vazen, maakt ze schoon met koud water en sorteer daar het bestek in. De houten bak met schimmel waar het bestek uitkom,  moffel ik achter de vuilnisbak en doe er alle schoonmaakmiddelen in. De houten snijplank verban ik achter de koelkast. Een snijplank van hout en afwassen met koud water lijkt mee geen goede combinatie. Maak een lijst met wat handig is en maak me klaar om zo op pad te gang.
We fietsen een heerlijk rondje door kop van Friesland en als we even uitpuffen worden we al weer aangesproken. Dit keer door een oudere dame met de vraag we de Elfstedentocht fietsen? Ze prijst het mooie Friesland uitbundig. We beamen het in alle toonaarden.
Op de terugweg doen we inkopen in Franeker. Plastic snijplankjes, vaatdoekjes, tafelzeil, nieuw schrift, nog wat levensmiddelen en we gaan op weg naar ons huisje.
Het blauwe tafelzeil van 99 cent doen we op de prachtige houten tafel, waar je niet met water op kunt. Het staat schitterend bij de fluweel blauwe stoelen. 

Het begint wat meer eigen te worden en we worden steeds handiger. Als we naar de wc gaan nemen we alvast een waterkoker met water mee.  Spaart het water uit de 20 liter jerrycan. We krijgen een ander kooktoestel, dat MijnMaatje goed poetst en we kunnen koken. Ik zorg alvast weer voor een waterkoker met warm water voor de afwas. Na vier weken hier zijn we straks helemaal getraind in een minimalistisch leven. Met een zenhouding, zittende bij het peteroliekacheltje ondergaan we het up loaden van het filmpje. En ja hoor na ander half uur is deze al halverwege! Op naar de volgende 15!

De achtste dag van de Camino anders dan anders: "Het licht is een genot."

Het was me het dagje wel! Het is maar goed dat de tekst van de dag zo opbeurend is! De tekst is eigenlijk nog langer en is eigenlijk geheel in de strekking van: "het kan nog erger".
Vanmorgen hebben we afscheid genomen van het heerlijke appartementje in Bolsward. Een prachtige plek. En hoe toepasselijk de naam"Een licht verblijf in..." en inderdaad het licht was een genot. De de zon die ons 7 dagen heeft omringd, maakte dit verblijf tot een extra feestje.

Gelukkig gaat het met mijn hooikoorts prima. Dat is super, want dan kan ik er gewoon beter tegen.  En dat was nodig, want het was een dag met nog veel obstakels. We moesten verkassen. Er moest een brief naar ouders, zowel voor de scholen van MijnMaatje als naar mijn school. Iedereen moet er wat van vinden, het moet professioneel overkomen. Je wilt ook graag wat voor de kinderen betekenen in de vakantie.Dus er moesten  nog bladen met tips bij....  We moesten nog boodschappen halen..... en ga nog maar even door.

Na de middag verkasten we naar het volgende verblijf. Een prachtig houten huisje midden tussen de weilanden. Het ziet er schitterend uit! We slapen in bedsteden. De stoelen en bank zijn heerlijk! Wordt verwarmd middels een petroleum kacheltje.
Het is nog wel even een dingetje dat het internet traag is. Up loaden van de nieuwsbrief duurde 45 minuten. Er is geen wc en douche. Daarvoor moeten we dan het huisje uit en naar de schuur lopen. En dat is over een vlonder boven het water.  Voor 's nachts nog wel even wat. Het huisje is nostalgisch van inrichting. Prima. Het is ruim en het uitzicht is fantastisch. De zon komt op precies bij het terras. Gewoon super mooi.

Ik weet niet precies waar Cornelis Jetses zijn schoolplaten heeft getekend, maar het zou zo hier kunnen zijn. Op zo'n schoolplaat van Jetses zie je vaak veel dieren en planten bij elkaar. Zo veel dat je denkt dat het speciaal voor de tekening bij elkaar is gezocht. Maar hier klopt het wel. De planten groei aan de kant van de sloot, de eenden in de sloot, de vogels, de nestjes in de rietkragen...
Vanmorgen zagen we een moedereend met wel 5 jonge eendjes.

De dag was weer lang genoeg. Het is genoeg voor nu.
Morgen een gewoon ontspannen dag hoop ik!! De afgelopen dagen waren zwaar genoeg.

De zevende dag Camino anders dan anders "Geen mens weet wat er in de toekomst gaat gebeuren".

Het is toch wel bizar! Spreuk van de dag: "Geen mens weet wat er in de toekomst gaat gebeuren."
Hoe toepasselijk in deze tijd, en een stukje verder: '"Als een wijs mens iets zegt, dan krijgt hij waardering. Maar als een dwaas iets gaat zeggen, dan brengt hij zichzelf in de problemen."

Als ik terugblik op deze dag hoop ik dat ik aan beide invulling heb gegeven. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar er wordt wel verwacht in deze Coronatijd om goede besluiten te nemen. Besluiten die mijn team kan handelen en kan dragen! Hoe houdt je 1,5 meter afstand en hoe zorg je dat teamleden niet besmet worden en toch het werk door gaan vindt.
Het gaat te ver om daar nu op in te gaan, maar ik hoop dat we uit wijsheid handelen en toch ook beseffen dat we niet weten wat de toekomst brengt. We hebben een plan gemaakt voor 8 werkdagen na de meivakantie. We zijn dan weer 1 maand verder en wie weet wat er dan allemaal kan. Maar wat is iedereen er druk mee.
Gelukkig zijn we als team klein en als organisatie ook. Dat betekent dat we makkelijk kunnen switchen. Maar met dank aan de harde werkers in het team.

Mij dag ben ik begonnen met een wandeling. Ik voel me vandaag een stuk beter dan eergisteren. Het is wel wonderijk hoe verschillend het per dag gaat. De wandeling was heerlijk. Geen mens gezien, door kleine dorpjes, struinen dwars door de weilanden. En dat met met weer de zon die ons de afgelopen weken alle dagen omstraalt.

Ik was rond 12 uur thuis en neem dan mijn ontbijt. Ik doe aan intermittent fasting. Dit is geen nieuw dieet. Eigenlijk is deze methode van vasten een oud geheim om je lichaam te laten herstellen. Denk maar aan de boeddhistische monniken die ook vaak vasten. Vasten kan klinken als een ‘straf’, maar het is makkelijk te volgen en ik voel me er heel goed bij. Ik ga  meestal eten van 12 uur 's middags tot 20.00 uur 's avonds en eet wat ik anders ook eet. Of van 10.00 ur tot 18.00 uur. Heb nu alleen 's middags om 16.00 uur geen snaaitrek. Met havermoutpannenkoeken als lunch, glij ik mijn team het overleg in. In grote lijnen zijn we het met elkaar eens. MijnMaatje had de hele ochtend video vergaderd. Dat was ook de reden dat ik maar een hele ochtend heb gewandeld. Vanaf mijn thuiskomst heeft hij in de douch verder vergadert. Het is wat. Om 21.00 uur kwam de verhuurder zeggen dat hij ook wel kantoorruimtes had. Hij had gehoord van zijn vrouw wat we deden. Maar toen waren we bijna klaar.
Dan werk ik het besproken plan uit, volg een webinar met de de PO raad van de onderwijs, heb via google meet overleg met het crisisteam en verdeel in de kinderen in groepen. We mogen maar immers met de helft van hen aan de slag.  Ik kwam er achter dat je niet zomaar kunt zeggen, we verdelen de groepen in A t/m K tot L tot en met Z. Dan kloppen de aantallen in de groepen niet. Dus met de hand hebben we de families een verdeeld over twee dagen. Toen was het inmiddels 22.00 uur.... Ik ben munt. Ik stop nu en ga morgen verder.
Ik hoop dat ik wijze dingen heb gedaan en de toekomst niet heb dicht gebatterijd of dicht gebatterijt?/ Ik zoek het morgen uit.

Morgen verkassen we naar het volgende adres....we hebben niet veel spullen bijna ons, dus dat is niet zo'n klus. Maar goed ook want ik moet nog wel even aan de bak. Geen Camino dagen dus...

De zesde dag van de Camino anders dan anders ..."Wie met wijs beraad te werk gaat, heeft meer kans van slagen.

Wat bijzonder dat de tekst van de dag vaak zo van toepassing zijn op wat er speelt. "Wie met wijs beraad te werk gaat, heeft meer kans van slagen."  Prediker 11. Dit komt vandaag wel zeer goed van pas. Speelde ook zeker vandaag. We horen vandaag of de scholen wel of niet open gaan. Waar doe je dan goed aan. Wat is verstandig. De berichten zijn zo divers. De tekst voor vandaag is dan wel een steun.

Laat ik beginnen bij het begin. Van bezinning is bijna geen sprake deze Camino anders dan anders. De Corona tijd vraagt veel werk en energie. Het was betreft de hooikoorts vanochtend knudde. Ik denk dat ik vannacht meer gewreven heb, dan ik zelf gemerkt heb. Ik werd wakker met een hoofd vol watten en kleine rode zere ogen. We hebben eerst gewandeld. De buitenlucht doet me goed... dan heb ik geen jeuk. Maar misschien is het net zo als met astma, je hoeft niet direct klachten te hebben, maar kan deze dan later krijgen. Ik merk dat ik moe word van steeds maar wandelen en fietsen. Ik heb dan wel geen jeuk, heerlijk, maar gisteren 24 km gewandeld en 20 km gefietst, met deze zware wind is ook wat. En zondag hadden we ook al zo'n dag. Maar ergens even zitten kan bijna niet. Uiteraard is er niets open en bij bankjes was het zondag te druk en gisteren waaide ik bijna van het bankje af.

Maar goed, begonnen met de ochtend wandeling. 6 Weken op elkaars lip valt niet mee. Het vinden van een korte route is dan wel een ding. MijnMaatje had om 8.30 uur al weer overleg en dan moeten we thuis zijn. O ja , niet thuis, in het huisje met alles er in, behalve een magnetronschaal. Vervolgens krijg ik veel telefoon. Het lijkt wel of bedrijven denken: geen kinderen op school, dan heeft de directie tijd. En via de mail allerlei tips voor online lessen....
Om 10 uur houd ik het binnen niet meer uit en loop Bolsward rond. Ik wilde naar de zeedijk bij Makkum te gaan, maar we besluiten om dat dan 's middags te doen. MijnMaatje werkt snel door om zijn werk af te krijgen. Morgen gaan we in shifts. Want hij hebt in de ochtend overleg en ik in de middag.
Maar in Makkum een route vinden is niet eenvoudig. Je kunt heen langs de dijk en terug langs de dijk en dat is saaaai. Mijn mobiel is snel leeg. De kaart waait uit je handen. Ik had thuis maar bedacht dat een papieren!!!!! briefje met nummers er op vast wel net zo gemakkelijk is. Maar MijnMaatje heeft een ander idee. Behangen met de fietscomputer en snoeren en powerbanks kijkt hij elke stap na... Maar desalniettemin lopen we fout, terwijl ik nog zei: "Zal ik het paalnummer nog even controleren". Over wijsheid gesproken. De "schade" is een extra kilometer tegen de wind in. Uiteindelijk is het  mooie route langs de dijk, door het binnenland, over een erf, over sloten, bruggen. Koeien hoeven hier niet achter prikkeldraad. Overal zijn gewoon sloten...


Heerlijk is de wind op mijn gezicht en ik trek bij. Je waait wel bijna van de dijk af. Het is inspannend lopen. Maar na 3 uur ben ik helemaal uitgewaaid en gaan we terug naar huis en heb ik het stadje Makkum nog niet gezien.  Er is een bankje onder de douch en ik douche wel een half uur. Alle pollen gaan door het afvoerputje... Ik was mijn beuff en sjaal en inderdaad, het gaat nu prima. Druppels in de ogen, puf, tablet, uierzalf rond de ogen en ik ben er weer.
Dan valt mijn oog op een kaartje tussen de bak met fruit en groente buiten. Van een collega. Ik moet er bijna van huilen. Voor mijn gevoel vier ik vakantie en moeten zij buffelen met het "kroost"!

De hele middag heb ik nagedacht over de scenario's. Wat als...   Ik houd me steeds voor dat plannen maken geen zin heeft. Je weet toch niet wat het besluit wordt.
Wel weet ik dat kinderen veerkracht hebben en misschien minder mee krijgen dan we denken. Of het anders ervaren. Ik moet steeds denken aan de film Le bella vita. ( Het leven is mooi) De vader tracht het Giosué na opname in het concentratiekamp te beschermen door de verschrikkelijke waarheid achter te houden. Hij doet alsof het kamp eigenlijk het decor van een moeilijk spel is, waarin de gevangenen spelers zijn die meedoen voor een hoofdprijs.
In de surrealistische tijd waarin we deze weken leven, zou je als ouders in het dorp van de school zo'n wereld voor kinderen kunnen realiseren. Zeker met het prachtige weer, lijkt het gewoon een eindeloze vakantie. Aan de andere kant weet ik ook, dat er ouders zijn die hun volwassenzorgen graag delen met hun kind. Het ene kind kan dit beter aan dan het andere kind.  We moeten  eerst de kinderen maar weer zien en  fysiek bekijken hoe het met hun gaat.

En wat betreft leerachterstanden.... ergens in mijn loopbaan trof ik een jongen met ernstige dyslexie. Ouders wilden zo veel hulp en trokken zo aan deze jongen dat ik hem er aan onderdoor zag gaan. Maar vroegen ook zoveel van de school, dan het niet reëel was  "Ik wil niet dat hij in de viskraam belandt",  was haar uitspraak.  Jaren later trof ik de jongen, inderdaad, achter de toonbank van de viskraam...  Ondanks al het trekken en alle extra tijd. Wat is een paar weken op een mensenleven? Met betrokkenheid en plezier wordt meer geleerd. En als kinderen het doel ervan in zien, gaat het als een speer. En dat kost dan vaak veel minder tijd.
Gisteren hoorde ik toevallige deze spreuk van jan Ligthart, bij een webinar die ik volgde over de scenario's voor openstelling. Jan Ligthart, pedagoog, voor mensen van buiten het onderwijs,
"De hele opvoeding is een kwestie van liefde, geduld en wijsheid. En de laatste twee groeien waar de eerste heerst."

Dus ik maak de dagelijkse memo en probeer mijn geduld in te tomen en ruimte te laten voor de wijsheid van het team. Wat kunnen en willen zij?  In zo'n kleine school als de onze, is het immers zo geregeld. Maar laten we uitgaan voor de liefde voor het kind, dat is waarvoor we ooit dit vak hebben gekozen.  En dan komt ook weer de wijsheid van de spreuk van de dag om de hoek kijken! Mooi om mee af te sluiten. Anders wordt het een dagelijks preek, in plaats van een blog!

De vijfde Camino dag anders dan anders... een dag hard werken

"Daarom zeg ik, geniet van het leven. Er is niets beters op de wereld dan eten en drinken en vrolijk zijn. Een mens moet hard werken tijdens het leven dat God hem op deze aarde geeft. Maar als je geniet, dan kun je het leven aan!"  Prediker 9 

Bij deze spreuk voelden we ons gisteren zeer content. Vooral dat stukje over dat genieten. Vandaag hoorden wij bij toeval nog een andere vertaling via een podcast en die had het over "eet vrolijk je brood". Hoewel we niet zoveel brood eten, eten we wel vrolijk van allerlei salades als lunch. Omdat we nu natuurlijk zo'n leuke kamer/huisje hebben, met alles wat een mens nodig heeft, kan ik ook elke dag een lekkere salade maken. Vandaag bietjes met linzen en geitenkaas.  Een voor vanavond had ik zuurkool ovenschotel uit de magnetron bedacht. Nu blijkt toch dat het huisje niet overal over beschikt. Een magnetronschaal ontbreekt. Maar we zijn voor geen gat te vangen en ik bak de aardaardappels op en idem de zuurkool. Met een gebakken uitje, knoflook, geitenkaas  en cashewnoten. Heerlijk! Met nog een koude appel, kaneel, rozijnen compote, super lekker.
En vanavond gelijk maar de salade gemaakt voor morgen: pasta met wortels ui prei en tonijn... We kijken er nu al weer naar uit. Vandaar om 21.30 uur pas tijd voor de blog van  de dag.

Vanmorgen rustig begonnen met de ochtend wandeling. In mooi rondje dat op de kaart niet zo groot leek als dat hij uiteindelijk was. Maar goed....

Genoeg over"eet vrolijk je brood".  Het stukje over het werken in de tekst was vandaag meer aan de orde. Ik voel me buiten goed. Ik heb binnen echt beduidend meer last dan buiten, dus ik ben het liefst buiten. Maar vandaag moesten we allebei nog flink aan de bak. Ik moest nog kinderen bij de noodopvang melden bij de gemeente. Voordat ik die aan de lijn had. Dat viel niet mee. Vervolgens allerlei mail en als klap op de vuurpijl een webinar over de openstelling van de scholen. En het komt hier op neer: aan alles kleven voor en nadelen en morgen valt de beslissing. Er zijn scenario's onderbouw open, bovenbouw open, geleidelijk open, 1,5 meter afstand, is er genoeg personeel, kun je half open en half digitaal lesgeven, wat doe je met ziek personeel, wat doe je met bang personeel, wat doe je met bange ouders, toch nog wachten, zeg het maar. Om de mailstroom te beperken heb ik bewust een stuk voor terugkeer nog niet gedeeld met het team. Volgens mij vraagt het gissen nu meer energie, dan als we morgen weten wat er echt gaat gebeuren..
Lastig, eigenlijk heb ik nu de rust even nodig om op de been te blijven, maar de verantwoordelijkheid voor school drukt ook. En voor de gezinnen die het niet goed voor elkaar krijgen ook.
Ik ben bij dat ik niet hoef te beslissen, wat een uitdaging...
Vervolgens moet ik ook bijspringen met het nakijken voor mijn ander baan. Daarvoor moet ik kunnen inloggen en daar heb ik nog lang alles niet van... Ook daar loopt ivm de corona ook alles anders dan anders....

Rond 15.00 uur zat het werk erop voor vandaag en we besluiten nog even lekker te gaan wandelen. Ik had een mooie wandeling uitgezocht: de Pingjumer Gulden Halsband. De naam klonk zo mooi....

Rondom Pingjum wierpen bewoners aan het einde van de elfde eeuw een merkwaardige ringdijk op: de Pingjumer Gulden Halsband. Deze dijk zou Pingjum en haar omliggende landbouwgronden eeuwenlang beschermen tegen het water. Ook tijdens de grote overstroming van 1825 bleef het door de Pingjumer Gulden Halsband omsloten gebied droog.
Aan het einde van de negentiende eeuw besloten de Staten van Friesland om de ringdijk op te heffen als zeewering. Binnendijken werden minder belangrijk en men legde de focus voortaan op zeedijken.

We besloten om op de fiets te gaan. We begrijpen nu waarom hier veel elektrische fietsen zijn. Ik weet niet goed met wie ik vandaag op stap was: Katwezel of Simson. Wat een wind. Maar ook het wandelen was hard werken. Alleen met koffie en een koek, ging Simson deze tocht niet redden. Daarom onderweg maar bananen en volkorenbroodjes gekocht. Op weeronline gaven ze windkracht 5 aan. Maar volgens mij was het wel 7 of 8. Bij tijd en wijle word ik bijna van de dijk geblazen. Het was een wandeling met hard werken. Er blijken verschillende routes in omloop te zijn. Simson had een op zijn mobiel, ik had een in mijn hoofd.
Door het werk gingen we eigenlijk te laat weg. We moesten nog een vrolijk broodje halen bij de Posiz, gedoe over de route, de harde wind en uiteindelijk liepen we 12 km in 3 uur 15 minuten en waren we om 19.45 uur weer thuis... Verwaaid en hongerig als leeuwen die Simson in de bijbel te lijf ging. En doof van de wind.....  maar geen last van hooikoorts. En daar doen we het toch voor...

Maar de route: Pingjumer ringdijk: geweldig!!!!

De vierde Camino dag..... geen mens kan in de toekomst zien...

Voor de zoveelste dag staan we op met zon. Het is heel fris, maar de hemel is al weer strak blauw. We genieten van een heerlijke ochtend wandeling. Juist het lopen in de vroege ochtend, ervaar ik als zo bijzonder. Wat een rust en stilte. Er is echt onderscheid,weet ik door ervaring, tussen een doordeweekse dag of zo'n zondag morgen. Ik merk dat ik nu gedachteloos kan lopen. Heeft enige moeite gekost om niet de hele tijd mijn mobiel in de handen te hebben. Maar nu na een jaar lukt het om gewoon te lopen. En te genieten. De natuur in de Achterhoek is prachtig. Ik probeer daar zoveel mogelijk zandpaden te lopen. Zo mooi. Maar hier in Friesland is het ook schitterend. Het lukt nu met de kaart erbij, om een natuur stuk te vinden. Zo lopen we een aantal kilometers op een dijk  tussen de schapen en klauteren over verschillende hekken.

Steeds probeer ik me een stukje verder te ontwikkelen. We eten gezond. Bewegen lekker. Proberen duurzaam en bewust te leven. Maar bijvoorbeeld iets als mediteren vind ik moeilijk. Ik heb altijd zoveel onrust in mijn lijf, dat mediteren niet lukt. 30 seconden en dan ontspint zich alweer een gedachte in mijn hoofd. En vaak niet alleen gedachte, maar ook plannen. Plannen voor van alles en nog wat.
Als je bent op gegroeid met "bid en werk" en soms denk ik dat het  "werk ....... (en na een hele lange tijd) bid" was, dan laat je dat niet zomaar achter je.
Ik weet uit de tijd dat de kinderen klein waren ik de wekelijks kerkgang  heerlijk vond. Het enige uur dat ik niets hoefde... De laatste maanden schrijf ik mee tijdens de preek. Ik merk dat ik van al het getype niet echt dingen onthoud. Het is heel leuk om te doen merk ik. Soms wordt er rond gefladderd in preken, maar sommige zijn ook pareltjes in opbouw en taalgebruik. Eerlijk gezegd ontgaat me dat, als ik alleen maar luister. Leuk is ook dat je terug kunt lezen en dat bepaalde teksten en spreuken blijven hangen. Ik heb nu in deze online kerkdiensten 4 dominee's gehoord en drie hadden het thema: "Ik zal er zijn!'  Dat geeft niets, juist fijn om te horen in de Corona tijd, toch?

De spreuk van de dag uit Prediker spreekt mee aan. "Geen mens kan in de toekomst zien". Zeer van toepassing op leven en op de Camino. Je kunt je van alles bedenken, maar hoe het echt zal gaan.

Soms is dat maar goed ook, dat we niet weten wat ons te wachten staat. Als we geweten hadden wat er boven ons hoofd gehangen had, met dit Corona virus, denk ik, dat ik het niet geloofd had. De komende week zal een heavy weekje worden. Dinsdag horen we hoe het zal gaan met de scholen. Gelukkig voel ik me goed.  Dat betekent gelukkig dat ik me kan bemoeien met wat er moet gebeuren. Ik ben vanaf 13 maart 1 keer op school geweest. Alles gaat nu digitaal. Dus ik kan vanuit Friesland ook gewoon werken.

Als je na gaat,dat toen ik voor het eerst op Camino ging in 2012, ik alleen een Nokia had. Ik kon toen net wat SMSsen. Nu regel je alle zaken met je mobiel. En dat in 8 jaar tijd...  Dat betekent dat afstand houden van je werk, bijna onmogelijk is. Nieuwe ouders mailden mij vanmiddag. Dat betekent dat ik op een bankje in Sneek reageer op een vraag. MijnMaatje zegt, dat ik natuurlijk niet hoef te reageren, maar dan moet ik het weer onthouden of het morgen te doen.

Mijn gedachten gaan op de loop, merk ik,  en het verhaal wordt te lang. Daarom snel naar het einde. In hetzelfde stuk van Prediker staat vervolgens, juist omdat je niet weet hoe het zal gaan, je moet genieten: "Daarom zeg ik, geniet van het leven. Er is niets beters op de wereld dan eten en drinken en vrolijk zijn. Een mens moet hard werken tijdens het leven dat God hem op deze aarde geeft. Maar als je geniet, dan kun je het leven aan!"  Een geweldige spreuk in deze moeilijk dagen.

En genieten doen we dan maar, we drinken koffie op bankjes in de zon, eten de salade op de trappen bij de Waterpoort in Sneek, liggen vervolgens gevloerd na 12 km lopen en 50 km wandelen tegen de wind in, een uur op bed, eten vervolgens het restant paaschocolaatjes op en maken een heerlijke spinazie omelet!  Lechjim : op het leven!

lechajim