Camino 2014

De eerste dag Santander. 17 april 2014

Zoonlief bracht ons met veel gemopper naar vliegveld! Zeer gehaast want hij wilde nog even naar een klus kijken in Baberich na afloop. wilde daar niet te laat aankomen. Het weggaan gaf sowieso veel stress. Mijnmaatje die op de laatste dag nog gewoon werken moest en nog drie afspraken had. Ik had in deze week nog 3 ingewikkelde trainingen. Elke avond laat thuis en 's morgens naar school. En heel veel last van hooikoorts en van de weeromstuit met de maag en de slokdarm. Aan allerlei dingen die ik nog wilde doen ben ik niet toe gekomen.  Had zelfs niet even tijd om naar Lenie te gaan. Heb maar gebeld. Dochterlief was helemaal niet in orde, dus dat betekent ook raar weggaan. Daarom nu toch maar de ipad mee. Kun je wat makkelijker contact houden. Voordeel is dat ik nu ook elke avond even kan schrijven.

De vliegreis was prima. We hebben gelijk de bus geboekt voor morgen. Helaas pas om 12.15 uur. Het kon niet eerder. We zijn pas om 18.30 uur in Leon. We hopen nog maar dat er een plek is in de herberg.

Mijnmaatjehad toch van te voren toch nog maar geboekt voor een hostel. Vlak bij het station. Dat was wel prettig.

We zijn nog even Santander in gegaan. We stuiten gelijk op een lange processie. Heel bijzonder. Er liepen allemaal geestelijken mee. Met van de klukklukclan achtige hoeden met sluiers voor. We hoorden dat het Paasevangelie werd voor gelezen.

Door de drukte, maar misschien ook wel dat het onze derde keer is, ben ik niet zo in de Camino sfeer als andere jaren. Misschien was het toen ook wel meer therapeutisch. Had toen ook echt de behoefte om van mij af te schrijven. Dat is nu natuurlijk heel anders. Door het werk op school zit ik weer helemaal goed in mijn vel. Dat is al heel veel waard. Ook dat je 's nachts gewoon weer slapen kan is heerlijk.

Maar je gaat toch anders op reis dan de vorige keren. De beleving van de Camino lag toen veel meer in de lijn van bezinnen.  Nu is het ook wel weer een stukje rust. Door veel werken wordt je ook zo weer opgeslokt door de hectiek. Dat is jammer, want het bracht het Camino gevoel weer helemaal naar de achtergrond. Maar nu bij de aankomst in het hostel  ben je toch ook zo weer in de stemming. De slaapzaal, de leefruimtes, tja we zijn weer op weg!

De tweede dag

Vanmorgen lekker uitgeslapen tot 8.30 uur. Daarna hebben we de rugzakken in gepakt. Deze mochten we tot 12 uur in de hostel laten staan. Daarna hebben we Santander verkent. Niet te geloven. De Goede Vrijdag wordt hier nog gevierd. Alles is dicht en er wordt helemaal niet gewerkt. Een klein bakkerijtje  was open. Daar konden we wat brood krijgen. Voor de rest: uitgestorven. In een kerk was een gezongen mis. Deze hebben we een poos bijgewoond.  Na nog een mes te hebben gekocht een een Chinese winkel(soort action, hebben ze hier overal) hebben we heerlijk nog een uurtje op het terras in de zon gezeten. Heb de steken voor de sokken opgezet, zodat ik straks in de bus naar Leon wat te doen heb. We vertrekken om 12.15 uur en zijn na een stop van een uur in Oviedo om 18.30 uur in Leon.

In Leon was het een groot feest. Overal optochten met mensen met de maskers van de klukklukclan. Veelal in het zwart. Ze dragen grote draagwagens met Jezus en Maria beelden. Soms wel 80 dragers per draagwagens. En we hebben er wel 15 of zo gezien. Elke kerk heeft zijn processie groep. Onvoorstelbaar. We hebben weer geslapen bij de nonnen. Helaas was er geen dienst. Jammer.

Wat is het toch raar dat je leuke dingen heel goed onthoud en dingen die niet leuk zijn direct vergeet. Na een uur op de slaapzaal wist ik het weer: alle ramen dicht, geen frisse lucht en warm, warm..... En wat zijn er veel mensen die snurken.....

Dag 1 Villar der mazarife 21 km

Van Leon vertrokken naar  Villar de Mazarife. Een alternatieve route. We doen er nu drie dagen over om te komen in Astorga. De normale route is langs de weg en gelijk 24 km. En dat met mijn nieuwe schoenen leek me niet zo handig. Een mooie route. Over hoogvlakten. Weide gebieden en kleine akkertjes. Was wel lastig met mijn schoenen. Eerst te strak en na 5 uur de andere zolen erin gedaan. Een dutje gedaan op een bankje.  Was niet totaal kapot en zoals het er nu uit ziet, de voeten nog heel. Toch qua spieren in de benen geen problemen, ook niet met de rugzak. Was met de unster zonder water 10 kilo.

Hans ontmoet. Al van 28 maart onderweg.

Om 14.00 uur waren we in de herberg. Lekker eerst geslapen. Geborduurd, gelezen en gebreid. Ik was door het werken ook wel afgeserveerd,

Heerlijk gegeten in de herberg. Vegetarisch en wel 3 gangen.

Dag 2 Hospital de Orbigo  18 km

Vandaag een wat kortere route. Na een goed ontbijt, echt perfect voor Spaanse begrippen, soms krijg je twee sneetjes stokbrood en een bak koffie, zijn we vertrokken. Het was erg koud, maar dat loopt voor mij in elk geval beter dan met warm weer. Het was eerst een hele lange asfalt weg tussen maislanden door die net geoogst waren. Het lijkt erop dat de mais hier pas na de winter van het land wordt gehaald. Gedorst. Het gaat om de kolven. Na een 2 uur veranderde de weg in een rode leemweg. Maar wel droog. Na drie uur kwamen we in een dorpje en hebben daar koffie gedronken. Je ziet dan alle pelgrims stoppen en de eerste bak met koffie nemen. Onderweg zie je elkaar wel, maar je loopt alleen. Vervolgens nog een stukje langs een spoorweg en langs een snelweg. Rond 12 uur waren we puente de orbigo. Daar is een grote lange stenen brug over de nu hele kleine rivier. Op de uiterwaarden worden zomers ridderspelen nagespeeld. Over de burg lag  onze bestemming van vandaag: Hospital de Orbigo. Er zijn ook twee andere Nederlanders, Ab en Hans. Ze lopen elk apart, maar als je net als ons niette lange route loopt dan kom je elkaar steeds tegen. Het is een schitterende authentieke herberg. Een grote leefruimte met eikenhouten tafels, lemenwanden en blauwe deuren. En een zonnige patio. Daar heb ik de hele middag zitten breien en borduren.  De hiel is nu af en ik moet nu lengte maken voor de voet. Dat kan ook bij wat donkerder plaatsen, dus daar bewaar ik breien voor. Het borduren moet ondanks mijn bril, wel overdag. Vooral het breien geeft erg veel aanleiding voor gesprek. Op een of andere manier spreekt dit mensen aan. Was vorig jaar in de herberg ook al zo. Ik wil wel koken en dat kan hier ook. Maar volgens Mijnmaatje zijn alle winkels dicht omdat het zondag is. Dus noodgedwongen weer aan een menu de pellerino. Ook geen straf hoor.

Het is toch anders dan vorig jaar. Het alleen lopen is natuurlijk anders, maar ik zit ook veel beter weer in mijn vel. Het heeft lang geduurd maar na 3,5 jaar kun. Je zeggen dat ik weer beter ben. Wat heeft het verliezen van een baan en een burn-out een spoor getrokken........

Maar nu is het beter. Wel zijn er de zorgen over Dochterlief, maar ik kan er beter tegen. Het trekt mij niet meer mee in depressiviteit.

Ook het steeds hebben van internet maakt het anders. Je hebt toch makkelijker contact met de mail en het kijken naar de weblog is ook heel verleidelijk.

Wat ik wel leuk vind is dat ik nu kan typen op de ipad. Mijn verhaal van vorig jaar steeds nog steeds in mijn schrift en niet op mijn website. Moet toch echt nog een keer dit uitwerken. Ook het boek wat ik vorige jaar heb geschreven vraagt nog om uitwerking.

Kom er thuis niet aan toe.

Dag 3 Astorga 16 km

Was een mooie rustige wandeling. Wel klimmen maar goed te doen. Geen probleem met de voeten of de benen. Ik denk dat als ik een langere dag moet wandelen, misschien mijn zolen moet verwisselen.  Maar vandaag was het goed te doen. Astorga is een prachtige stad. Maar tweede paasdagen en maandag: alles dicht hier in Spanje. Vandaag boven op de berg was het kraampje van David weer. Nu met een Roemeense jongen. Hij serveert ananas en aardbeien, meloen, bananen en vingen. Ook heeft hij koffie en thee. Ze geven het aan de voorbijgangers. Je mag een donativo storten.

We waren erg vroeg in de herberg. Een oud klooster. Beheerd door Duitse vrijwilligers. Je hebt grote zalen, maar ook kamers. Wij hebben een vierpersoonskamer. De zon schijnt wel, maar als er wolken voorzitten is het erg koud. Mijn luisterverhaal is spannend, heb tijdens het lopen geluisterd. Zit steeds in de sfeer van het verhaal. Wat dat betreft is de techniek wel heel geweldig. Allerlei boeken kun je downloaden. We hebben samen even gekeken naar kruispunt op de ipad. Dat is ook wel raar. Het Camino gevoel is er wel maar het is anders als je alleen bent en geen internet hebt. Dan gaat het toch er wat anders aan toe. We zijn ook steeds op plaatsen zonder avond mis. Ook dat is jammer. Voegt wel een heleboel toe. Vandaag hebben we een 4 persoonskamer. Ook dat is wel gek. We slapen met een stel uit Nieuw-Zeeland. Heel dicht op elkaar. Wat dat betreft is een grote slaapzaal anoniemer. Ook dat is weer een ervaring.

Mijn sok is af. Nu de volgende. Heb vandaag ook nog even geborduurd. Wat dat betreft heb ik 's middags genoeg te doen. Ik weet uit ervaring als je vroeg in de herberg komt dat de middag heel lang kan duren. Dan wordt het zo'n gehang. Je kunt wel wat slapen. Ik wel tenminste maar dan is het slapen 's nachts een probleem. Evenals 's avonds toch nog koffie drinken.

We hebben samen even kruispunt gekeken op de ipad. Daar zagen we ook een jongen die samen met zijn vriendin een herberg is begonnen. Ik kende het verhaal. Maar ik wist niet waar de herberg was. Nu weten we het a balsa en het ligt zo dat het de moeit waard is om te overwegen om daar te overnachten.

Dag 4 Rabanal del Camino 20 km

Vanmorgen om 7 uur liepen we al. Er was geen ontbijt. Was geen probleem want we hadden gisteren wat brood gekocht en hebben op het bankje voor de herberg wat brood afgesneden. De eerste dag hebben we een mes gekocht. Messen mogen niet mee in het vliegtuig, maar zijn wel erg handig  op de Camino. Voor 0,60 cent in een Chinese winkel maar een gehaald. Of had ik dat al geschreven.? Het eerste stukje was niet zo mooi, maar al gauw kwamen we buiten de stad en begon de heide. Iemand noemde het ook wel savanne.... Een prachtige langzaam stijgende tocht. We zijn nu op 1100 meter.  We hebben rustig aan gelopen. Merk nu dat de nieuwe zolen prima zijn. Door het koude weer, wel met een zonnetje af en toe, zijn mijn voeten niet dik en loopt het geweldig. Ik ben nu ook niet moe. Herinner me van andere keren, dat mijn voeten en benen na een route lopen totaal moe waren. Moest altijd een poos liggen met de benen omhoog. Is nu niet nodig. Ik was nu ingesteld om zo'n kleine 20 km, maar als het had gemoeten, dan kon ik nog wel een paar km. Nou, dat gaan we morgen dan proberen. De route is dan 26 km. Eerst nog stijgen tot 1500 meter en dan dalen tot ........ 600 of zo.  Onderweg kwamen we Ad tegen. Deze liep met een Duitse mevrouw die hij een tijdje geleden had ontmoet. Ik raakte met deze mevrouw aan de praat. Ze was directeur van een basisschool in Duitsland. Zat tegen een burn-out aan en was zo klaar met alles: leerkrachten, kinderen en ouders. Ze liep nu de Camino om te bepalen of ze zo wel verder wilde. Genoeg punten van herkenning dus.

We overnachten in een Engels herberg van st Jacob. Deze wordt helemaal geleid door vrijwilligers en de prijs van de overnachting is een donativo. Het is er niet erg warm. Mijnmaatjeheeft de hele tijd voor de kachel gezeten.  De kachel wordt met hout gestookt en ik merk dat mijn longen niet goed tegen de lucht kunnen. Ook heb ik last van de lucht toast dat 's morgens overal gebakken wordt.

Dag 5 Molinesca 27 km

Heb nu pas even tijd om wat te schrijven. We hebben lang getafeld en veel mensen ontmoet, dus nu pas het verslag.

Na een pelgrimsontbijt in de herberg, brood met jam en thee, koffie gingen we op pad. De lucht was dreigend,maar het was droog. Bijna bij de eerst stop aangekomen begon het te miezeren. De voor de eerste keer de poncho's aan. In de winkel had ik deze gepast. Toen zat hij goed, maar ze waren niet op voorraad, dus werd er een rode besteld. Dom, ik had deze thuis niet meer gepast. Hij reikte tot aan de grond. Op het gevaarlijke af. Gelukkig viel de regen mee, maar het Santa Cruz hebben we weer in regen gezien. Je kunt hier een steen achter laten van thuis, met de last van thuis. Gelukkig heb ik dit jaar niets meer om achter te laten. De berg met stenen en andere zaken is indrukwekkend. Voor veel mensen is dit ook wel een heel bijzondere plek. We hebben hier een broodje genomen. Na een stevig, maar prachtige wandeling kwamen we in El Acebo. Een mooi dorpje met smalle straatjes. Lijkt op een western stadje. Vervolgens kwam er een heftige afdaling. Ik kreeg het erg warm, dus deed ik mijn fleece uit. Dan moet ik ook altijd mijn buidel af doen. En laat ik die nou weer vergeten om te doen. Na 10 minuten merkte ik pas dat ik deze vergeten was. We kregen de schrik van ons leven, mijn portemonnee, de brillen, pelgrimspaspoort.... Mijnmaatje is hard rennend terug gegaan. En gelukkig de buidel lag er nog. Wat een geluk.

Een ongeluk om komt nooit alleen, na een kwartier struikelde ik en viel ik languit op mijn handen, knieën en voorhoofd. Op zich viel de schade mee. Mijn handen en knieën doen zeer en heb een blauw voorhoofd. Ik wilde me nog tegenhouden bij het vallen en heb mijn handen uitgestoken. Door je rugzak ben je topzwaar.  Erg vervelend maar het had erger gekund. Toch ben je dan helemaal wat van de kook. Was erg koud en rillerig.

Heb bij de herberg eerst een poos geslapen en dan knap je wel weer wat op. We zaten aan tafel met een zuid Koreaan. Hij kende Guus Hiddink en had zelfs nog een foto bij zich waar hij samen met Guus op stond. De Koreaan was professor in de sportpedagogiek.. Zelf deed hij aan een tussenvorm van judo en taikondo. Het was een immens grote zware man. Onvoorstelbaar! Als sumoworstelaar zou hij ook niet misstaan. Naast hem zat een Duitse meneer. Deze viel in het niet bij de Koreaan. Volgens mij was de man rond de 70. Hij drukte zich elke morgen nog even 30 keer op. Hij liep wel erg slecht. We hadden een zeer geanimeerd gesprek. Leuk om zo samen te praten over elkaars gewoonten ed. Na het eten heb ik nog een poos gepraat met een Duitse mevrouw uit Kiel. Bijzonder excentriek. Ze was yogalerares. Ze deed de Camino in verschillende stukken. Ze zag er uit als een heks. Geblondeerd lang haar waar het grijs tussendoor kwam. Heel bijzonder gekleed. Ze schrijft een boek over hoe je een relaties van zeer langdurige aard kunt goed houden. Ze is zelf meer dan 45 jaar getrouwd. Haar mand houdt ook wel van lopen, maar volgens haar moet je dingen ook alleen doen. Dat blijft het spannend voor iedereen. Ze loopt morgen naar Ponferada en gaat dan weer naar huis om het laatste deel een andere keer te kopen.

Dag 6 Pieros 26 km

Na een heerlijke nacht werd ik met een schok om 7 uur wakker. Er waren al verschillende mensen vertrokken en ik had niets gehoord. Soms zetten mensen een wekker. En wel om 6.15 uur. Soms doen mensen er dus 45 minuten over om zich aan te kleden en de zaak in te pakken. Op zich is dat niet erg, maar als ze dat op de slaapzaal doen is iedereen wakker. Het geknisper met allerlei zaken is hopeloos.

We hebben eerst heerlijk ontbeten en daarna alles ingepakt en rond 8 uur liepen we. Een Prachtige zonnige morgen... Na twee uur waren we in Ponferada. Daar hebben we koffie gedronken. We hebben geen pelgrim gezien. Volgens mij zijn er veel minder pelgrims dan vorig jaar. Nu ben ik ook veel eerder dichter bij Santiago dan vorig jaar. Daar zou het aan kunnen liggen. Misschien zijn er sowieso zo minder pelgrims. Je moet het natuurlijk wel kunnen betalen. Na Ponferrado hebben we de lange route van het boek genomen. Nou ja genomen, we hebben geen andere route gezien. Wel een prachtige dag. Helaas begon het aan het eind terwijl we al in Cacabela waren te regen. Daar is een herberg, maar we herinnerden deze van de vorige keer als koud en  smerig. We hadden gehoord van een herberg een dorpje verder, maar deze stond nog niet in ons boek. We hebben de gok genomen. Een eindje buiten het dorp zagen we een 'reclamebordje' van de herberg in Pieros. Het blijkt een prachtige authentieke herberg te zijn.  Biologisch en ecologisch en vegetarische maaltijden. Prachtige bedden gemaakt van boomstammetjes. Het was erg gezellig, we waren met 8 personen. 3 Spanjaarden, 1 Franse dame, 1 Engels man, en 3 Nederlanders. We hebben heerlijk gegeten. Vooraf paprika op sap met ei in olie, daarna couscous, met ui, venkel, wortel en komkommer in een römertopf.   De groentes lagen op een bedje van couscous met knoflook en rozijnen. Heel erg lekker. Ik ga thuis gelijk op zoek naar een römertopf. Wat een gelukje zo 'n speciale plaats tegen te komen. Ze vragen nog herbergiers.... Wie weet....

De Engelsman moest zijn vakantiedagen op maken en was toen begonnen met de Camino. Het liep te snel en met te veel spullen. Uiteindelijk had hij in Lacrona een zere knie. Maar uiteindelijk had hij een burn-out. Heel rustig aan lopend doet hij nu verder zijn Camino. Hij vindt het een openbaring. Allemaal toch dezelfde verhalen.

Het lopen was vandaag toch best heftig. Ik denk 26 km met 10 kilo bepakking. Toch denk ik dat we het wel gaan redden. De schoenen zijn wat aan de krappe kant. De zolen zorgen ervoor dat ik lang niet zo' n zere voeten heb als anders.

Al met al hebben we al zo'n 130 kilometer gelopen. In 6 dagen. Gemiddeld 20. Dus in 20 dagen 400 km. Is toch een heel eind.

Dag 7 Ambasmestas  21 km

Vannacht weer heerlijk geslapen en pas om 7 uur wakker. Dat is heel bijzonder, omdat mensen altijd vreselijk vroeg beginnen te rommelen. Het ontbijt was gezellig met alle mensen die waren blijven slapen. De herberg was prima en het ontbijt prima. De eerste etappe was mooi door glooiend landschap. Een waterige zonnetje en prima wandel weer. Door een prachtig uitgestorven dorpje. Het was wel wat heftig door de het stijgen en dalen. We hebben gepauzeerd in Villa France del Bierzo. Een prachtig middeleeuws stadje. Daar hebben we ook paracetamol gekocht. Heb steeds wat last van kiespijn. Toch wel raar dat als we op fiets of wandelvakantie zijn, ik toch steeds last krijg van mijn tanden en kiezen. Denk dat dat komt door dat mij deze tochten meer van mijn lichamelijke conditie vragen dan dat ik eigenlijk wil toegeven. Ik liet mijn  stripje zien en de apotheker begon te lachen. Voor kinderen zei hij? Hier in Spanje hebben we alleen 1 Gr. En geen 500 Mg. Toch wel bijzonder als je ziet met wat voor gemak men hier van alles slikt. Was in Italië ook zo met de penicilline. Kun je gewoon kopen bij de drogist.

Het tweede gedeelte van de tocht was wel lastiger. We moesten lopen langs de snelweg. Deze was niet druk, maar het loopt lang niet zo mooi als op de zandwegen. We hebben zo'n 15 km gelopen en dan zijn de kilometers wel lang. Het is ook lang niet zo druk als vorig jaar dus we lopen eigenlijk de hele tijd alleen. We zijn ook vroeger in de tijd dan vorige jaar. Mijnmaatje is er druk met foto's en filmen. Hij is blij dan hij 32 kb op zijn telefoon heeft. Hij heeft een app gekocht waarmee hij beelden kan maken die lijken op de  60 jaren of 70 jaren. Hij is er de hele tijd mee aan het experimenteren. Zelf ben ik blij met de telefoon dat ik luisterboeken  er op heb staan. Dat leidt bij de lange wandelingen wel af. Heb eerst een boek van Ester vroeg geluisterd en ben nu bezig met een boek van Jane Austin Gevoel en verstand. Ik denk dat ik er lezend niet door heen zou komen. Maar luisterend gaat het prima. Het hielp goed om de weg door te komen. Het was vandaag geen lange tocht, maar 21 km. Maar wel de 7de dag en veel stijgen en dalen. Ik was gebroken toen we bij de herberg kwamen. Ben gaan liggen en hebben 2 uur voor Pampus in bed gelegen. Het is een oude koude herberg, maar de herberg heeft een gaskachel in de ruimte gezet. Het is nog niet warm, maar de klamheid is er af. Ik dacht : sla het douchen maar over.zag er tegen op om in de kou uit te kleden en de douches zijn soms twijfelachtig van temperatuur. Maar volgens Mijnmaatjewas de douche prima. Het begin was koud, maar na wel 5 minuten toen ik bijna de moed begon op te geven werd de douche heerlijk. Ik kikkerde er helemaal van op. Er is hier geen winkel dus wel gaan maar weer ergens voor een menu del pellegrino.

Morgen gaan we naar  O Cebreiro. Niet ver, ik denk ongeveer 10 km maar wel veel klimmen. Vorig jaar hebben we de rugzakken laten vervoeren. Naar mijn idee viel het toen reuze mee. Het was toen ook al mijn 21 dag of zo. Ik ben nu zo stijf als een plank. Heb erg veel last van mijn kuiten, maar het zijn alleen maar mijn spieren. Als alles zo blijft door gaan, gaan we het wel redden, maar het blijft wel een uitdaging.........

Dag 8 O Cebreiro 13 km. 26 april 2014

De route van vandaag was niet lang, maar het klimmen (600 meter) was heel heftig. Niet alleen het klimmen maar ook het lopen in de regen. Het regende vanmorgen al pijpenstelen. De poncho's zijn. Iet helemaal water dicht. Maar je zweet door het wandelen ook. Dus  wat is condens en wat is regenwater. Om 8.20 uur liepen we al. In la Faba hebben we een barretje gezocht om te drogen. Wat dat betreft hebben we de kleren goed op orde. We waren zo we droog. Het was eigenlijk een prachtige route maar door de regen "viel alles in het water". In de bar troffen we een meisje uit Ohio. Ze had te lang gelopen  en daardoor een fractuur in haar voet opgelopen. Ze liep nu op krukken. Ze wilde op een paard naar O Cebreiro. Helaas konden ook de paarden niet door de regen. Ze was met de bus gekomen en ging nu met de taxi naar O Cebreiro. Dat is toch ook wel jammer. Kom je van zover en heb je zo'n pech met je lichaam. Eergisteren dacht ik: we gaan het wel redden, maar met de regen valt het niet mee. De route was niet lang maar ik was erg kapot. Ook vandaag was het heftig. We ontmoeten toch wel veel mensen met blaren of problemen met de knieën. Het is toch wel een hele opgave. Het is langdurig lopen, koud in de herbergen, eten niet altijd gezond. We proberen wel elke dag fruit te eten. Maar alles doet wel een beroep op je conditie.

Mijnmaatjeis vannacht gebeten in zijn knieën. We zijn bang dat het bedbugs zijn. Hij heeft zijn slaapzak helemaal uitgeklopt. Twee mensen uit nieuw Zeeland gingen wassen en vroegen of we ook spullen wilden wassen. De machine was groot genoeg. Dat kwam ons goed uit. Alle wandelkleren zijn frisgewassen. De rest van de kleren moeten we maar steeds in de zakken doen en niet op de bedden leggen. We hopen maar dat het mee valt. Anders moeten we toch maar op zoek naar bedbugsspray.

O Cebreiro is een erg klein maar prachtig dorpje. Met kleine ronde huisjes met rieten daken. Van de vorige keer herinnerde ik me dat het zo waaide. We zitten hier ook erg hoog. 1250 meter. Morgen moeten we nog 100 meter klimmen. Daarna is het dalen. We zijn dan in Triacastela. We willen een dorpje verder en dan naar A Balsa naar de Nederlandse albergue.

Dag 9 Triacastela 23 km

Na een heftige nacht, er waren Spanjaarden die gingen stappen en zo brutaal waren om gewoon via de noodingang om 1 uur binnen te komen. Vanmorgen dacht Albert: ik doe gewoon het licht aan om 7 uur en we zien wel wat er van komt. Er werd aardig gekreund maar ze gingen toch aan de bak. Dat moet ook wel wat je moet om 8 uur uit de herberg.

De tocht vanuit o cebreiro was prachtig, wel heftig. Veel klimmen en dalen, geen lange stukken, maar toch. Het was droog en af en toe een beetje zon. We heel koud, zelfs door het wandelen werd ik niet warm. Maar de tocht was prachtig. De uitzichten zijn geweldig. Na 20 km voel je het wel in je benen. De route ging naar Triacastela, maar we zijn door gelopen naar  a Balsa. Er was plaats en nu zitten we in de herberg van de Nederlandse jongen met het Italiaanse meisje. Het is er prachtig. Heel eenvoudig, maar erg leuk. Beneden is een slaapkamer met 10 bedden. Een mooie wc en douche. Op de stenen van het huis. Erg bijzonder en heeft veel sfeer. Met 500 euro zou je er een prachtige aangeklede ruimte van maken. Met allemaal dezelfde kleuren lakens en slopen en dekens. Met wat kleurige kussens op de bank ect. Maar volgens mij gaat het hier ook om de laatste euro's. Dat is natuurlijk geen probleem. Het is een manier van leven. Met een eigen groente tuin. Helemaal geweldig. Ik zit nu op de bank en kijk door het raam naar buiten. Het uitzicht is schitterend.

We treffen hier de 3 Spanjaarden die ook in Pieros waren. De communicatie is wel moeizaam. Maar samen de Camino bindt.

Het is toch erg koud en we zitten voor de houtgestookte kachel.

Dag 10 Sarria  17 km

Het was een prachtige dag om te wandelen. Lichte bewolking en lekker fris. Dat liep natuurlijk als een tierelier. De route was de mooiste tot nu toe. We waren nog helemaal in de sfeer van de herberg van Martijn in a balsa. Het was een prachtige ervaring om daar te zijn. Ze hebben heel hard gewerkt en moeten nu ook nog heel hard werken. Hebben letterlijk geen cent te makken. Maar als je zo zou kunnen leven, zou ik ook wel willen. Vandaag ontmoet ik ook een Amerikaanse mevrouw. Ze was directeur principal van een elementairy school in Los Angeles. Passend onderwijs is daar al 10 jaar geleden gestart. Liep de eerste jaren dramatisch. Na 5 jaar hebben ze een programma opgezet om te investeren in leerkrachten. Sindsdien gaat het beter. Elk kind met extra zorg telt voor twee en komt in mindering op het leerlingenaantal. Nu gaat het beter.

Het was wel leuk dat ze Marzano en Hatti ook kent. Van Spencer Kegan en coöperatieve werkvormen had ze nog niet gehoord. Dat is ook wel grappig.  Scholen zover van elkaar vandaan en dan toch dezelfde dingen doen. Ze had het ook over Deforce. Dit echtpaar had een boek geschreven over teambulding en het belang van lerende teams. Erg grappig dat je zover van huis over deze zaken kunt praten met iemand van een ander continent. Geslapen in een prachtig herenhuis in Sarria. Vorig jaar was ik er ook al geweest. We hebben de hele middag in het zonnetje met een fles wijn op het dak terras gezeten. Ook wel lekker. In de stad was niet zoveel te zien. We sliepen op een kamer met maar 4 mensen. Dat was rustig en iedereen een stond ook om 7 uur op. Is ook wel lekker. We hadden brood, dus we hebben in de herberg ontbeten. Om 8 gingen we aan de wandel.

Dag 11 Portmarin  22 km

Vandaag dat de etappe naar Portomarin. Een bijzonder dorp, omdat het is herbouwd op een hogere plek in verband met de bouw in een stuwmeer. Alle belangrijke gebouwen zijn afgebroken en hoger op nieuw gebouwd.

Vandaag was de route niet zo lang, maar door het klimmen en dalen was de gevoelslengte wel 100 km. Het weer was uitstekend. Lekker fris, maar droog. Af en toe een waterige zonnetje. Kortom prima wandelweer. Maar ik last van mijn hakken. Heb toch al dagen tape op mijn hakken i.v.m. het voorkomen van blaren. Af en toe haal ik een nachtje de tape weg. Eerst dacht ik dat ik toch blaren had, maar het zat wat hoger. Nu blijk ik allergisch te zijn voor de tape. Heb direct alles er af gehaald. Zitten allemaal kleine bultjes onder de tape. Heb ik ook wel eens gehad van penicilline . Moet alleen tapen als ik loop. We hebben genoeg tape bij ons, dus dat kan wel. Ben toch huiverig om zonder tap te lopen. Stel dat je toch blaren krijgt. De schrik van vorig jaar zit er goed in. Ook onderweg zie ik vreselijke dingen.

Het wordt nu wel drukker. We zijn hele groepen studenten lopen. Maar ook veel Spanjaarden. Van de vorige keer weet ik dat ze vaak de laatste 100 km lopen.  We hebben vandaag het 100 km punt bereikt.

Met zijn tweeën lopen is toch anders. Mensen spreken je minder snel aan. Op zich niet erg. Ik hoef niet zo nodig met iedereen te praten. Wordt daar erg moe van. Naast ons slaapt een Amerikaans echtpaar. We denken dat ze zeker 70 zijn. Toen we vanavond terugkwamen van het eten, lagen ze (8 uur) al te slapen. Met must en handschoenen aan. De ramen staan open en dat is wel bijzonder, omdat Spanjaarden alles altijd dicht doen. Volgens mij zijn ze bang voor de tocht. Maar als ik zie hoe uitgeteld wij zijn, dan moeten deze mensen wel ijzersterk zijn. Ze lopen al vanaf Saint Jean Pied du Port. Elke nacht is rumoerig en als je pech hebt snurken mensen. 'S morgens beginnen mensen ook al vroeg te rommelen. Op zich nergens voor nodig. Er zijn plekken genoeg en het is niet warm. Dus waarom zou je zo vroeg gaan. Vannacht lagen we er om 21.00 uur in en we hebben geslapen tot 7 uur. Nou me dunkt...

Het lopen vraagt best veel. Ik herinner me nu van vorig jaar dat Johanna ook extra vitamine c wilde. We eten ook elke dag 2 stuks fruit en ik probeer zoveel mogelijk water te kopen. Dit om er zeker van te zijn dat je goed drinkwater hebt. Als we bij de herberg aan komen, ga ik eerst wat liggen. De eerste dagen was dat niet zo nodig maar nu begin de vermoeidheid wel toe te slaan. Je moet ook verder, want je moet om 8 uur uit de herberg zijn. De dorpjes zijn te klein om daar een dag door te brengen en het weer is niet goed genoeg voor een hele dag op een terrasje hangen. Je moet dus eigenlijk wel lopen. Vanaf nu hebben we  9 wandeldagen voor de boeg. Dat is nog wel heel veel. Ik weet eigenlijk van de vorige keer dat ik zo kon verlangen naar een warme douche met royaal shampoo en lotion. Of een hele dag niets doen. We kwamen natuurlijk zo uit ons werk zetten en moeten nu ook de hele dag weer aan de bak. Ben wel erg blij met mijn luister app. Heerlijk om af en toe te luisteren naar een boek. En ik merk dat ik naar lastige boeken beter luisteren kan dan dat ik ze kan lezen.

Dag 12 Paleis de Rei 24 km

Al weer de 12 de dag. En het wordt een stevige wandeling. 24 km. Op zich gaat het met de voeten wel goed en ik merk ook weinig van de rugzak. Het gewicht is voor mij goed. Gebruik ook geen stok. Toch vind ik 24 km met rugzak een joekels eind. En het is dus ook een joekels eind. Mijn voeten doen zeer, niet aan de onderkant maar van binnen. Moest eerst een poos liggen met de benen omhoog. We waren er om 15.00 uur. Tegen 5 uur was ik weer wat bijgetrokken. Heb dan erg de behoefte aan een zeer hete douche. Helaas, een klein straaltje water. Het was warm, daar was ook alles mee gezegd. Beneden gekomen stond de zon pal voor de herberg. Heerlijk lekker een uurtje in het zonnetje gezeten en geborduurd. De herbergier was erg aardig. En het eten was ook bijzonder. Dat wil wel wat zeggen, want dat niet zo gewoon in Spanje. Ben er achter hoe dat het komt. De Spanjaarden spreken heel slecht Engels en zijn ook niet zo vrij. Pas als ze merken dat jij ook maar een paar woorden Engelse spreekt in het ijs gebroken.

Het was een mooie tocht, maar toch nog weer veel stijgen en dalen. We nemen nooit een rustdag. Misschien is dat toch af en toe nodig om je lichaam te laten rusten. Heb ook weer last van mijn kiezen en kaken. Dat is elke keer bij onze vakanties een probleem. Vandaag hebben we 2 Duitse vrouwen ontmoet. Deze hebben elkaar leren kennen op de Camino. Allebei zonder werk en nadenkend over hoe nu verder. Ze hebben Marco van de filmversies van Mijnmaatje ook ontmoet en ook samen opgelopen met de Duitse jongen Martin. Erg leuk om nu steeds mensen te ontmoeten die elkaar ook kennen.  We hebben vannacht naast een Amerikaans echtpaar geslapen. Heb toch vanmorgen gevraagd hoe oud ze waren. De man was 79 en de vrouw 73. Ongelofelijk. Het is echt een hele prestatie, vinden wij althans. Deze mensen zijn gestart in Saint Jean Pied du Port. Dan heb je nu ongeveer 32 wandeldagen achter de rug. Dat is echt heel veel en heel heftig. Tel daarbij het zweten, het nat worden, de warmte, niet alle dagen misschien gezond eten. Dan is het een hele prestatie. Ze hebben geen slaapzak bij zich. Soms kom je in een herberg zonder dekens. Dan heb je zoals vannacht een probleem. De dame sliep met haar jas, muts en handschoenen aan. We hoorden dat hij 45 jaar brandweerman is geweest. Hij loopt ook met een beertje met een brandweer cap op. Afgezien van de erg zere voeten en benen was het een goede dag. We hebben een herberg met airco! Dat is wel lekker natuurlijk. 20 euro voor een diner, slapen en ontbijt. Als ze hier Nederlandse prijzen gaan hanteren is de Camino voorbij. Dan kan geen mens het betalen. Nu is het leuk.

Dag 13 Ribadiso 26 km

We hebben vannacht heerlijk geslapen. Lekker fris in de slaapkamer met airco. Ik hoorde om 6.30 uur de mannen naast mij rommelen. Ben weer heerlijk in slaap gevallen.  Als Mijnmaatjeme niet had wakker gemaakt dan had ik waarschijnlijk om 10 uur nog geslapen.

Het was een prachtige wandeldag. Niet te warm en niet te koud. De route was liefelijk. Tussen dorpjes en landerijen in. Mijnmaatjeprobeert vandaag een film te maken van alle maisopslaghuisjes. Die zie je hier steeds in allerlei maten en vormen. Helaas waren zijn batterijen op van de ifoon. Dus hoe het verder wordt weet ik niet .... We gebruiken 's nachts de ifoon voor de luisterboeken. Gisteren waren er erg weinig stopcontacten en konden we niet alles opladen. Heb nu bijna Gevoel en verstand van Jane Austen uit. Een boek dat ik waarschijnlijk lezend niet door kan komen, maar wat toch erg leuk is om naar te luisteren.

De eerste kilometers tot Melide gingen als een tierelier. Helaas daarna gaat het altijd minder. De voeten doen van binnenuit pijn. Het wandelen doet wel een aanslag op het lijf.....

We zitten nu een in particuliere herberg. Een oude Spaanse boerderij. Met verschillende kamers en een prachtige douches. Het kost 10 euro per nacht maar dan heb je ook wat.

Dag 15 Pedroza. 23 km

Een heerlijke wandeldag. Fris, lekker zonnetje. Een prachtige route in veel corridors, zoals ze dat hier noemen. Dat wil zeggen uitgeslepen zandpaden tussen 2 rijen bomen in. Erg mooi om te lopen. Ook wel weer veel klimmen en dalen. En warempel: ik heb een blaar. Aan de zij/onderkant van mijn hak onder het eelt. Zit op een plek dat ik hem zelf niet eens kan zien. Mijnmaatje moet hem maar even doorprikken. Vanmiddag was ik helemaal totaalloss na het wandelen. De route was maar 22 km, dus niet zo lang. Maar de warmte, klimmen en dalen, plus het nu al 15 dagen achter elkaar lopen is wel wat veel. Na een uur ben ik er ook wel weer. Heb toen samen met Mijnmaatje een glas wijn op een terras gedronken. Daarna boodschappen gedaan. De winkelwijken zijn vreemd: van 9.30 uur tot 13.30 en dan van 16.30 tot 20.00 uur. Dus vanmorgen al alleen met brood vertrokken. De bakker was wel open. Water uit de kraan. Ik heb een roze tupperwaere fles en laten we nou onderweg een oranje vinden. We hebben hem maar mee genomen. Als we nog iemand treffen die zegt dat de fles van hem of haar is. Prima, dan heeft de eigenaar hem terug. Zo niet, dan hebben wij een extra drinkfles. Vandaag wel handig met het warme weer.  We komen steeds een groepje jonge Spaanse meisjes tegen. Al een paar dagen achter elkaar en twee beginnen zo slecht te lopen. Het is vreselijk om te zien. Vandaag kwamen we een achter op. Vroeg even aan haar of ze nog wat nodig was. Ze had niets nodig, maar het was vreselijk om haar te zien. Later bedacht ik me dat ze mijn teva's wel mocht hebben. Vervolgens hebben we ze niet weer gezien. Ze wilden vandaag nog naar Mont gronzzo. Nog 15 km ....

Hebben geslapen in de albergue waar ik vorig jaar met Johanna en Guy ook heb geslapen. Het was heerlijk weer, dus ik heb nog een hele tijd op het terras geborduurd. Na een poosje kwam een Zuid Koreaanse mevrouw naast me zitten. Ik moest voordoen hoe het borduren ging. We raakten in gesprek. Ze was met haar veel jongere man: toy boy( waarom zeggen al die vrouwen dat nu. Vorige jaar tijdens de Camino kwam ik ook een paar van zulke vrouwen tegen. Op stap met een veel jongere man en die noemen ze dan hun toy boy....)

Ze was erg gelukkig op de Camino. Had genoeg aan haar rugzak en portemonnee. Ging daarna nog naar andere pelgrimswegen in Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk.

We hebben ergens buiten op een terras gegeten. Menu del dia...

Om 21.00 uur zijn de pelgrimsdagen ten einde. Dus naar bed. Heb heerlijk geslapen, maar volgens Mijnmaatje ook flink gesnurkt. Lig op mijn rug te luisteren naar mijn luisterboeken en val dan in slaap. Werd om 6 uur wakker van een zingende pelgrim. Was zeker erg blij dat Santiago in zicht kwam. Maakte wel iedereen wakker. Ben warempel weer in slaap gevallen en werd door Mijnmaatje wakker gekust om 7 uur. Onze 29 tigste huwelijks verjaardag.....

Dag 15 3 mei naar Santiago 22 km

De vorige jaar was Santiago zo 'n afknapper. Het regende steeds en voordat ik er op verdacht was stonden we op het plein voor die kathedraal. Benieuwd hoe het dit jaar gaat worden. We liepen om 7.30 uur zonder ontbijt, maar wel met een venijnig  blaartje....

Er stond een heerlijk zonnetje en we liepen door corridors en bospadjes. Zo mooi...het was heerlijk wandelweer en de wandeling verliep dan ook voorspoedig. Ondertussen kwamen we steeds bekende pelgrims tegen. Ook ester en Mijnmaatje een Spaans echtpaar. Allebei in het oranje. Voor ik had uitgelegd dat dit ook de kleur van ons koningshuis is, waren we een kilometer verder.

Op zich viel de route mee, maar mijn voeten zijn pijnlijk. Doordat je ook probeert de blaar te omzeilen merk ik dat je overal last van krijgt. Mijn scheenbeen en mijn knie. Een paracetamol geeft uitkomst. Inmiddels waren we in de stad Santiago aangekomen. Dat betekent nog niet dat je er bent. De weg door de stad is eindeloos. Na een lange wandeling, inmiddels in de warmte, kwamen we op het plein voor de kathedraal. Dat is toch wel bijzonder. Hoewel toch niet zo emotioneel is als vorige jaar. We zijn echte Hollanders en laten ons zakken op het plein. We hebben we een half uur tegen onze rugzakken hangend de boel bekeken. Ondertussen een banaan en een sinaasappel etend. We wilden in de kathedraal maar dat mocht niet met rugzakken. Toen wilden we onze Compostela halen. Daar waren meer mensen die dat wilden. De wachttijd was minstens een uur. Daarom zetten we ons maar op het terras er tegenover. De rij nam niet af maar zelfs toe. Een Spaanse jongedame kwam ons tegemoet lopen en had een kamer voor ons voor 30 euro. 10 meer als in een Albergue. Maar dan een eigen kamer om eens heerlijk een dagje uit te slapen. Hoewel....... De kamer ligt aan ....... Dus is het wel erg gehorig. Maar het kan nooit erger zijn als in de herbergen. De kamer lag pal tegenover de pelgrimsofficie. Vanuit bed konden we zien als de rij kleiner werd. Maar helaas...... We hebben eerst maar de rugzakken weg gezet en alle telefoons en ipad aan het stroom en toen naar de kathedraal. De eerste keer maakt dat toch meer indruk dan nu. Daarna hebben we boodschappen gehaald. Ontbijt en zo. Vervolgens hebben we plan de campagne gemaakt voor de rest van de week. De voeten zijn Eerst toe aan een dag rust. Vandaar dat we morgen eerst naar de mis gaan. En dan met de bus naar Negreira. Dat is de eerste halte van de route naar Finestra. Maandag gaan we dan weer lopen. We hoeven dan maar 68 km naar Finestera. dat is goed te doen in 3 of 4 dagen. Vrijdag kunnen we dan met de bus terug naar Santiago en daar de dag nog door brengen. Het is erg leuk om alle mede pelgrims te zien. Zo ontmoeten we vandaag ook de drie Spaanse mannen waar mee we samen in Pieros in een herberg zaten en ook in a balsa.zij hadden ook een Compostela van het klooster van Fransicus van Assisi. De gaan we vrijdag ook halen. We hebben dan heel wat om thuis op te hangen. De fotodagverslagen de Compostellas. Dat wordt wel een wand vol...

Dag 16 rustdag en reisdag

We hadden een kamer geboekt tegenover het pelgrimsbureau. Voor maar 15 euro per persoon. We snappen nu waarom. De hele nacht kabaal volgens mij tot wel 4 uur. Gelukkig had ik net weer een luisterboek gedownload. Sunny boy. Dus ik kon de hele nacht lekker luisteren. Wat een vreselijke verhaal. Maar prachtig beschreven. Gisteravond lekker op een terras gegeten. In de zon. Dat is wel heerlijk. Vorig jaar was het daarvoor veel te koud. Om 20.45 uur was de deur bij de pelgrimsoffice dicht. Ik denk dat ze ons hoorden rommelen. We mochten toch nog naar binnen. Als je dan in Santiago bent, dan wil je het ding ook hebben. Er waren gisteren, begrepen we vanmorgen, 1450 pelgrims geweest. Wat een aantal. De laatste dagen zie je ze wel, maar de routes ervoor zie je zeker geen 1500 mensen dagelijks. Dan kan ook nooit, want zoveel accomodaties zijn er ook niet.

Vanmorgen heeft Mijnmaatje mij om 9 uur wakker gemaakt. Als ik dan maar eenmaal in slaap val wil het ook wel. We hebben op de kamer ontbeten en zijn gaan koffie drinken in de huiskamer voor de lage landen. Deze wordt beheerd door vrijwilligers van het Sint Jacobsgenootschap. Erg leuk om daar even een poosje te kletsen. We zijn om 11.00 uur richting de kathedraal gegaan. Laten we bij binnenkomst nu net zien dat de pruformo werd gezwaaid. Mijnmaatje heeft een filmpje gemaakt. Vorig jaar had ik ook al zo' n geluk. Ze doen het alleen als er iemand betaald en op hoogtij dagen. We zijn vervolgens blijven zitten voor de mis. Ik had mijn borduurwerk bij me en heb het uurtje doorgebracht met lekker borduren. Mijnmaatjeheeft de film gemonteerd.  En laten we bij deze mis weer de Pruformo zien zwaaien. Dus ook dit jaar twee keer gezien. En we zaten precies onder het verste uitzwaai punt. Als hij losgelaten zou worden en naar beneden zou vallen, viel hij bovenop ons. Van tevoren nam de cantor even de liederen met ons door. Het bleek dat de Japanse minister president in de kerk was. We waren inderdaad bij binnenkomst gefouilleerd. Dat was vorig jaar ook al zo. Je mag ook niet meer met rugzakken naar binnen. Dat is wel een probleem. Kom je aan. Wil je Jacobus omhelzen, moet je eerst een plek voor je rugzak zoeken. Erg vervelend.

De mis deed me wel goed. Alleen jammer dat je niet mag mee doen met de communie. Dat is wel flauw. Bij een van de winkeltjes rond de kerk was een ring met een schelp. Ter herinnering aan deze Camino gekocht. Hij is wel wat groot, maar ringen met een schelpvormig zie je bijna niet. Vorig jaar heb ik ook twee ringen gekocht. Ook een met een schelp, maar ook een met een paarse steen. Een amethist. Heb ik het hele jaar gedragen als herinnering aan mijn Camino.

Daarna hebben we de rugzakken opgehaald uit het hotel en zijn we naar het busstation gelopen.

Daar hebben we een broodje gegeten en vervolgens een ommelandse busrit gemaakt door het Spaanse heuvellandschap.  Over een stuk van 20 km hebben we wel 45 minuten gedaan. Maar het was mooi site seening Spanje. Het is elke keer weer een verrassing waar je terecht komt. We zitten nu in een herberg waar je lakens en een badhandoek kreeg. Dat is nog nooit gebeurd. We moesten wel 12 euro betalen. Er is een prachtige keuken om te koken. Helaas alle winkels zijn dicht dat wordt weer een menu del dia. En morgen vroeg tostados van oud brood met banaan als beleg. Geen probleem toch. We moeten morgen vroeg weg, want het is prachtig weer dus het wordt me gauw te warm.

De voorbereiding voor deze etappes waren niet zo goed. Het blijkt nu dat het maar goed is dat we met de bus zijn gegaan. We moesten wel heel veel meters klimmen. Een dag rust voor onze voeten was echt even nodig. Nu kun je dat op de route kaartjes niet altijd goed zien, maar dat het een heftige tokkel zou worden,  mag duidelijk zijn.

Morgen dus vroeg weg. We moeten maar zien of er een bakker open is onderweg. Want als we wachten tot half 10, wordt het veel te laat.  Bars zijn er genoeg op de route. Dus er zal wel iets te eten zijn.

Dag 17 Negreira. Naar Santé Martina 22 km

Schreef ik gisteren, bars zijn er genoeg, nou dat viel tegen. We hebben het zekere voor het onzeker genomen en maar stevig ontbeten. Het oude brood bewaard voor ergens onderweg. Maar goed ook want er was maar een bar onderweg en een watertappunt. De route was mooi en eigenlijk heel licht. Om 13.00 uur waren we in de herberg. De volgende herberg was na 11 km en dat is me gewoon te veel. Het was erg gezellig in de herberg. Er waren 2 Duitse vrouwen en een Amerikaanse mevrouw. We hebben gezellig gepraat en ik ben eigenlijk niet toe gekomen aan borduren en schrijven. Het was 19.00 uur voor ik er erg in had. Het is wel erg leuk om zo van iedereen de Camino verhalen te horen. De Duitse mevrouw was 71 en de andere 55. De Amerikaanse weet ik niet om zeker ouder dan mij.  Zij ging hospitaleren in condos del..... Moet ik thuis op zoeken. Ze was vorig jaar ook geweest en had op de zelfde tijd gelopen dan ik. Ze was ook in el Balsa geweest en ging daar nu ook met een groep naar toe. Op facebook zagen we dat zij vorig jaar samen heeft gelopen met mensen die Mijnmaatje en ik ook zijn tegen gekomen. Dat is ook wel heel grappig. Facebook helpt dan ook om elkaar te blijven ontmoeten

Dag 18 Logrosos 17 km

Vanmorgen na een goed ontbijt ons in de poncho's gehesen. Het was een prachtige wandeling maar het heeft de hele tijd gemiezerd.  Na 3 uur was er een herberg. Daar kon je ook een kop koffie krijgen. We hebben de er een hele tijd gezeten, omdat we deze dag toch niet ver hoefden.  Daarna nog een goede 1,5 uur en we zijn op de plaats van de planning. Het stuk naar Finestera is te lang voor 3 dagen en eigenlijk te kort voor 4 dagen. Vandaag dus 17. Morgen denk ik 15 en daarna nog een keer 14. Het is ook wel leuk om op tijd in Finestera te zijn. We kunnen dan mooi nog een poosje rond kijken. Het is. Wel te hopen dat het beter weer is dan vandaag. Anders is er niets aan. Zit nu in een prachtige herberg te schrijven. Midden tussen kookgeuren. Er zijn al mensen aan het eten en het is natuurlijk altijd gebakken ect. Vanmorgen kwamen we al gauw een Pandaria tegen. Een bakkerij. Je moet hier altijd goed kijken of iets nog open is of niet. Je kunt dat aan de buitenkant echt niet zien. We hadden gelijk. Voor 80 cent een langwerpig Spaans brood. Het was maar goed ook dat we iets hebben gekocht, omdat we de hele weg niets meer zijn tegen gekomen. Ook geen pinautomaat. We hebben nog net 50 euro en kunnen daar net de overnachting van betalen. We zeggen steeds tegen elkaar dat we 50 euro voor noodgevallen achter de hand moeten houden, maar elke keer vergeten we dat. Je kunt hier namelijk alleen contant betalen. Gelukkig hadden we brood en nog twee bananen. Nu de herbergen in dit stuk van de Camino wat meer afgelegen zijn, wordt de prijs ook hoger. Je betaalt. Nu 12 euro voor een bed. Wel met lakens en een handdoek. Maar dat hoeft voor mij eigenlijk niet. Met deze korte stukjes doen de benen en voeten het prima. Dat is wel prettig. Het lopen in de poncho's doe je ook op een bepaalde manier. Dat betekent nu dat ik wel wat last heb van de schouders. Maar als de rugzak af is, is dat eigenlijk gelijk over.

Vandaag is het te koud om buiten te zitten. Dat is wel jammer.

Het is om 22 uur nog helemaal licht en 's morgens om 7 uur nog donker. Rare verhouding. Er zijn in de meeste slaapzalen geen gordijnen. Weet niet waarom, want als het zomer wordt mag je er vanuit gaan dat het nog langer licht blijft. En eerder licht wordt.

De plannen zijn veranderd. Morgen lopen we  22 km. Het weer is goed. Dan kunnen we donderdag langer genieten van Finestera.

Dag 19 Sandronina 23 km

We hebben ons bedacht en hebben vandaag een langere wandeling gedaan. Vandaag zijn we om 8 uur gestart en waren we om 15.00 uur in Sandronina.  De batterij van de ipad leeg. Eerst opladen. In de kamer is het koud en buiten schijnt nog zo lekker de zon. Dan maar een poosje borduren.

Inmiddels is de ipad weer opgeladen en heb ik nu om 10 uur nog wel even tijd om te typen. De wandeling was mooi, maar erg eenzaam. En het miezerde weer de gehele dag. Dat was wel jammer want we hebben niets van de zee gezien. Pas toen we aankwamen op de plaats waar we wilden slapen brak het zonnetje wat door. Het is een prachtig klein badplaats en we zitten voor 24 euro in een hotelletje. Leuk, met lakens en slopen ect. En weer echte handdoeken. Ook leuk, maar het Camino gevoel gaat wat naar de achtergrond. Het heeft ook juist wat dat het allemaal wat behelpen is. Morgen wil ik nog heel graag in een herberg. Voor de laatste keer. Want in Santiago is een hotel ook wel makkelijk, omdat we zaterdagmorgen vroeg naar het vliegveld moeten.

De route was 23 km. Met stukken klimmen en dus ook weer dalen. Ook Mijnmaatje heeft laatst van de voeten. Thuis toch maar eens maar laten kijken. Mijn schoenen doen het op zich prima. Geen blaren ect. Maar na een kilometer of 18 toch pijn in de voeten. Met steken. Misschien toch de schoenen wat te klein. We zitten nu met Almut en Hildegard in het hotel. Gisteren hebben we zelfs een kamer gedeeld. We eten ook samen en dat is erg goed voor het Duits dat we spreken.  Morgen om 8 uur ontbijten. Ik heb een wekker gezet. Anders word ik vast niet wakker. Het is zo vreemd dat het 's avonds zo lang licht is en dat het 's morgens zolang donker blijft. Morgen dus naar Finestera!

Dag 20 de laatste etappe: naar Fistere (zoals ze dat hier noemen)   8 km  naar Finesterra en nog 7 ( heen en terug naar de kaap

Na een ontbijt met tostados zijn we rond 9 uur vertrokken. De wandeling was een zondagsmiddagloopje. Rond 10.45 waren we in Finesterra. Je loopt de hele weg als het ware langs een soort baai aan de zuid oost kant. Er is eb en vloed maar niet veel.  Er zijn wel meeuwen, maar je ziet niet zoals bij ons land dat alles te lijden heeft van de zee. Je ruikt de zee ook niet. Het was wel prachtig om te zien dat er kleine gele zandstrandjes zijn, maar er zijn ook wel rotsen. Als de vloed te hoog komt verdwijnen de strandjes. Maar ik geloof niet dat de zee in de zomer zo hoog komt. Het schijnt hier in de winter wel te spoken. Dan regent het wel 2 maanden achter elkaar. Met veel wind en hoge golven. We zijn eerst maar een ticket voor de bus gaan kopen. Dan zijn we zeker van een plaats. Nu schijnt dat zo wie zo wel mogelijk te zijn.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben zijn we naar de kap gelopen. Het is toch wel erg bijzonder om dan daar te staan en te weten dat je meer dan 800 km van een route hebt gelopen. Wat moet het voor de mensen in de middeleeuwen een ommelandse reis te zijn geweest. En het ergste je moest ook op de zelfde manier terug. En wacht dacht je van het weten dat men echt dacht op de rand van de aarde te zijn beland. Het landschap was weer heel anders als we eerder zijn tegen gekomen. Het is ook absoluut geen duin landschap. Eerder rotsen met begroeiing. Onderaan de rotsen zijn kleine strandjes. Mijnmaatjeis nog even naar de visafslag geweest.

Vanavond zijn we gaan eten bij Kris die we onderweg ontmoet hebben. Ze zit hier ook ergens in een hostel en vroeg ons te komen eten. Erg leuk, want daar ontmoeten we ook weer een Amerikaans echtpaar, een Duits meisje en weer een nieuws Zeelandse meneer die we ook al eerder hebben ontmoet hebben bij Mark en Grazia. We hadden een salade vooraf. Een pasta. Wij hadden een dessert mee genomen.  Het was erg gezellig. Leuk om elkaar zo te ontmoeten.

En dan morgen weer terug. Nog een dagje Santiago en dan weer naar huis. Een lange reis. Hoewel maar 22 dagen. Het voelt als een eeuwigheid, maar vergeleken met vorige jaar een vakantie, geen wereldreis. Onze rugzak weer gevuld met nieuw ervaringen. Op naar nieuwe ervaringen.

Dag 21 weer terug naar Santiago

Na een uitstekende nacht weer terug naar Santiago. De herberg was erg gezellig en de mensen waren érg aardig en vriendelijk. Dat is toch leuker dan in een hotel. Morgen maar typen...  Ik lig op bed en ben eigenlijk moe en we zitten weer in het hotel van de vorige keer. Goedkoop maar wel erg veel lawaai. Het is vrijdag avond en de Spanjaarden nemen het er goed van. Het is mooi weer dus men leeft op straat. Spanjaarden eten laat dus om 23 uur nog volop aan tafel en dat onder onze neus.

In het vliegtuig de volgende dag schrijf ik het stukje even af. Ik had de wekker gezet om 7.30 uur. Als je lang onderweg bent met weinig spullen, dan is snel vertrekken 's morgens niet zo'n probleem mee. Je moet zorgen dat je alles op de zelfde  manier inpakt en alles steeds op de zelfde manier opruimt. Dan hoef je niet te zoeken en kun je wat op de automatische pilot. Dus om 7.35 uur was de tas ingepakt en ik in de kleren. Ik neem dan de rugzak mee naar de gang en rommel daar verder. De andere mensen slapen nog en hebben daar dus niet zo'n belang bij. Het licht van de hoofdlamp en het gerommel van de plastic tassen, waarin onze spullen zitten. De eigenaar van de herberg bakt zelf brood dus we hadden vers gebakken brood. Dat gebeurd nooit. Het is meestal totados van het brood van gisteren. Een grote bak thee erbij en klaar is het ontbijt. Rond 8 uur was iedereen, de Belgische dames en Mijnmaatje zover dat we richting bus konden. Na een paar minuten kwam de bus ook en ook het instappen verliep prima. Het was een prachtige trip. Had geen idee hoe mooi Spanje is. Daar kun je prima de vakantie door brengen. Prachtige uitzichten over zee, groene bergen, rotsen, gele zandstrandjes, blauwe luchten, de grijze, groene zee. Daar hebben we bijna 2,5 uur langs gereden. Bij aankomst in de Santiago hebben we het hotel weer opgezocht van de vorige week. Daarna zijn we gauw in de kerk gaan kijken. De pelgrimsdienst van 12 uur was naar voren verplaatst. Dat wisten we niet dus we kwamen binnen toen net de Pruformo werd geslingerd. Dit is wel heel bijzonder. Het vat wordt meestal maar 1 x per week geslingerd en wel op vrijdag avond. Maar volgens mij is dat een verhaal van de Camino. Wij hebben nu totaal het vat wel 5 x gezien. Gelijk na afloop van de pelgrimsdienst toen wij nog zaten bij te komen van alle indrukken, begon er een nieuwe dienst. We zijn er niet goed achter wat precies, maar het kan wel een heiligenviering zijn. De kerk stroomde vol met priesters in witte gewaden. Het zingen was erg bijzonder natuurlijk alleen maar mannenstemmen. Voor ons zaten ongeveer 18 jongens met een eenvoudiger kleed. We denken dat dat mogelijk jongens zijn die tot priester worden gewijd. Het was heel bijzonder en na afloop van de mis werd de Pruformo weer geslingerd. Dat was de tweede keer die dag. We hebben ook nog weer een bezoekje gebracht aan de huiskamer van de lage landen. Dat is ook wel iets voor mij om te doen in een volgend jaar. Alhoewel het lopen, volgend jaar maar een stuk van de Camino del norte. Of de Camino del porto. Maar wel moeten ons beter laten voorlichting over de kuiten. We kunnen wel een dag 20 km wandelen, maar 20 dagen wordt toch wel wat anders.

's Avonds hadden we afgesproken met de Belgische vrouwen om nog een laatste keer te eten. Dat deden uitgebreide met het menu del dia en we rolden om 22.15 uur in bed. Veel te laat voor pelgrims. Heb lekker geslapen, maar kon mijn audioboek niet gebruiken. Ik moet de batterijen sparen voor de terugreis.

Dag 22 de terugreis

Vanmorgen hebben we de wekker gezet om 6.00 uur. Om 10 over 6 liepen we in een donker Santiago naar de bushalte. Daar waren we rond 6.20 en de buis kwam eigenlijk gelijk. We waren de feestje en konden voorin zitten. Ik vind het erg leuk om te merken dat ik wat van het Spaans begin te begrijpen. De chauffeur vroeg of we een of twee tickets nodig hadden. De mochillas moesten onder in de berging. Dat is toch wel leuk. Inmiddels ken ik nodige Spaanse woorden. En ook het Duits en het Engels zijn heel redelijk. Kan het gewoon vlot in gezelschap spreken. Dat is wel handig. Door het reizen leer je het wel.

Het vliegveld in Santiago is een enorm gebouw. Gebouwd op de groei. We waren natuurlijk ruimschoots op tijd. Het is niet druk bij de douane en we konden zo door lopen. Dan moet je vervolgens weer 1,5 uur wachten. Het gekochte mes mocht zo mee. Dat had ik niet gedacht. We hebben er erg veel plezier van gehad. We reizen low budget dus we kopen steeds ons eigen brood en dat scheelt toch in de kosten. Nou maakt dat niet zo uit voor ons maar je kunt op deze manier de Camino erg betaalbaar houden. Gemiddeld weg zijn we ongeveer 25 tot 30 euro ( op de reisdagen) kwijt.

Het vliegen verliep voorspoedig en we waren rond 12 uur in Brussel. Nu verder met de trein en dan zijn we rond 17.00 uur thuis.  De Camino is echt voorbij.