De zesde dag van de Camino anders dan anders ..."Wie met wijs beraad te werk gaat, heeft meer kans van slagen.

Wat bijzonder dat de tekst van de dag vaak zo van toepassing zijn op wat er speelt. "Wie met wijs beraad te werk gaat, heeft meer kans van slagen."  Prediker 11. Dit komt vandaag wel zeer goed van pas. Speelde ook zeker vandaag. We horen vandaag of de scholen wel of niet open gaan. Waar doe je dan goed aan. Wat is verstandig. De berichten zijn zo divers. De tekst voor vandaag is dan wel een steun.

Laat ik beginnen bij het begin. Van bezinning is bijna geen sprake deze Camino anders dan anders. De Corona tijd vraagt veel werk en energie. Het was betreft de hooikoorts vanochtend knudde. Ik denk dat ik vannacht meer gewreven heb, dan ik zelf gemerkt heb. Ik werd wakker met een hoofd vol watten en kleine rode zere ogen. We hebben eerst gewandeld. De buitenlucht doet me goed... dan heb ik geen jeuk. Maar misschien is het net zo als met astma, je hoeft niet direct klachten te hebben, maar kan deze dan later krijgen. Ik merk dat ik moe word van steeds maar wandelen en fietsen. Ik heb dan wel geen jeuk, heerlijk, maar gisteren 24 km gewandeld en 20 km gefietst, met deze zware wind is ook wat. En zondag hadden we ook al zo'n dag. Maar ergens even zitten kan bijna niet. Uiteraard is er niets open en bij bankjes was het zondag te druk en gisteren waaide ik bijna van het bankje af.

Maar goed, begonnen met de ochtend wandeling. 6 Weken op elkaars lip valt niet mee. Het vinden van een korte route is dan wel een ding. MijnMaatje had om 8.30 uur al weer overleg en dan moeten we thuis zijn. O ja , niet thuis, in het huisje met alles er in, behalve een magnetronschaal. Vervolgens krijg ik veel telefoon. Het lijkt wel of bedrijven denken: geen kinderen op school, dan heeft de directie tijd. En via de mail allerlei tips voor online lessen....
Om 10 uur houd ik het binnen niet meer uit en loop Bolsward rond. Ik wilde naar de zeedijk bij Makkum te gaan, maar we besluiten om dat dan 's middags te doen. MijnMaatje werkt snel door om zijn werk af te krijgen. Morgen gaan we in shifts. Want hij hebt in de ochtend overleg en ik in de middag.
Maar in Makkum een route vinden is niet eenvoudig. Je kunt heen langs de dijk en terug langs de dijk en dat is saaaai. Mijn mobiel is snel leeg. De kaart waait uit je handen. Ik had thuis maar bedacht dat een papieren!!!!! briefje met nummers er op vast wel net zo gemakkelijk is. Maar MijnMaatje heeft een ander idee. Behangen met de fietscomputer en snoeren en powerbanks kijkt hij elke stap na... Maar desalniettemin lopen we fout, terwijl ik nog zei: "Zal ik het paalnummer nog even controleren". Over wijsheid gesproken. De "schade" is een extra kilometer tegen de wind in. Uiteindelijk is het  mooie route langs de dijk, door het binnenland, over een erf, over sloten, bruggen. Koeien hoeven hier niet achter prikkeldraad. Overal zijn gewoon sloten...


Heerlijk is de wind op mijn gezicht en ik trek bij. Je waait wel bijna van de dijk af. Het is inspannend lopen. Maar na 3 uur ben ik helemaal uitgewaaid en gaan we terug naar huis en heb ik het stadje Makkum nog niet gezien.  Er is een bankje onder de douch en ik douche wel een half uur. Alle pollen gaan door het afvoerputje... Ik was mijn beuff en sjaal en inderdaad, het gaat nu prima. Druppels in de ogen, puf, tablet, uierzalf rond de ogen en ik ben er weer.
Dan valt mijn oog op een kaartje tussen de bak met fruit en groente buiten. Van een collega. Ik moet er bijna van huilen. Voor mijn gevoel vier ik vakantie en moeten zij buffelen met het "kroost"!

De hele middag heb ik nagedacht over de scenario's. Wat als...   Ik houd me steeds voor dat plannen maken geen zin heeft. Je weet toch niet wat het besluit wordt.
Wel weet ik dat kinderen veerkracht hebben en misschien minder mee krijgen dan we denken. Of het anders ervaren. Ik moet steeds denken aan de film Le bella vita. ( Het leven is mooi) De vader tracht het Giosué na opname in het concentratiekamp te beschermen door de verschrikkelijke waarheid achter te houden. Hij doet alsof het kamp eigenlijk het decor van een moeilijk spel is, waarin de gevangenen spelers zijn die meedoen voor een hoofdprijs.
In de surrealistische tijd waarin we deze weken leven, zou je als ouders in het dorp van de school zo'n wereld voor kinderen kunnen realiseren. Zeker met het prachtige weer, lijkt het gewoon een eindeloze vakantie. Aan de andere kant weet ik ook, dat er ouders zijn die hun volwassenzorgen graag delen met hun kind. Het ene kind kan dit beter aan dan het andere kind.  We moeten  eerst de kinderen maar weer zien en  fysiek bekijken hoe het met hun gaat.

En wat betreft leerachterstanden.... ergens in mijn loopbaan trof ik een jongen met ernstige dyslexie. Ouders wilden zo veel hulp en trokken zo aan deze jongen dat ik hem er aan onderdoor zag gaan. Maar vroegen ook zoveel van de school, dan het niet reëel was  "Ik wil niet dat hij in de viskraam belandt",  was haar uitspraak.  Jaren later trof ik de jongen, inderdaad, achter de toonbank van de viskraam...  Ondanks al het trekken en alle extra tijd. Wat is een paar weken op een mensenleven? Met betrokkenheid en plezier wordt meer geleerd. En als kinderen het doel ervan in zien, gaat het als een speer. En dat kost dan vaak veel minder tijd.
Gisteren hoorde ik toevallige deze spreuk van jan Ligthart, bij een webinar die ik volgde over de scenario's voor openstelling. Jan Ligthart, pedagoog, voor mensen van buiten het onderwijs,
"De hele opvoeding is een kwestie van liefde, geduld en wijsheid. En de laatste twee groeien waar de eerste heerst."

Dus ik maak de dagelijkse memo en probeer mijn geduld in te tomen en ruimte te laten voor de wijsheid van het team. Wat kunnen en willen zij?  In zo'n kleine school als de onze, is het immers zo geregeld. Maar laten we uitgaan voor de liefde voor het kind, dat is waarvoor we ooit dit vak hebben gekozen.  En dan komt ook weer de wijsheid van de spreuk van de dag om de hoek kijken! Mooi om mee af te sluiten. Anders wordt het een dagelijks preek, in plaats van een blog!