De dertiende dag van de Camino anders dan anders... "tussen de druppels is het droog"

Gisteren zagen we de bui al hangen. Dat betekende vroeg op en proberen voor de bui een fikse ronde gelopen te hebben. Aan de hand van wandelnet had ik een route bedacht, met na elke 3 a 4 km een escape naar huis.  Dat lukte, tot de laatste afsnijding. We zagen niet alleen de bui hangen, maar deze was inmiddels ook gearriveerd. Redelijk droog kwamen we rond 11.30 uur weer aan bij het huisje. En vanaf toen begon het regenen. Tot de avond! Af en toe stond ik met de jas aan voor een klein rondje Hitzim, maar we waren onze vlonder nog niet af of de regen was er weer... De komende dagen lijkt het er op dat we steeds dit weer hebben. Ik mag van mezelf hier niet van balen, want we hebben de regen hard nodig. Maar wat is het lastig. Er is afgezien van de laptop, Iphone, Ipad geen alternatief..... Er is niets open. Misschien wel een Ikea.... zag ik op het nieuws, maar daar wil je toch niet heen...? Dan gaat het fout als mensen dit als een uitje gaan zien en dan ben ik bang dan de lock down nog wel een tijde gaat duren.

Het rondje van deze ochtend was prachtig. De open ruimte... de weilanden. De kleine dorpjes. We kwamen door Achlum. Vroeger een kleine samenleving op zich, kerk, school, smid, bakker, timmerman, kruidenier, notaris. Echt een Kameleon dorpje.
De voorkant van de huizen zijn met rode steen en de zijkanten en achter met gele steen. Die waren goedkoper lazen we ergens.
MijnMaatje hoopt nog steeds dat we een nestje van de meerkoet zullen vinden. En ja hoor, als we de dam naar de boerderij op lopen zien we een meerkoet met 4 jonkies. Heel schattig.
Ik ziet hier allerlei dieren die ik alleen van plaatjes ken: de grutto, meerkoet, waterhoen, kuifeenden. Vele, vele hazen, reeën. Super leuk.

Tja en wat doet een mens in een huisje met niks.... Gelukkig doet internet het nu snel. We bijzonder, want de vorige dagen was het rampzalig. Je kunt nu een you tube filmpje down laden.
Mijn zusje was naar Grootegast geweest, dat vertelde ze dit weekend. Ik weet niet precies meer waarom, maar ineens herinnerden we een verhaal van onze oma. Een neef van haar was daar veldwachter en is daar doodgeschoten. Er is een  een film over gemaakt "Het teken van het beest".

"In 1928 krijgt een man IJe Wijkstra een verhouding met Aaltje Wobbes, de vrouw van zijn vriend Hendrik Wobbes. Deze vriend zit dan vast wegens diefstal. Volgens de overlevering heeft Aaltje een grote invloed op IJe.
Hij blijft veertien dagen bij haar. Enige tijd later trekt Aaltje bij IJe in en laat haar zes kinderen in de steek. Moeder van IJe Wijkstra wil dat niet meemaken en vertrekt. Wegens het in de steek laten van haar kinderen wil Justitie in Groningen Aaltje horen. De burgemeester van Grootegast krijgt opdracht Aaltje aan te houden en naar Groningen te laten brengen. Klaarblijkelijk voorziet de burgemeester problemen, want hij laat maar liefst vier veldwachters de opdracht uitvoeren, twee gemeentelijke en twee rijksveldwachters.
Op 18 januari 1929 wacht Wijkstra de veldwachters op met een karabijn. Volgens de overlevering zou het zo'n 18 graden gevroren hebben die dag. IJje weet alle vier veldwachters neer te schieten, bij drie snijdt hij later ook nog de keel door. Zelf raakt hij lichtgewond. "
Bron: Museum Blokhuispoort

Een mooie activiteit voor een regenachtige middag om dat eens uit te zoeken. Hoewel de geschiedenis vreselijk is. Na een mailtje met een oom weten we om welke veldwachter het gaat. De vrouw van de neef is achtergebleven met 4 jonge kinderen. Het leven zal voor Aaltje, de vrouw waar het in het verhaal omging,  hier in het Gronings/Friesje platteland van 1928 ook niet meegevallen zijn. Ik wil niet zeggen dat we hier onder vergelijkbare erbarmelijke omstandigheden zitten, maar het zal met 6 kinderen in een daglonershuis zonder waterleiding en elektriciteit in de winter niet meevallen. Dat je dan hang hebt naar vertier en afleiding...
Want het leven zonder water en sanitair is een tijdje leuk als je er voor kiest. Maar als het je leven is...
Voor ons een mooie oefening voor het leven in een tiny house.  Ooit nog een keer een wens van ons. We merken dat spullen er niet toe doen, maar als je weinig spullen hebt is het wel handig om de basics te hebben. Bijvoorbeeld een blikopener en een soeplepel.
Het huisje van ons, is 7 passen lang en 9 passen breed. Het heeft twee bedsteden, voorzien van heerlijke witte schone lakens, die door de verhuurster worden gewisseld. Ze maakt op maandag het huisje ook nog schoon.  De douche in de toiletcabine 200 meter van het huisje is heerlijk warm. De verwarming brandt daar hele dag. Ik heb gisteren onder de douche gewassen. Had een emmer meegenomen en daar warm water in laten stromen. De was droogt al bijna 24 uur en het voelt nu aan alsof het ietsje droog wordt.
Ons huisje wordt verwarmd met een petroleumkacheltje. Dat gaat best goed. Water halen doen we met een jerrycan van 20 liter en die moet dan op een plank van 1,6 m hoog. Mooie crossfitoefening. Het lukt me nu nog niet. Dan zie je pas hoeveel water je gebruikt en hoe vaak je even de kraan open doet. Het koken op het campinggasstel gaat ook prima. Duurt iets langer dan thuis. Water in de hut verwarmen we met de waterkoker.
Na de wandeling heb ik van wat restjes groente die ik had, soep gemaakt, want het was buiten ondanks het lopen nog wel heel koud. Nu missen we een soeplepel. Vanmiddag hebben we ook havermoutpannenkoekjes met appel en rozijnen gegeten. Voor vanavond hebben we nog een courgette en een paprika om wraps van te maken. Met een blikje kidney bonen en een blikje tomaten puree gaat dat prima.  Voor straks nog een toetje met aardbeien en banaan en de zelfgemaakte yoghurt. Mmmm.  Morgen moeten we boodschappen doen, want afgezien van een stukje prei, restje sla, stukje paprika en 3 kleine tomaatjes, zijn we door het eten heen. Het voelt een beetje als een tussenvorm van een camino met een fietskamperen en een weekendje hotel.
Het is een beetje wonderlijk: opgemaakte bedden en badlakens en handdoeken, maar geen water. Er is ook een huisje met een jacuzzi. Mensen zitten heerlijk in de jacuzzi in de regen.  Ik zie ze vanuit het raam...En geen tv... Missen we ook niet, want dat doen we thuis ook niet.
Toen ze zag dat wij een bak met potjes met kruiden mee hadden viel ze van het lachen bijna van haar eigen vlonder. "Hoe gek is een mens als je dit meeneemt op reis?" Ik zag haar denken en denken...
Hoe ouder of ik word, hoe meer ik leer dat de mindset van mensen zo uit elkaar loopt. Als je op de Camino bent, dan ben je wel een beetje onder gelijk gestemden. Je hebt immers allemaal hetzelfde doel... hoe verschillend mensen ook zijn. Maar hier waar we een paar weken meeleven met de boer en zijn gezin, is een wereld die ik natuurlijk van huis uit wel ken, maar ook weer zo anders is....
Genoeg mijmeringen voor vandaag..

P.s. Kampeert Zoonlief hier nog geen 10 km vandaan in zijn vrachtauto.....In verband met zijn rijtijden overnacht hij regelmatig in zijn vrachtauto. Ik begrijp dat hij een magnetron en koelkast aan boord heeft.... tja weer een andere wereld. We hadden wel even langs kunnen gaan voor een kop koffie...